کمک به زلزله زدگان؟ نه اگر ایرانی باشند!

ایران کانون زلزله‌هاست و چندین مورد از آنها در طول تاریخ هزاره‌ای خود شهرها و روستاها را ویران کرده‌اند. آخرین زمین لرزه آن در شب ۱۲ آبان به مناطق مرزی ایران و عراق آسیب رسانده است که بیشترین تأثیر را در استان کرمانشاه داشته است.

شدت این زمین لرزه ۷.۳ ریشتر بوده که تلفات این زمین لرزه از ۵۰۰ نفر و تلفات از ۹۳۰۰ نفر فراتر رفته است. در این فاجعه طبیعی صدها خانواده سرپناه خود را از دست دادند و هزاران نفر یکی از اعضای خانواده خود را از دست دادند. در برابر چنین مصیبتی چه می توان گفت؟

مثل همیشه، مردم ایران مستقل از دیدگاه‌ها و تفاوت‌های سیاسی خود دست به عمل زده‌اند. مهاجران ایرانی و شهروندان میراث ایرانی در سراسر جهان نیز به تلاش های جهانی برای کمک پیوسته اند. با این حال، آنها با یک مانع، سورئال برای قرن ۲۱ روبرو هستند.

با وجود تمام پیشرفت‌هایی که در بانکداری الکترونیک و انتقال پول دیجیتال صورت گرفته است، نمی‌توان مستقیماً به ایران پول ارسال کرد. ده‌ها فعال، افراد با خانواده و بستگان در ایران و تجار یا زنان بازرگان پیش قدم شده‌اند و به مناطق آسیب‌دیده کمک‌های مالی ارائه کرده‌اند.

یک حرکت انسان دوستانه، که در بهترین حالت آماتوری است و با خطرات و فرصت‌های بالقوه برای سوء استفاده در بدترین حالت خود آماده است.

با مرور صفحات شبکه اجتماعی خود، به وضعیت یکی از دوستانم برخورد کردم که ناراحتی خود را آشکار کرد: “من نمی فهمم مردم چگونه صدها هزار دلار جمع می کنند بدون اینکه برنامه ای برای انتقال آن داشته باشند.” دیگری مشروعیت ده ها جمع آوری کننده کمک های مالی را زیر سوال می برد.

هیچ اطلاعات رسمی از صلیب سرخ یا آژانس های بین المللی در دسترس نیست. هیچ به روز رسانی از دفتر کنترل دارایی های خارجی در وزارت خزانه داری ایالات متحده وجود ندارد. ناظران تحریم ها در بستن کانال ها مهارت دارند تا باز کردن آنها برای رسیدگی به یک بحران انسانی. کانال های انتقال پول بسته شد و همچنان بسته است.

دولتمردان در هر مرحله از تحریم ها اعلام کرده اند که تحریم ها در موارد بشردوستانه اجرا نمی شود. دولتمردان در برابر زلزله ایران در قرن بیست و یکم ضمن اجرای تحریم ها تسلیت می گویند. واقعیت سخت این است که تحریم ها هر کانال بالقوه ای را برای هر نوع تراکنش از بین برده است.

کسانی که تحریم ها را طراحی کرده اند، از قضا یک بازار زیرزمینی انتقال پول ایجاد کرده اند، جایی که فرصت های سوء استفاده در آن در حال افزایش است. باید منطق و منطق پشت چنین اقدامات سخت‌گیرانه‌ای را زیر سوال برد و پرسید: چند زمین لرزه دیگر لازم است تا دولت‌ها اجازه دهند تلاش‌های بشردوستانه صرفاً بشردوستانه باشد و به مشاجره‌ها و برنامه‌های سیاسی آنها آلوده نشود.

من به همه صفحات نگاه می کنم، هیچ راهی برای ارسال مبلغ ناچیزی به ایران، تیم های نجات یا سازمان های غیردولتی که برای قربانیان پتو، غذای گرم و چادر تهیه می کنند وجود ندارد. احساس درماندگی می کنم.

در این عصر سیگنال ها و سیم ها، پی پال و ونمو، نمی توانم کمکی کنم. مگر اینکه از محدوده بازارها و سیستم های بانکی خارج شوم. و این حیف است، واقعیتی تلخ که توسط سیاست های غیرانسانی دیکته شده است.