کوره های همیشه سوز شیشه، صنعت آینه

آینه، شیشه و اشیاء شیشه ای تزئینی به طور گسترده در بسیاری از بخش ها استفاده می شود.

روزنامه فارسی فرصت امروز گزارش داد که تولید شیشه در ایران به جنگ جهانی دوم برمی گردد که اولین کارخانه شیشه سازی در تهران ساخته شد.

«نیاز به شیشه دائمی است. در حال حاضر هیچ چیز ما را از تولید باز نمی دارد. محمدعلی قنبری، رئیس اتحادیه شیشه و آینه فروشان تهران می گوید: اقلامی که در انبارها فروخته نشده اند، مشکل جزئی دارند.

تولید شیشه با بقیه فعالیت‌های صنعتی متفاوت است، زیرا ماشین‌آلات در کارخانه‌های دیگر در صورت عدم تولید خاموش می‌شوند، اما کوره‌های شیشه همیشه در حال سوختن هستند.

در ۱۸ تا ۲۰ سال که طول عمر یک کوره صنعتی است، هرگز آن را خاموش نمی کنند، زیرا مواد ذوب شده داخل آن به سختی سنگ می شود و نمی توان دوباره از دستگاه استفاده کرد. به همین دلیل است که تولید شیشه یک فعالیت ثابت و مداوم است و گاهی اوقات تعادل عرضه و تقاضا مختل می شود.

صنعت شیشه ایران توانایی تامین نیاز داخلی را دارد و کشور از این نظر ۱۰۰ درصد خودکفا است.

وی گفت: “تعمیر و راه اندازی ماشین آلات توسط کارشناسان داخلی انجام می شود و هیچ وابستگی به خارجی ها وجود ندارد.”

به گفته قنبری، هشت کارخانه بزرگ در سراسر کشور با استفاده از ماشین آلات کاملا مکانیزه همراه با نیروی کار حرفه ای وجود دارد.

آنها در مجموع ۴۰۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰۰ متر مربع انواع شیشه از جمله شیشه های ضد گلوله، دو جداره و چند جداره، محافظ، خمیده، تزئینی و رومیزی و همچنین آینه تولید می کنند. “اگرچه این فرآیند خودکار است، بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ نفر در هر واحد تولیدی کار می کنند.”

چهل درصد تولیدات داخلی به کشورهای همسایه، آسیای مرکزی و حتی کشورهای اروپایی مانند آلمان، ایتالیا و انگلیس صادر می شود.

انرژی در اروپا گران است و تولید عمده فروشی از نظر اقتصادی مناسب نیست. لذا از شیشه و شیشه ایرانی همتراز با استانداردهای جهانی و از کیفیت بالایی برخوردار هستند.

سیلیس ماده اولیه مورد استفاده در صنعت است که به وفور در کشور یافت می شود.

به گفته قنبری، ادامه رکود در بخش ساخت و ساز بر بسیاری از مشاغل از جمله صنعت شیشه و آینه تأثیر منفی گذاشته است.

مسیح الله اویسی، دست قدیمی این تجارت، می‌گوید اداره یک کارگاه شیشه‌سازی شغلی بسیار سخت و طاقت‌فرسا است و خطرات ناشی از آن، از جمله خطرات مربوط به کار با محصولات شیشه‌ای، آن را برای خیلی‌ها جذاب نمی‌کند. “پس این کار برای همه نیست”.

او از شرایط بازار راضی نیست و معتقد است مردم دیگر آن پول اضافی برای خرج کردن وسایل تزئینی ندارند و اولویت آنها با مواد غذایی و پوشاک است.

مشکل اصلی ما رکود در بخش ساخت و ساز است که مستقیماً بر کار ما تأثیر می گذارد. مشکل دیگر این است که معماران و سازندگان اکنون مستقیماً برای تامین نیاز خود به سراغ تولیدکنندگان پنجره یو پی وی سی می روند و دیگر با سفارش به کارگاه های شیشه نمی آیند. این تا حد زیادی کار ما را محدود کرده است.

به گفته اویسی، حداقل فضای مورد نیاز برای راه اندازی یک کسب و کار، یک قطعه زمین به مساحت ۱۰۰ متر مربع برای کارگاه است، علاوه بر این یک مکان کوچکتر دیگر اختصاص داده شده به جایی که صاحب کسب و کار با مشتریان در ارتباط است و سفارشات را می پذیرد.

برخی از دانشکده‌های ما اکنون کارگاه‌های خود را به دستگاه‌های برش خودکار مجهز کرده‌اند که با استفاده از نرم‌افزارهای رایانه‌ای، کارهای اندازه‌گیری و برش قطعات شیشه را بدون کوچک‌ترین خطایی انجام می‌دهند.

از آنجایی که این هزینه ها بیش از یک میلیارد ریال (۲۸۷۰۰ دلار به نرخ ارز بازار) است، همه نمی توانند آن را بپردازند.