بیکاری طولانی مدت در میان فارغ التحصیلان دانشگاهی

بخش بزرگی از نیروی کار ایران بیکار هستند.

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که بیکاری طولانی‌مدت به‌ویژه در میان فارغ‌التحصیلان دانشگاهی و زنان در سطوح هشداردهنده است. اگرچه اقتصاد ایران پس از کاهش تحریم‌ها و سیاست‌های محتاطانه دولت رو به بهبود است، اما وضعیت بد کسب‌وکارها میزبان بیکاری شده است.

از ۲.۷ میلیون نفری که امروز به دنبال شغل هستند، ۱.۱ میلیون نفر بیش از یک سال است که در جستجوی بی فایده بوده اند. این نقطه اصلی مطالعه مرکز عالی آموزش و تحقیقات مدیریت و برنامه ریزی است – سازمانی که زیر نظر رئیس جمهور فعالیت می کند.

این مطالعه داده های سه ماهه دوم سال مالی ۱۳۹۴ منتهی به مارس ۲۰۱۶ را تجزیه و تحلیل می کند. داده های مشاغل در ایران کمیاب است و این یکی از معدود مطالعاتی است که با بیکاری طولانی مدت سروکار دارد. مطالعه قبلی توسط اتاق بازرگانی ایران در سال ۱۳۹۲ انجام شده است.

طبق تعریف اداره آمار کار ایالات متحده، دسته بیکاری طولانی مدت شامل کسانی می شود که ۲۷ هفته یا بیشتر بیکار می مانند. اکثر مردم پس از شش ماه دلسرد می شوند و نیروی کار را ترک می کنند.

مطالعه مورد بحث افق زمانی تعریف را به بیش از ۵۲ هفته افزایش داده است، که اعداد بیکاری طولانی مدت را کاهش می دهد، اما اعداد را نگران کننده تر می کند.

بر اساس داده ها، ۴۰ درصد از بیکاران ایران در رده بیکاران بلندمدت قرار دارند. این نسبت در میان زنان با ۵۲ درصد بیشتر است، در حالی که بیش از یک سوم مردان بیکار بیش از یک سال است که به دنبال کار هستند.

بحران در میان فارغ التحصیلان دانشگاهی که به طور کلی ماهرتر تلقی می شوند، شدیدتر است، به طوری که ۴۹.۲ درصد از فارغ التحصیلان بیکار بیش از یک سال به دنبال کار هستند. این رقم برای افراد بدون مدرک دانشگاهی به ۳۳ درصد کاهش می یابد.

کل موضوع مدتهاست که در حال شکل گیری است. طبق مطالعه ۲۰۱۳-۲۰۱۴، از هر ۱۰ نفری که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ به نیروی کار پیوسته اند، ۹ نفر شغل پیدا نکرده اند. این وضعیت پس از بحران مالی ۲۰۱۲-۲۰۱۳ در ایران بدتر شده است، زیرا باعث سرکوب بیشتر بازار کار شد.

بیکاری طولانی‌مدت می‌تواند خودپاینده باشد، زیرا یافتن شغل سخت‌تر است، هر چه فرد طولانی‌تر بیکار باشد.

این نتایج پیامدهای گسترده ای دارند. اولاً، بیکاری در میان جوانان بدتر است، زیرا آنها بخش قابل توجهی از جمعیت ایران را تشکیل می دهند. با توجه به اینکه اکثر صندوق‌های بازنشستگی دولتی در حال حاضر با مشکل مواجه هستند، این انبوه از افراد بیکار تا سن بازنشستگی برای این صندوق‌ها ویرانی ایجاد می‌کنند.

همچنین، نرخ باروری که در حال حاضر در ایران کاهش یافته است، تمایل به کاهش دارد و امید به زندگی ممکن است در زمانی که نرخ بیکاری بالا باشد کاهش یابد. پیامدهای بحران شغلی ایران چند نسلی است و جامعه ایران را برای سال‌های آینده آزار خواهد داد.