اعتراضات علیه اصلاحات بازنشستگی امانوئل ماکرون تغییر می کند خشن

وکلاه آیا در فرانسه ادامه دارد؟ یک شب شورش در ۲۳ مارس شاهد ۹۰۳ آتش سوزی در پاریس بود که سطل های پر از زباله های جمع آوری نشده و متعفن به آتش کشیده شد. در بوردو آشوبگران در تالار شهر را به آتش کشیدند. در سراسر فرانسه، ۴۵۷ نفر در درگیری های خیابانی دستگیر و ۴۴۱ پلیس و ژاندارم زخمی شدند.

این خشونت در پایان یک اعتصاب سراسری یک روزه رخ داد که نهمین اعتصاب از آغاز سال است. بیش از یک میلیون نفر در اعتراض به تصمیم رئیس جمهور امانوئل ماکرون برای افزایش سن بازنشستگی از ۶۲ سال به ۶۴ سال راهپیمایی کردند. ناآرامی در خیابان ها چنان است که در ۲۴ مارس فرانسه و بریتانیا به طور مشترک تصمیم گرفتند سفر چهار روزه شاه چارلز را به تعویق بیاندازند. قرار است فقط دو روز بعد شروع شود.

نه تنها چالش های عملی سازماندهی چنین دیداری پرمویی نبود، بلکه نمادگرایی نیز بسیار پررنگ بود. در میان رویدادهای دیگر، آقای مکرون قرار بود قبل از گیوتین شدن، پادشاه را در یک ضیافت در کاخ سلطنتی سابق ورسای، محل اقامت لویی شانزدهم، آخرین پادشاه فرانسه در فرانسه پیش از انقلاب، میزبانی کند. «مردم فرانسه می دانند که چگونه همه پادشاهان را بترسانند. چه در باکینگهام و چه در الیزه!» پس از اعلام تعویق، مانون اوبری، یکی از اعضای پارلمان اروپا از حزب چپ تندرو «فرانسه نافرمان»، خوشحال شد.

چرا فرانسوی ها اینقدر عصبانی هستند؟ در یک سطح، آنها به سادگی انبوه این ایده را رد می کنند که باید بعداً بازنشسته شوند. نظرسنجی ها به طور مداوم نشان می دهد که افکار عمومی مخالف پیشنهاد آقای ماکرون است، حتی اگر بسیاری از کشورهای اروپایی با جمعیت سالخورده مشابه سن بازنشستگی خود را افزایش داده اند.

اما خشم در فرانسه فراتر از این است. برخی از آن به خشونت تبدیل شده است، زیرا آژیتاتورهای تندرو به معترضان سیاسی در اقدامات تخریبی عمدی که اغلب با هدف نمادهای دولتی انجام می شود، می پیوندند. این خشم بیش از هر چیز علیه روشی است که این قانون از طریق پارلمان اعمال شد. آقای مکرون تصمیم گرفت رای عادی را دور بزند ، با استفاده از ماده ۴۹.۳ قانون اساسی، و در عوض بقای دولت خود را در معرض خطر قرار داد. در ۲۰ مارس زنده ماند از دو رای عدم اعتماد مجلس، یکی با اختلاف فقط ۹ رای.

استفاده از ماده ۴۹.۳ کاملاً قانونی است. در واقع، از سال ۱۹۵۸ ۱۰۰ بار فعال شده است. اما از نظر سیاسی بحث برانگیز است، به ویژه برای اصلاحات توتمی مانند افزایش سن بازنشستگی. مخالفان با موفقیت استفاده از آن را به عنوان راهی برای تحمیل یک تصمیم بر خلاف میل مردم به تصویر می کشند، به ویژه زمانی که توسط یک رهبر که اغلب به عنوان فردی منفصل و دور از ارتباط تلقی می شود، تصویب شود.

آقای ماکرون در سخنرانی خود در بروکسل در ۲۴ مارس قول داد که تسلیم “خشونت” نشود. اصلاحات حقوق بازنشستگی او اکنون باید توسط شورای قانون اساسی مورد بررسی قرار گیرد، قبل از اینکه در کتاب قانون ثبت شود. اعتراضات احتمالا تا آن زمان ادامه خواهد داشت، اگر نه بیشتر. مخالفان می دانند که خیابان می تواند اصلاحات را شکست دهد، حتی پس از تصویب. در سال ۲۰۰۶ تظاهرات گسترده، دومینیک دو ویلپن، نخست وزیر وقت، را مجبور کرد که اصلاحات کارگری را که قبلاً به صورت قانون نوشته شده بود، کنار بگذارد. اعتصاب یک روزه دیگری برای ۲۸ مارس فراخوانده شده است.

حتی قبل از شورش، محبوبیت آقای ماکرون به ۲۸ درصد کاهش یافته بود، پایین‌ترین نقطه از سال ۲۰۱۹، در طول ژله‌های زرد (ژاکت‌های زرد). میزان خشونت به ویژه در کشوری که اوباش را رمانتیک می کند، وحشتناک است. در حال حاضر، به نظر می رسد افکار عمومی در کنار معترضان است، اگرچه ممکن است در صورت ادامه خشونت، این وضعیت از بین برود.

این یک وضعیت ناخوشایند و بدون راه حل آسان است. به نظر می رسد که آقای ماکرون تلاش می کند تا آن را کنار بگذارد. او می‌داند که این اقدام غیرمحبوب است، اما استدلال می‌کند که لازم است. آوازه او به عنوان یک رهبر اصلاح طلب در تعادل است. یکی از وزیران می گوید: «او مصمم است کاری را که دو ویلپن انجام داد را انجام ندهد. با این حال، خلق و خوی در فرانسه همچنان بی ثبات است. رئیس جمهور باید تلاش بهتری برای برقراری ارتباط مجدد با مردم انجام دهد و به آنها نشان دهد که می تواند گوش کند. ■