کدام یک سریعتر رشد می کند: هند یا اندونزی؟
به گزارش اخبار تازه و به نقل از Economist:
If شما به دنبال فرصت‌های رشد در بین ۲۰ اقتصاد بزرگ جهان هستید، دو کشور برجسته هستند: هند و اندونزی . غول‌های آسیایی، با جمعیتی بالغ بر ۱.۷ میلیارد، توسط IMF پیش‌بینی می‌شود که در سال ۲۰۲۳ و طی پنج سال آینده، سریعترین رشد را در ۲۰ اقتصاد برتر داشته باشند. هر دو استراتژی‌های پیشگام برای ثروتمند شدن در عصر جهانی‌زدایی، ژئوپلیتیک پرتنش، اتوماسیون و تغییرات انرژی هستند، حتی اگر به دنبال فرمولی سیاسی هستند که در انتخابات پیروز می شود و از ناآرامی های اجتماعی جلوگیری می کند. اینکه آیا آنها موفق می شوند یا نه فقط برای مردم آنها و سرمایه گذارانی که میلیاردها دلار روی آنها شرط بندی می کنند مهم نیست. همچنین نمونه ای برای بسیاری از کشورهای دیگر خواهد بود که به دنبال راه های جدید و قابل اعتماد برای توسعه در دهه ۲۰۲۰ و پس از آن هستند.
مرورگر شما از عنصر پشتیبانی نمی کند.
برای چندین دهه کشورهای در حال توسعه از یک فرمول قابل اعتماد برای ثروتمند شدن پیروی کرده اند. کارگران را از مزارع به سمت مشاغل تولیدی مولدتر در شهرها سوق دهید، از آنها بخواهید کالاهایی برای صادرات بسازند و شاهد رسمی شدن سریع اقتصاد باشند. در کره جنوبی و تایوان کار کرد. در چین ۸۰۰ میلیون نفر از فقر فرار کردند. اما امروز این طرح دیگر به خوبی کار نمی کند. بسیاری از کشورها دموکراسی های شلوغ هستند، نه دولت های استبدادی (به عنوان کره جنوبی و تایوان زمانی بودند که صنعتی شدند). حمایت گرایی رشد صادرات محور را به چالش می کشد. کارخانه‌ها از روبات‌های بیشتری استفاده می‌کنند.
در نگاه اول، هند و اندونزی اشتراکات زیادی دارند. هر دو توسط رهبران کاریزماتیک رهبری می شوند که برای اولین بار در سال ۲۰۱۴ انتخاب شدند و هر دو انتخابات سال آینده را برگزار خواهند کرد. نارندرا مودی ، نخست وزیر هند، و جوکو ویدودو (که به طور گسترده با نام جوکووی شناخته می‌شود)، رئیس‌جمهور اندونزی، دندان‌های خود را در سیاست‌های محلی کوتاه کرده و به انجام کارها شهرت دارد. آنها کشورهای وسیعی دارند (هند ۱.۴ میلیارد نفر و اندونزی ۲۸۰ میلیون نفر) و کشورهای نسبتاً جوان با اقوام و زبان های بی شمار.
هر دو مکان به سرعت رشد کرده اند: هند Gdpدر دهه گذشته ۷۱% و اندونزی ۵۲% افزایش یافته است. خدمات، نه تولید، بر خروجی تسلط دارند (نمودار را ببینید). هر دو نسبتاً باز هستند، با تجارت در حدود ۴۰٪ از Gdp و جریان ورودی سالانه سرمایه گذاری مستقیم خارجی به ارزش حدود ۱.۵٪ از Gdp. هر دو تا حد زیادی غیررسمی هستند: ۹۰٪ کارگران هند و ۶۰٪ از زحمتکش اندونزی در اقتصاد خاکستری. این ایالت بر اساس استانداردهای جهان ثروتمند کوچک است: مخارج عمومی فقط ۳۰ درصد از Gdp در هند و ۱۸ درصد در اندونزی است.
هر دو کشور در بحبوحه ایجاد زیرساخت های جاه طلبانه هستند. اندونزی از زمان روی کار آمدن جوکووی ۱۸ بندر، ۲۱ فرودگاه و ۱۷۰۰ کیلومتر جاده عوارضی ساخته است. هند هر سال ۱۰۰۰۰ کیلومتر بزرگراه اضافه می کند. با این حال هنوز حجم عظیمی از پیشرفت اقتصادی برای بهره برداری وجود دارد. درآمد ناخالص ملی اندونزی به ازای هر نفر ۴۱۸۰ دلار و هند تقریباً نصف آن است: هر دو اقتصادهای «با درآمد متوسط پایین» هستند.
این جایی است که شباهت ها به پایان می رسد. برای روشن کردن این موضوع، ما چهار حوزه را در هر کشور در نظر گرفتیم: بخش صادرات پیشرو. سیاست صنعتی؛ موضع ژئوپلیتیک آنها؛ و استراتژی آنها برای جلب رضایت رای دهندگان. با موفقیت های صادراتی شروع کنید که بازتابی از مزیت نسبی است. در هند بخش صادرات پیشرو خدمات فناوری است. به لطف توانایی خود در استخدام نیم میلیون مهندس جدید در سال، در سال ۲۰۲۱ هند ۱۵ درصد از هزینه خدمات it جهانی را به خود اختصاص داد. مزیت اندونزی در کالاها نهفته است که برخی از آنها مانند نیکل به دلیل انتقال انرژی در تقاضای جهانی هستند. . تا سال ۲۰۳۰ اندونزی چهارمین تولیدکننده بزرگ “کالاهای سبز” مورد استفاده در باتری ها و شبکه ها در جهان خواهد بود.
این صنایع درآمدهای خارجی کلانی تولید می کنند. در سال ۲۰۲۱ خدمات فناوری حدود ۱۷ درصد از صادرات هند را از نظر ارزش تشکیل می دادند و کالاها (به استثنای سوخت) ۲۲ درصد از صادرات اندونزی را تشکیل می دادند. اما این بخش‌ها تعداد کمی شغل ایجاد می‌کنند: حتی صنعت it هند نیز تنها ۵ میلیون کارگر دارد.
هر دو دولت خواهان افزایش شارژ هستند بخش خصوصی از طریق سیاست صنعتی هند نقطه شروع فرخنده تری دارد (نمودار دو را ببینید). شاخص msci هند، که حدود ۸۵ درصد از بازار را پوشش می دهد، حدود ۸۳۰ میلیارد دلار ارزش دارد که حدود ۲۴ درصد از Gdp است. شاخص اندونزی تنها ۱۲۳ میلیارد دلار یا ۱۰ درصد از Gdp ارزش دارد. هند ۱۰۸ کسب و کار «تک شاخ» (یعنی ارزش بیش از ۱ میلیارد دلار) دارد که بیش از هر کشور دیگری به جز آمریکا و چین است. اندونزی کمتر از یک دوجین تولید کرده است. آقای مودی روی ۳۰ میلیارد دلار “مشوق های مرتبط با تولید” شرط بندی کرده است تا سرمایه گذاری در ۱۴ صنعت اولویت دار از جمله نیمه هادی ها را تسریع کند. تعهد او برای دستیابی به انتشار “صفر خالص” گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۷۰ شامل ساخت مزارع خورشیدی، تولید باتری و موارد دیگر است. فراتر از فضای سبز، ایده ایجاد شغل و کاهش هزینه برق است. انتظار می رود صورتحساب واردات انرژی هند از ۴ درصد از Gdp در سال ۲۰۲۱ به ۲.۵ درصد در سال ۲۰۳۲ کاهش یابد.
سیاست صنعتی شاخص دولت اندونزی، «پایین‌دستی» بر منابع طبیعی متمرکز است. بیشتر از هویج از چوب استفاده می کند. این کشور امیدوار است که با ممنوعیت صادرات مواد خام منتخب، شرکت‌های چندملیتی را به ساخت پالایشگاه‌ها در داخل سوق دهد. به عنوان مثال، صادرات نیکل خام در سال ۲۰۱۴ ممنوع شد. تعداد کارخانه های ذوب نیکل از دو کارخانه قبل از ممنوعیت به ۱۳ در سال ۲۰۲۰ و به ۳۰ کارخانه تا پایان سال جاری افزایش یافته است. ممنوعیت صادرات بوکسیت به زودی اجرایی می شود. برنامه هایی در دست اجرا هستند تا زنجیره ارزش را بالاتر ببرند. اندونزی قصد دارد در سال ۲۰۳۰ باتری های خودروهای برقی با ظرفیت کلی ۱۴۰ گیگاوات ساعت بسازد – تقریباً به اندازه تولید جهانی در سال ۲۰۲۰. سال گذشته هیوندای، یک خودروساز، ساخت خودروهای الکتریکی را در اندونزی آغاز کرد.
همانطور که تنش های چین و آمریکا ایجاد می شود، دو کشور مواضع ژئوپلیتیک متفاوتی را حفظ می کنند. اینها برای چندین دهه بر سرمایه گذاری و تجارت خارجی تأثیر می گذارد. اندونزی مطابق با سیاست دیرینه عدم تعهد، می خواهد چین و غرب را متعادل کند. انتظار می‌رود که صندوق سرمایه‌گذاری مستقل آن که در سال ۲۰۲۱ راه‌اندازی شد، تا ۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری از چین دریافت کند، که همچنین یکی از بزرگترین منابع سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی آن است. دولت این را به عنوان بازی با کشورها در برابر یکدیگر نمی بیند. ندیم مکاریم، وزیر می گوید: «اندونزی اندونزی را در اولویت قرار می دهد.
هند آقای مودی بسیار محتاط تر از چین است. در بحبوحه درگیری های مرگبار مرزی با همسایه خود، به گروه Quad، یک گروه استراتژیک با آمریکا، استرالیا و ژاپن پیوسته است. این امر پیامدهایی برای اقتصاد دارد. در سال ۲۰۲۰ هند TikTok و ده ها برنامه چینی دیگر را ممنوع کرد. شرکت های فناوری چینی، از جمله ویوو و شیائومی، از آن زمان با حملات و تحقیقات مواجه شده اند. بخشی از استراتژی صنعتی آقای مودی برای فریب دادن شرکت‌های غربی طراحی شده است که در حال تنوع بخشیدن به چین هستند. واحدی از فاکسکان، سازنده تایوانی آیفون، اخیراً مجوز ساخت یک تاسیسات یک میلیارد دلاری در ایالت کارناتاکا را دریافت کرده است.
دسته نهایی ما به نحوه دو دولت رای دهندگان را راضی نگه می دارند. هر دو رشد مناسبی دارند، اما مشاغل رسمی بسیار کمی از نوع ببرهای چین و آسیای شرقی که توانستند ایجاد کنند. راغورام راجان، رئیس سابق بانک مرکزی هند، می‌گوید: «جوانان بیکار زیادی وجود دارند که هدر دادن سود جمعیتی [هند] است.
بخشی از پاسخ شامل توزیع مجدد بهتر است، اغلب با استفاده از دولت‌های رفاه جدید و دیجیتالی فعال. اندونزی یک طرح انتقال پول نقد عظیم دارد. «پشته هند» آقای مودی، مجموعه‌ای از پلت‌فرم‌های دیجیتال تحت حمایت دولت، شهروندانی را که دارای هویت الکترونیکی هستند، به سیستم‌های پرداخت و مالیات و حساب‌های بانکی مرتبط می‌کند. در سال مالی ۲۰۲۲، ایالت ۷۶.۵ میلیارد دلار، بیش از ۲ درصد از Gdp را از طریق این به اصطلاح انتقال مستقیم سود تحویل داد که به حدود ۹۰۰ میلیون ذینفع رسید.
با این حال، اختلافات سیاسی فاحش است. جوکووی در راس یک ائتلاف گسترده قرار دارد که شامل مخالفان سابق و هشت حزب از ده حزب در پارلمان است. کیشور محبوبانی، یک دیپلمات سابق سنگاپوری می نویسد، بخشی از «نابغه» جوکووی این بوده است که احزاب اسلام گرا را از طریق درگیر شدن با آنها متوقف کند. جوکووی از کاندیداتوری مجدد در انتخابات سال آینده منع شده است، اما رویکرد کثرت گرایانه او احتمالاً پایدار خواهد بود.
آقای مودی راه معکوس را طی کرده است و از شوونیسم ضد مسلمانی برای تقویت هند استفاده می کند. به گفته یک شرکت تحقیقاتی پیو، دو سوم هندوهای هند اکنون می گویند هندو بودن برای “واقعی هندی” بودن بسیار مهم است. انتخابات سال آینده احتمالا شاهد افزایش تنش های مذهبی و فرسایش بیشتر هنجارهای لیبرالی خواهد بود. هفته گذشته راهول گاندی ، رهبر حزب اصلی اپوزیسیون، یک پرونده قضایی را از دست داد و از پارلمان رد صلاحیت شد.
سریع ثروتمند شدن
کدام مدل سریعترین رشد را به همراه خواهد داشت. ? این کشورها با مشکلات مشترکی مانند روابط دوستانه روبرو هستند. جوکووی توسط سرمایه داران بسیار خوبی احاطه شده است. در هند، مشکلات گروه آدانی، یک کنگلومرا با نفوذ، اخبار ملی بوده است. آرویند سوبرامانیان، مشاور اقتصادی سابق دولت هند، خاطرنشان می کند که کنگلومراهای zaibatsu در ژاپن و chaebol در کره جنوبی در بخش های قابل تجارت فعالیت می کردند و آنها را مجبور به رقابت با رقبای بین المللی اما آدانی و سایر محصولات مورد علاقه عمدتاً به بازار داخلی خدمات می دهند و آنها را در پناه خود رها می کنند. این هزینه ممکن است برای شرکت‌های اندونزیایی نیز اعمال شود.
در نهایت، با بخش خصوصی عمیق‌تر و بازارهای سرمایه، هند احتمالاً به رشد سریعتر خود ادامه خواهد داد. خطر در سیاست آن نهفته است. مدل‌های توسعه هر دو کشور متکی به بخش محدودی از اقتصاد پیش رو است. کاهش ثروت از طریق اقتصاد غیررسمی یا طرح‌های رفاهی؛ و بر اینکه نظام سیاسی بتواند فشارهای اجتماعی ناشی از آن را مدیریت کند. در اندونزی، دولت افکار عمومی را شکل می دهد و آرام می کند. در هند گاهی خشم عمومی را برمی انگیزد و آن را هدایت می کند. در کوتاه مدت ممکن است اهمیت زیادی نداشته باشد. در دراز مدت، ممکن است یک مشکل جدی باشد.■