غرق در محصولات چینی، بخش اسباب بازی ایران لنگان

بازار نسبتاً بزرگ اسباب‌بازی ایران با ۸۰ درصد محصولات چینی پر شده است و تنها ۲۰ درصد آن برای تولید داخلی باقی می‌ماند.

مشکل اصلی اسباب‌بازی‌های ایرانی این است که اتحادیه یا انجمن بزرگی برای حمایت از این بخش وجود ندارد.

روزنامه فرصت امروز گزارش داد که در حال حاضر نهادهای متولی اسباب‌بازی عبارتند از: انجمن صنفی فروشگاه‌های ایران و مؤسسه پرورش فکری کودکان و نوجوانان که بر تولید و واردات نظارت دارند.

اسباب‌بازی‌های ایرانی معتقدند در صورت افزایش تعرفه‌های واردات، واردکنندگان دلسرد می‌شوند و اسباب‌بازی‌های ایرانی می‌توانند ۵۰ درصد از سهم بازار داخلی را به خود اختصاص دهند. با این حال روزانه بیش از ۱۰۰ کانتینر اسباب بازی وارد کشور می شود و مجموع تعرفه ای که می پردازند روزانه ۵۰ میلیارد ریال (۱.۵ میلیون دلار به نرخ ارز بازار) است. این به عنوان منبع درآمد، دولت را نسبت به تغییر مقررات بی میل می کند.

تنها ۱۰ درصد اسباب‌بازی‌های خارجی کشف شده در بازار قاچاق و مابقی به صورت قانونی وارد می‌شود. تقریباً هر کسی می‌تواند اسباب‌بازی‌هایی وارد کند، چیزی که در سایر نقاط جهان سابقه ندارد.

محمدسعید نجفی، تولیدکننده اسباب‌بازی گفت: «حدود ۱۴۰ اسباب‌بازی در کشور فعالیت می‌کنند که از این میان پنج برند سهم بزرگی از بازار را در اختیار دارند.

نجفی خاطرنشان کرد: عامل مهم موفقیت در این بخش، استفاده از مواد پلاستیکی مرغوب به جای مواد بازیافتی است.

دلیل محبوبیت اسباب‌بازی‌های خارجی در بین کودکان ما به دلیل فناوری الکترونیکی است که در آن‌ها استفاده شده است و محصولات را قادر می‌سازد تا صحبت کنند، موسیقی پخش کنند و کارهای دیگر را انجام دهند. در ایران، ما امکاناتی برای افزودن چنین ویژگی‌هایی به محصولات خود نداریم، زیرا این امر مستلزم حمایت دولت و وام‌های کم بهره است.

به گفته مناف یحیی پور، از مسئولان مؤسسه پرورش فکری کودکان و نوجوانان، این مؤسسه در تلاش است تا تسهیلات بانکی را در اختیار اسباب‌بازان قرار دهد.

وی گفت: «عمده کاری که موسسه تاکنون در این زمینه انجام داده است، برپایی جشنواره های طراحی، ایجاد بازارهای فروش، ثبت طرح های جدید و گذاشتن برچسب هولوگرام بر روی محصولات برای اطمینان از اصالت آنها بوده است.

در شرایط ایده آل تنها ۵۰۰۰ قلم از یک مدل اسباب بازی در ایران تولید می شود. این رقم در چین به ۲ میلیون نفر می رسد. بنابراین واقعا نمی توان گفت که در ایران صنعت اسباب بازی وجود دارد. صنعت به معنای سرمایه گذاری های گسترده و حرفه ای، نیروی کار آموزش دیده، طراحی های به روز، فرآیندهای مدرن تولید و فروش است. امیرحسین سلام زاده، یکی دیگر از مقامات این موسسه گفت: هیچ کدام در کشور وجود ندارد.

وی همچنین با اشاره به اینکه بخش خصوصی می تواند کمک بزرگی باشد، افزود: این حوزه برای سرمایه گذاری سودآور است و اگر اوضاع خوب پیش برود، حتی امید به صادرات اسباب بازی به کشورهایی مانند ترکیه وجود دارد.

«بیشتر اسباب‌بازی‌های موجود در بازار از مواد دست دوم و بازیافتی ساخته شده‌اند که آنها را برای کودکان خطرناک می‌کند. اشکان حیاتی، مدیر فروش یک شرکت تولید کننده بازی های مغناطیسی و فکری، گفت: با این وجود، آنها فروخته می شوند زیرا ارزان هستند و والدین می توانند آنها را بخرند.

وی معتقد است افزایش نرخ تعرفه فی نفسه مشکل را حل نمی کند و نیاز به حمایت جدی و مستمر از تولیدکنندگان داخلی است، زیرا هزینه های تولید بسیار بالاست و تولیدکنندگان تحت فشار هستند.

با این وجود، این رشته می تواند بسیار پرسود باشد و کشورهایی مانند چین، تایوان، ایتالیا و سوئیس سرمایه گذاری های زیادی در این زمینه انجام داده اند. ما نباید در بازار غایب باشیم.