بریتانیا به زودی می تواند آخرین مستعمره آفریقایی خود را رها کند

< p class="article__body-text">ساکنان جزایر در ابتدا به موریس و سیشل منتقل شدند، جایی که بسیاری از آنها هنوز در آن زندگی می کنند. در سال ۲۰۰۲ بریتانیا به متولدین چاگوس و فرزندان آنها تابعیت اعطا کرد. در سال ۲۰۲۲ فرزندان آنها نیز شامل شدند. در حال حاضر حدود ۳۰۰۰ چاگوسی در کرالی، نزدیک به فرودگاه گاتویک لندن زندگی می کنند. اکنون که شهروندی به طور گسترده‌تری ارائه شده است، مقامات آنجا آماده هستند تا ۵۰۰۰ نفر دیگر وارد شوند. اما بریتانیا بارها حق بازگشت به چاگوس را رد کرده است. حفظ این موقعیت و ادعای بریتانیا بر جزایر دشوارتر شده است.

در سال ۲۰۱۷، سازمان ملل به ارجاع پرونده ای به دیوان بین المللی دادگستری (ICJ) رأی داد که در آن سؤال می شد آیا استعمار زدایی از موریس توسط بریتانیا کامل شده است یا خیر. فقط ۱۵ کشور از بریتانیا حمایت کردند. در سال ۲۰۱۹، ICJ یک نظر مشورتی صادر کرد که در آن بیان کرد که ادامه مدیریت بریتانیا بر چاگوس یک “اقدام نادرست” است و این کشور موظف است که “هرچه سریع‌تر” به آن پایان دهد.

در سال ۲۰۲۱، دادگاه بین‌المللی حقوق دریاها، با قضاوت در مورد اختلاف بین موریس و مالدیو، استدلال کرد که «حاکمیت موریس بر مجمع‌الجزایر چاگوس را می‌توان از تصمیمات ICJ». UN نقشه رسمی خود از جهان را اصلاح کرده است که از سال ۲۰۲۰ چاگوس را به عنوان بخشی بلامنازع از موریس نشان می دهد. این موضوع در زمینه های دیگر تحریک کننده است. زمانی که دیپلمات‌های بریتانیایی تلاش کردند در پاسخ به حمله روسیه به اوکراین، حمایت خود را جلب کنند، رهبران آفریقایی این سوال را مطرح کردند که چرا بریتانیا باید در حین اشغال غیرقانونی چاگوس، حق داشته باشد نیروهای روسی را بیرون کند.

بریتانیا در گذشته گفته بود که تنها زمانی حاکمیت خود را واگذار خواهد کرد که دیگو گارسیا دیگر برای اهداف دفاعی مورد نیاز نباشد. اما خط دولت در حال تغییر است. لیز تراس در ماه سپتامبر، در طول دوره کوتاه نخست وزیری خود، با پراویند جوگناوث، نخست وزیر موریس دیدار کرد. در ماه نوامبر، وزیر امور خارجه، جیمز کلورلی، اعلام کرد که بریتانیا «اعمال حاکمیت» بر چاگوس را «بر اساس قوانین بین‌المللی» حل و فصل خواهد کرد.