آیا پاکستان، ایران و چین برای پیوند اقتصادی آماده هستند؟

به نظر می رسد این ایده که چین، پاکستان و ایران باید یک پیوند اقتصادی ایجاد کنند، در حال افزایش است. این امر از اجماع در حال ظهور بین سه کشور و جوامع مدنی آنها مشهود است.

در میان پویایی پیچیده سیاست منطقه، تمایل پشت این ابتکار به تنهایی کافی نیست.

این سوال باقی می ماند که پاسخ داده شود: آیا پکن، اسلام آباد و تهران آماده هستند تا توپ را برای ایجاد این سه گانه منطقه ای قرار دهند؟ مقاله ای که توسط آسیا تایمز منتشر شده است می خواند. در زیر متن کامل آمده است:

تنظیم مرحله

حسن روحانی رئیس جمهور ایران بارها و بارها علاقه خود را برای پیوستن به کریدور اقتصادی چین و پاکستان به ویژه در دیدار با نواز شریف نخست وزیر سابق پاکستان در حاشیه نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک ابراز کرده است. مهدی هنردوست سفیر ایران در پاکستان نیز در مراسم های مختلف همین آرزو را بیان کرده است. او اخیراً گفت که ایران در بازار انرژی و تجارت ترانزیت برای تسهیل پیوند پاکستان، چین و ایران، چیزهای زیادی برای ارائه دارد.

دولت پاکستان از تهران می‌خواهد تا همکاری در زمینه اتصال منطقه‌ای را تسهیل کند و در عین حال شانس رقابت با پروژه بندر چابهار هند و ایران را به حداقل برساند.

احسن اقبال، وزیر کشور/برنامه‌ریزی، اصلاحات و توسعه پاکستان، روز سه‌شنبه به این سه کشور پیشنهاد داد که جامعه‌ای از رفاه مشترک ایجاد کنند. او بر لزوم ایجاد یک بلوک اقتصادی سه جانبه تاکید کرد، اما نسبت به خطرات احتمالی تشدید رقابت‌های منطقه‌ای هشدار داد.

چین که به طور جدی طرح کمربند و جاده را دنبال می کند، اغلب به دنبال تقویت روابط با ایران تحت پروژه شاخص CPEC بوده است.

سان ویدونگ، سفیر سابق پاکستان در پاکستان در گفت و گو با ایرنا گفت: اگر ایران به CPEC بپیوندد، برای تهران و پکن یک “وضعیت برد-برد” خواهد بود.

Competing Visions Limit Options

تا آنجا که به ایجاد یک پیوند سه جانبه مربوط می شود، دیدگاه های رقابتی در مورد اتصال منطقه ای نقش مهمی ایفا می کند.

روسیه عمدتاً با کمک هند، ایران و جمهوری‌های آسیای مرکزی می‌خواهد یک کریدور حمل‌ونقل بین‌المللی شمال-جنوب بسازد که موازی با BRI باشد و ممکن است با آن متفاوت باشد.

کریدور رشد آسیا-آفریقا و ابتکار هند و اقیانوسیه نیز به نظر نمی رسد مکمل BRI باشد. بنابراین، در نتیجه، این پروژه ها موفقیت معادله سه جانبه را زیر سوال می برند.

در اینجا مسئولیت بر دوش چین است که به بهانه “رویای آسیایی” ژئواکونومیک را به عنوان کلید توسعه و شکوفایی معرفی کرده است. اگر BRI به طور کامل اجرا شود، به منادی نفوذ پایدار سیاسی و اقتصادی چین در آسیا تبدیل خواهد شد.

با توجه به آن، آیا چین آماده است تا با کمک به روسیه و هند در ساخت کریدورهای فوق الذکر، «تکه ای از کیک» را با روسیه شریک شود؟ یا اینکه در تلاش است روسیه و ایران را با هم در آغوش بگیرد تا رقابت نهایی را کاهش دهد؟ تا اینجا، این که پکن قرار است در این زمینه چه مسیری را طی کند، یک حدس و گمان است.

با این اوصاف، در حوزه همکاری های سه جانبه، هند فیل در اتاق است. برای این سه کشور ضروری است که رویکردی آینده‌نگر اتخاذ کنند و هیچ عشقی بین پکن و دهلی نو در آن سوی مرز دوکلام وجود ندارد. روابط پاکستان و هند شاهد پایین ترین سطح خود است، در حالی که جریان اصلی هندوتوای نارندرا مودی، نخست وزیر هند در سیاست داخلی و پیشبرد نقش غیرقابل توجیه دهلی نو در افغانستان توسط آمریکا، چشم انداز نزدیکی هند و پاکستان را تیره می کند.

در حال حاضر، معماری پیوند در مرحله مقدماتی است و برای تحقق چشم انداز آن، باید یک برنامه بلند مدت برای یکپارچگی و هماهنگی مالی وجود داشته باشد.

هنگامی که علاقه فزاینده بین ایران و هند مورد توجه قرار می گیرد، همه اینها به استعاره ای از “شیب لغزنده” برای سه گانه تبدیل می شود. در اینجا نیز، پیوند به مهارت تهران در برقراری تعادل بین اسلام آباد و دهلی نو بستگی دارد، به ویژه زمانی که پاکستان کمی به سمت خود متمایل شود. عربستان سعودی.

با این حال، پاکستان تلاش کرده است تا تعادلی بین این دو رقیب اصلی در خاورمیانه حفظ کند. ژنرال قمر باجوا، رئیس کنونی ستاد ارتش پاکستان در سفری تاریخی به ایران اعلام کرد که کشورش مصمم است روابط خود را با تهران در همه زمینه ها گسترش دهد. ایران با دعوت از میرحصیل خان بیزنجو، وزیر بنادر و دریانوردی پاکستان و رئیس بندر گوادر، برای افتتاح بندر چابهار، حسن نیت ژنرال را متقابلاً پاسخ داد.

کسی که برنده می شود

رکود اقتصاد جهانی و رویکرد منفی نسبت به جهانی شدن، اشتهای اقتصادی را برای کشورهای آسیایی در حال رشد افزایش داده است. تا حدی، این نیز دلیل وجود ابتکارات بسیار زیاد در ارتباط منطقه ای است.

آسیا به شدت نیاز به توسعه دارد و این سه کشور باید بدانند که فقط کسانی می توانند پیروز شوند که برای خیر و صلاح مردم تلاش کنند.

پیوند پاکستان، چین و ایران می تواند به توانمندسازی ۳ میلیارد نفر در منطقه کمک کند.

برای این منظور، سه کشور باید از سه نیروی قدرتمند استفاده کنند: دیپلماسی اقتصادی، منطقه گرایی و چندجانبه گرایی. در حال حاضر، معماری پیوند در مرحله مقدماتی است و برای تحقق چشم انداز آن، باید یک برنامه بلند مدت برای یکپارچگی و هماهنگی مالی وجود داشته باشد.

موضوع خواهرخواندگی بندر گوادر و چابهار با این موضوع مرتبط است. در زمان افتتاح چابهار، یادداشت تفاهم بنادر خواهر بین پاکستان و ایران امضا شد. اما باز هم ماهیت خواهرخواندگی در این تفاهم نامه چیزی جز ابهام را نشان نمی دهد.

زمان آن فرا رسیده است که از یک رویکرد دفاعی به یک رویکرد پیشگیرانه تغییر مسیر دهیم. ابتکارات بسیار زیادی برای اتصال منطقه‌ای، تسریع رقابت‌های ژئوپلیتیکی وجود دارد، اما تنها ابتکار عملی موفق خواهد بود.

کلید موفقیت در ایجاد اجماع بین بازیگران منطقه از طریق چندجانبه گرایی و دیپلماسی اقتصادی و فرهنگی نهفته است.