در هند، بازی های فانتزی باعث اعتیاد و تباهی مالی می شود
در عرض یک ماه پس از استفاده از برنامه های شرط بندی، سانتوش کول جویای کار کل ۴۰۰۰۰ روپیه (۴۸۹ دلار) را که پدرش برای شهریه فرستاده بود از دست داد.
پدر کول، کارگر ساختمانی در ناحیه سیدی در ایالت مادیا پرادش در مرکز هند، این پول را از رهبران جامعه روستای خود قرض کرده بود تا خرج کلاس های مربیگری پسرش را بپردازد تا پسرش برای امتحانات رقابتی ملی برای مشاغل دولتی آماده شود. کول، ۲۵ ساله، گفت که یکی از دوستانش به او پیشنهاد داده است که روی این برنامه ها شرط بندی کند، برنامه هایی که فرصتی برای به دست آوردن پول زیادی را ارائه می دهند. در ابتدا چند هزار روپیه برنده شد اما بعد حریص شد و همه چیز را از دست داد.
نام کول برای محافظت از هویت او تغییر کرده است.
کل، که در یک آپارتمان یک اتاقه با کتاب‌های پراکنده در همه جا و آشپزخانه کوچک در گوشه‌ای زندگی می‌کند، به الجزیره گفت که امیدوار است از شرط‌بندی‌اش پولی به دست آورد و آن را به بزرگان روستا برگرداند.
او گفت: “خانواده من به شدت فقیر هستند. آنها به نوعی توانستند این مقدار پول را برای هزینه های من جمع کنند. فکر می کردم در این برنامه پول برنده شوم و پول او را برگردانم. با این حال، وقتی پولم را در این برنامه ها سرمایه گذاری کردم، آن را از دست دادم. او گفت که اکنون افکار خودکشی به من دست می دهد، زیرا او نگران است که چگونه پول را برگرداند.
Kol تنها کسی نیست که به این برنامه‌ها معتاد است.
پراتیک کومار، یک نوجوان ۱۶ ساله اهل همان منطقه و یک طرفدار سرسخت کریکت، عادت به شرط بندی روی برنامه های بازی فانتزی دارد.
پدرش لالجی دوویدی یک کشاورز کوچک است و ماهیانه حدود ۶۰۰۰ تا ۷۰۰۰ روپیه (۷۳ تا ۸۵ دلار) درآمد دارد. او به الجزیره گفت که پسرش به کریکت وابسته است و تمام مسابقات لیگ برتر هند (IPL) را تماشا می‌کند، پردرآمدترین تورنمنت داخلی کریکت که برخی از این برنامه‌های بازی را حامی مالی خود می‌داند. دوویدی تبلیغات را برای جذب پسرش به دنیای بازی مقصر می‌داند.
دوویدی گفت: «او در طول استراحت تحت تأثیر یک تبلیغ قرار گرفت و شروع به استفاده از برنامه‌های بازی فانتزی برای شرط‌بندی هر روز کرد. اکنون، قبل از هر مسابقه، او از من می خواهد که به او پول بدهم تا روی این برنامه ها شرط بندی کند. وقتی از دادن پول به او امتناع می کنم، ناراحت می شود.»
<شکل id = "Attachment_2277921" aria-describedby = "Caption-Attachment-2277921" class = "WP-caption aligncenter">
در سال‌های اخیر، برنامه‌های بازی فانتزی در هند محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند و میلیون‌ها کاربر به پلتفرم‌هایی مانند Dream11، My11Circle و MPL و غیره پیوسته‌اند. این برنامه‌ها به کاربران این شانس را می‌دهند که تیم‌های مجازی از ورزشکاران واقعی را ایجاد کنند و بر اساس عملکرد این ورزشکاران با دیگران رقابت کنند، با این شانس که جوایز نقدی یا جوایز دیگر را ببرند.
با این حال، فقدان اختیارات نظارتی و کمپین‌های تبلیغاتی گسترده توسط این پلتفرم‌ها به نگرانی‌هایی در مورد ماهیت اعتیادآور این برنامه‌ها و آسیب‌های احتمالی آنها به کاربران، به‌ویژه کودکان و افراد آسیب‌پذیر منجر شده است.
پدرش گفت که برنامه‌های مورد علاقه Prateek Dream11 و My11Circle هستند. آنها برای اینکه بتوانند بازی کنند نیاز دارند که یک کاربر ۱۸ ساله باشد، اما این باعث نشده که Prateek از شناسه پدرش برای ثبت نام در هر دو برنامه استفاده کند.
ایمیل های الجزیره به Dream11، My11Circle و بدنه صنعتی فدراسیون ورزش های فانتزی هند، بی پاسخ ماند.
دوویدی به الجزیره گفت که در ابتدا، پراتیک بین ۵۰ تا ۱۰۰ روپیه (۰.۶۰ تا ۱.۲۰ دلار) شرط بندی می کرد. با این حال، اکنون او دو تا سه تیم ایجاد می کند و در نهایت در اکثر روزها به طور متوسط ۳۰۰ تا ۴۰۰ روپیه (۳.۷۰ دلار تا ۴.۹۰ دلار) از دست می دهد – پول حاصل از پس انداز خانواده و درآمد مادرش به عنوان کارگر کشاورزی.
«من پول کافی برای تغذیه خانواده ام به دست نمی‌آورم. اگر پسرم همچنان این مقدار پول را از دست بدهد، نمی‌دانم چگونه می‌توانیم زنده بمانیم.
او افزود، “من به شدت نگران رفتار پسرم هستم، که باعث شده احساس اضطراب و درماندگی در من ایجاد کند.”
تبلیغات گسترده توسط برنامه های فانتزی
بر اساس یک گزارش تبلیغاتی TAM، برنامه‌های بازی فانتزی برترین تبلیغ‌کنندگان تلویزیون در طول IPL-16 بودند که در اواخر ماه مه پایان یافت، با ۱۸ درصد از سهم تبلیغاتی که در مقایسه با IPL قبلی ۱۵ درصد بود.
این برنامه‌ها از بازیکنان معروف کریکت از جمله Saurav Ganguly، Virat Kohli، Shubman Gill، Hardik Pandya و همچنین بازیگران محبوبی مانند Aamir Khan، R Madhavan، Sharman Joshi و دیگران برای تأیید آنها استفاده می‌کنند.
طبق گزارشی که توسط شرکت مشاوره RedSeer منتشر شده است، درآمد پلتفرم‌های بازی فانتزی طی مسابقات کریکت IPL از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳، ۲۴ درصد افزایش یافت و به بیش از ۲۸ میلیارد روپیه (۳۴۱ میلیون دلار) رسید. حدود ۶۱ میلیون کاربر در فعالیت های بازی های فانتزی شرکت کردند که تقریباً ۶۵ درصد از آنها از شهرهای کوچک آمده بودند.
این برنامه‌های بازی برای شرکت کردن نیاز به هزینه ورودی دارند و در صورت عملکرد ضعیف تیم، خطر از دست دادن پول وجود دارد. Dream11، بزرگترین پلت فرم ورزشی فانتزی در هند، بیش از ۱۸۰ میلیون کاربر دارد. MPL ادعا می کند ۹۰ میلیون کاربر دارد و My11Circle ادعا می کند که ۴۰ میلیون کاربر دارد.
<شکل id = "Attachment_2277930" aria-describedby = "Caption-Attachment-2277930" class = "WP-caption aligncenter"> %۲۰class/wploads/uploads/23023050508163426_img_3275-16898275%20=” size-arc-image-770 wp-image-2277930 src=”/WP-Content/Uploads/2023/07/20230508163426_IMG_3275-1689825792.JPG%D8%9F%20W%20=%20770%20%D9%88%20RESIZE%20=%20770%20%D9%AA%202C513″>
بحث بزرگ: بازی مهارت یا شانس؟
شاشانک تیواری، وکیل دادگاه عالی جبالپور، گفت که در هند، قانون کنترل برنامه های بازی فانتزی عمدتاً بر اساس قانون عمومی قمار سال ۱۸۶۷ است. این قانون همه انواع قمار را در کشور ممنوع می کند، به جز بازی های خاصی که شامل مهارت می شود، از جمله بریج و شطرنج. او افزود که تبلیغات این برنامه‌ها می‌تواند گمراه‌کننده باشد، زیرا به مردم نشان می‌دهد که پول زیادی برنده می‌شوند، اما در واقعیت، بیشتر بازیکنان فقط مقدار کمی برنده می‌شوند.
نیکخیل جثوا، کارشناس فناوری و وکیل، گفت که اگر یک بازی را به عنوان یک بازی مهارتی در نظر بگیریم، باید درک کنیم که الگوریتم برنامه کل بازی را کنترل می کند، که به گونه ای هماهنگ شده است که شرکت سود بیشتری نسبت به بازیکنان دارد. اگر یک بازی به عنوان یک بازی مهارتی طبقه بندی می شود، باید شامل تجزیه و تحلیل، آمار یا مطالعات داده باشد. تصمیمات مبتنی بر فرض را نمی توان ماهرانه در نظر گرفت.
در هند، بازی هایی که نیاز به مهارت قابل توجهی دارند را می توان بدون اینکه به عنوان قمار طبقه بندی کرد، برای پول بازی کرد. با این حال، نبود مجموعه ای استاندارد از قوانین در همه ایالت ها منجر به مشکلاتی در تنظیم برنامه های بازی فانتزی در کشور شده است. در حال حاضر، برخی از ایالت ها بازی های آنلاین را قانونی و تنظیم کرده اند، در حالی که تعداد انگشت شماری دیگر آن را کاملاً ممنوع کرده اند.
“نیاز به قانون یکنواخت”
سال گذشته در ژانویه، مادهیا پرادش – ایالت سانتوش کول و پراتیک کومار – گفت که قانون جدیدی را برای تنظیم بازی‌های آنلاین ارائه خواهد کرد. ناروتام میشرا، وزیر امور داخله، پس از آن که یک پسر ۱۱ ساله ظاهراً بر اثر خودکشی جان خود را از دست داد، این خبر را اعلام کرد. طبق گزارش رسانه های محلی، این پسر به برنامه های بازی آنلاین معتاد بود و بدون اطلاع والدینش ۶۰۰۰ روپیه (۷۳ دلار) برای آنها خرج کرده بود. در ماه دسامبر، ایالت کارگروهی را برای مطالعه جنبه های فنی، قانونی و سایر جنبه های ممنوعیت قمار آنلاین تشکیل داد. هنوز گزارش خود را ارسال نکرده است.
در حالی که قوانین هند دارای مقرراتی است – مانند قانون عدالت نوجوانان در سال ۲۰۱۵، برای محافظت، مراقبت و کمک به توانبخشی کودکانی که به آن نیاز دارند، و قوانین فناوری اطلاعات در سال ۲۰۲۱، که واسطه‌ها را ملزم می‌کند تا اطمینان حاصل کنند که افراد زیر سن قانونی از محتوای مضر محافظت می‌شوند، این قوانین “در پرداختن مؤثر به اثرات روانشناختی گسترده، به ویژه قوانین روانشناختی، ناکافی هستند”. او افزود: به جای اقدامات مقطعی، “یک قانون ملی یکسان برای تنظیم این برنامه ها می تواند به ایجاد وضوح و سازگاری در چشم انداز قانونی کمک کند.”
افزایش متقاضیان درمان اعتیاد
در سال ۲۰۱۴، مؤسسه ملی سلامت روان و علوم عصبی (NIMHANS) در بنگالورو، هند، سرویس استفاده سالم از فناوری یا کلینیک SHUT را راه‌اندازی کرد. این اولین کلینیک هند است که منحصراً با مشکلات سلامت روان مرتبط با استفاده از فناوری سروکار دارد. در آن زمان، این کلینیک در هفته حدود سه تا چهار بیمار معتاد به بازی را دریافت می کرد. دکتر مانوج شارما، استاد روانشناسی بالینی و رئیس کلینیک SHUT، به الجزیره گفت که این تعداد اکنون به حدود ۲۰ تا ۲۲ نفر در هفته رسیده است.
به گفته دکتر شارما، برخی از دانش‌آموزان با این برنامه‌ها به عنوان معادل تحصیلات خود برخورد می‌کنند، که به گفته او، “روند نگران‌کننده‌ای” است. آنها بر این باورند که در صورت ادامه استفاده از این اپلیکیشن ها، درآمد قابل توجهی به دست خواهند آورد و ضررهای خود را جبران خواهند کرد. او گفت که این نوع تفکر می تواند منجر به اعتیاد به این برنامه های بازی شود.
او اضافه کرد که اکثر افراد معتاد اذعان نمی کنند که نسبت به این برنامه ها وسواس پیدا کرده اند. بسیاری از والدین فرزندان خود را برای درمان به کلینیک می آورند، اما زمان زیادی طول می کشد تا کودکان اعتراف کنند که به چنین برنامه هایی معتاد هستند.
طبق گفته Jethwa، بازی های فانتزی نباید شامل پول باشد. درعوض، باید به برنده امتیاز داده شود تا فقط افرادی که علاقه واقعی به بازی دارند شرکت کنند.
دکتر شارما پیشنهاد کرد که به جای تمرکز بر تحمیل قوانین سخت‌گیرانه‌تر، ایجاد انجمن‌هایی در شهرهای کوچک‌تر برای ایجاد آگاهی بهداشت عمومی در مورد مشکلات سلامت روان ناشی از این برنامه‌ها بسیار مهم است.
مالیات بالا
دولت هند در ۱۱ ژوئیه اعلام کرد که ۲۸ درصد مالیات بر بازی‌های آنلاین وضع خواهد کرد، که تحلیلگران انتظار دارند از مشتریانی که اکنون باید هزینه‌های بیشتری بپردازند، دریافت می‌شود.
Anirudh Tagat، نویسنده پژوهشی در بخش اقتصاد در Monk Prayogshala، یک سازمان تحقیقاتی غیرانتفاعی، گفت که دولت با بازی‌های آنلاین مشابه سیگار و الکل رفتار می‌کند، به این امید که مالیات‌های بالا باعث شود مردم تمایلی به بازی با آنها نداشته باشند.
تاگات گفت: «دولت می‌خواهد انجام این بازی‌ها را گران‌تر کند تا مردم از انجام آنها دست بردارند. اما من فکر نمی‌کنم که مردم واقعاً به دلیل مالیات‌های بالا دست از بازی بردارند.»
او افزود: «این برنامه‌ها از استراتژی‌های مختلفی استفاده می‌کنند تا مردم را وادار به بازی کنند و پول خرج کنند. حتی اگر مجبور باشند مالیات زیادی بپردازند، این برنامه ها همچنان در درازمدت محبوب خواهند بود.”