در ستایش عتیقه جات

مصرف‌گرایی و خریدهای زیاده‌روی در ایران به یک سبک زندگی تبدیل شده است.

نیما طبیبی در نوشته خود در هفته نامه فارسی کارگزاران از خوانندگان دعوت می کند تا در انتخاب های اقتصادی خود تجدید نظر کنند.

گزیده‌ای از نظر او که تحت عنوان «در ستایش عتیقه‌ها» منتشر شده است به شرح زیر است:   

سرمایه داری جهانی سزاوار همه سرزنش هاست و بر طبل مصرف گرایی ۲۴ ساعته می کوبد. همه جوامع با چالش خرید چیزهایی که به آنها نیاز ندارند یا اقلامی با نام تجاری که ده برابر ارزش واقعی آنها قیمت دارند دست و پنجه نرم می کنند.

خانه ها مملو از کالاهای لوکس و بی فایده است. نظام سرمایه‌داری مردم را به ماشین‌هایی تبدیل کرده است که برای پول درآوردن چیزهایی کار می‌کنند. دور انداختن اقلام قابل تعمیر به بهانه منسوخ شدن به سرمایه داران کمک می کند تا محصولات خود را بفروشند.

به گزارش گاردین، در ماه سپتامبر، دولت سوئد اعلام کرد که معافیت های مالیاتی را برای تعمیرات همه چیز از دوچرخه گرفته تا ماشین لباسشویی اعمال می کند، بنابراین دیگر معنی ندارد که اقلام قدیمی یا شکسته را دور بیندازید و چیزهای جدید بخرید.

ائتلاف حاکم سوسیال دموکرات و حزب سبز در سوئد نیز پیشنهادهایی را به پارلمان ارائه کرده است تا نرخ مالیات بر ارزش افزوده در تعمیر دوچرخه، لباس و کفش را از ۲۵ درصد به ۱۲ درصد کاهش دهد و به مردم اجازه می دهد نیمی از نیروی کار را از مالیات بر درآمد پس بگیرند. هزینه تعمیرات لوازم خانگی مانند یخچال، اجاق گاز، ماشین ظرفشویی و ماشین لباسشویی.

این پیشنهادها به عنوان بخشی از پیشنهادهای بودجه دولت در پارلمان سوئد مطرح می شود و در صورت تصویب در دسامبر، از اول ژانویه ۲۰۱۷ به قانون تبدیل می شود.

ابتکار دولت اروپا یادآور تعمیرکاران و تعمیرکاران ایرانی گذشته است که به ابزار و لباس های قدیمی اما هنوز قابل استفاده زندگی دوم می بخشند. آنها با کاهش ضایعات و انتشار کربن به کاهش هزینه ها کمک کردند و به حفظ محیط زیست کمک کردند.

مد و برند مفاهیمی هستند که سرمایه داری برای ترغیب مردم به خلاص شدن از شر اقلام قابل استفاده خود استفاده می کند. خودروها را مثال بزنید. بسیاری از مردم فقط به این دلیل که از مد افتاده اند، اگر از خودروهای خود خجالت نکشند، ناراضی هستند.

تا چند سال پیش، اتومبیل ها از پدران به پسران واگذار می شد. هیچ کس از پژو ۴۰۴ خود خجالت نمی کشید. عملکرد ماشین از ظاهر آن اهمیت بیشتری داشت.

اما به تدریج، خودروها به کالاهای مصرفی مانند لباس تبدیل شدند و مجبور شدند برای کمک به صاحبان خود جایگزین شوند. این واقعیت را نمی توان انکار کرد که مردم حق استفاده از فناوری های جدید را دارند، اما محدودیت های هزینه های مصرف کننده چیست؟

معرفی منظم تلفن‌های همراه جدید و ایجاد حس رقابت در بین مردم نمونه‌ای گویا است که باید ما را وادار کند در خرید خود تجدید نظر کنیم.

استفاده مجدد و بازیافت اساساً در جوامع هدف سرمایه داری وجود ندارد. مردم چنین جوامعی کالاهای خود را مستقیماً به زباله دانی می اندازند و اقلام جدید می خرند.

این رفتار را می توان در میان کشورهای ثروتمند منطقه (خاور میانه) مشاهده کرد، اما در برخی کشورها مانند ژاپن، مردم انتخاب های دیگری انجام می دهند.

پیروان جنبش مینیمالیستی ژاپن با تقسیم چشمگیر دارایی های خود، این روند را کاهش می دهند. آنها از شانس داشتن تنها چیزهایی که واقعاً به آنها نیاز دارند استقبال می کنند.