ایران ادعای دامپینگ سیمان پاکستان را رد کرد

انجمن تولیدکنندگان سیمان پاکستان از دولت پاکستان می‌خواهد تا ۲۰ درصد از عوارض واردات سیمان ایران را اعمال کند و ادعا می‌کند که تولیدکنندگان ایرانی این مواد صنعتی را در بازارهای مرزی «دپاپ» می‌کنند.

بازار محلی در مناطق مجاور مرز ایران و منطقه ساحلی بلوچستان مملو از سیمان ایرانی است. به نقل از روزنامه پاکستانی نیشن، محمدعلی طبا، رئیس PCMA، گفت: سیمان تولید داخل در حال از دست دادن بازارهای خود است، زیرا قادر به رقابت با محصولات ایرانی به دلیل فرار مالیاتی و وظیفه نیست.

با این حال، تولیدکنندگان ایرانی قاطعانه هرگونه ادعای دامپینگ را رد می کنند.

عبدالرضا شیخان، رئیس انجمن صنفی کارفرمایان سیمان می گوید: متهم کردن صادرکنندگان ایرانی به دامپینگ یک خبر قدیمی است. «تولیدکنندگان پاکستانی که هزینه‌های انرژی بالاتری دارند، هر چند وقت یک‌بار به دولت خود فشار می‌آورند تا دامنه بازار خود را گسترش دهد.»

به گفته شیخان، سیمان ایران عمدتاً به کویته، مرکز استان بلوچستان و نزدیک‌ترین بازار پاکستان به مرز ایران صادر می‌شود.

این شهر تولید سیمان ندارد و نیاز به واردات مواد صنعتی دارد که در نتیجه مصرف کنندگان را به انتخاب بین محصولات ایرانی از آن سوی مرز یا سیمان محلی تولید شده در استان های شمالی آن کشور سوق می دهد.

هزینه های حمل و نقل بالای تولیدکنندگان پاکستانی، ایرانیان را به گزینه ای رقابتی و اقتصادی تر تبدیل می کند.

شیخان با بیان اینکه حجم محموله های ایران به کویته ناچیز است، گفت: «سیمان ایران به قیمت تمام شده خود و نه کمتر ارسال می شود»، که به معنای دامپینگ نیست.

به گزارش ایرنا، پاکستان روزانه حدود ۶۰۰ تن سیمان از ایران وارد می کند.

دامپینگ صادرات محصول توسط یک کشور یا شرکت به قیمتی است که در بازار خارجی کمتر از قیمتی است که در بازار داخلی اعمال می شود. از آنجایی که دامپینگ معمولاً شامل حجم قابل توجهی از صادرات می شود، اغلب باعث به خطر افتادن توان مالی تولیدکنندگان یا تولیدکنندگان محصول در کشور واردکننده می شود.

دامپینگ تجاری را می توان با مقایسه قیمت فروش یک کالا در بازار مبدأ و قیمت درج شده در بازار وارداتی شناسایی کرد. ماهیت آن عمدی در نظر گرفته می شود زیرا هدف اصلی به دست آوردن مزیت در بازاری است که کالا را وارد می کند.

محمدرضا احسانفر، مدیرعامل شرکت سیمان زابل معتقد است آنچه که از سوی دیگر کشورها به عنوان دامپینگ تلقی می شود، در واقع رقابتی ناسالم بین تولیدکنندگان ایرانی به دلیل کمبود نقدینگی گسترده است.

درگیر شدن در دامپینگ مستلزم آن است که دولت به صنعت یارانه بدهد تا قیمت های پایین تر را جبران کند و در بلندمدت از مزایای آن بهره مند شود. صنعت سیمان ایران اما در حال حاضر در رکود به سر می برد. و دولت نیز قادر به کمک به این بخش نیست.

آنچه در پی می‌آید این است که تولیدکنندگان به دنبال بازارهای جدید به دلیل کاهش تقاضای محلی، به مقصدهای صادراتی هجوم می‌آورند و سعی می‌کنند با کاهش هزینه‌های تولید و حمل و نقل، رقبا را از بین ببرند. این رقابت همه را در باتلاق گرفتار می کند و سودآوری را کاهش می دهد.

احسانفر گفت: «از بیرون، به نظر می‌رسد که اقدام به دامپینگ شده است.

ایران در حال حاضر هفتمین تولیدکننده بزرگ سیمان در جهان است که سال گذشته به دلیل افت تولید، سه پله سقوط کرد. بر اساس داده‌های CEA، تولید در سال ۲۰۱۵ به ۵۸.۶ میلیون تن رسید که ۱۲ درصد نسبت به سال قبل کاهش داشت.

بر اساس اطلاعات منتشر شده از سوی سازمان برنامه و بودجه، ظرفیت تولید سالانه ۸۰ میلیون تنی کارخانه‌های سیمان ایران بیش از ۳۰ میلیون تن از تقاضای داخلی بیشتر است. این در حالی است که وزارت صنعت، معدن و تجارت رشد ۶۰ درصدی تولید سیمان داخلی در یک دهه آینده را برای رسیدن به ۱۲۰ میلیون تن هدف گذاری کرده است.

همچنین پیش بینی می شود صادرات ۶۸ درصد افزایش یابد و به ۳۲ میلیون تن برسد.

بیش از ۱۵ میلیون تن سیمان و کلینکر در سال گذشته (منتهی به ۲۸ اسفند ۱۳۹۴) صادر شد که عراق نزدیک به ۶۵ درصد از این رقم را به خود اختصاص داده است.

پس از آنکه دولت عراق واردات سیمان را ممنوع کرد، صادرات در ماه آوریل به میزان قابل توجهی کاهش یافت.