هند و پاکستان در حال خفه شدن یکدیگر هستند آلودگی

منمردم به عادت کرده‌اند که قبل از آمدن یک سیاستمدار ارشد یا مقامات خارجی به شهر، خیابان‌هایشان را ببینند که رنگ‌ها یا چاله‌های عجیب پر می‌شود. اما برای آماده شدن برای دیدار نارندرا مودی، نخست وزیر، در ۱۰ فوریه، مقامات بمبئی تاکتیک جدیدی را به کار گرفتند. آنها جاده های آن را با آب پاشیدند.

آنها امیدوار بودند خیابان را مرطوب کنند. و گرد و غبار ساختمانی که به مه فراگیر شهر کمک می کند. در بخش اعظم این زمستان، خط افق مملو از آسمان خراش بمبئی در پشت مه خاکستری ذرات معلق تقریباً نامرئی بوده است. در برخی روزها هوای شهر دریای عرب بدتر از هوای دهلی، پایتخت آلوده‌تر هند است. بین نوامبر و پایان ژانویه، بمبئی، پایتخت تجاری این کشور، ۳۶ روز با کیفیت هوای “ضعیف” را ثبت کرد، سطحی که در آن حتی افراد سالم نیز ممکن است دچار مشکل تنفسی شوند. این نشان دهنده گسترش وحشتناک چیزی است که قبلاً یکی از بدترین مشکلات زیست محیطی در جهان بود< /a>.

دهلی و شهرهای مجاور در دشت پرجمعیت هندو-گنگتیک، که از پاکستان تا بنگلادش امتداد دارد، مدت‌هاست کثیف‌ترین هوای جهان را داشته‌اند. با این حال، با سرعت بخشیدن به زیرساخت‌ها و صنعتی‌سازی در سراسر منطقه، تا حدی به دلیل جهش رشد پس از همه‌گیری، مه دود در حال گسترش است. بر اساس تحلیل جدید بانک جهانی، ۹ شهر از ده شهر جهان که بدترین آسیب را از آلودگی هوا گرفته اند، در جنوب آسیا هستند. و در ۱۲ فوریه، در اوج فصل مه دود زمستانی، تنها دو مکان از ده مکان آلوده هند در دهلی و اطراف آن بودند. بقیه، از جمله بمبئی، در غرب هند بودند.

در اوایل فصل، شهرهای پاکستان کراچی، همچنین در دریای عرب، و پیشاور، در نزدیکی مرز با افغانستان، هر دو برای مدت کوتاهی در صدر شاخص جهانی شهرهایی با بدترین کیفیت هوا قرار گرفتند. در کاتماندو، در لبه شمالی دشت هند-گنگتیک، قله‌های هیمالیا برفی که پایتخت نپال را در بر می‌گیرند، اغلب توسط مه زرد مایل به قهوه‌ای پنهان شده‌اند.

هوای کثیف آسیای جنوبی تلفات وحشتناکی بر سلامت و چشم انداز اقتصادی میلیون ها نفر می گذارد. سطوح بالای ذرات ریز که به عنوان PM۲.۵ شناخته می‌شود، به عمق ریه‌ها نفوذ می‌کند و وارد جریان خون می‌شود و خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی و ریوی و همچنین سکته را افزایش می‌دهد. تخمین زده می شود که آلودگی هوا سالانه باعث مرگ بیش از ۲ میلیون نفر در بنگلادش، هند، نپال و پاکستان می شود. در سطح جهانی، میانگین امید به زندگی را ۲.۹ سال کاهش می دهد. رقم مربوط به هند پنج سال است. در دشت هند و گنگ، بر اساس یک مطالعه اخیر، میانگین عمر هندی ها به دلیل آلودگی هوا تا هفت سال کوتاه تر از آنچه در غیر این صورت بود است.

یک مطالعه اخیراً انجام شده است. منتشر شده در Lancet، یک مجله پزشکی، تخمین زده است که در سال ۲۰۱۹ اقتصاد هند ۳۷ میلیارد دلار یا ۱.۴ درصد از GDP را به دلیل مرگ و میر ناشی از آلودگی و بیماری از دست داده است. مطالعه دیگری توسط صندوق هوای پاک، یک ngo، و کنفدراسیون صنعت هند، یک نهاد تجاری، محاسبه کرد که هند در آن سال ۱.۳ میلیارد روز کاری را به دلیل ماندن کارکنان در خانه به دلیل آنها یا خانواده‌شان از دست داد. اعضا بیماری مرتبط با آلودگی داشتند. استان پنجاب پاکستان که ۶۰ درصد تولید این کشور را به خود اختصاص می دهد، زمستان امسال شاهد اختلالات جدی ناشی از مه دود بوده است. تعطیلات مدارس آن تمدید شد، پروازها تغییر مسیر دادند یا به تأخیر افتادند و بزرگراه ها یک شبه بسته شدند.

قابل پیش بینی، فقرا بدترین این را می بینند. ایالت های اوتار پرادش و بیهار هند و گنگ از فقیرترین بخش های جنوب آسیا هستند – بیش از ۱۱۵ میلیون نفر از ساکنان آنها با کمتر از ۲ دلار در روز زندگی می کنند – و همچنین آلوده ترین آنها هستند. افراد فقیر به احتمال زیاد از سوخت های کثیف استفاده می کنند که به سطوح بالای آلودگی داخلی کمک می کند. Karthik Ganesan از شورای انرژی محیط زیست و آب، یک اتاق فکر در دهلی می گوید: در همین حال، “ثروتمندان در تلاش هستند تا با تصفیه کننده های هوا برای خود حباب ایجاد کنند.”

آلودگی هوا، که با این وجود بر فقیر و غنی تأثیر می گذارد، هر چند نابرابر، یک نگرانی سیاسی در سراسر منطقه است. با این حال، تلاش‌های دولت‌های آن برای کاهش عمدتاً بی‌اثر بوده است. هند برنامه ملی هوای پاک خود را در سال ۲۰۱۹ با هدف بهبود کیفیت هوا در ۱۰۲ شهر (که بعداً به ۱۳۱ شهر افزایش یافت) راه اندازی کرد. چهار سال بعد، تنها ۳۸ نفر در مسیر رسیدن به اهداف خود هستند. آلودگی در بسیاری از مناطق دیگر از جمله بنگلور، چنای، بمبئی و ناگپور افزایش یافته است. پاکستان که درگیر بحران‌های دائمی است، بر سر راه‌اندازی برنامه ملی هوای پاک خود متزلزل است. بنگلادش در سال ۲۰۱۹ پیش نویس قانون هوای پاک را تهیه کرد اما آن را تصویب نکرد. هانس تایمر از بانک جهانی می‌گوید در سراسر آسیای جنوبی، علیرغم سیاست‌های اتخاذ شده برای بهبود کیفیت هوا، «بهبود بسیار کمی» صورت گرفته است.

توضیحات بسیاری برای این شکست، از جمله دشواری تنظیم صنعت در منطقه ای که دولت ضعیف و فساد است. نفاق. با این حال، بانک پیشنهاد می‌کند که بزرگ‌ترین دلیل این است که سیاست‌گذاران بیشتر در تلاش هستند تا آلودگی را در شهرهای مربوطه کاهش دهند، و بیشتر آن از جاهای دیگر سرچشمه می‌گیرد. ایالت پنجاب هند در پاییز هر سال زمانی که کشاورزان میلیونی آن مزارع کلش خود را آتش زدند. به سمت شرق حرکت می کند و دهلی و سایر شهرهای دشت شمالی را در بر می گیرد. یا بخار آلودگی ناشی از کوره های آجرپزی که داکا، پایتخت بنگلادش را در بر می گیرد. آقای تیمر می گوید: «در بیشتر موارد کمتر از ۵۰ درصد آلودگی از خود شهرها می آید. در سه پایتخت جنوب آسیا – کلمبو، داکا و کاتماندو – کمتر از یک سوم آلودگی هوا از داخل شهر می آید. حدود ۳۰ درصد از آلودگی پنجاب هند از پاکستان سرچشمه می گیرد، در حالی که ۳۰ درصد از آلودگی در شهرهای بزرگ بنگلادش از هند است.

رویکرد بهتر طراحی و استقرار کنترل ها در سراسر مناطق دورافتاده، معروف به فرودگاه، که در آنها آلودگی هوا در گردش است. این کار با موفقیت در اروپا و چین انجام شده است که پایتخت آن روزگاری به اندازه دهلی امروز مترادف با مه دود بود. هوای پکن اکنون پاک تر شده است، عمدتاً به لطف ایجاد یک سیستم قدرتمند در سال ۲۰۱۳ سازمانی که مسئول پایتخت، شهر تیانجین و ۲۶ استان مجاور آن است. در سال ۲۰۱۷ سطح PM۲.۵ در پکن نصف سال قبل بود.

هند در تلاش است از این مثال در دهلی و اطراف آن پیروی کند. در سال ۲۰۲۱ یک آژانس کنترل آلودگی به نام کمیسیون مدیریت کیفیت هوا (CAQM) راه اندازی کرد که مسئولیت منطقه ای به وسعت ۵۵۰۰۰ کیلومتر مربع را بر عهده داشت که پایتخت و بخش هایی از هاریانا، راجستان و اوتار را در بر می گرفت. پرادش خانه ۴۶ میلیون نفر است. مقامات تشکیل دهنده آن شامل دهلی و چهار ایالت، چندین وزارتخانه دولت مرکزی، و دانشگاه ها و ngo های مختلف است. M.M می‌گوید: «ایده فقط بولدوزر کردن نیست، بلکه پیروی از رویه‌ای است که با آن همه اعتماد به نفس می‌یابند. کوتی، رئیس کمیسیون.

اگرچه بسیاری از سرعت کم پیشرفت CAQM انتقاد کرده‌اند، نتایج اولیه امیدوارکننده است. بر اساس آمار رسمی، میانگین غلظت روزانه PM۲.۵ دهلی در سال ۲۰۲۲، اولین سال فعالیت کامل بدن، از ۱۰۵ میکروگرم در سال قبل به ۹۸ میکروگرم بر متر مکعب کاهش یافت. تعداد ساعات «شدید» PM۲.۵ از ۶۲۸ به ۲۰۴ کاهش یافت. با این حال، بانک پیشنهاد می‌کند که پیشرفت مهم‌تر، مستلزم گسترش عمده این رویکرد است.

آسمان آبی تفکر

شش پایگاه هوایی منطقه ای را شناسایی کرده است. آنها مناطق وسیعی هستند که حوزه های قضایی متعدد شهری، استانی و ملی را پوشش می دهند. به طور قابل توجهی، چهار مورد از شش مرز ملی را در بر می گیرند. یکی از شرق ایران تا غرب افغانستان و جنوب پاکستان امتداد دارد. دیگری بیشتر شمال هند و غرب بنگلادش را پوشش می دهد. طبق مدل‌سازی بانک، هرچه کنترل‌های آلودگی به کار گرفته شده در این فضاها هماهنگ‌تر باشد، مقرون به صرفه‌تر و سودمندتر خواهند بود.

این سناریوی ایده‌آل نشان می‌دهد. , برای مقامات در یک فضای معین خواهد بود که در اشتراک گذاری داده ها و تدوین خط مشی همکاری کنند، در حالی که هر یک به سمت یک هدف تعیین شده محلی کار می کنند. این به آنها اجازه می دهد تا اشکال نسبتاً آسان یا کم هزینه کنترل آلودگی – مانند تنظیم کوره های آجرپزی – را بر انواع سخت تر یا گران تر، مانند بستن نیروگاه های زغال سنگ، اولویت دهند. بانک تخمین می زند که در این سناریو امید به زندگی در جنوب آسیا افزایش می یابد، مرگ و میر نوزادان کاهش می یابد و هزینه های مراقبت های بهداشتی کاهش می یابد. با هزینه ۵.۷ میلیارد دلاری، تخمین می زند که این رویکرد می تواند تا سال ۲۰۳۰ منافع اقتصادی به ارزش ۵۲.۵ میلیارد دلار به همراه داشته باشد.

ایده بنگلادش، هند و پاکستان – چه رسد به افغانستان و ایران- نویسندگان بانک اذعان دارند که کار کردن با هم تا حدی “به دور از سادگی” است. ممکن است تقریباً پوچ به نظر برسد. جنوب آسیا یکی از ناهمسایه ترین و کم ادغام ترین مناطق جهان است. تاریخ جنگ و سوء ظن متقابل آن را خالی از سکنه کرده است. پیوندهای فرامرزی آن ناچیز است. تجارت در داخل منطقه تنها ۵ درصد از کل تجارت اعضای آن است. به گفته مؤسسه بروکینگز، یک اتاق فکر در واشنگتن، Dc، رقم مربوطه برای شرق آسیا ۵۰٪ است.

اما اگر چیزی می تواند باشد. شروع به گره زدن تقسیمات منطقه، شاید هدف مشترک کمک به مردم آن برای نفس کشیدن آسان تر باشد. آلودگی هوا از نظر سیاسی در سراسر آسیای جنوبی برجسته است و کاملاً برعکس مجموع صفر است. بادهای شبه قاره به عقب و جلو می وزند. هیچ یک از کشورها و شهرهای آلوده کننده جنوب آسیا به طور دائم در جهت باد نیست. برای کاهش جدی آسیبی که همه آنها از آن رنج می برند، در نهایت باید همکاری کنند. ■