بازار سهام بریتانیا افت کرده است. بازار طلاکاری آن ممکن است بعد

در همین حال تقریباً یک ماه گذشته است که یک شرکت ftse ۱۰۰ یا ftse ۲۵۰ دیگر تصمیم به ترک بورس لندن نداشته باشد. نمونه های اخیر عبارتند از Aveva، Avast، HomeServe، Micro Focus و Ultra Electronics. در مجموع، حدود ۸۰ میلیارد پوند سهام در سال گذشته از بازار عمومی بریتانیا به نفع مالکیت خصوصی یا تصاحب شرکت‌ها حذف شد (نگاه کنید به نمودار ۱).

شرکت‌های بزرگ فهرست های بریتانیایی خود را کنار می گذارند. فلاتر، بزرگ‌ترین شرکت شرط‌بندی جهان، از سهامدارانش می‌خواهد که یک فهرست ثانویه در نیویورک را تأیید کنند، تا حدی به آن اجازه دهند که بعداً فهرست اولیه خود را به آنجا منتقل کنند. Arm، یکی از موفق ترین شرکت های فناوری بریتانیا، در سال ۲۰۱۶ خصوصی شد اما آماده است تا دوباره وارد بازارهای عمومی شود. مدیر اجرایی مالک آن، nasdaq را به جای بورس لندن، به عنوان “مناسب ترین” مکان توصیف می کند. حتی شل، یک غول انرژی و بزرگترین شرکت فهرست شده در بریتانیا، گزارش شده است که در مورد انتقال فهرست خود به آمریکا فکر کرده است.

در حال حاضر دلایل این کاهش عمدتاً خودخواسته است. تقویت کننده زیرا بریتانیا در جذب هیجان انگیز s، بازار سهام آن با عقب ماندگی همراه است و سرمایه گذاران ارزش گذاری پایینی به آن اختصاص می دهند. این امر شرکت‌های امیدوارکننده را به سمت مبادلات دیگر برجسته‌تر سوق می‌دهد که در آن‌ها می‌توانند پول بیشتری جذب کنند. در همین حال، کسب‌وکارهای خوبی که در لندن باقی می‌مانند، برای خریداران خارجی اهدافی ارزان و فریبنده به نظر می‌رسند. بنابراین بورس بریتانیا شرکت‌های خوب بیشتری را از دست می‌دهد و این چرخه دوباره شروع می‌شود.

این دور باطل با ناپدید شدن تدریجی یک خریدار کلیدی سهام داخلی به راه افتاد. طرح‌های بازنشستگی با مزایای معین (db) که امروزه به ارزش ۱.۵ تریلیون پوند است، از سرمایه‌گذاری حدود یک چهارم دارایی‌های آنها در سهام بورس لندن در سال ۲۰۰۸ به کمتر از ۲ درصد در سال ۲۰۲۲ رسیده است. مشوق‌های نظارتی و بلوغ فزاینده طرح‌های db آنها را از ریسک و پتانسیل رشد سهام دور کرده و به سمت ایمنی اوراق قرضه سوق داد. در نتیجه، بازار سهام بریتانیا بخشی از سرمایه طبیعی خود را از دست داد و آن را در مسیر نزولی قرار داد.

<. span itemscope="" itemprop="image" itemtype="https://schema.org/ImageObject" data-slim="1">

راج مودی از PwC، یک مشاور ، استدلال می کند که یک پویایی نگران کننده مشابه ممکن است در حال حاضر در بازار بدهی های دولتی بریتانیا نقش داشته باشد. صندوق های بازنشستگی و بیمه ۲۷ درصد از گیلت ها را بر اساس ارزش بازار در اختیار دارند (نمودار ۲ را ببینید). طرح‌های db به‌ویژه انگیزه زیادی برای نگهداری آن‌ها دارند، زیرا مقررات به آن‌ها اجازه می‌دهد جریان‌های نقدی تولید شده توسط gilts را با بدهی‌های آتی خود مطابقت دهند. این خطر را از بین می برد که حرکات آتی بازار آنها را به سمت کسری سوق دهد.

پس از دهه ها کمبود بودجه، PwC تخمین می زند که اکنون طرح های db در مجموع، دارایی های کافی برای پرداخت بدهی های بیمه گذاران برای پرداخت بدهی های خود دارند. برای کارفرمایان مسئول این طرح‌ها، این جذاب است: به آن‌ها اجازه می‌دهد تا تمام ریسک‌های باقی‌مانده خود را تخلیه کنند و اکنون سالانه بین ۴۰ تا ۵۰ میلیارد پوند از چنین «خریدهایی» انجام می‌شود. با این حال، صندوق‌های بیمه، مشمول مقررات مختلف برای طرح‌های db ، تمایل کمتری به بارگیری از گیلت‌ها دارند و دارایی‌های با بازده بالاتر مانند اوراق قرضه شرکتی، اجاره‌نامه و زیرساخت‌ها را ترجیح می‌دهند. سرمایه گذاری در دارایی های پرریسک تر یک موهبت است. اما همچنین زمینه را برای خروج طولانی و آهسته یکی از بزرگترین خریداران بازار طلا و جواهر فراهم می کند.

برای بدتر شدن اوضاع، یک خریدار بزرگتر از طلافروشی ها در حال خروج است. همان زمان. از طریق امواج متوالی تسهیلات کمی، یا خرید در مقیاس بزرگ اوراق قرضه دولتی با پول تازه ایجاد شده، بانک انگلستان مجموعه عظیمی از طلا را جمع آوری کرده است. اکنون آن نیز در حالت خروج است. این بانک فروش دارایی های خود را در نوامبر آغاز کرد و هدف آن کاهش ۸۰ میلیارد پوندی در سال بود. نتیجه افزایش چشمگیری در میزان انتشار طلایی است که از بقیه بازار خواسته می شود جذب کنند. سیتی گروپ، یک بانک، تخمین می زند که در سال مالی آینده، دولت بریتانیا باید دو برابر بیشتر از مجموع هشت سال گذشته وجه نقد خالص از سرمایه گذاران خصوصی (در مقابل بانک مرکزی خود) قرض کند.

با خروج چنین خریداران مهم بدهی دولتی بریتانیا، فروش به چه کسی باقی مانده است؟ سرمایه گذاران خارجی بیشتر بقیه بازار را تشکیل می دهند. اما به دنبال فروپاشی نزدیک این کشور در پاییز گذشته، آنها به طور فزاینده ای محتاط هستند. و در هر صورت، دارایی های بریتانیا دیگر برای سبد سرمایه گذاران جهانی ضروری به نظر نمی رسد. یکی از مدیران صندوق‌های تامینی آمریکایی می‌گوید خرید طلاهای با قدمت طولانی به معنای خرید یک جریان طولانی‌مدت درآمد استرلینگ است «و لعنتی با پوند چه کنم؟ =”article__body-text”>بازار بدهی دولت بریتانیا ممکن است طی چند دهه آینده به طور پیوسته شاهد کاهش تقاضا در بازار سهام در چند دهه گذشته باشد. هر دو کاهش پیامدهایی دارند، اما کاهش دوم ممکن است با شدت بیشتری احساس شود. راکد بودن بازار سهام یک ضربه توتمی به موقعیت شهر لندن به عنوان یک مرکز مالی جهانی است. و اگر فهرست‌های خارج از کشور، شرکت‌های نوآور را به جای دیگری بکشاند، احتمال کمتری دارد که به رونق آینده بریتانیا کمک کنند. فقدان تقاضا برای بدهی‌های دولتی وام‌گیری را برای مالیات دهندگان گران‌تر می‌کند، در زمانی که خدمات عمومی در حال افزایش است و تقاضاها برای مخارج دولت تنها احتمالاً افزایش می‌یابد. در همین حال، از آنجایی که وزارت خزانه‌داری صدور بدهی‌های بلندمدت را دشوارتر می‌یابد، قرار گرفتن در معرض تغییرات نرخ بهره کوتاه‌مدت افزایش می‌یابد.

به عنوان محافظه‌کاران پشتیبان MP

اگر آقای هانت را تحت فشار قرار دهند تا برنامه کاهش مالیات خود را در بودجه آینده خود احیا کند، ممکن است توجه بیشتری به بازارهای سرمایه شکننده بریتانیا داشته باشند. اشتباهات سلف او یادآور واضحی بود که اشتهای سرمایه گذاران برای دارایی های استرلینگ تحت یک دولت غیرمسئول مالی محدودیت های سختی دارد. بریتانیایی ها می توانستند بدون یکی دیگر کار کنند. ■

برای تحلیل تخصصی بیشتر از بزرگترین داستان‌های بریتانیا، ثبت نام در Blighty، خبرنامه هفتگی فقط مشترکین ما.