پرورش دهندگان پنبه در تنگه های وحشتناک

برآورد ۴۰۰۰۰ تن پنبه پاک‌کن در سال زراعی گذشته تولید شده است – سالی که برای این صنعت با رکورد ۲۵۰۰۰۰ تن تولید پنبه یک بار، سالی نیست. کارشناس. صادرات پنبه در گذشته بیش از ۱۲۰ میلیون دلار درآمد داشت که ۲۰ درصد از صادرات غیرنفتی و ۴۵ درصد از صادرات کشاورزی را تشکیل می داد.

حائری معتقد است که دلیل اصلی کاهش شدید قیمت تمام شده تولید است. به نقل از روزنامه فارسی فرصت امروز، وی افزود: تولیدات داخلی ما نسبت به همتایان خارجی خود قابل رقابت نیست و کشاورزان داخلی را به سمت استفاده از محصولات با ارزش افزوده با بازده بالاتر به جای پنبه سوق می دهد.

بسیاری از کشورهایی که با مشکلات مشابه روبرو هستند، علاقه کشاورزان خود را با یارانه حفظ می کنند. او می‌گوید: «دولت ایران می‌تواند همین مسیر را طی کند» و اضافه می‌کند که یک محاسبه ساده نشان می‌دهد که تنها ۴۳ میلیون دلار یارانه برای احیای صنعت پنبه داخلی لازم است تا آن را از خواب کنونی خارج کند. “انجام این کار به صرفه جویی ۱۰۰ میلیون دلاری در واردات در سال کمک می کند.”

کاهش تولید پنبه در ایران را نیز می‌توان ناشی از فقدان کشاورزی مکانیزه دانست. اکثر مراحل کاشت، رشد و برداشت پنبه در ایران به صورت دستی است. آماده سازی بستر بذر پنبه و مراحل برداشت آن با دست و کاشت ۷۰ درصد دستی و ۳۰ درصد مکانیزه است. به گفته حائری، دستمزد پنبه‌چینی تا ۴۰ درصد از کل هزینه کشاورزان را تشکیل می‌دهد.

پنبه از نظر اقتصادی با ارزش ترین محصول غیرغذایی جهان است. این کشور بیش از هر محصول کشاورزی دیگری شغل دارد. کشاورزی پنبه دو و نیم برابر بیشتر از کشت سویا، چهار برابر بیشتر از ذرت، شش برابر بیشتر از گندم و چهار برابر بیشتر از تولید کلزا شغل ایجاد می‌کند.

این کارشناس نساجی ادامه داد: با توجه به کاهش تولید پنبه، دولت در سال های اخیر به واردات از کشورهای همسایه به ویژه ازبکستان روی آورده است. در حال حاضر بیش از ۹۰ درصد نیاز ایران از ازبکستان وارد می شود. با این حال، حائری استدلال می کند که واردات از کشور همسایه به دو دلیل در سال های آینده محدود خواهد شد.

ابتدا دولت ازبکستان با سرمایه گذاری در ساخت کارخانه های نساجی به دنبال افزایش ارزش افزوده صادرات پنبه خود است. آنها می خواهند صادرات نخ، پارچه و پوشاک را جایگزین صادرات پنبه کنند. این کشور سهم عمده سرمایه گذاری خارجی خود را به صنعت نخ ریسی اختصاص داده است. دوم، چین و سایر مشتریان عمده پنبه خریدهای بزرگی از کشور آسیای مرکزی انجام می دهند. این امر باعث می‌شود که دولت ازبکستان تمایلی به فروش عدل‌های کوچک‌تر پنبه ۱۰۰۰ تنی یا ۲۰۰۰ تنی به شرکت‌های ایرانی نداشته باشد.

حائری از مسئولان خواست تا در ابتدای هر فصل برداشت، طرحی برای خرید انبوه پنبه (تا ۱۵۰۰۰۰ تن) از ازبک ها طراحی کنند تا در طول سال در اختیار کارخانه های نساجی قرار گیرد. وی گفت: “واردات پنبه باید با امضای قراردادهای تجاری ترجیحی و کاهش تعرفه ها تسهیل شود.” با این حال، او اضافه می کند که “راه حل واقعی در حمایت از کشاورزان پنبه با یارانه ها و ماشین آلات مدرن نهفته است.”