t او آبها terem سنگاپور با تانکرها ، کشتی های کانتینر ، کالاها و Smacks ، واردات همه چیز را از طریق روغن. با این وجود یک کالایی وجود دارد که هیچ یک از این کشتی ها حمل نمی کنند ، و شهر-کشور می خواهد: برق. جزیره کوچک و ریچ ، علی رغم اینکه تعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به Net-Zero تا سال ۲۰۵۰ می شود ، خود را بیشتر با سوزاندن گاز طبیعی وارداتی می کند. این فضای کمی برای ساخت بادهای خود یا مزارع خورشیدی دارد. بنابراین سنگاپور قصد دارد قدرت پاک را به روشی متفاوت بدست آورد: کابل های مسافت طولانی از همسایگان خود. دولت این کشور تصویب اولیه را برای کابل های انتقال زیرزمینی از کامبوج ، اندونزی ، ویتنام و حتی استرالیا ، حدود ۴،۳۰۰ کیلومتری فاصله داده است.
