سوار شدن بر قطار آهسته در چین

Fیا مقامات در چین شی جین پینگ، تردد به موقع قطارها چیزی بیش از یک گفتار است. همانطور که آقای شی وارد دومین دهه خود به عنوان رهبر عالی می شود، نسخه سخت پدرانه او از حکومت حزب کمونیست به دنبال این است که مشروعیت بیشتری را از ارائه خدمات عمومی مشتری پسند، که از طریق زیرساخت های مدرن ارائه می شود، جلب کند. حداقل در مورد راه‌آهن چین، این وعده نظم و کارآیی رعایت شده است.

از ۷ ژانویه تا ۱۵ فوریه، وزارت حمل و نقل پیش بینی کرد که ۲.۱ میلیارد سفر توسط چینی هایی که برای جشنواره بهار یا سال نو قمری به خانه می روند، انجام خواهد شد. برخی از آنها متخصصان شهری خواهند بود و با قطارهای پرسرعت در بین شهرها پرواز می کنند. بسیاری از آنها با سرعت کمتری lü pi huoche یا “قطارهایی با پوست سبز”، در واگن‌های شلوغ یا نشسته در طبقات راهرو، در سفرهایی که ممکن است ۴۰ ساعت یا بیشتر طول بکشد، در سراسر چین حرکت می‌کنند. میلیون‌ها نفر از آنها به دلیل محدودیت‌های همه‌گیر سفر، دو سال است که شهرها یا روستاهای خود را ندیده‌اند – و در بسیاری موارد فرزندان خودشان و والدین سالخورده‌ای که از آنها مراقبت می‌کنند.

امروز شدت له شدن کمتر است. بسیاری از کارفرمایان اجازه می‌دهند تاریخ‌های خروج و بازگشت انعطاف‌پذیرتری داشته باشند، زیرا نیروی کار چین کاهش می‌یابد و یافتن و نگهداری کارگران سخت‌تر می‌شود. کالاهایی که به صورت آنلاین سفارش داده می شوند را می توان در تمام طول سال به روستاها تحویل داد، بنابراین تقاضای کمتری برای هدایای فیزیکی سال نو وجود دارد (بسته قرمز نقدی برای کودکان اجباری است). تعداد بیشتری از مهاجران با اتومبیل های شخصی مشترک به خانه می روند. شبکه های قطار به شدت رشد کرده اند. ایستگاه ها شلوغ هستند اما غرق نشده اند. مسافران برای سوار شدن به قطار صف می کشند، با خطوط اولویت برای کودکان و افراد ضعیف. کشورهایی هستند که چاگوان مجبور بود برای سوار شدن به قطار یا هواپیما رشوه بدهد. در مسیر گوانگژو-اورومچی، هیچ نشانه ای از پیوند وجود ندارد. مسافران بدون صندلی در دفتر راهنماهای داخل هواپیما با در دست داشتن کارت شناسایی صف می‌کشند تا هنگام پیاده‌شدن مسافران، مکان‌هایی بین ایستگاه‌های مشخص باز شود. یک فضای تعطیلات بسیار شاد حاکم است، مانند یک سفر مدرسه منظم. مسافران به شوخی می گویند که فروشندگان مواد غذایی باید وعده های غذایی رایگان تعطیلات را در اختیارشان بگذارند. یک خدمتکار زن جوان که یک ژاکت دکمه‌دار برنجی به تن کرده است، به همکارش که در راهروی شلوغ در حال تقلا است می‌گوید که او به خاطر چاق بودن مقصر است.

اما در میان این همه خدمات کارآمد، تقسیم بندی های قدیمی طبقاتی، ثروت، قومیت و جنسیت نیز شنیده می شود. زیرا قطارهای سبز در چین در حال چرخش هستند، جایی که هنوز ظالمانه نابرابر است. برخی از تبعیض ها ناخودآگاه است. مسافری با تمسخر از خدمه ساکن ارومچی می پرسد که آیا آنها بومی سین کیانگ هستند، یعنی اویغورها. آیا من شبیه یک اقلیت قومی هستم؟ خدمتکار زن چینی هان می‌خندد.

دهه‌ها رشد اقتصادی برندگان و بازندگانی را ایجاد کرد. هر دو در قطار پیدا می شوند. آقای ژوانگ، یک راننده کامیون برای جینگدونگ، یک غول تجارت الکترونیک و تدارکات، به همراه همسرش به استان شانشی در شمال غربی سفر می‌کند تا پسر معلم دانشگاه خود را ببیند که در شرف شروع یک P است. hD در خارج از کشور. آقای ژوانگ تجربه خود خانواده اش از ظهور ملی چین را “تغییر کننده زندگی” می نامد. در پاسخ به سوالی درباره چشم‌انداز اقتصاد پس از همه‌گیری، او رهبران چین را به خاطر رفتار با مردم تمجید می‌کند «مانند پدری که با فرزندش رفتار می‌کند، آنها می‌خواهند همه از رفاه برخوردار باشند».

در همان نزدیکی، آقای زینگ، مردی با موهای خاکستری اهل استان مرکزی هنان، چرت می‌زند. او پس از پیر شدن برای کار ساختمانی، یک نگهبان امنیتی در گوانگژو است. به طور کلی، مهاجران روستایی به شهر چین در حال پیر شدن هستند. در سال ۲۰۲۱ میانگین سنی کارگران مهاجر در چین به ۴۱.۷ سال رسید که نسبت به سال ۲۰۰۸ ۳۴ سال بود. به طور فزاینده ای، جوانان از مشاغل کارخانه دور از خانه خودداری می کنند. بسیاری از کارگران مسن بدون حقوق بازنشستگی کافی از سن قانونی بازنشستگی گذشته اند. آقای زینگ با پسر و دامادش در یک اتاق خوابگاه پیش ساخته در گوانگژو مشترک است. پسر، سرپرستی تنومند ۴۰ ساله در خط تولید، برای سفر سال جدید برنامه ریزی نکرده بود، اما فرزندان ۱۰ و ۱۶ ساله او “مدام زنگ می زدند و می گفتند یک سال است که در خانه نیستیم.” بزرگ‌تر مدرسه ابتدایی را در گوانگژو خواند، اما مانند بسیاری از کودکان مهاجر فاقد مدارک اقامت برای تحصیل در دبیرستان شهری بود، بنابراین به هنان بازگشت. آقای زینگ جوانتر امیدوار است در تعطیلات به دخترش برسد، شاید او را به یک شهربازی ببرد. اما او می خواهد معلم شود و تکالیف مدرسه زیادی دارد. او که سال‌ها دور از فرزندانش فکر می‌کند، آه می‌کشد: «نمی‌دانم چگونه آن احساس را توصیف کنم.»

پیشرفت جمعی، اضطراب فردی

خانم لی، رفتگر خیابان در گوانگژو، روی سطلی کنار در قطار نشسته است. او یک بیوه ۵۶ ساله است که شش سال از سن بازنشستگی کارگران زن یقه آبی گذشته است، اما از قوانین خسیس و بداخلاقی رفاهی چین سرپیچی می کند. سالها کار در کارخانه باعث ایجاد حقوق بازنشستگی در شهرهای بزرگ نشد. بیمه سلامت او فقط در خانه روستایی او قابل دسترسی است. او پس از یک ماه ۱۲ ساعت روز بدون روز تعطیل، ۴۰۰۰ یوان (۵۹۰ دلار) به دست می آورد. زمانی که قرنطینه‌های کووید کار را متوقف کردند، طبق قانون باید حقوق دریافت می‌کردند، اما کارفرمای او که یک پیمانکار فرعی بود، نپذیرفت. بدون پول، او می گوید: “تو هیچکس نیستی”. پسرش که یک کارگر کارخانه است، بودجه لازم برای خرید خانه و ماشین مورد نیاز برای ازدواج را ندارد. او آه می‌کشد، با این همه فشار، جوانان «بچه نمی‌خواهند، ازدواج نمی‌خواهند». پدر و مادر و همسرش به تازگی کووید گرفته اند، بنابراین او امیدوار است که ورود او آنها را به خطر نیندازد. او مشتاق دیدار است زیرا در سن آنها “هر سال جدید مهم است.” سایر مسافران صحبت های او در مورد فشارهای سخت زندگی را تکرار می کنند. زیرساخت های درخشان چشمگیر است. ساختن یک جامعه عادلانه و شاد دشوارتر است.■

بیشتر از Chaguan، ستون نویس ما در مورد چین بخوانید. :
به نظر می‌رسد بسیاری از روستاییان چینی آماده حرکت از کووید-۱۹ (۱۲ ژانویه) هستند
حزب کمونیست چین قصد دارد از محاسبه صفر کووید جلوگیری کند (۵ ژانویه)
سیاست عقب نشینی کووید شی جین پینگ (۱۵ دسامبر)