ناهماهنگی در صنعت موسیقی ایران

در ایران نوازنده بودن سخت است و برای هنرمندان موسیقی که در مقابل وسوسه پول درآوردن از طریق حمایت از تقاضای عمومی مقاومت می کنند سخت تر است. چالش های اقتصادی را به آن اضافه کنید.

علی گرامی، آهنگساز و مدرس موسیقی چند ساز، در مصاحبه با فایننشال تریبون گفت: نود و نه درصد مردم موسیقی با آواز را به موسیقی دستگاهی ترجیح می دهند، از این رو تعداد کمی از شرکت های انتشاراتی مایل به همکاری با هنرمندان دستگاهی هستند.

ناشران موسیقی برای تولید آلبوم باید به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مراجعه کنند و در آنجا باید حدود ۱۰ میلیون ریال (۲۵۰ دلار) برای دریافت مجوز انتشار آلبوم در بازار ایران بپردازند.

با توجه به محبوبیت خواننده یا ترانه سرا، ناشر تصمیم می گیرد که چند نسخه از یک آلبوم تولید شود.

هزینه انتشار ۱۰۰۰ نسخه از یک آلبوم (میانگین تعداد نسخه های یک آلبوم موسیقی یک نوازنده خوب جاز در ایران) ۵۰ میلیون ریال (۱۲۵۰ دلار) است. ترانه سرا از فروش هر سی دی ۹۰۰۰ ریال (۲۲.۵ سنت) دریافت می کند، در حالی که هزینه ضبط موسیقی در استودیو به همراه میکس و مسترینگ حدود ۱۲۰ میلیون ریال (۳۰۰۰ دلار) است. حق امتیاز هر شش ماه بسته به تعداد سی دی های فروخته شده به نویسنده-آهنگساز پرداخت می شود.

گرامی گفت: سرمایه گذاری در تولید سی دی در ایران بازگشتی ندارد، اما سی دی ها راه مهمی برای تبلیغ کنسرت های خوانندگان و نوازندگان هستند.

اکثر ناشران موسیقی با چند هنرمند پرفروش و برجسته مانند همایون شجریان قرارداد می بندند. در اینجا، هنرمند با ناشر کار می کند که بالاترین هزینه را می پردازد، اما در پایان روز دوباره این ناشر است که سهم شیر از سود را به خانه می برد.

خالی از موزیکال

گرامی معتقد است که می توان در بازار موسیقی ایران ثروتمند شد، «اما باید خود را به ذائقه فقیر و اصلاح نشده شنوندگان موسیقی تسلیم کرد: کار دست آنهایی که خود را نوازنده می نامند اما از اصول موسیقی، هارمونی و هارمونی آگاهی ندارند. ریتم”.

برای ساخت موسیقی ارزان، مردم استفاده از فناوری محاسباتی را در ترکیب موسیقی انتخاب می کنند. به این ترتیب شما نوازندگانی دارید که واقعاً مهارت استفاده از سازها را برای تولید صدا از طریق ابزارهای آکوستیک ندارند.

فناوری هنر و احساس را از بسیاری از آهنگ ها حذف کرده است، به این معنی که مصرف کنندگان موسیقی سنتی کمتری دارند و صداهای تولید شده توسط رایانه بیشتر می شوند.

«دموکراسی در موسیقی یک بیانیه تقلبی است. “بیایید به مردم موسیقی مورد نظرشان را بدهیم” راهی برای فریب مردم است. تمایز واضحی بین موسیقی خوب و بد وجود دارد. موسیقی یکی از راه های تغذیه و روشن شدن روح است. آیا موسیقی ای که این روزها می شنویم روح ما را تغذیه و روشن می کند؟» گرامی می پرسد.

این نوازنده درباره تعداد افراد حرفه‌ای که فعالانه در تجارت موسیقی در ایران مشارکت دارند، گفت: «با نگاهی به جلد سی‌دی، تعداد انگشت شماری از نام‌های آشنا را خواهید دید که مکرراً ظاهر می‌شوند. برخی از حرفه‌ای‌ها – منظورم آنهایی است که به خوبی آموزش دیده‌اند و در کارشان خوب هستند – امروزه در تولید موسیقی فعال نیستند، زیرا شبکه‌ای قوی از افراد برای کار با آنها ندارند.”

پشتیبانی نیمه دل

این هنرمند در پاسخ به این سوال که آیا دولت از نوازندگان حمایت می کند یا خیر، گفت که خانه موسیقی ایران تنها سه سبک موسیقی پاپ، کلاسیک و سنتی ایرانی را می شناسد.

موسیقی پاپ این روزها تبدیل به یک کالای داغ شده است. از نظر اقتصادی سودآور است و حتی برای خودش سندیکا در ایران دارد. در مورد موسیقی کلاسیک، چندین دهه است که در دانشگاه های ایران تدریس می شود و موسیقی سنتی ایرانی موسیقی کشور است.

خانه موسیقی ایران اعضای کارت‌دار خود را که توسط هیئت داوران بررسی شده‌اند، به صندوق اعتباری هنر (که قبلاً به عنوان صندوق اعتباری هنرمندان شناخته می‌شد) معرفی می‌کند. این صندوق در سال مالی ۱۰-۲۰۰۹ تا سقف ۳۰ میلیون ریال (۷۵۰ دلار) به هنرمندان، نویسندگان و مترجمان بر اساس مشخصات آنها اعطا می کرد.

تا آنجا که من می دانم، آنها دیگر چنین وام هایی را ارائه نمی دهند. این در حالی است که در سراسر جهان، دولت ها به هنرمندان یارانه و امکانات دیگری مانند استودیو می دهند. شهرداری تهران دارای چندین سالن موسیقی است. گرامی گفت: حداقل کاری که می‌توان انجام داد این است که به نوازندگان اجازه دهد برای یک شب در سالن‌های آن اجرا کنند.

دولت همچنین از سه جشنواره موسیقی حمایت می کند: جشنواره بین المللی موسیقی فجر، جشنواره ملی موسیقی جوانان و جشنواره موسیقی محلی ایران.

جشنواره بین المللی موسیقی فجر معتبرترین جشنواره موسیقی ایران است که در سال ۱۳۶۵ تاسیس شد و شامل بخش مسابقه ملی است که به برندگان هدایایی اهدا می شود. این جشنواره همچنین از گروه‌های موسیقی حرفه‌ای (ایرانی و خارجی) دعوت می‌کند و برای اجرای زنده به آنها پول پرداخت می‌کند.

وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات برای ترویج موسیقی ایرانی در سطح جهان به مناسبت های مختلف گروه های مختلف موسیقی را به کشورهای دیگر اعزام می کند. این گروه‌ها با همراهی هیئتی از وزارتخانه در سفارت‌خانه‌ها یا جشنواره‌هایی که در آن کشورها و همچنین مدارس برگزار می‌شود، اجرا می‌کنند و دستمزد مناسبی دریافت می‌کنند.

متأسفانه تنگنای بودجه وزارتخانه به دلیل کاهش ارزش ریال نسبت به یک دهه قبل و از جمله موارد دیگر، تعداد این مأموریت های فرهنگی را امروز محدود کرده است.

آکورد آشنا

آیتونز و آمازون اپل در چند سال گذشته به لطف توافق هسته ای که ایران با قدرت های جهانی در سال ۲۰۱۵ امضا کرد، بازارهای خود را به روی موسیقی دانان ایرانی و برندهای بین المللی موسیقی ایران مانند هرمس رکوردز و جاوان رکوردز باز کرده اند.

هر بار که کاربر به آهنگی گوش می دهد، هنرمند ۹۹ سنت درآمد دارد. یک محاسبه پشت پاکت نشان می دهد که توزیع موسیقی از طریق فروشگاه های آنلاین از نظر اقتصادی مقرون به صرفه تر از توزیع فیزیکی آلبوم است. در واقع، پخش‌کنندگان رادیویی آنلاین موسیقی باکیفیت را از ژانرهای رایج آن زمان انتخاب می‌کنند که برای مخاطبانشان جذاب است.

«چه بخواهیم و چه نخواهیم، ​​موسیقی سنتی ایرانی در کشورهای خارجی در بین افراد بسیار کمی طنین انداز می شود. نوازندگانی که مایلند موسیقی خود را به کشورهای دیگر صادر کنند، باید ریشه های مشترک بافت ها و هارمونی های موسیقی غربی، شرقی و ایرانی را پیدا کنند. آنها باید به سراغ یک ترکیب موسیقی چندفرهنگی بروند و با موسیقی ای بیایند که با شنوندگانی با پیشینه های مختلف آشنا شود.

گرامی در حال انجام تحقیقاتی بر روی یک موسیقی منحصر به فرد است که عناصر موسیقی سنتی ایرانی را با افروبیت ترکیب می کند، یک ژانر موسیقی که در دهه ۱۹۷۰ از ترکیبی از سبک های موسیقی غرب آفریقا ایجاد شد.

این آهنگساز با اشاره به اینکه پس از توافق هسته‌ای، شرکت‌های سازنده دفاتر خود را در ایران افتتاح کرده‌اند، گفت: اکنون می‌توانید سازها را با قیمت جهانی در ایران خریداری کنید. در طول سال‌های تحریم، واسطه‌ها ابزارها را چندین برابر قیمت واقعی آن‌ها می‌فروختند.»

مروج کنسرت‌های ایرانی نیز در چند سال گذشته از هنرمندان بین‌المللی بیشتری برای اجرا در ایران دعوت کرده‌اند.

بعلاوه، هرمس رکوردز، یکی از معدود برندهای موسیقی بین المللی ایرانی، با لیبل آلمانی ECM Records همکاری کرده و آلبوم های موسیقی در ایران و اروپا تولید می کند.

هزینه انتشار آلبوم در کشورهای اروپایی به مراتب بیشتر از ایران است. به عنوان مثال، یک سی دی موسیقی در اروپا و ایران به ترتیب حدود ۵ و ۱ یورو قیمت دارد. گرامی در پایان گفت: این دو شرکت آثار خود را با برچسب شریک خود در کشورهای خود توزیع می کنند.