در حالی که ونزوئلا به منطقه مورد مناقشه چشم دوخته است، ترس ها در منطقه اسکیبو فرو می نشیند

واکاپوآ، گویان – این تهدید همیشه وجود داشته است، از زمانی که لوید پریرا جوان بود کودک: اینکه روزی خانه اجدادی او می تواند به کشور همسایه ونزوئلا جذب شود.

پریرا که عضوی از مردم بومی لوکونو است، خانه خود را در نظر می‌گیرد Essequibo، قلمرو وسیعی در جناح غربی گویان. او در واکاپوآ، روستایی متشکل از ۱۶ جزیره در رودخانه پومرون، که در قلب منطقه قرار دارد، بزرگ شد.

پریرا گفت: «حتی به عنوان یک پسر کوچک، به یاد دارم که شنیدم ونزوئلا می گفت اسکیبو مال آنهاست. “اما من همچنین می دانم که در اسکیبو زندگی می کنم، و به عنوان یک فرد بومی، اسکیبو متعلق به ماست.”

پریرا اکنون توشوآ یا رئیس واکاپوآ است. اما وقتی نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا، اخیراً یک همه پرسی برگزار کرد تا اسکیبو را متعلق به کشورش بداند، ترس های دوران کودکی او بازگشت.

پریرا در حالی که برداشت دانه‌های قهوه کمیاب لیبریکا را برداشت می‌کرد، گفت: «وقتی رفراندوم را دیدیم، بسیار ترسیدیم.

اگرچه تنش‌ها پس از رفراندوم ۳ دسامبر فروکش کرده است، اما این سوال ادامه دارد که آیا اسکیبو می‌تواند به ونزوئلا ضمیمه شود یا خیر، نگرانی را در میان کسانی که این منطقه را خانه می‌خوانند برانگیخته است.

نزدیک به دو سوم آنچه در نظر گرفته می‌شود گویان در اسکیبو نهفته است ، منطقه ای به مساحت ۱۵۹۵۰۰ کیلومتر مربع (۶۲۰۰۰ مایل مربع) سرسبز با جنگل ها و مزارع.

در امتداد رودخانه پومرون، نارگیل برای تولید روغن کشت می شود. درختچه های قهوه از سواحل رودخانه ها شکوفا می شوند. و گروه‌های بومی مانند لوکونو کاساوا را برای نان و کاساری برداشت می‌کنند، شربتی که برای نگهداری غذا استفاده می‌شود.

اما کشف ذخایر بزرگ نفتی در سواحل آن در سال ۲۰۱۵ یک مناقشه ارضی ده‌ها ساله بر سر اسکیبو را برانگیخت. کارشناسان تخمین می زنند که بیش از ۱۱ میلیارد بشکه نفت و گاز طبیعی در قلمرو آن وجود دارد.

در ماه‌های اخیر، مادورو ادعاهای ونزوئلا در مورد این سرزمین را به عنوان “نبردی تاریخی علیه یکی از وحشیانه‌ترین سلب مالکیت‌های شناخته شده در این کشور” توصیف کرده است.

رفراندمی که دولت وی در برابر رای دهندگان قرار داد شامل پنج سوال بود و از آنها می خواست داوری قرن نوزدهمی را که اسکیبو را به گویان اعطا کرده بود رد کنند و در عوض از ایجاد یک کشور ونزوئلا حمایت کنند.

اینکه رفراندوم با حمایت ۹۸ درصدی به تصویب رسید، به ترس در گویان دامن زد. که ممکن است تصرف ونزوئلا قریب الوقوع باشد.

ایون اسمیت راننده تاکسی در شهر چاریتی در جنوب شرقی واکاپوآ به الجزیره گفت: «گویان هرگز در هیچ جنگی نبوده است. ما برای جنگ آماده نیستیم. چه خواهیم کرد؟»

این نگرانی‌ها همچنین منجر به کاهش حضور در مدرسه شبانه‌روزی محلی Wakapoa شده است. دانشجویانی که معمولاً برای شرکت در مایل‌ها سفر می‌کردند، در عوض قبل از رفراندوم در خانه ماندند و تخت خوابگاه‌هایشان خالی بود.

معلم ونیتیا اسمیت با اشاره به یک خانه بتنی مسطح گفت: «ما یک پسر در خوابگاه داریم. “از زمانی که ما در مورد همه پرسی ونزوئلا شنیدیم، بقیه دور ماندند.”

محمد عرفان علی، رئیس جمهور گویان، به دنبال فرونشاندن این ترس ها بوده است. علی در دسامبر گفت: «گویان اقدامات پیشگیرانه را برای محافظت از قلمرو خود تشدید خواهد کرد.

اما از زمان همه پرسی، مادورو اقدام به اعلام اسکیبو “یک استان” ونزوئلا کرده است. او همچنین به شرکت‌های دولتی ونزوئلا دستور داد که “فورا” اکتشاف برای نفت، گاز و مواد معدنی در منطقه را آغاز کنید.

با این حال، برخی از ساکنان گویان فعالیت هایی را برای اعتراض به همه پرسی سازماندهی کرده اند. آن تظاهرات از جلسات دعا گرفته تا اجرای سرودها و سرودهای میهنی در مدرسه.

رهبران بومی مانند ژان لا رز، مدیر اجرایی انجمن مردم آمریکا (APA)، همچنین از ساکنان خواستند در روستاهای خود بمانند – و در برابر هرگونه اصرار برای ترک پیشگیرانه مقاومت کنند.

لا رز خودش به خانه اش در سانتا روزا، روستایی در منطقه موروکا در شمال غربی اسکیبو بازگشت. او در پیامی که در رسانه‌های اجتماعی منتشر کرد، از مردم بومی خواست در صورت الحاق در خانه‌های خود بمانند و از آنها محافظت کنند.

“من می خواهم دیگران را تشویق کنم: در خانه های خود بمانید، این چیزی است که شما صاحب آن هستید. در زمین های خود بمانید، این چیزی است که شما مالک آن هستید. «این میراث اجداد و اجداد شماست. بمان، از آن محافظت کن.»

می گذرد.

روابط فرامرزی، علی‌رغم یک توافق بین گویان و ونزوئلا برای “عدم تهدید یا استفاده از زور” برای حل و فصل دعاوی درباره Essequibo.

این قرارداد که به عنوان توافقنامه آرگیل شناخته می‌شود، شامل تضمین‌هایی از سوی روسای جمهور است. مادورو و علی “متعهد به همزیستی مسالمت آمیز باقی می مانند” و مناقشه را مطابق با قوانین بین المللی حل و فصل کنند.

دیوان بین‌المللی دادگستری به بررسی پرونده سال ۲۰۱۸ که توسط گویان بر سر اختلاف ارضی مطرح شده است، ادامه می‌دهد.

اما با وجود صحبت از صلح، شبح نظامی تنش باقی می ماند. اواخر ماه گذشته، بریتانیا یک کشتی جنگی را برای تمرین‌های آموزشی مشترک به گویان فرستاد که ونزوئلا را بر آن داشت تا با تمرین‌های “دفاعی” خود پاسخ دهد.

مادورو حضور کشتی را تحریک آمیز خواند و گفت که این “عملا یک تهدید نظامی” است.

هیو تاد وزیر خارجه گویان در مصاحبه با الجزیره اذعان کرد که “نگرانی” در مورد “تجاوز” ونزوئلا شنیده است.

با این حال، تاد گفت، تهدید آنقدر بزرگ نیست که کسب و کارها “مایل به سرمایه گذاری” در گویان نباشند. او به تولیدکننده انرژی ExxonMobil اشاره کرد که در ماه دسامبر اعلام کرد که علیرغم تنش ها به استخراج نفت در دریا ادامه می دهد.

تاد گفت: “آنها به صراحت گفتند که اکسون به جایی نمی رسد و به کار خود در اینجا در گویان ادامه خواهند داد.”

تولید نفت اسکیبو یکی از محرک های اصلی اقتصاد گویان است. بانک جهانی گویان را با رشد دو رقمی تولید ناخالص داخلی (GDP) که انتظار می رود در سال ۲۰۲۴ ادامه داشته باشد، یکی از “سریع ترین اقتصادهای در حال رشد” در جهان معرفی کرده است.

وقتی از تاد در مورد خطرات احتمالی شرکت‌های نفتی ناشی از تنش‌ها پرسیده شد، گفت که سرمایه‌گذاری‌های گویان به خوبی محافظت می‌شوند.

او گفت: “با توجه به این واقعیت که ونزوئلا ادعاهای خود را برای Essequibo افزایش داده است، دلیلی برای عدم تمایل به سرمایه گذاری وجود ندارد.” ما فرآیند و رویه‌هایی داریم که نه تنها از حاکمیت و تمامیت ارضی خود محافظت می‌کنیم، بلکه حفظ و حفظ می‌کنیم.»

بهارات جاگدیو، معاون رئیس جمهور گویان نیز این احتمال را که تنش ها بر سر اسکیبو می تواند شراکت های تجاری خارج از کشور را خنثی کند، نادیده گرفت.

او در یک کنفرانس مطبوعاتی در ژانویه گفت: «هیچ سرمایه‌گذار خارجی زنگ نزد که بگوید، ما به گویان نمی‌آییم.

“من فکر می کنم مردم در دراز مدت به گویان نگاه می کنند. آنها می دانند که ما جامعه بین المللی را در کنار خود داریم. آنها می دانند که ما به صورت مسالمت آمیز و از مجاری مناسب به این موضوع مرزی نزدیک می شویم.»

اما در مقایسه با اقتصاد رو به رشد گویان، ونزوئلا در بیشتر دهه گذشته در وضعیت فروپاشی اقتصادی بوده است. کارشناسان شرایط وخیم آن را به دلیل تلاش مجدد برای ادعای Essequibo به عنوان متعلق به خود می دانند.

در جامعه بومی واکاپوآ، توشائو پریرا گفت که “تعداد بیشتری” از مردم کوچ نشین وارائو را مشاهده کرده است که از ونزوئلا به گویان می روند، زیرا آنها به دنبال مایحتاج اولیه مانند غذا و پوشاک هستند.

“ما نگران این هستیم که این افراد رنج می برند. تعداد آنها به سرعت در حال افزایش است.

مردم وارائو عمدتاً در باتلاق‌ها، رودخانه‌ها و آبراه‌های بین گویان و ونزوئلا زندگی می‌کنند. نام آنها به معنای “مردم آب” ترجمه می شود. اما پریرا افزایش جمعیت آنها در واکاپوآ را نشانه ای از بی ثباتی در آن سوی مرز می داند.

پریرا ادامه داد: “من می بینم که آنها در حال مبارزه هستند.” “بسیاری از آنها گفتند که ونزوئلا را به دلیل نداشتن غذا ترک کردند.”

با این وجود، پریرا امیدوار است که اختلافات مرزی به زودی حل شود، زیرا گویان پرونده خود را در دادگاه بین المللی دادگستری پیگیری می کند.

او به الجزیره گفت که مشتاقانه منتظر حکم است. پریرا گفت: “من گویان هستم.” اسکیبو خانه من است: متعلق به گویان است. من اینجا خواهم مرد.”