جنبش سیاسی پوپولیستی آرژانتین در پایین ترین سطح خود قرار دارد فروکش

در سال ۱۹۱۴ آرژانتین یکی از ده کشور ثروتمند جهان بود، هرچند بسیار نابرابر. در اواسط دهه ۱۹۷۰، هنوز کشوری عمدتاً طبقه متوسط ​​بود. دیگر نه. در نیم قرن گذشته شاهد کاهش اساسی بوده است که با جهش های موقت مشخص شده است (نمودار را ببینید). در دهه ۱۹۹۰، کارلوس منم، رئیس جمهور پرونیست، سیاست های بازار آزاد را اتخاذ کرد و سرمایه برای مدتی هجوم آورد. اما نرخ ارز ثابت و بیش از حد ارزش‌گذاری شده، همراه با سیاست‌های مالی سست، به فروپاشی اقتصادی و مالی در سال ۲۰۰۱ منجر شد. رونق کالا در دوران کرشنرها تا سال ۲۰۱۲ کمک کرد. سپس تحریف‌ها شروع شد.

مشکل این است که پوپولیسم انتظاراتی را ایجاد می کند که نمی تواند برآورده کند. دو پیامد دارد. دولت آقای فرناندز، مانند چندین دولت قبلی خود، تا حدی از طریق چاپ پول، بودجه خود را تامین می کند. تجربه طولانی به این معنی است که آرژانتینی ها به پزو بی اعتماد هستند. همه اینها باعث ایجاد تورم می شود که دولت آن را با چند نرخ ارز پنهان می کند، دلار ارزان برای واردات انتخابی ارائه می دهد و تبعیض قائل می شود. مشکل دوم این است که از منافع شخصی محافظت می کند – مانند صنعتگران غیررقابتی و بارون های اتحادیه ها – که یارانه ها و امتیازات غیرقابل قبولی دریافت می کنند و باعث کسری مالی مزمن می شود.

افت اقتصادی جامعه را تغییر داده است. و پرونیسم را وادار به سازگاری کرد. پرون خود از طرفداران بنیتو موسولینی و همچنین از طرفداران حزب کارگر بریتانیا بود. او یک خط عملگرایانه داشت. او پرونیسم را از فاشیسم، جنبش کارگری، محافظه کاری کاتولیک کارفرمایان محلی در استان های عقب مانده شمالی و غربی آرژانتین و نیروهای مسلح جعل کرد (اگرچه بعداً علیه او روی آوردند).

پرونیسم با سازماندهی و نمایندگی اقتصاد غیررسمی، از طریق جنبش های اجتماعی و شبکه مشتری مداری قدرتمند در حومه های فقیرتر شهرها به حیات خود ادامه داده است. این جنبش‌های اجتماعی پرونیست اکنون تقسیم شده‌اند و برخی از آقای فرناندز، برخی دیگر از خانم کرشنر و برخی از رهبران نزدیک‌تر به پاپ فرانسیس، که قبلا اسقف اعظم بوئنوس آیرس بود و مدت‌ها حامی پرونیست‌ها بود، حمایت می‌کنند.

اما پرونیسم همواره دچار تنش های درونی بوده است. لوریس زاناتا، دانشمند علوم سیاسی ایتالیایی که این جنبش را مطالعه می‌کند، می‌گوید که ارتدوکس ماندگار آن ناسیونالیسم است: «این یک حزب سیاسی معمولی نیست، بلکه [در عوض] ماهیت patria (سرزمین پدری) را تجسم می‌بخشد. آن مذهب patria گاهی اوقات با یک رشته چپ تر همزیستی داشته است. به عنوان مثال، آقای فرناندز خود را یک سوسیال دموکرات می خواند و قانونی را برای قانونی کردن سقط جنین تبلیغ می کند. اکسل کیسیلوف، فرماندار استان بوئنوس آیرس، وارث خانم کرشنر است که برخی از چپگرایی اولیه خود را حفظ کرده است. او می گوید که پرونیسم «برای برابری فرصت ها در کشوری بسیار نابرابر مبارزه می کند». “مبارزه برای کرامت بسیار مهم است.”

در یک رهبر قدرتمند، وسعت پرونیسم می تواند نقطه قوت جنبش باشد. اما در یک ضعیف، می تواند پشمالو شود. خانم کرشنر هنوز هم توانایی بسیج فقرا را دارد. آقای زاناتا فکر می‌کند که می‌خواهد با ظاهر شدن به عنوان یک قربانی، حمایت کافی برای ماندن او در سیاست به دست آورد. او می گوید: «او به اویتا و انصراف او از نامزدی معاونت رئیس جمهور در سال ۱۹۵۱ بازمی گردد. اما او به جای اتحاد آرژانتینی ها به دنبال تفرقه انداختن است. آقای ماسا نماینده سومین رشته لیبرال‌تر در پرونیسم است که در دهه ۱۹۹۰ در زمان منم در قدرت بود. همانطور که Kirchnerismo رو به زوال است، آن رشته ممکن است بازگردد. اما برخی فکر می کنند که پرونیسم ممکن است تجزیه شود.

مثل تورم، مدت‌هاست که وجود داشته است

پرونیسم چنان عمیقاً در الیاف ملی تنیده شده است که تصور ناپدید شدن آن دشوار است. کیفیت مذهبی آن بر احساس و رستگاری تأکید دارد. سونیا مانزونی، رهبر یک تعاونی کوچک تولید مهدکودک که بخشی از Movimiento Evita، یک جنبش اجتماعی پرونیست است، می‌گوید: «پرونیست‌ها می‌توانند اشتباه کنند، اما ما باید به پرونیست بودن ادامه دهیم.» پالرموی مرفه.

در کوتاه مدت، افول Peronism نشان می دهد که اپوزیسیون راست میانه در انتخابات سال آینده پیروز خواهد شد، مشروط بر اینکه بتواند بر اختلافات داخلی خود غلبه کند و بتواند شاهد آن باشد. خارج از رقابت از خاویر مایلی، آزادیخواه محبوب بین جوانان. برخی از دانشمندان علوم سیاسی بر این باورند که اپوزیسیون ممکن است اکثریت مطلق را در کنگره به دست آورد، که به آن اجازه می دهد اصلاحات اقتصادی رادیکالی را که آقای ماکری از آن خواسته بود، اعمال کند. علاوه بر کاهش هزینه ها برای از بین بردن کسری بودجه و یکسان سازی نرخ ارز، از جمله این موارد می توان به مقابله با منافع اختصاص داده شده اشاره کرد. چنین اصلاحاتی می تواند اعتماد به پزو را بازگرداند، سرمایه های فرار را برای بازگشت جذب کند و در نهایت باعث رشد سریع شود. اما ادواردو لوی ییاتی، اقتصاددانی که به مخالفان مشاوره می‌دهد، هشدار می‌دهد که «اصلاحات در کوتاه‌مدت بازنده‌های زیادی خواهند داشت». ائتلاف ممکن است یک چیز برای آن داشته باشد. هوراسیو رودریگز لارتا، شهردار بوئنوس آیرس و روی کاغذ قوی‌ترین نامزد ریاست‌جمهوری اپوزیسیون می‌گوید: «بحرانی که ما در آن هستیم، اجماع برای تغییر ایجاد می‌کند که به ما امکان می‌دهد به آنچه در دوره‌های دیگر ممکن نبود، دست یابیم. چرخه طولانی پوپولیستی که در سال ۱۹۴۵ آغاز شد، ممکن است به پایان خود نزدیک شود. ■