گروه آلمانی درباره موانع تجارت ایران بحث می کند

در حالی که تهران میزبان دومین نمایشگاه تخصصی ماشین‌ابزار و فلزکاری آلمان است که با نام “AMB Iran 2017” شناخته می‌شود، شبکه بین‌المللی دویچه وله آلمان با کلاوس فردریش، کارشناس امور ایران در انجمن صنایع مهندسی مکانیک آلمان (VDMA).

این گروه صنعتی نشان دهنده منافع سازندگان ماشین آلات و کارخانه های آلمانی است.

فردریش در مورد مشکلات جاری در روابط تجاری آلمان با ایران گفتگو کرد. گزیده ها در ادامه می آیند:

DEUTSCHE WELLE:  موانع فعلی تجارت دوجانبه چیست؟

کلاوس فریدریش: مشکل اصلی این است که ارتباطات بانکی بین ایران و آلمان بسیار کم است. تعداد بسیار کمی از مؤسسات مالی در حال حاضر آماده و آماده حمایت از تجارت در ایران هستند.

به دلایل سیاست تجاری، و با توجه به منافع ایالات متحده، آنها دست خود را از آن دور می کنند. بنابراین به این واقعیت می رسد که چند شرکت آلمانی که می خواهند در ایران تجارت کنند – تجارت قانونی مجاز تحت رژیم تحریم – نمی توانند بانکی پیدا کنند که تراکنش های پرداخت را انجام دهد.

همین امر برای تأمین مالی اعتباری و سایر خدمات مالی مرتبط با معاملات صادراتی صدق می کند.

آیا مشکل دیگری وجود دارد؟

مشکل دوم این است که نمی‌توانیم دقیقاً تخمین بزنیم که ایران چقدر پول دارد. وضعیت مالی دولت همچنان نامشخص است. اما ممکن است پس از انتخابات [ریاست جمهوری] تغییر کند یا بهبود یابد.

در غیر این صورت، کنترل انطباق کلی در مورد تراکنش های ایرانی در مقایسه با آن بالا است. قبل از تحریم ها هم همینطور بود.

آیا می‌توانید اصطلاح “تطابق” را در این زمینه به طور خلاصه توضیح دهید، با توجه به اینکه ممکن است برای همه آشنا نباشد؟

با هر معامله در سراسر جهان، به ویژه در تجارت با ایران، باید بررسی کنید که آیا محدودیت صادرات وجود دارد یا خیر. این بدان معناست که برای اطمینان از اینکه صادرات شما مشمول ممنوعیت نیست، به مجوز اداره فدرال صادرات آلمان نیاز دارید.

تحریم ها علیه ایران به تازگی کاهش یافته است. آنها به طور کامل از بین نرفته اند. هنوز تحریم ها وجود دارد و شرکت هایی که در ایران تجارت می کنند از این بازنگری در امان نیستند. ما این را در درجه اول به عنوان یک موضوع انطباق درک می کنیم.

بخش دوم کنترل های انطباق، اعلامیه ها هستند. اکثر شرکت‌ها، مانند آژانس‌های حمل و نقل، شرکت‌های حمل‌ونقل، تامین‌کنندگان، و همچنین بانک‌ها نیاز به تأییدیه دارند که مقررات صادرات رعایت می‌شود.

اساساً، هر طرف باید این موضوع را به همه افراد درگیر در معامله تجاری تأیید کند. این تلاش بوروکراتیک روز به روز طاقت فرساتر می شود. اما این امر توسط خود کسب‌وکارها ایجاد می‌شود، زیرا بسیاری از این اعلامیه‌ها اضافی هستند و فقط به عنوان محافظ در برابر مسئولیت شخصی عمل می‌کنند.

چه حمایتی از سیاست انتظار دارید؟ آیا چیزی می تواند در این رابطه تغییر کند؟

این مشکل است. سیاست نمی تواند بانک ها را مجبور به بازگشت به ایران کند. اما در واقع باید این سوال را بپرسید: اگر بخش بانکداری خصوصی دیگر در موقعیتی برای حمایت از تجارت قانونی و صحیح خارجی نباشد، آیا می‌توانیم در بلندمدت به تامین مالی بانکی برای صادرات متکی باشیم؟ یا شاید باید به دنبال جایگزین هایی باشیم که مستقل تر از دخالت ایالات متحده در خط مشی شرکت آنها باشد.