کندی بهبود اقتصاد ایران یک سال پس از توافق هسته ای

انتظار ایران برای رونق اقتصادی بزرگ از طریق “بازیابی اقتصادی” پس از لغو تحریم‌ها هنوز محقق نشده است.

بسیاری از ایرانیان، اگرچه از این موضوع ناراحت هستند، اما همچنان بر این باورند که این توافق بهترین راه برای تهران برای پایان دادن به انزوا، بازپس گیری بازارهای از دست رفته، تنوع بخشیدن به روابط خارجی خود و پیروزی در “جنگ ایدئولوژیک” است که دشمنان ایران در خلیج فارس علیه آن به راه انداخته اند. مقاله ای که توسط روزنامه آنلاین آسیا تایمز مستقر در هنگ کنگ / تایلند منتشر شده است. گزیده ها در ادامه می آیند:

صادرات نفت خام ایران پس از لغو تحریم‌های سازمان ملل افزایش یافت، صادرات دو برابر شده و مشتریان قدیمی آسیا و اروپا در حال بازگشت هستند. سهم بازار این کشور از صادرات جهانی نفت خام به سطح قبل از تحریم ها بازگشته است.

با این حال، این به بهبود بازار نفت مربوط می شود. کاهش قیمت نفت کمک زیادی به افزایش سرمایه ایران به سطح پررونق نکرده است. درآمد نفت به تنهایی نمی تواند این کار را انجام دهد.

در حالی که نگاهی گذرا به ارقام رتبه‌بندی نشان‌دهنده بهبودی خوب است، ارقام به دلیل ماهیت نسبی‌شان می‌توانند بسیار گمراه‌کننده باشند. ایران از رتبه ۱۲ در بین ۱۴ کشور خاورمیانه در سرمایه گذاری مستقیم خارجی صعود کرده است و دقیقاً پس از عربستان سعودی و امارات قرار دارد. با این حال، این تنها یک طرف تصویر است.

بانک‌های ایرانی و بانک‌های خارجی که قرار است نقش اصلی را در پردازش این سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی ایفا کنند، مجاز به معامله با دلار آمریکا (ارز ذخیره جهانی) نیستند.

شرکت‌های اروپایی و آسیایی که در غیر این صورت می‌خواهند در بازار ایران سرمایه‌گذاری کنند، نمی‌دانند چگونه بسیاری از تحریم‌های ایالات متحده را که همچنان شامل سازمان‌ها و افراد مرتبط با سپاه پاسداران ایران می‌شود، دور بزنند.

از سوی دیگر، در حالی که تهران قراردادهای میلیارد دلاری امضا شده با بوئینگ و ایرباس را اعلام کرده است، مشخص نیست که چنین معاملاتی در نهایت چگونه تامین مالی خواهند شد. و بزرگترین مانع توافق هسته ای در آنجا نهفته است: بانکی و مالی.

در حالی که این توافق تحریم‌های اتحادیه اروپا و سازمان ملل را بر بخش بانکی و انرژی ایران لغو کرد، بیشتر تحریم‌های یکجانبه ایالات متحده مربوط به مسائل غیرهسته‌ای باقی مانده است.

علاوه بر این، ناتوانی دولت ایران در انجام معاملاتی که با برخی کشورهای منطقه انجام داده است، ناشی از عواملی است که خارج از کنترل ایران است.

ایران به شمال خود روی آورد تا یکی از غافلگیرکننده ترین معاملات مبادله ای را انجام دهد – قرارداد “کالا در برابر گاز” بین ایران و ترکمنستان، که شامل یک قرارداد ۳۰ میلیارد دلاری طی ۱۰ سال است.

هدف از این کار تامین انرژی برای استان‌های شمال شرق ایران بود که از میادین گاز داخلی آن دور هستند. این امر ایران را از انحراف سرمایه به پروژه های خط لوله جدید بزرگ نجات می دهد.

با این حال، به نظر می رسد که این پروژه از برنامه عقب مانده است، زیرا تنها بخشی از تجارت انجام شده است، احتمالاً به دلیل عدم جذب ۳ میلیارد دلاری محصولات ایرانی توسط ترکمنستان. و مشکل دیگر این است که واردات زیاد می تواند توسعه تولیدکنندگان داخلی و مشاغل مورد نیاز را خفه کند.