قتل یک پادشاه شادترین روز را برای شما رقم می زند

Oن یکشنبه سرد در پایتخت، ارتش پادشاه در حال تجمع است. یک سوارکار با چکمه های بالا در صندوق عقب ماشینش زیر و رو می کند. سرباز دیگری آیفون خود را چک می کند. یک تفنگدار جوان قرمزپوش یک مک مافین می خورد (او تأیید می کند که “سوسیس و تخم مرغ”، و “در واقع” درست نیست).

ارتش پادشاه (“بازخوانی تاریخ قرن هفدهم از سال ۱۹۷۴”) شاخه ای از انجمن جنگ داخلی انگلیس است. آن‌ها در مرکز خرید، در وسط لندن، گرد هم می‌آیند تا اعدام چارلز اول را که در ۳۰ ژانویه ۱۶۴۹ در وایت هال انجام شد، جمع‌آوری کنند. اگرچه، همانطور که یک تاجر بازنشسته با شلوار و کلاه پر شترمرغ توضیح می‌دهد، آنها تمایل دارند از اعدام اجتناب کنند. آن کلمه “اجرا شد”. او به طور معنی‌داری می‌گوید اعلیحضرت «قتل شدند». ” content=”https://www.economist.com/img/b/1280/720/90/media-assets/image/20230204_BRP504.jpg”/>

مرگ چارلز اول بسیار عمیق بود پیامدهای تاریخی بود. این تنها باری بود که یک پادشاه انگلیسی توسط مردم خود محاکمه و کشته شد. باعث شد قانون اساسی دست و پنجه نرم کند و اصلاح شود. و این بدان معناست که در ۵۰ سال گذشته، مردمی که به شلوار و کلاه‌های سرپوش علاقه دارند، در مرکز لندن آمده‌اند تا «قتل وحشتناک» او را گرامی بدارند و بی‌ترس و مکررا در ملاء عام از کلمه «تگرگ» استفاده کنند.

جمعیت جمعیت خوبی است. افراد زره پوش از بندر حامل عبور می کنند. یک باندولیر روی در ماشین آویزان است. یک تفنگ در زیر کیسه M&S نهفته است. و یک نایب زن با لباس “معتبر” (اگرچه “بدیهی است که من یک زن هستم، معتبر نیستم”) برای دادن آدرس حضور دارد. کمی بعد از ساعت ۱۱ صبح، ارتش و نابهنگام های آن آماده است. کاپیتانی با راپیر، ارسی و پیشانی توری به سربازانش خطاب می‌کند. “هر کس!” او فریاد می زند: “گوشی هایت را خاموش کن!” با طبل خفه شده، راهپیمایی آغاز می شود.

لباس پوشیدن برای یک پادشاه کشته شده یک عادت عجیب است، اما نه، در انگلستان، یک کشور کاملاً غیرعادی. روز بعد از راهپیمایی، در یک کلیسای مرکزی لندن، انجمن شاه چارلز شهید برای بزرگداشت “سنت چارلز” با دعا و شکوه فراوان آنگلیکن گرد هم می‌آید. ناقوس و بو و یادگاری وجود دارد. مطالب به لاتین خوانده می شود. کشیش‌ها کلاه‌های فانتزی قدیمی بر سر می‌گذارند، و جماعت مملو از افرادی است که به نظر می‌رسد ممکن است از یک کلاهک خوب لذت ببرند. این یک بازسازی تاریخی با هاله است.

دو راه برای دیدن این مراسم وجود دارد. برخی از مردم آنجا هستند تا به طور رسمی به یک پادشاه انگلیسی احترام بگذارند که فکر می کنند به طرز ظالمانه ای کشته شده است. اما به نظر می رسد که بسیاری دیگر از دوبلت ها، لباس پوشیدن و چیزی که از سلطنت قدرتمندتر و طولانی تر بر مردم انگلیس لذت برده است – یک نوستالژی رمانتیک برای گذشته هستند. به هر حال، این کشوری است که پوسترهای «آرام باش و ادامه بده» را در طول همه‌گیری کووید-۱۹ نصب کرد و به برکسیتی رأی داد که با رنگ قهوه‌ای جنگ جهانی دوم آغشته شده بود.

نوستالژی می‌تواند هزینه‌ای داشته باشد، همانطور که بازآفرینان تاریخی به خوبی می‌دانند. کسانی که در مرکز خرید جمع می‌شدند قبلاً بخشی از یک گروه بزرگ و منفرد با دیگر بازیگران جنگ داخلی بودند. اما همانطور که یک کاپیتان پیکمان با کلاه ایمنی با لبه های گوش فولادی توضیح می دهد، چند سال پیش شکاف شدیدی در این جامعه وجود داشت. او نقل می‌کند که بسیاری دیگر، شایعه شده بودند که چیزهای غیرتاریخی مانند «تعداد زیادی از مردم توری می‌پوشند» را مجاز می‌دانند. و او با تاریکی اضافه می کند که آنها “مسابقه پرتاب چکمه ولینگتون” را برگزار کردند. و بنابراین آنها به اردوگاه های جداگانه تقسیم شدند. سیاست نوستالژی، به نظر می رسد، همیشه حیله گر بوده است. ■

برای تحلیل تخصصی بیشتر از بزرگترین داستان‌های بریتانیا، ثبت نام در Blighty، خبرنامه هفتگی فقط مشترکین ما.