غذا و انرژی پرهزینه باعث ناآرامی جهانی شده است

“M oney دیگر در استانبول ارزشی نداشت. [B] نانوایی‌هایی که زمانی نان‌های بزرگ را به یک سکه نقره می‌فروختند، اکنون نان‌هایی به اندازه نصف آن را به همان قیمت می‌پزند.» ضرابخانه سلطنتی با حیله گری مقدار نقره را در هر سکه کاهش می داد. هنگامی که جانیچرها (یک نیروی نظامی زبده) دریافتند که دستمزد آنها پایین آمده است، “آنها شورش کردند و کاخ سلطان ما را چنان محاصره کردند که گویی قلعه دشمن است.”

تورم تاریک امروز دوباره ترکیه را تحت تاثیر قرار داده است. به طور رسمی ۷۳٪ است، اما همه مشکوک هستند که بالاتر است. آقای پاموک، برنده جایزه نوبل ادبیات، می‌گوید که «تا به حال چنین افزایش چشمگیری در قیمت‌ها ندیده است». او هیچ پیش بینی در مورد پیامدهای سیاسی نمی کند. انتقاد از سلطان مدرن ترکیه، رجب طیب اردوغان، خطرناک خواهد بود. اما آقای پاموک از آپارتمان پر از کتابش که مشرف به بسفر است، مشاهده می کند که هموطنانش با “شوک، تعجب و خشم” واکنش نشان می دهند.

بازدید از یک بازار خیابانی نشان می‌دهد که داستان‌نویس درست می‌گوید. یک فروشنده برگ انگور می گوید که از سال گذشته مجبور شده است قیمت های خود را سه برابر کند. «مردم هر بار ۵ کیلوگرم می‌خریدند و برای زمستان می‌گذارند. اکنون آنها فقط می توانند ۳۰۰ گرم بپردازند. پدربزرگ شاکی است که حقوق بازنشستگی اش به حدی است که امسال گوشت نخورده است.

“دولت مسئول است، چه کسی دیگر؟” او می گوید. او در آخرین انتخابات سال ۲۰۱۹ به حزب آقای اردوغان رأی داد، اما دیگر این کار را نخواهد کرد. تاک فروش می گوید: «راه حل تغییر دولت است. برادر کوچکترش می گوید: «می خواهم کشور را ترک کنم. اگر مجبور باشم توالت های اروپا را تمیز می کنم.

در سرتاسر جهان، تورم استانداردهای زندگی را زیر پا می گذارد، خشم را دامن می زند و آشفتگی را دامن می زند. حمله ولادیمیر پوتین به اوکراین باعث افزایش قیمت مواد غذایی و سوخت شده است. بسیاری از دولت ها دوست دارند این ضربه را کاهش دهند. اما، با وام‌های سنگین در طول همه‌گیری و با افزایش نرخ‌های بهره، بسیاری نمی‌توانند این کار را انجام دهند. استیو کیللیا از موسسه اقتصاد و صلح (iep)، یک اندیشکده استرالیایی، می‌گوید همه این‌ها تنش‌های از پیش موجود در بسیاری از کشورها را تشدید می‌کند و احتمال ناآرامی را بیشتر می‌کند.

قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده بی‌ثباتی آینده، بی‌ثباتی گذشته است، مقاله‌ای که توسط ساندیل هلاتشویو و کریس ردل از IMF منتشر خواهد شد. از نظر تاریخی، احتمال اینکه کشوری در یک ماه معین ناآرامی شدید اجتماعی را تجربه کند، تنها یک درصد است، اما اگر در شش ماه گذشته دچار ناآرامی اجتماعی شده باشد، چهار برابر و اگر کشور همسایه آن را تجربه کرده باشد، دو برابر می‌شود. معترضان اگر فکر کنند دیگران به آنها خواهند پیوست، احتمال بیشتری دارد که به خیابان ها بیایند.

این خبر بدی است، زیرا سال‌هاست که ناآرامی ایجاد شده است. iep محاسبه می کند که ۸۴ کشور از سال ۲۰۰۸ کمتر صلح آمیز شده اند. فقط ۷۷ بهبود یافته اند. میزان اعتراضات خشونت‌آمیز آن نسبت به مدت مشابه ۵۰ درصد افزایش یافته است. با استفاده از روشی متفاوت – شمارش کلمات مرتبط با ناآرامی در ۱۳۰ کشور در رسانه ها – IMF در ماه مه برآورد کرد که آشفتگی اجتماعی به بالاترین حد خود از زمان شروع همه گیری نزدیک است.

اکونومیست یک مدل آماری برای ارزیابی رابطه بین تورم مواد غذایی و قیمت سوخت و ناآرامی ساخته است. ما از داده‌های acled، یک پروژه تحقیقاتی جهانی، در مورد “رویدادهای ناآرامی” (یعنی اعتراضات جمعی، خشونت‌های سیاسی و شورش) از سال ۱۹۹۷ استفاده کردیم. دریافتیم که افزایش قیمت مواد غذایی و سوخت نشانه‌ای قوی است. بی ثباتی سیاسی، حتی در هنگام کنترل جمعیت شناسی و تغییرات در gdp.

ما همچنین دلیلی برای هشدار در مورد ماه های آینده پیدا کردیم. هزینه واردات مواد غذایی و سوخت به ویژه در کشورهای فقیر افزایش می یابد (نمودار ۱ را ببینید). بدهی کشورهای فقیر نیز افزایش یافته است (نمودار ۲ را ببینید). متوسط ​​کشور کم درآمد دارای نسبت بدهی عمومی بهGdp ۶۹.۹% است. IMF تخمین می زند. این نیز قرار است افزایش یابد و از میانگین (بدون وزن) کشورهای ثروتمند در سال جاری پیشی بگیرد. از آنجایی که کشورهای فقیر معمولاً باید نرخ بهره بسیار بالاتری بپردازند، بسیاری از بدهی های آنها ناپایدار به نظر می رسد. صندوق بین المللی پول می گوید ۴۱ کشور که ۷ درصد از جمعیت جهان را در خود جای داده اند، در معرض یا در معرض خطر بالای “پریشانی بدهی” قرار دارند. برخی مانند لائوس در آستانه پیش فرض قرار دارند. مدل ما نشان می‌دهد که بسیاری از کشورها در سال آینده شاهد دو برابر شدن تعداد “رویدادهای ناآرامی” خواهند بود (نقشه را ببینید).

مکان‌هایی که پیش از این خطرناک بودند روی لبه خم شود. به عنوان مثال، در ترکیه، اختلال در واردات مواد غذایی و سوخت از اوکراین و روسیه به آسیبی می افزاید که قبلاً توسط سیاست های پولی بارمی ایجاد شده است. آقای اردوغان معتقد است که نرخ های بهره بالا به جای مهار تورم باعث ایجاد تورم می شود. بنابراین او دستور داده است که نرخ‌ها را کاهش دهند، حتی در شرایطی که قیمت‌ها از کنترل خارج شده‌اند.

برای دفاع از لیر ترکیه، آقای اردوغان از پایان سال ۲۰۲۱ از مردم خواسته است که پول خود را صرف کنند. حساب های ویژه ضد استهلاک دولت قول می دهد که در صورت از دست دادن ارزش این سپرده ها در برابر دلار، تفاوت را جبران کند، همانطور که قبلاً انجام می دادند. لیر در سال جاری تقریباً ۲۵ درصد کاهش یافته است. جای تعجب نیست که بیش از ۹۶۰ میلیارد لیر (۵۵ میلیارد دلار یا ۷ درصد از Gdp) در شش ماه گذشته در حساب ها ذخیره شده است و بدهی هنگفتی را برای دولت ایجاد کرده است.

گارو پایلان، یک اپوزیسیون mp می گوید: «این دینامیت زیر سیستم است. احتمالاً قبل از انتخابات بعدی که یک سال دیگر است منفجر خواهد شد. انتظار می رود که آقای اردوغان شکست بخورد، مگر اینکه کار شدیدی انجام دهد، بنابراین ممکن است کار شدیدی انجام دهد. بهلول اوزکان از دانشگاه مرمره حدس می زند که او می تواند جنگ جدیدی را در سوریه علیه pkk (گروه کردی که دولت آن را تروریست می نامد) آغاز کند یا قوی ترین مخالفان خود را از سیاست منع کند. به طور خلاصه، بحران اقتصادی می‌تواند ترکیه را به سمت بیرون راندن یک مرد قدرتمند نامنظم که نزدیک به دو دهه حکومت کرده است سوق دهد – یا این مرد قدرتمند می‌تواند آنچه از دموکراسی ترکیه باقی مانده است را خنثی کند. به نظر می رسد آرامش کم محتمل ترین سناریو است.

طوفان اقتصادی جهانی در کشور به کشور دیگر مشکلات اساسی را تشدید کرده است. پاکستان را در نظر بگیرید، جایی که استانداردهای زندگی فشرده توضیح می دهد که چرا پارلمان در ماه آوریل، نخست وزیر عمران خان را با اشاره سر از ارتش برکنار کرد. او از آن زمان تاکنون راهپیمایی های گسترده ای را برای بازگرداندن شغل خود رهبری کرده است. در هند شورش ها بر سر طرحی برای کاهش تعداد مشاغل مادام العمر در ارتش آغاز شد. (زمانی که زمان سخت است، مردم به ویژه در آرزوی امنیت شغلی هستند.)

سری‌لانکا می‌داند که چقدر سریع همه چیز از کنترل خارج می‌شود. رئیس جمهور گوتابایا راجاپاکسا سال گذشته مواد شیمیایی کشاورزی را ممنوع کرد و به کشاورزان گفت که به جای آن مواد ارگانیک مصرف کنند. برداشت ها سقوط کرد. شش ماه بعد، او این ممنوعیت را لغو کرد، اما تا آن زمان، به لطف سایر سیاست‌های نادرست، ارز بسیار کمی برای واردات کود شیمیایی کافی وجود داشت. برداشت بعدی بد پیش بینی می شود. سریلانکا به غذا و سوخت نیاز دارد، اما نمی تواند آنها را وارد کند.

در ۹ مه، معترضان با یک تجمع طرفدار دولت درگیر شدند. آنها اتوبوس ها را به داخل دریاچه ها هل دادند یا آنها را آتش زدند. آنها به حامیان دولت با تیرک حمله کردند. خبرنگار شما همچنین تعدادی چوب هاکی را دید. آنها خانه های سیاستمداران را سوزاندند و موزه ای را که به خانواده راجاپاکسا اختصاص داده شده بود، در هم شکستند. سربازان معترضانی را که به ساختمان نخست وزیر حمله کردند متفرق کردند. رئیس جمهور سعی کرد با بیرون راندن نخست وزیر (برادرش) جمعیت را آرام کند.

اما سریلانکایی ها هنوز خشمگین هستند. قفسه‌های مغازه‌ها حتی برای وسایل اولیه خالی است و مردم ساعت‌ها برای بنزین صف می‌کشند. مدارس و ادارات دولتی به طور موقت تعطیل هستند. دولت بدهی های خود را نکول کرده است. مقامات صندوق بین المللی پول در ۲۰ ژوئن وارد کلمبو، پایتخت شدند تا درباره کمک مالی گفتگو کنند.

پیش بینی قرمز

خیر می توان مطمئن بود که کدام کشور یا منطقه بعدی منفجر خواهد شد. آقای کیللیا از ساحل که در دو سال گذشته شاهد پنج کودتا بوده است ناراحت است. برخی دیگر به قزاقستان، جایی که دولت از نیروهای روسی برای کمک به سرکوب ناآرامی‌های داخلی در ژانویه دعوت کرد، یا قرقیزستان که به گندم و وجوه ارسالی از روسیه متکی است و از سال ۲۰۰۵ سه رئیس‌جمهور را برکنار کرده است، اشاره می‌کنند.

یکی از کشورهایی که تقریباً همه منادی‌های ویرانگری را دارد، تونس است. سابقه ناآرامی دارد. تقریبا ۱۲ سال پیش یک میوه‌فروش تونسی به نام محمد بوعزیزی پس از اینکه پلیس مدام او را تکان می‌داد، خود را به آتش کشید. مرگ او باعث بهار عربی شد، موجی از اعتراضات که خاورمیانه را فرا گرفت و چهار رئیس جمهور را سرنگون کرد. انقلاب دموکراتیک تونس در ابتدا به خوبی پیش رفت. اما سال گذشته، رئیس جمهور، کیس سعید، قدرت های خودکامه را به دست گرفت. سقوط استانداردهای زندگی کشور را بار دیگر به انبار باروت تبدیل کرده است.

نیمی از جمعیت زیر ۳۰ سال هستند و یک سوم مردان جوان بیکار هستند. در محله های فقیر نشین اطراف تونس، پایتخت، آنها در گوشه و کنار خیابان ها پرسه می زنند و سیگار می کشند و شکم درد می کنند. «جوانان اینجا چیزی برای از دست دادن ندارند. آنها فقط برای اینکه فرصتی برای سرقت تلفن و دزدی از مغازه ها داشته باشند، به شورش می پیوندند.»

مهر ال هورچم که در یک کافه در شهر کوچک گوبلات کار می کند، می گوید: «از اول روز تا آخر همیشه عصبانی هستم. او معتقد است که کسب و کار در ماه های اخیر ۷۰ تا ۸۰ درصد کاهش یافته است: “هیچ کس نمی تواند از پس بیرون برود.” او اسکناس ۲۰ دیناری (۶.۴۰ دلار) را در هوا تکان می دهد. مزد روزش است. او شکایت می کند: «با این وارد مغازه می شوی و بدون هیچ چیزی بیرون می آیی».

او در ۳۰ سالگی است و با والدینش زندگی می کند. “البته من می خواهم ازدواج کنم. همه این کار را می کنند.» او می گوید. اما او نمی تواند دستمزدهای تورمی خود را بپردازد. او می گوید: «من نمی توانم زندگی کنم» و می افزاید: «همه جوانان از نظام عصبانی هستند. به خدا امیدوارم که منجر به جنگ داخلی نشود.»

تاکنون چنین نشده است. اما اعتصاب عمومی در ۱۶ ژوئن اتوبوس ها و قطارها را متوقف کرد. دولت در تلاش است تا با IMF معامله کند، اما یک اتحادیه بزرگ با شرایط آن، که شامل کاهش صورتحساب دستمزد بخش دولتی است، مخالف است. رئیس جمهور سعید در تلاش است تا قدرت خود را تقویت کند: در ۲۵ ژوئیه مردم تونس به قانون اساسی جدیدی رای خواهند داد که متن آن را هنوز به آنها نشان نداده است.

تونسی های معمولی مشتاق دریافت کالری هستند، نه اصلاح قانون اساسی. اما سیاست هایی که برای رفع گرسنگی آنها در نظر گرفته شده است، عواقب انحرافی دارد. مانند بسیاری از کشورها، تونس قیمت یک غذای اصلی (در این مورد، نان) را تعیین می کند. یارانه نان با افزایش قیمت گندم هزینه بیشتری دارد. این یکی از دلایلی است که دولت نیاز به کمک مالی IMF دارد.

کشاورزان در عین حال باید غلات خود را به قیمت پایین و ثابت به دولت بفروشند. این امر باعث کاهش تولید می شود. در مزرعه ای نزدیک گوبلات، گروهی از کارگران ناهار را به اشتراک می گذارند. نجی مرویی، مدیر آنها می گوید: «زمین در این کشور خوب است. زمین خالی زیاد است. او می‌گوید که اگر می‌توانستند برای گندم خود نرخی در بازار کسب کنند، مقدار بیشتری از آن را کاشت می‌کردند. اما آنها کمتر از یک پنجم قیمت جهانی دریافت می کنند، بنابراین نمی گیرند.

یوسف شریف از مرکز جهانی کلمبیا در تونس استدلال می کند که تورم فساد را تحریک می کند. در کشورهای فقیر، هر کارمند دولتی معمولاً از یک خانواده بزرگ حمایت می کند. قبوض مواد غذایی بالا رفته است. دستمزدها همگام نبوده است. “این انگیزه ای برای درخواست رشوه بیشتر ایجاد می کند.”

این به نوبه خود احتمال ناآرامی را بیشتر می کند. با تشدید پیوند، احتمال اینکه قربانی ناامید دیگری مانند محمد بوعزیزی در جایی اعتراضی تماشایی برگزار کند، مطمئناً باید افزایش یابد. در گوبلات، رفیکا ترابلسی با خشم می جوشد و سیب زمینی را برش می دهد. او می خواست کیوسک کنار جاده خود را گسترش دهد و طیف وسیع تری از نوشیدنی ها و تنقلات را بفروشد. اما مقامات محلی اجازه او را نپذیرفتند و پسوند کوچک او را با بولدوزر شکست دادند. او می‌گوید که افراد دیگر به دلیل پرداخت رشوه مجوز گرفتند.

اگرچه آقای پوتین مسئول بخش بزرگی از تورم جهانی است، مردم تمایل دارند دولت‌های خود را مقصر بدانند. در پرو، پدرو کاستیلو سال گذشته با شعار “دیگر مردم فقیر در یک کشور ثروتمند وجود ندارد” قدرت را به دست آورد. بر اساس ردیاب مرگ و میر بیش از حد اکونومیست، کووید-۱۹ این کار را سخت‌تر کرد – تقریباً از هر کشور دیگری در پرو کشنده‌تر بوده است. و درست در زمانی که اقتصاد در حال بهبود بود، جنگ آقای پوتین باعث شد که عرضه کود آن متوقف شود. پرو برای ۷۰ درصد از واردات اوره خود به روسیه متکی بود. در حال حاضر کشاورزان برای به دست آوردن این چیزها تلاش می کنند و آنها عصبانی هستند.

در ماه آوریل آنها در اعتراض به تورم جاده ها را مسدود کردند. باجه های عوارض سوختند. مغازه ها غارت شد آقای کاستیلو وحشت کرد و سعی کرد یک قرنطینه جدید به سبک همه‌گیری را در لیما، پایتخت اعمال کند. منتقدان “خودکار” فریاد زدند. او تسلیم شد.

میزان محبوبیت رئیس جمهور اکنون حدود ۲۰٪ است. گریسلدا هوآمان، مادر سه فرزند در حلبی نشینی در خارج از لیما، می گوید: «فکر می کردیم او مثل ماست، اما او ما را فراموش کرده است.» او اغلب وعده های غذایی خود را حذف می کند تا فرزندانش بیشتر غذا بخورند. او گاهی اوقات نمی تواند قرص های لوپوس، یک بیماری خود ایمنی را بخرد. بدون آنها، او نمی تواند راه برود.

ادواردو زگارا از درجه، یک محلی می گوید، مگر اینکه پرو کود بیشتری تامین کند، برداشت بعدی می تواند به شدت کاهش یابد. اتاق فکر. آقای کاستیلو گوانو، کود سنتی که زمانی پرو در مقادیر زیاد تولید می‌کرد، توزیع می‌کرد. او اخیراً به کشاورزان گفته است که «تنها تنبل‌ها» گرسنه خواهند ماند. آنها تحت تأثیر قرار نمی گیرند. آرنولفو آدریانزن که برنج کار می‌کند، می‌گوید: «اگر به زودی شاهد اقدامات مشخص به نفع کشاورزان نباشیم، او ما را در خیابان‌ها خواهد داشت. پرو در پنج سال گذشته پنج رئیس جمهور داشته است. ممکن است دیری نگذرد که یکی دیگر ارسی های ناخوشایند دفتر را بر تن کند.

برخی رژیم‌ها از طریق زور، ناآرامی را مهار می‌کنند. هیچ کس انتظار ندارد که مثلاً در چین تظاهرات از کنترل خارج شود. در ترکمنستان، جایی که کمبود مواد غذایی به دلیل مدیریت نادرست اقتصاد مدت‌هاست زیاد بوده است، هر کسی که بیش از میزان نان خود خرید کند، با ۱۵ روز زندان مواجه می‌شود. مصری ها از صحبت کردن برحذر هستند. آخرین تظاهرات توده‌ای، در سال ۲۰۱۳، زمانی پایان یافت که رژیم شاید ۱۰۰۰ نفر را قتل عام کرد.

در اوگاندا، رئیس جمهور یووری موسوینی به مردم خود گفته است که اگر نان وجود ندارد، کاساوا بخورند. یکی از رهبران اپوزیسیون از آنها خواسته است که به خیابان ها بیایند. Kizza Besigye، نامزد سابق ریاست جمهوری، اعتراضات را در جریان تورم بزرگ قبلی، در سال ۲۰۱۱ رهبری کرد. این بار ایالت هیچ شانسی نمی‌کند. دکتر بسیگی قفل شده است.

تظاهرات در اوگاندا بعید است که موفقیت آمیز باشد. دولت، مانند مصر، هیچ ابایی از تیراندازی به تظاهرکنندگان ندارد. همچنین، بسیاری از اوگاندایی ها دست به دهان زندگی می کنند، که تداوم اعتراض را دشوار می کند: اگر مردم کار نمی کنند، غذا نمی خورند. با این حال، ناامیدی در حال افزایش است. اوگاندایی ها ۴۳ درصد از درآمد خود را صرف غذا می کنند، بنابراین افزایش قیمت ها آسیب می بیند.

رژیم های استبدادی مانند اوگاندا با یک معضل روبرو هستند. برای سرکوب مخالفان، آنها باید منابع بیشتری را به سمت نیروهای امنیتی و حمایت سوق دهند و ظرفیت آنها را برای پاسخ به شوک های اقتصادی کاهش دهند. دکتر بسیگی می گوید که «دستگاه سرکوبگر» در اوگاندا قوی تر از همیشه است. اما او می افزاید که با هدر دادن این همه پول برای ارتش، آقای موسوینی “شرایط نارضایتی را تشدید کرده است”.

هیاهو تا رکود

ناآرامی های جهانی می تواند رشد را با مشکل مواجه کند. زمانی که اوباش کارخانه‌ها را می‌سوزانند یا دولت‌ها را سرنگون می‌کنند، سرمایه‌گذاران دچار تنبلی می‌شوند. یک مقاله کاری توسط متودی هادزی واسکوف و لوکا ریچی از IMF و ساموئل پینکناگورا از بانک جهانی نشان می‌دهد که شیوع گسترده ناآرامی‌ها به طور متوسط ​​با کاهش درصدی در Gdp همراه است. نسبت به خط پایه قبلی، یک سال و نیم بعد. این در تئوری می تواند به این دلیل باشد که مثلاً یک سیاست ریاضتی مالی قبلی هم به خشم مردم و هم به کاهش رشد منجر شده است. اما نویسندگان دریافته‌اند که این پیوند صرف‌نظر از اینکه پیش از این ناآرامی‌ها ریاضت مالی یا رشد پایین باشد، صادق است. آنها نتیجه می گیرند که ناآرامی ها واقعاً به اقتصادها آسیب می زند.

آنها همچنین دریافتند که ناآرامی های ناشی از عوامل اجتماعی-اقتصادی (مانند تورم) با انقباضات شدیدتری نسبت به ناآرامی های ناشی از عوامل سیاسی (مانند رای گیری مورد مناقشه) همراه است. وقتی ناآرامی ها دارای انگیزه های سیاسی و اجتماعی-اقتصادی باشد، آسیب به Gdp بدتر از همه است. یک مثال خوب، شورشی بود که در سال ۲۰۲۱ آفریقای جنوبی را تکان داد، زمانی که کووید-۱۹ باعث مشکلات اقتصادی شده بود و یک رئیس جمهور سابق سرکش از حامیان خود می خواست تا نسبت به محاکمه او به اتهام فساد اعتراض کنند. در سه ماهه ای که غارت رخ داد، Gdp ۱.۵% کاهش یافت.

یک یافته نهایی و جالب این است که اگرچه ناآرامی ها معمولاً باعث سقوط بازارهای سهام می شوند، این تأثیر از نظر تاریخی در کشورهایی با نهادهای بازتر و دموکراتیک ناچیز بوده است. مفهوم این است که جوامع زمانی که دارای نهادهای خوب و حاکمیت قانون باشند، بهتر با آشفتگی کنار می آیند.

چیزی که معترضان در سرتاسر جهان اغلب خواستار آن هستند – دولت پاک‌تر و بهتر – دقیقاً همان چیزی است که کشورهایشان به آن نیاز دارند. اما ساختن به زمان و ثبات نیاز دارد. کوتاه مدت متلاطم خواهد بود. ■

درباره پوشش اخیر ما در مورد بحران اوکراین