w elfare “یک کلمه کثیف” در سنگاپور-یا یک نخست وزیر گذشته ، یک بار دیگر ، یک بار تصویب ، یک بار تصویب. وی توضیح داد که آنچه جوایز شهر-کشور ، جزء دریافتی نبود ، بلکه اعتماد به نفس بود. کارگران مستمری دولتی دریافت نمی کنند ، اما در عوض به حساب های بازنشستگی فردی پرداخت می کنند. مراقبت های بهداشتی نیز باید از پس اندازهای اجباری خریداری شود ، که توسط یک کشور هزینه شده توزیع نمی شود. حداقل دستمزد وجود ندارد و یارانه ای برای استیپل مانند برنج یا برق وجود ندارد. با این حال ، عجیب و غریب ، یک جنبه از زندگی روزمره وجود دارد که تقریباً هیچ دولت دیگری درگیر آن نیست اما مقامات سنگاپور حاضر نیستند به مجاورت بازار بروند: غذا خوردن.
