آیا ثروتمندترین مرد هند می تواند بزرگترین شهر بمبئی را بازسازی کند؟ محله فقیر نشین؟

دحراوی یک مایل مربع از آهن راه راه، بلوک های بتنی و ورق های پلاستیکی در وسط بمبئی، مملو از انسانیت است. این زاغه با شاید یک میلیون نفر ساکن، یکی از بزرگترین زاغه های جهان است. به عنوان محیطی برای داستان های عجیب و غریب کهنه به ثروت، ممکن است شناخته شده ترین باشد. در “میلیونر زاغه نشین” که در سال ۲۰۰۹ برنده هشت جایزه اسکار شد، تجربیات سخت یک جوان داراوی به او کمک کرد تا نسخه هندی “چه کسی می خواهد میلیونر شود؟” در “Gully Boy” که اخیراً یک دیگ بخار بالیوودی است، یک خواننده رپ زاغه نشین بر تعصب غلبه می کند تا قلب طبقه بیش از حد غرب زده شهر را به دست آورد. اما آخرین حماسه Dharavi ممکن است دراماتیک ترین داستان آن باشد.

توسعه مجدد محله فقیر نشین به گونه ای که از فروپاشی سیاسی جلوگیری کند و در عین حال بازدهی جذابی را ایجاد کند، تلاشی بزرگ است. S.V.R. سرینیواس، مقام مسئول این پروژه، آن را «بسیار یکی از پیچیده‌ترین وظایفی است که تاکنون در جهان انجام شده است». با این حال ماه گذشته اخباری مبنی بر یک پیشرفت احتمالی منتشر شد. یک قرارداد جدید برای تعمیر دهراوی به گوتام آدانی، ثروتمندترین و شاید بهترین مرد هند در آسیا اعطا شد.

آقای آدانی، یک تاجر سابق الماس که کنگلومرای وسیع او بنادر را کنترل می کند، مزارع خورشیدی، فرآوری مواد غذایی، معادن زغال سنگ و بسیاری موارد دیگر، جزئیات کمی از این قرارداد را منتشر کرده است که انتظار می رود در هفته های آینده امضا شود. اما برنامه طولانی مدت این است که ساکنان داراوی را که قبل از سال ۲۰۰۰ در محله فقیر نشین ساکن شده اند، در آپارتمان های جدیدی که در داخل مرزهای آن ساخته شده اند، اسکان دهند. به اکثر افراد دیگر مسکن اجاره ای عمومی جدید در شعاع ۱۰ کیلومتری (۶.۲ مایلی) با امکان خرید ملک در طول زمان ارائه می شود.

بسیاری از هزاران کلبه زاغه نشین صنایعی که نساجی، چرم و کالاهای فلزی را با کامیون تولید می‌کنند، حتی اگر مجبور به کوچک‌تر شدن باشند، در محدوده‌های دراوی جابه‌جا خواهند شد. کسانی که آلاینده محسوب می شوند مستثنی خواهند شد. هر زاغه سابق باقی بماند برای آقای عدانی خواهد بود. گولام ضیا از نایت فرانک ایندیا، یک ملک، می‌گوید که در سه خط راه‌آهن حومه شهر، یک خط متروی آینده و در مجاورت منطقه تجاری برتر بمبئی واقع شده است. محکم

موقعیت و شهرت دراوی آن را به نمونه ای قدرتمند از یک مشکل بزرگتر تبدیل کرده است. شهرهای هند خانه بیش از یک سوم جمعیت آن یا حدود ۴۸۰ میلیون نفر هستند و موتورهای رشد آن هستند. با این حال، شرایط نامناسبی که اکثر ساکنان شهر در آن زندگی می کنند، یاد می گیرند و کار می کنند، یک آسیب و محدودیت سرعت قابل توجه است. طبق un، حدود نیمی از آنها در محله های فقیرنشین و یک سوم بدون اتصال به آب لوله کشی زندگی می کنند. در سال ۲۰۱۶ یک سوم از ساکنان شهری هند بیش از سه نفر در یک اتاق زندگی می کردند. در کلبه‌های دراوی، به‌عنوان کلبه‌های زاغه‌نشینی، رفتن ده‌ها نفر به یک اتاق کوچک غیرعادی نیست. راجو کورده، یک کارآفرین در داراوی، می گوید: «زندگی در یک خانه مناسب، داشتن توالت، یک مسئله حیثیتی است.

همانطور که اغلب در هند، اگر اجازه داده شود مشکل چرک شود، رشد خواهد کرد. un بر این باور است که جمعیت شهری هند تا سال ۲۰۳۵ به ۴۳ درصد از کل جمعیت افزایش خواهد یافت. بنابراین طرح آقای آدانی بسیار زیاد است – و این سرمایه دار با دو مزیت بزرگ آن را آغاز خواهد کرد. اول، ظرفیتی برای تامین مالی هزینه های اولیه آن در غیاب هر گونه بازگشتی برای چندین سال. آقای آدانی قرارداد را با تضمین حداقل سرمایه گذاری ۵۰.۷ میلیارد روپیه (۶۱۴ میلیون دلار) تضمین کرد. پانکاج کاپور از Liases Foras، یک شرکت تحقیقاتی املاک و مستغلات، برآورد می‌کند که هزینه کل این پروژه حدود ۲۳۰ میلیارد روپیه خواهد بود.

دوم، آقای آدانی از حمایت قوی از سوی این پروژه برخوردار خواهد بود. حزب بهاراتیا جاناتا (bjp)، که قدرت پشت دولت ایالتی ماهاراشترا و همچنین در دهلی است. bjp توسعه زیرساخت را در دستور کار خود قرار داده است. و آقای آدانی از متحدان نزدیک رهبر آن، نارندرا مودی، نخست وزیر هند است. آقای سرینیواس خاطرنشان می کند که در جایی که بازسازی های شکست خورده قبلی داراوی “محور توسعه دهندگان بود”، دولت ایالت اکنون بیشتر درگیر خواهد شد. این یک وسیله نقلیه ویژه برای این سرمایه گذاری با گروه آقای آدانی خواهد بود و ۲۰ درصد از سهام این پروژه را در اختیار خواهد گرفت.

با این وجود، زاغه غول پیکر همچنان دلهره آور است. آقای سرینیواس می گوید: «ما در یک دیکتاتوری نیستیم. انجام این پروژه مستلزم اجماع است.» با این حال، بسیاری از ساکنان داراوی در توسعه مجدد شکست خواهند خورد که تصور اجماع دشوار است. زاغه نشینانی که واجد شرایط خانه جدید هستند نگرانند که دسترسی خوب فعلی خود را به مدارس، مکان های ملاقات و احساس اجتماعی که در محله های کاستی و قومی داراوی به خوبی مشهود است را از دست بدهند. بسیاری به وعده های دولت اعتماد ندارند. بمبئی مملو از موارد ساکنان زاغه نشین سابق است که پس از نابودی توسعه دهندگان خانه های جدیدشان در مسکن های به اصطلاح ترانزیت گیر افتاده اند.

صاحبان کسب و کارهای کوچک زاغه ها حتی بیشتر از آن می ترسند. کنده شدن، به ویژه کسانی که با اعزام به دور روبرو هستند. محمود خان که یک تجارت بازیافت آلومینیوم را در خوشه صنعتی دراوی اداره می کند، می گوید: «هیچکس مخالف توسعه نیست. اما اگر ساکنان به صورت محلی اسکان داده شوند، ما نیز باید اسکان داده شوند. در واقع، تنها حدود ۳۰ درصد از زاغه نشینان واجد شرایط اسکان رایگان هستند. و در میان بقیه، بسیاری از ساکنان دراوی هستند که هزاران روپیه برای خرید یک خانه فقیر نشین هزینه کرده اند که بدون عنوان، اکنون بی ارزش به نظر می رسد. آنها بدون جنگ خلع ید نمی شوند.

حداقل زاغه برای درگیری آماده نیست. مخالفت سازمان یافته کمی با آخرین طرح توسعه مجدد وجود داشته است. دهه‌ها طرح‌های شکست خورده، سرنوشت‌گرایی یا از خود راضی بودن خاصی را در دراوی ایجاد کرده است. آقای عدنی پس از امضای قرارداد هفت سال فرصت خواهد داشت تا بخش مسکن عمومی پروژه را تکمیل کند. او ده سال دیگر فرصت خواهد داشت تا منطقه فقیر نشین برجسته را توسعه دهد. «از هر کسی در دراوی بپرسید می‌گویند چرا در این باره صحبت می‌کنید؟ لاکسمی، ساکن نسل سوم، که در مهدکودکی برای بچه‌های راغ‌برها کار می‌کند، می‌گوید اگر این اتفاق بیفتد، شاید در ۲۰ سال آینده اتفاق بیفتد. ترکیب آقای آدانی و متحدان هندو-ناسیونالیست او مانند یک نیروی بی سابقه برای تغییر در داراوی به نظر می رسد. اما بسیاری از مردم محلی فکر می کنند که قبلاً این فیلم را دیده اند.■