ادغام اول برای افزایش بهره وری، صادرات

کارشناسان بر این باورند که اگرچه کارخانه‌های فولاد ایران مدت‌ها در این بازی بوده‌اند، اما هرگز به اندازه‌ای رشد نکرده‌اند که پتانسیل واقعی این صنعت را درک کنند، زیرا کارخانه‌های فولادی بسیار زیادی با ظرفیت تولید کم وجود دارند. زیرساخت محدود.

با این حال، یک طرح اخیر با هدف اصلاح این ناهنجاری است.

به گفته بهرام سبحانی، مدیرعامل شرکت فولاد مبارکه و رئیس انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران، طرح پیشنهادی منجر به ادغام شش شرکت فعال در منطقه ویژه اقتصادی خلیج فارس با هدف تولید ۱۰ میلیون تن فولاد در سال می شود.

او گفت: «ادغام به معنای به اشتراک گذاشتن زیرساخت‌ها توسط همه شرکت‌ها است: یک راه‌آهن، یک منبع برق، یک تصفیه‌خانه آب، و در مجموع هزینه بسیار پایین‌تر».

PGSEZ مزایای قابل توجهی را به فولادسازان ارائه می دهد، مانند موقعیت استراتژیک آن در نزدیکی آب های آزاد، که نه تنها هزینه های حمل و نقل را به شدت کاهش می دهد و صادرات را تسهیل می کند، بلکه یک موهبت برای فرآیند تولید پر آب کارخانه ها است.

بر اساس برنامه چشم انداز ۲۰ ساله (۲۵-۲۰۰۵)، انتظار می رود صنعت فولاد تا سال ۲۰۲۵ سالانه ۵۵ میلیون تن فولاد خام تولید کند که ۲۰ تا ۲۵ میلیون تن آن در میان کاهش تقاضای داخلی صادر می شود.

سبحانی بر این باور است که بزرگ‌ترین مانع رشد این صنعت، «تعداد بی‌شمار کارخانه‌های فولادی است که با ظرفیت‌های تولید کم و غیراقتصادی کار می‌کنند» که ادامه آن به معنای «اتلاف وقت، انرژی و منابع» است.

وی گفت: اجرای طرح پیشنهادی نشانه بلوغ صنعت فولاد ایران خواهد بود.

رضا زائرحیدری، تحلیلگر بازار فولاد، معتقد است هر عملیاتی که یک صنعت در مقیاس بزرگ‌تر انجام دهد، می‌تواند ارزان‌تر انجام شود و ادغام کارخانه‌های فولادی، هزینه‌های تولید را کاهش داده و آنها را رقابتی‌تر می‌کند.

تعداد فزاینده ای از پیشنهادات فولادسازان به لزوم ایجاد کنسرسیوم فولادی در منطقه ویژه اقتصادی خلیج فارس با ادغام شش شرکت فعال در این منطقه اشاره کرده است.

شرکت فولاد هرمزگان، شرکت گندله سازی سنگ آهن معاد کوش، کارخانه تغلیظ سنگ آهن معاد شیمی، شرکت فولاد صبا، شرکت فولاد کاوه جنوب و شرکت توسعه صنایع معدنی پارس شش شرکت هستند.

ادغام آنها اولین گام صنعت به سمت ادغام عملیات فولادی برای افزایش بهره وری و صادرات خواهد بود.

  وضعیت موجود

صنعت فولاد ایران نزدیک به نیم قرن قدمت دارد و در این سال ها مجموعه ای از کارخانه های فولادسازی در سراسر کشور ایجاد شد. با برداشته شدن تحریم‌های اعمال شده علیه ایران به دلیل برنامه هسته‌ای‌اش، خون تازه‌ای به رگ‌های اقتصاد تزریق شد و هجوم چندین شرکت خارجی برای بهره‌برداری از صنایع ایران، فولادسازان و کارشناسان نشان می‌دهد که زمان یک بازنگری اساسی فرا رسیده است.

ایران دارای ۲۵۰ کارخانه فولاد با ظرفیت تولید ۳۰۰۰۰ تا ۶ میلیون تن است. از آنجایی که این نیروگاه ها در سراسر کشور پراکنده هستند، این کارخانه ها با مشکلات مالی و هزینه های بالای تولید، حمل و نقل و توسعه زیرساخت دست و پنجه نرم می کنند.

بازیگران صنعت برای تجمیع این کارخانه ها فشار می آورند – اقدامی که آنها برای ایجاد رنسانس در صنعت فولاد ایران ضروری می دانند.

  سوابق موفق

یک نمونه قابل توجه از ادغام های موفق در صنعت فولاد، کره جنوبی است که سالانه نزدیک به ۷۰ میلیون تن فولاد تولید می کند که ۹۰ درصد آن فقط توسط شرکت POSCO، هیوندای و کارخانه فولاد Dongkuk تولید می شود – هر سه از طریق ادغام یا اکتساب تشکیل شده اند. سایر شرکت های فولادی.

زائردری با بیان اینکه ادغام، تملک و ادغام امری رایج در صنعت فولاد جهانی است و بیش از ۲۰ سال است که ادامه دارد، گفت: شرکت‌های فولادی در ایران نیز در آینده نزدیک همین مسیر را دنبال خواهند کرد. کاهش هزینه های تولید اهمیت پیدا می کند.

به گفته زائرحیدری، کارشناسان معتقدند مسیر توسعه با چالش هایی همراه است.

ادغام فرآیند پیچیده ای است و به همین دلیل است که شرکت های مختلف جهانی خدمات مدیریت ادغام و کنترل ریسک را ارائه می دهند – کاری که ایران تاکنون بدون آن انجام داده است.

محمدرضا دانشگر، کارشناس صنعت گفت: طرح پیشنهادی همچنان فاقد جزئیات مربوط به مالکیت، ساختار سازمانی و میزان هزینه سرمایه شرکت نهایی است.

دانشگر معتقد است چالش اصلی که باید ابتدا به آن پرداخته شود «تعادل کردن ظرفیت تولید هر یک از شرکت‌های در حال ادغام» است.