راه آهن سراسری ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد

یونسکو در وب سایت خود نوشت: کمیته میراث جهانی، راه آهن فراایرانی را در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رساند.
این تصمیم در جریان چهل و چهارمین جلسه کمیته که روز یکشنبه به صورت آنلاین و به ریاست آن در فوژو (چین) برگزار شد، اتخاذ شد.
کتیبه های دیگری که در این جلسه تصمیم گیری شد عبارتند از Quanzhou: Emporium of the World در سونگ یوان چین (چین)، معبد Kakatiya Rudreshwara (Ramappa)، Telangana (هند)، و Paseo del Prado و Buen Retiro، منظره ای از هنر و علوم ( اسپانیا).
راه‌آهن ترانس ایران دریای خزر را در شمال شرقی به خلیج فارس در جنوب غربی وصل می‌کند و از دو رشته کوه و همچنین رودخانه‌ها، ارتفاعات، جنگل‌ها و دشت‌ها و چهار منطقه مختلف آب و هوایی عبور می‌کند.
این خط آهن به طول ۱۳۹۴ کیلومتر که در سال ۱۹۲۷ آغاز و در سال ۱۹۳۸ تکمیل شد، با همکاری موفق دولت ایران و ۴۳ پیمانکار ساختمانی از بسیاری از کشورها طراحی و اجرا شد.
راه آهن به دلیل مقیاس و کارهای مهندسی که برای غلبه بر مسیرهای شیب دار و سایر مشکلات مورد نیاز است، قابل توجه است.
ساخت آن مستلزم برش گسترده کوه در برخی از مناطق بود، در حالی که زمین ناهموار در برخی دیگر مستلزم ساخت ۱۷۴ پل بزرگ، ۱۸۶ پل کوچک و ۲۲۴ تونل، از جمله ۱۱ تونل مارپیچی بود.
برخلاف بسیاری از پروژه‌های ریلی اولیه، ساخت راه‌آهن ترانس ایران از طریق مالیات‌های ملی تامین شد تا از سرمایه‌گذاری و کنترل خارجی جلوگیری شود.

پل ورسک: یک شاهکار مهندسی

در سال ۱۹۳۳، کنسرسیوم دانمارکی Kampsax که توسط دولت ایران به عنوان پیمانکار عمومی راه آهن ترانس ایران انتخاب شده بود، قطعه شماره ۸ در بخش شمالی پروژه را به مهندس ایتالیایی Guido Romeo Pizzagalli از میلان واگذار کرد.
در نوامبر ۱۹۳۳، او شرکت Impresa G.R. Pizzagalli & C. به همراه چند مهندس ایتالیایی، از جمله سه برادر Battista، Guido و Cesare Delleani از Biella.
طول این قطعه ۷۶۰۰ متر با اختلاف ارتفاع ۱۸۶ متر بود و از ۱۰ تونل تشکیل شده بود. و دو پل بزرگ یکی به طول ۵۲ متر و طاق ۲۵ متر و دومی به طول ۱۱۲ متر و طاق ۶۰ متری که اکنون شاهکار راه آهن ماوراءالنهر محسوب می شود و از بلندترین پل جهان در زمان ساخت
سزار دلیانی مسئولیت ساخت این پل را بر عهده داشت. پروژه توسط گروهی از مهندسان کمپساکس نظارت شده بود.
کار بر روی پل در اوت ۱۹۳۴ آغاز شد. پل و کل قطعه تا دسامبر ۱۹۳۵ به پایان رسید و تا ژانویه ۱۹۳۶ به پیمانکار تحویل داده شد. تعداد زیادی توسط ۲۶۰ کارگر متخصص از اروپا، عمدتا از ایتالیا و حدود ۲۷۰۰ کارگر غیرمتخصص از آسیا انجام شده است. دو کابل راه برای انتقال کارگران و مصالح ساختمانی به ساختمان پل تعبیه شده بود.
این پل ۱۱۰ متر بالاتر از دره قرار دارد، طاق آن ۶۶ متر و طول کلی پل ۱۱۲.۴۰ متر است.
پل ورسک راه آهن تهران را به منطقه دریای خزر متصل می کند. در بخش ورسک از توابع شهرستان سوادکوه مازندران و در ۸۵ کیلومتری جنوب قائم شهر واقع شده و دو رشته کوه در منطقه عباس آباد را به هم متصل می کند. این پل یکی از شاهکارهای شرکت مهندسی دانمارکی Kampsax (متشکل از مهندسان دانمارکی، آلمانی و اتریشی مانند Ladislaus von Rabcewicz) و همچنین بخش ساختمانی ایتالیایی است که به شبکه راه‌آهن ترانس ایران در شمال ایران خدمت می‌کند.

موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد

موقعیت جغرافیایی ایران مسیرهای کریدوری بالقوه ای را ارائه می دهد که می تواند خلیج فارس و دریای عمان را در جنوب آن با کشورهای محصور در خشکی آسیای مرکزی، روسیه، چین و اروپا پیوند دهد.
به همین دلیل است که چین یکی از شش پیشنهادی خود را کانالیزه می کند. کریدورهای ابتکاری کمربند و جاده چین، به اصطلاح «کریدور چین-آسیای مرکزی-آسیای غربی»، از طریق ایران. منافع چین در توسعه کریدور ایران همراه با سرمایه‌گذاری‌های قابل مشاهده در زیرساخت‌های ریلی ایران است.
آنچه بر اهمیت ایران برای کریدورهای BRI چین می‌افزاید این واقعیت است که محدودیت‌های ظرفیت در چندین گلوگاه فرامرزی در مسیرهای شمالی رسیده است. بر اساس گزارش مجله آلمانی Railway Technical Review (Eisenbahntechnische Rundschau) BRI
INSTC، دومین شریان حمل و نقل نوظهور که از ایران عبور می کند، دومین نقطه کانونی سرمایه گذاری ریلی ایران است. کریدور چندوجهی برنامه ریزی شده برای اتصال بمبئی از طریق کشتیرانی به بنادر ایران در چابهار و بندرعباس پیش بینی شده است. بخش شمالی این کریدور ایران را از طریق آذربایجان به مسکو متصل می کند.
با افتتاح پل برون مرزی آستارا (آذربایجان) به آستارا (ایران) در سال ۲۰۱۷، INSTC شتاب جدیدی به دست آورد.