چرا رهبران آمریکا از اهمیت دادن به مدارس دست کشیدند؟

A سیاسی مبارزه در نیویورک در جریان است که به نظر می رسد بازگشتی به دوران دیگری است: فرماندار کتی هوچول، یک دموکرات، در حال نبرد سختی برای اجازه دادن به مدارس به اصطلاح منشور است که از آنها استفاده می کنند. بودجه عمومی اما به طور مستقل اداره می شود و برای دانش آموزان با مدارس دولتی معمولی رقابت می کند.

تلفات کووید-۱۹ بر آینده آمریکا وارد شد، همانطور که سیاستمداران دوست دارند کودکان را صدا کنند.

با به اهتزاز درآوردن پرچم “اصلاحات مدارس”، شهرداران و سرپرستان در سال های بوش و اوباما نه تنها برای هزینه های بیشتر بلکه برای رقابت، داده ها و پاسخگویی بیشتر فشار آوردند. آنها می خواستند ارزشیابی معلمان را به هم مرتبط کنند و به نتایج دانش آموزان پرداخت کنند که با آزمون های جدید اندازه گیری می شود. این اصلاح‌طلبان از تعطیل کردن مدارس بد و ایجاد مدارس منشور، که عموماً با قراردادهای اتحادیه‌ای محدود نمی‌شدند، برای ابداع راه‌های جدید درگیر کردن دانش‌آموزان حمایت کردند.

این تغییرات در هیچ کجا به اندازه سیستم نیویورک، بزرگترین سیستم آمریکا با نزدیک به ۱.۱ میلیون دانشجو، رادیکال نبود. مایکل بلومبرگ به عنوان شهردار، مدارس را درجه بندی کرد و صدها مدرسه کوچکتر و منشور را جایگزین آنهایی کرد که از کار افتاده بودند. برخی از منشورها نیز شکست خوردند یا به دلیل نظم و انضباط بیش از حد یا متقاضیان چیدن گیلاس مورد انتقاد قرار گرفتند. اما بسیاری از انعطاف پذیری بیشتر خود برای حقوق بیشتر معلمان، طولانی کردن سال تحصیلی و غنی سازی برنامه درسی استفاده کردند. دانش آموزان منشور شهر نیویورک در آزمون های استاندارد .

اینرسی بوروکراسی و مقاومت سیاسی همیشه قوی بود و واکنش پس از تصدی آقای بلومبرگ شدید بود. برای پیشروهای ترقی خواه، در نیویورک و در سطح ملی، تاکید اصلاح طلبان بر انتخاب و رقابت بوی سرمایه داری و تاکید آنها بر آزمون نژادپرستی می داد. منشورها بوی هر دو را می داد.

جانشین آقای بلومبرگ، بیل دی بلازیو، از منشورها و آزمایش ها دور شد و بر ایجاد یک برنامه جهانی پیش از مهد کودک . او توجه را از بهبود بدترین مدارس به باز کردن دسترسی به بهترین‌ها معطوف کرد: او برای حذف آزمون پذیرش هشت دبیرستان دولتی برتر نیویورک که دانش‌آموزان آسیایی و سفیدپوست نسبت به تعدادشان در سیستم بیش از حد هستند، مبارزه کرد.

سپس کووید ضربه زد. به نظر می رسد اختلال در آموزش، ۲۰ سال دستاوردهای ملی را در خواندن و ریاضی در میان نه ساله ها. ممکن است انتظار داشته باشید که آمریکا در این مورد وسواس داشته باشد، اما اینطور نیست. جو بایدن آموزش عمومی را در اولویت قرار نداده است. جمهوری خواهان هیستری را انتخاب می کنند و ترس از تلقین را دامن می زنند. برخی به قدری به خود تلقین شده‌اند که سناتور تامی توبرویل، یک جمهوری‌خواه از آلاباما، وقتی در کنفرانس اخیر محافظه‌کاران، خط حزب را به یک هایکوی کامل و یا تصادفی فشرده کرد، مجبور به توضیح هیچ اصطلاحی نشد: «همه این‌ها بیدار شد، اوه/ترنسجندر. ورزشکاران، اوه/ CRT، ۱۶۱۹.” نوشداروی جمهوری‌خواهان کوپن‌هایی است که با اجازه دادن به والدین برای استفاده از دلارهای مالیات‌دهندگان برای مدارس خصوصی، آموزش عمومی را تکه تکه می‌کند.

خانم هوچول ممکن است مسیر بازگشت به بحث سازنده‌تری را روشن کند. به دلیل مقاومت در برابر مدارس منشور، تعداد آنها در شهر نیویورک به ۲۷۵ محدود شده است. خانم هوچول در طرح پیشنهادی خود برای بودجه ایالتی، در واقع از افزایش این سقف تا ۸۵ نفر خواسته است، در حالی که به اپراتورها اجازه می دهد برای اجرای حدودی درخواست دهند. دو ده منشور «زامبی» دیگر که بسته شده اند.

مجلس قانونگذاری تحت سلطه دموکرات ها، تحت فشار اتحادیه معلمان، مخالف است. در حالی که دو طرف بر سر بودجه مذاکره می کنند، بحث های قدیمی علیه منشورها دوباره مطرح می شود. کمیسر آموزش ایالتی، که توسط فرماندار منصوب نمی‌شود، در یک جلسه تعجب کرد که چرا، اگر منشورها تا این حد عالی هستند، بیشتر در محله‌های سیاه‌پوست و قهوه‌ای ظاهر می‌شوند، نه در محله‌های سفیدپوست. بحث مانند این است که بگوییم اگر انسولین داروی فوق‌العاده‌ای است، چرا همه آن را مصرف نمی‌کنند؟ میریام راکا، که گروهی به نام Black, Latinx, Asian Charter Collaborative، گروهی متشکل از ۲۱ مدرسه را رهبری می کند. «بچه‌های سفیدپوست پولدار گزینه‌هایی دارند.»

حق انتخاب

همانطور که در مورد جرم و جنایت و پلیس، برخی از مترقی‌ها در آموزش با جوامعی که در آن‌ها قرار دارند، به نظر نمی‌رسند. اهمیت دادن. منشورها اکنون ریشه در محله های نیویورک دارند. ۲۷۵ نفر از آنها وجود دارد که ۱۵٪ از دانش آموزان – حدود ۱۴۰,۰۰۰ – اغلب در محله های فقیرتر مانند هارلم آموزش می دهند.

برایان کانینگهام، نماینده مجلس ایالت نیویورک که نماینده بخش‌هایی از بروکلین است، می‌گوید که بیش از ۳۰ درصد از مدارس در ناحیه او منشور هستند و والدین از داشتن گزینه‌هایی خوشحال هستند. او می گوید: «گزینه های زیادی وجود دارد که ما به عنوان دموکرات از آنها دفاع می کنیم و می گوییم حقوق بشر است. تمام کار ما در اینجا ایجاد گزینه‌ها و دسترسی برای مردم است.»

اصلاح‌طلبان مدرسه هیچ راه‌حل جادویی پیدا نکردند. اما در زمان آقای بلومبرگ، کل سیستم قوی‌تر شد. مطالعات نشان داد که دانش‌آموزان فقیر سیاه‌پوست و لاتین تبار در مدارس منشور به میزان قابل توجهی پیشرفت کردند، اما نمرات آزمون در سطح منطقه بهبود یافت. نرخ ترک تحصیل به شدت کاهش یافت و نرخ فارغ التحصیلی تا ۴۰ درصد افزایش یافت و به بالاترین حد تاریخی رسید. کیفیت معلمان، همانطور که با نمرات آزمون خود اندازه گیری می شود، نیز بهبود یافته است.

آقای بوش و اوباما هر دو آموزش را «مسئله حقوق مدنی زمان ما» نامیدند. (همینطور دونالد ترامپ، قبل از اینکه حقوق مدنی را به موضوع حقوق مدنی زمان ما تبدیل کند.) بشارت دادن آنها، همراه با پویایی در شهرهایی مانند نیویورک ، افراد جدید و جاه طلبی را به عنوان معلم و مدیر وارد کردند: سرمایه انسانی بهتر شروع به ایجاد سرمایه انسانی بهتر کرد. آینده آمریکا دوباره به چنین رهبری نیاز دارد. خانم هوچول باید موضع خود را حفظ کند و رئیس جمهور بایدن باید صحبت کند. ■

از لکسینگتون، ستون نویس ما در مورد سیاست آمریکا بیشتر بخوانید:
دولت آمریکاsweaponised نشده است (۹ مارس)
شرط بزرگ بایدن در دولت بزرگ (دوم مارس)
اما در سمت راست و چپ، سیاستمداران به دنبال تعریف جدیدی از معنای آن هستند (۲۳ فوریه)

همچنین: چگونه ستون Lexington نام خود را پیدا کرد