چگونه زندگی در امتداد مرز چین با جنوب شرق تغییر کرده است آسیا

منم مزرعه هندوانه غبارآلود در رویلی، در مرز چین، یک کشاورز به بیل خود تکیه داده و به جنوب نگاه می کند. او صدای قلقلک مرغ ها را در میانمار، آن سوی مرز می شنود. او یک بار می توانست کشوری را ببیند که در آن متولد شده و هنوز هم خانواده و سرزمین دارد. اما اکنون یک دیوار فولادی جلوی دید او را گرفته است. بالای آن سیم خاردار، دوربین و بلندگوها وجود دارد که گهگاه هشداری را برای متخلفان به گوش می‌رسد که از آنها دوری کنند.

حدود ۵۰۰۰ کیلومتر (۳۱۰۰ مایل) طول، مرز چین با آسیای جنوب شرقی از ویتنام تا میانمار امتداد دارد (نقشه را ببینید). بر اساس یک سرشماری در سال ۲۰۲۰، حدود ۸.۸ میلیون نفر در مناطق اطراف آن در سمت چین زندگی می کنند. نقاط عبور در Ruili، Mohan و Hekou شلوغ است. سالانه میلیاردها دلار کالا از مرز عبور می‌کند، اکثراً قانونی و برخی نه. تا همین اواخر، افراد هر دو طرف – که اغلب از یک گروه قومی هستند – می‌توانستند بدون دخالت دولت با هم مخلوط شوند و تجارت کنند.

اما طی سه سال گذشته، زندگی تغییر کرده است. در امتداد مرز در طول همه‌گیری کووید-۱۹، موانع در سراسر چین به وجود آمد. بیشتر آنها موقتی بودند و برای نگه داشتن مردم در خانه هایشان طراحی شده بودند تا مبادا ویروس را منتشر کنند. دیوار مرزی – که در واقع مجموعه ای از حصارها، دیوارها و موانع است – با هدف دور نگه داشتن کووید از کشور بود. بخش‌هایی از آن قبل از همه‌گیری وجود داشت. هو ژیدینگ از دانشگاه عادی چین شرقی در شانگهای می‌گوید اکنون “بسیار کامل است”. امروزه مقامات آن را راهی برای جلوگیری از قاچاق و سایر فعالیت های غیرقانونی می دانند. آنچه زمانی نشتی‌ترین مرز چین بود، به یکی از تنگ‌ترین مرزهای آن تبدیل شده است.

سرزمین‌های مرزی جنوبی چین زمانی بسیار ناهموار بودند. محلی‌هایی که در میان تپه‌ها، جنگل‌ها و رودخانه‌هایی زندگی می‌کردند که چین را از میانمار، لائوس و ویتنام جدا می‌کند، همانطور که یکی از مورخین می‌گوید، در «هنر اداره نشدن» استاد بودند. در مواجهه با این چالش و همچنین بیماری های ناشناخته و زمین های نابخشودنی، امپراتوران چین هرگز کنترل کامل منطقه را به دست نگرفتند. آنها به قول وفاداری رهبران محلی منعطف بسنده کردند. دقیقاً مشخص نبود که اقتدار امپراتوری به کجا ختم شد. با این حال، امپراتوران از این منطقه استفاده می کردند. مقامات رسوا شده به جنوب تبعید شدند، جایی که اغلب بر اثر مالاریا جان خود را از دست دادند.

در اواخر قرن نوزدهم، پس از مذاکرات بین سلسله تضعیف چینگ و اروپا، چند نشانگر مرزی قرار گرفتند. مقامات استعماری در آن زمان برمه و هندوچین. مردم محلی احتمالا آنها را نادیده گرفته اند. پس از فروپاشی سلسله چینگ چند دهه بعد، با فروپاشی چین در هرج و مرج، مرز حتی بیشتر به یک داستان تخیلی تبدیل شد. در دهه ۱۹۴۰، هوانوردان آمریکایی در سراسر آن پرواز کردند تا با خلبانان ژاپنی که به چین حمله کرده بودند، نبرد کنند. چند سال پس از آن، برخی از ژنرال‌های کومینتانگ، که توسط حزب کمونیست در جنگ داخلی چین شکست خورده بودند، از مرز فرار کردند و در نهایت مشاغل جدیدی را به عنوان جنگ سالاران تجارت تریاک در شمال برمه آغاز کردند.

وقتی خارجی‌ها بودند. سفر آسان بود

تا سال ۲۰۰۹ بود که چین و ویتنام بر سر مرز زمینی مورد مناقشه خود به توافق رسیدند و به نقشه سازان اجازه داد تا مرزی بین چین و آسیای جنوب شرقی ترسیم کنند. واقعیت روی زمین، با این حال، آشفته باقی ماند. در مبادی ورودی رسمی چین، گذرنامه ها مهر زده شده و عوارض گمرکی اخذ می شود. نگهبانان در مناطق حساس گشت زنی می کردند. اما در بین آنها، به ویژه در امتداد مرز میانمار، انبوهی از گذرگاه های غیررسمی توسط مردم محلی استفاده می شد. آن‌ها ممکن است چندین بار در روز به زمین‌هایشان بپردازند، در یک کارخانه کار کنند یا به سادگی با دوستان خود ملاقات کنند.

چین به طور فزاینده‌ای نگران شد. کالاهای غیرقانونی مانند هروئین، گل سرخ و موی انسان (برای کلاه گیس) نیز از مرز عبور می کرد. شهروندان چینی به سمت جنوب رفتند، برخی برای قمار در کازینوهای میانمار، برخی دیگر برای پیوستن به باندهایی که از تلفن یا اینترنت استفاده می کردند تا مردم چین را بدون پول فریب دهند. برای مدتی، رهبران پکن برای گزارش فعالیت های مشکوک در امتداد مرز به مردم محلی تکیه می کردند. در رویلی، هشدارها همچنان روی دیوارها نقش می‌بندد: «گاوگان هم نگهبان هستند. کسانی که مزارع را شخم می زنند نیز در حال انجام وظیفه هستند.”

در طول همه گیری، این تلاش ها فوریت جدیدی پیدا کردند. اولویت دولت های محلی قطع هرگونه منبع عفونت بود. همه خارجی ها و کالاهای خارجی مشکوک بودند. از مردم محلی خواسته شد تا ایستگاه های مرزی دورافتاده در جنگل ها را مدیریت کنند. جوایز بزرگی برای گرفتن افراد درگیر در نظر گرفته شد. یکی از داوطلبان در مصاحبه ای با رسانه های دولتی، «مارهای سمی» و «قاچاقچیان مواد مخدر با چاقو» را که در حین نگهبانی از مرز با آنها روبرو شد، توصیف کرد. هرجا کشور به من نیاز داشته باشد، حاضرم بروم! با افتخار گفت

در همان زمان، صدها میلیون دلار برای ساخت، گسترش و تقویت موانع در امتداد مرز در نظر گرفته شد. امروزه دیوار بزرگ جنوبی، همانطور که برخی آن را می نامند، مزارع و جنگل ها را قطع می کند. در جاهایی به اندازه کافی عمیق حفر شده است تا تونل‌سازهای احتمالی را خنثی کند. برخی از بخش‌ها دارای دوربین‌ها و حسگرهای حرکتی هستند که اگر فعال شوند، یک فید ویدیوی زنده به تلفن‌های همراه نگهبانان اطراف ارسال می‌کنند.

رهبران محلی ادعا می‌کنند که دیوار و سایر تلاش‌ها تا حد زیادی انجام شده است. کاهش فعالیت های شرورانه در یک کنفرانس مطبوعاتی در ژوئن گذشته، یک مقام پلیس در استان یوننان گفت که از همه گیری به عنوان یک “فرصت” برای افزایش امنیت در مرز استفاده کرده است. او می بالید که در نتیجه، مقدار مواد مخدر کشف شده از اواخر سال ۲۰۲۱ تا ۶۲.۴ درصد کاهش یافته است. وی افزود: گذرگاه های مرزی غیرقانونی با هدف کلاهبرداری، قمار و قاچاق از صخره سقوط کرده است. ادعای او مبنی بر اینکه بیش از ۹۹ درصد از مجرمان مظنون در مرز دستگیر شده اند، ممکن است کمی اعتبار او را کاهش داده باشد. اما ساکنان رویلی، که در یوننان است، موافقند که عبور غیرقانونی از مرز بسیار دشوارتر شده است.

طبق گزارش رسانه های دولتی، مردم یوننان از این پیشرفت خوشحال هستند. ما احساس می کنیم که امنیت داریم و سرزمین مادری قدرتمند است! یک فرد به نقل از یوننان دیلی، یک روزنامه دولتی، گفت. برخی از ساکنان رویلی با تایید صحبت می کنند که چگونه کنترل های جدید مصرف غیرقانونی مواد مخدر را کاهش داده است. برخی دیگر ساخت دیوار چین را با تلاش نافرجام دونالد ترامپ برای تکمیل دیوار در امتداد مرز جنوبی آمریکا با مکزیک مقایسه می‌کنند. وبلاگ نویسان ملی گرا رئیس جمهور سابق را مسخره می کنند. یکی از کاربران اینترنت نوشت: اگر آقای ترامپ ساخت و ساز را به چین برون سپاری می کرد، دیوار او “مدت ها پیش تکمیل می شد.” رویلی، به ویژه، در طول همه گیری رنج می برد. تحت برخی از شدیدترین و گسترده ترین قرنطینه ها در چین قرار گرفت. یک مقام محلی می‌گوید که طی سه سال گذشته جمعیت بیش از نصف کاهش یافته و به ۲۰۰۰۰۰ نفر رسیده است، زیرا مردم به سایر نقاط کشور فرار کرده‌اند. علاوه بر این، برخی از شهروندان میانمار به زور به کشور بازگردانده شدند. به گفته مردم محلی، دیگران تلاش کردند و نتوانستند دیوار مرزی را خراب کنند.

اکنون راه طولانی تنها راه است

مردمی که در رویلی باقی مانده اند. گزارش می دهند که زندگی آنها بسیار سخت تر شده است. کشاورز هندوانه را در نظر بگیرید که برای مدیریت زمین خود در میانمار قبل از همه‌گیری، از رودخانه عبور می‌کند. اکنون او باید ۳۰ کیلومتر به شرق سفر کند تا از مرز در یک پست رسمی عبور کند، سپس ۳۰ کیلومتر برگردد تا به سرزمین خود برسد. او از سال ۲۰۲۰ خانواده‌اش را در میانمار ندیده است.

دیگران زندگی خود را از دست داده‌اند و کالاهای بی‌ضرر مانند لوازم آرایشی یا تنقلات را از این سوی مرز به سوی دیگر می‌آورند. مردم محلی می گویند که بیکاری در هر دو طرف افزایش یافته است. اکنون کالاهای میانمار باید از طریق کانال های مجاز عبور کنند، جایی که مقامات گمرکی را اعمال می کنند. معامله گران می گویند بنابراین قیمت ها افزایش یافته است. یکی در رویلی شکایت می کند که هزینه یشم – سنگی که برش داده می شود و به جواهرات یشم صیقل داده می شود – دو برابر شده است.

مردم محلی برای روزهایی که سفرهای بین‌المللی به قدم زدن در یک مزرعه یا جنگل‌ها تبدیل می‌شد، نوستالژیک هستند. اما به نظر می رسد که بسیاری از مرزهای سخت تسلیم شده اند. یک تاجر در رویلی می گوید: «دیوار اینجاست که بماند. “در آغاز من به شدت در مورد آن احساس کردم. حالا من فقط بی حس شده ام.» ■

مشترکین می توانند در ثبت نام کنند Drum Tower ، خبرنامه هفتگی جدید ما، برای درک آنچه جهان از چین می سازد—و چین از جهان چه می سازد.