بادهای مخالف تولیدکنندگان پوشاک داخلی

نزدیک به ۴۰۰۰ نفر در اثر آتش گرفتن پلاسکو، یک ساختمان تجاری ۱۷ طبقه در مرکز شهر تهران با نزدیک به ۵۶۰ واحد تولیدی و مرکز فروش تولید پوشاک، کفش و لباس ورزشی، شغل خود را از دست دادند. هفته گذشته و سقوط کرد.

با این حال، این نه اولین و نه آخرین سردرد تولیدکنندگان پوشاک است.

سالانه حدود ۲.۶ میلیارد دلار پوشاک وارد می شود و به گفته اعضای اتحادیه های پوشاک، دو برابر این میزان به کشور قاچاق می شود. این حجم هنگفت پوشاک خارجی در بازار داخلی مانند طناب بر گردن تولیدکنندگان ایرانی است که رشد آنها را کاهش می دهد.

شهریار اشراقی، طراح و تولیدکننده پوشاک، به روزنامه شهروند گفت: «تولید در ترکیه و چین نیمی از هزینه تولید در ایران است. وطن آنها.

وی گفت: تعدادی از برندهای مطرح ایرانی هم اکنون ۶۰ تا ۷۰ درصد محصولات خود را در ترکیه و چین تولید می کنند تا قیمت ها را کاهش دهند.

ترکیه جزو پنج تولیدکننده برتر پوشاک در جهان است و درآمد سالانه آن از این تجارت که ۲۱ میلیارد دلار است، تقریباً برابر با درآمد ایران از صادرات نفت است.

تخمین زده می شود که در سال جاری (اسفند ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۴) درآمد نفتی ایران به ۲۵ میلیارد دلار برسد.

اشراقی گفت که صنعت پوشاک در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد (اوت ۲۰۰۵-۲۰۰۵) ضربه سختی خورده است که اثرات آن هنوز گریبانگیر مشاغل داخلی است.

ما همیشه با واردات و همچنین اقلام قاچاق که به بازار ما راه پیدا می کرد، مشکل داشتیم. با این حال، تا زمان روی کار آمدن احمدی نژاد، اینها مزاحمت جدی برای کسب و کار محسوب نمی شدند. از آن زمان به بعد، کالاهای قاچاق و واردات بی رویه به تهدیدی برای تولید داخلی تبدیل شد.

“علاوه بر این، افزایش ناگهانی نرخ ارز، همراه با افزایش نرخ مالیات در این دوره، تولید را شدیدتر کرد.”

به گفته این تاجر، پس از آن بود که برخی از تولیدکنندگان تصمیم گرفتند تمام یا بخشی از تجارت خود را به خارج از کشور منتقل کنند.

وی گفت: «برخی از واحدهای تولیدی نیز مجبور شدند کسب و کار خود را کوچک کنند، بخشی از نیروی کار خود را اخراج کنند و به حداقل ها بسنده کنند تا زنده بمانند.

  خطر قاچاق

اشراقی توضیح می دهد که متأسفانه عده ای با استفاده از رانت و اتصال، میلیون ها دلار پوشاک برند و غیر مارک را از طریق اسکله های خصوصی وارد می کنند.

«قاچاقچی ها حقوق گمرکی و مالیات نمی پردازند. این در حالی است که سازمان امور مالیاتی کشور تولیدکنندگان را موظف به پرداخت مالیات ۲۵ درصدی برای تولید و بار دیگر برای فروش می کند. به این ترتیب، مشاغل داخلی مزیت رقابتی خود را در بازار از دست می دهند.

بر اساس آمار منتشر شده از سوی سازمان مبارزه با قاچاق کالا، پوشاک در صدر فهرست کالاهای قاچاق به ایران قرار دارد.

محمدمهدی رئیس زاده، مدیرکل انجمن صنایع نساجی ایران گفت: بیش از ۹۰ درصد برندهای خارجی فروخته شده در ایران تقلبی هستند و تنها ۲۵ تا ۳۰ برند دارای مجوز فروش از شرکت های اصلی و/یا نمایندگان آنها هستند.

جواد صادقی، یکی از تولیدکنندگان این حوزه، می‌گوید که بیشتر کسب‌وکارها در ساختمان‌ها و زیرزمین‌های قدیمی و فرسوده فعالیت می‌کنند، زیرا به دلیل نرخ‌های کمرشکن اجاره یا خرید مکان مناسب هستند.

«واحدهای تولید پوشاک بیشتر در ساختمان های مسکونی یا اداری راه اندازی می شوند. این در حالی است که شهرداری موظف کرده این مشاغل در واحدهای تجاری فعالیت کنند. این برای آنها گران تمام می شود.»

به گفته رئیس انجمن تولیدکنندگان و فروشندگان لباس بافتنی و جوراب تهران، قرارداد تعرفه ترجیحی ایران و ترکیه باعث شده تا در پوشش برندهای ترکیه، پوشاک ارزان قیمت چینی از ترکیه به ایران صادر شود.

علی اصغر بهبهانی گفت: این صادرات از نرخ پایین تعرفه بهره می برد.

به گزارش ایلنا، وی گفت: این در حالی است که تولیدکنندگان داخلی قادر به تولید انواع بافتنی با کیفیت بالاتر نسبت به چینی ها هستند.

هجوم برندهای ارزان قیمت چینی به طور موثری مزیت رقابتی تولیدکنندگان داخلی در بازار محلی را کاهش داده است.

به گفته این مقام مسئول، سالانه ۵ میلیارد دلار محصولات چینی وارد بازار ایران می شود.

حکمت تنریوردی، رئیس اتحادیه صادرکنندگان پوشاک و شیرینی‌های آماده استانبول گفت: صادرات پوشاک ترکیه به ایران در هشت ماهه سال ۲۰۱۶ به ۲۳۷ میلیون دلار رسید که نسبت به مدت مشابه سال قبل ۲۱۹ درصد افزایش را نشان می‌دهد.

ارزش بازار پوشاک داخلی حدود ۱۲ میلیارد دلار در سال است.

نزدیک به ۱۵۰۰ واحد تولیدی پوشاک داخلی و بیش از ۲۰۰۰۰ خرده فروشی در ایران فعال هستند که به ترتیب ۳۰۰۰۰ و ۲۵۰۰۰۰ نفر را مشغول به کار هستند. این واحدها ظرفیت اسمی تولید سالانه ۳۴۰۰۰۰ تن را دارند.