میلیون ها ماهی مرده در استرالیا در حال شستشو هستند

بلهABBIES خرچنگ های آب شیرین بومی استرالیا، به دلایلی در مناطق دورافتاده رشد می کنند. آنها می توانند دمای بالا و خشکسالی را تحمل کنند و به سختی به اکسیژن در آب خود نیاز دارند. با این حال، حتی برای آنها رودخانه دارلینگ، که مارها در غرب نیو ساوت ولز می گذرد، غیرقابل سکونت شدن است. اخیراً دسته‌هایی از یابی‌ها دیده شده‌اند که از آب کدر آن بیرون می‌آیند. در ۱۷ مارس، رودخانه توسط میلیون ها ماهی مرده آب شیرین، شاه ماهی، سوف و ماهی کاد در نزدیکی شهر منیندی پوشانده شد. Graeme McCrabb، یک محلی، تخمین می زند که “خط ماهی های مرده” بیش از ۱۰۰ کیلومتر امتداد دارد. او می‌گوید: «بوی بسیار منحصربه‌فردی دارد.

مرگ دسته جمعی ماهی آخرین تصویر از اینکه چگونه تغییرات آب و هوایی با سوءمدیریت ترکیب می شود و محیط شکننده استرالیا را تخریب می کند. دارلینگ یک بازوی حوضه موری-دارلینگ را تشکیل می دهد، یک سیستم رودخانه ای وسیع که بخش زیادی از کوئینزلند و استرالیای جنوبی را پوشش می دهد. به سختی می تواند مهمتر باشد – این سیستم ۴۰ درصد از تولیدات کشاورزی استرالیا را پشتیبانی می کند و زندگی را در مناطق خشک و وسیع بیرون می دهد. اما در حالت ناامید است.

تغییرات اقلیمی گرمای شدید و خشکسالی بیشتری را به همراه دارد که باعث “مرگ و میر انبوه” قبلی در سیستم رودخانه دارلینگ در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ شد. رودخانه را متوقف کرد و اکسیژن آن را تخلیه کرد. اما گرم شدن آب و هوا همچنین بارندگی و سیل شدیدتر را به همراه دارد که در پس آخرین مرگ و میر است.

شرق استرالیا سه سال بارندگی شدید داشته است. تابستان امسال، Darling ساحل خود را شکست، شهرها را زیر آب برد و تن ها مواد شیمیایی و مواد آلی را در آب شست. ریچارد کینگسفورد، بوم‌شناس دانشگاه نیو ساوت ولز می‌گوید که این باعث رشد باکتری‌ها شده و اکسیژن را از آن خارج می‌کند. موج گرما ممکن است این “رویداد آب سیاه” را تشدید کرده باشد، زیرا آب گرم اکسیژن کمتری در خود نگه می دارد. سدها و سرریزهای فراوانی که در کنار دریاچه قرار دارند، فرار ماهی‌های آسیب‌دیده به آب سالم‌تر را سخت یا غیرممکن می‌کنند. بنابراین میلیون ها نفر مردند. و تجزیه آنها به نوبه خود اکسیژن بیشتری را از رودخانه جذب کرد و چرخه را بدتر کرد.

استثمار بیش از حد از آب های موری-دارلینگ، سیستم را به ویژه در برابر چنین شوک هایی آسیب پذیر کرده است. چهار ایالت بر سر آنها دعوا می کنند. ابتکار اشتراک آب که در سال ۲۰۱۲ راه اندازی شد قرار بود به حفاظت کمک کند، اما شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد سلامت حوضه را بهبود بخشیده است. برای رابرت مک براید، که صاحب یک ایستگاه بزرگ گوسفند در نزدیکی منیندی است، عزیزم در حال پرداخت “فداکاری عالی برای سوء مدیریت کامل سیستم رودخانه”. پس از سیل اخیر، سهمیه آب به حدی برداشته شد که کشاورزان در تئوری توانستند برخی از انشعابات را تخلیه کنند. این امر باعث می‌شود که آن‌ها «خروج پوسیده‌ای» را که حیوانات آقای مک‌براید اکنون می‌نوشند، از بین نبرند.■