شکارچیان شغل که توسط شغل خود شکار می شوند

تفاوت بین تحصیلات و شغل کارمندان بازار ایران و دلیل اصلی نارضایتی مردم از شغلشان را مختل می‌کند که به نوبه خود ناکارآمدی را همراه با پیامدهای اقتصادی دیگر به همراه دارد.

بر اساس گزارشی که خبرگزاری مهر منتشر کرده است، بسیاری از ایرانیان شاغل در آرزوی انجام کاری مرتبط با رشته تحصیلی و تخصص خود هستند. آنها شکایت دارند که سیستم آموزشی به آنها کمک نکرده تا شغل مورد نظر خود را پیدا کنند و معلمان و مسئولان مدرسه هرگز موضوع استخدام را مطرح نکرده اند.

این امر باعث شده است که نیروی کار در بخش‌های مختلف صرفاً برای کسب درآمد از کار بیفتد.

اقلیتی که از نظر مالی توسط خانواده یا سایر منابع درآمد حمایت می شوند، به دلیل نداشتن شغل مناسب ترجیح می دهند بیکار بمانند. اکثریت مجبورند به هر شغلی رضایت دهند، خواه این شغل کاملاً بی ربط به پیشینه تحصیلی، علایق یا مهارت های اکتسابی آنها باشد.

با توجه به صدها هزار جوان تحصیل کرده که در ایران به دلیل رو به رکود بودن بخش تولید و این واقعیت که بازار کار بسیاری از رشته های تحصیلی اشباع شده است، بیکار هستند، ادامه شغل رویایی دیگر گزینه ای نیست.

نرخ بیکاری ۱۱ درصد

بر اساس آخرین آمار منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران، نرخ بیکاری در سال گذشته (منتهی به ۲۸ اسفند ۱۳۹۴) به ۱۱ درصد رسید که نسبت به سال قبل ۰.۴ درصد افزایش داشته است.

این داده ها همچنین نشان می دهد که ۹.۳ درصد از مردان و ۱۹.۴ درصد از زنان ۱۰ ساله و بالاتر در سال گذشته بیکار بوده اند. با این حال، میانگین نرخ تصویر جدی‌تری را پنهان می‌کند زیرا بزرگ‌ترین بخش نیروی کار ایران زیر ۳۰ سال است و نرخ بیکاری در گروه سنی ۱۵ تا ۲۹ سال به ۲۳.۳ درصد می‌رسد. برای زنان در همان گروه سنی ۴۰.۲٪ است.

در نتیجه، جوانان در ایران از ترس عبور از سقف سنی و به دست نیاوردن فرصت بهتر، به هر شغلی که پیدا کنند، دست می زنند. به همین دلیل است که اغلب می بینیم افرادی که در رشته های مختلف تحصیل کرده اند، یک کار کاملاً نامرتبط را انجام می دهند. این بدون عواقب نیست، زیرا این موقعیت خلاقیت را مسدود می کند، ناکارآمدی را تقویت می کند و بهره وری را کاهش می دهد.

بر اساس این گزارش، تحقیقات نشان می دهد که تنها ۳۵ درصد از شاغلان از رضایت شغلی و بقیه ناراضی هستند.

بسیاری در ایران نگران هستند که اگر شغل فعلی خود را به امید یافتن شغلی که دوست دارند، رها کنند، هرگز موفق نخواهند شد و در نهایت بیکار خواهند شد. غلامرضا عباسی، رئیس یک اتحادیه کارگری ایران می‌گوید: «استرس ناشی از بیکار ماندن را به آن اضافه کنید، زیرا اکثر مشاغل پایدار نیستند.

این مقام گفت که مردم به شغلی که دوست ندارند پایبند می‌مانند زیرا از بیکاری می‌ترسند که می‌تواند «کار اجباری» در نظر گرفته شود.

یک راه حل می تواند کشف و تشویق زمینه های مورد علاقه و توانایی های افراد از سنین پایین باشد. متاسفانه چنین رویکردی در نظام آموزشی کشور وجود ندارد.