کسب‌وکارها در آمریکا با کمبود پنی مواجه شده‌اند
کسب‌وکارهای آمریکایی به معنای واقعی کلمه در حال بی‌پول (بدون پنی) شدن هستند.
از زمانی که دولت ترامپ در اوایل سال جاری ضرب سکه‌های یک سنتی را متوقف کرد، پیدا کردن آن دسته از سکه‌ها که هنوز در چرخه اقتصاد قرار دارند، دشوارتر شده است. بسیاری از فروشگاه‌ها اکنون در معاملات نقدی، مبالغ را به نزدیک‌ترین پنج سنت گرد می‌کنند و می‌گویند هیچ دستورالعمل فدرالی برای نحوه انجام این کار وجود ندارد.
دیلن جئون، مدیر ارشد روابط دولتی در فدراسیون ملی خرده‌فروشی می‌گوید: «این مبالغ خیلی سریع روی هم جمع می‌شوند.»
در ماه فوریه، رئیس‌جمهور دونالد ترامپ تولید این سکه را کاری بیهوده و بسیار پرهزینه خواند و در رسانه‌های اجتماعی خواستار این شد که «حتی اگر شده پنی به پنی، هزینه‌های اضافی را از بودجه ملت بزرگمان حذف کنیم.»
ضرابخانه ایالات متحده رسماً در ماه مه تولید پنی را متوقف کرد. وزارت خزانه‌داری تخمین زده بود که کمبود از اوایل سال ۲۰۲۶ آغاز شود، اما این اتفاق بسیار زودتر رخ داد. بانک‌ها نمی‌توانند از دولت فدرال پنی دریافت کنند، در نتیجه کسب‌وکارها نیز نمی‌توانند آن را از بانک‌ها تهیه کنند.
آقای جئون گفت: «ما اولین بار در اواخر اوت و اوایل سپتامبر از این موضوع مطلع شدیم. این مسئله واقعاً بر هر کسب‌وکاری که با پرداخت‌های نقدی سروکار دارد، تأثیر می‌گذارد.»
اکنون، صندوق‌داران فروشگاه‌ها نمی‌دانند وقتی صندوقشان از سکه پنی خالی است و مشتری برای خرید نقدی خود به بقیه پول به صورت پنی نیاز دارد، چه کاری باید انجام دهند.
آقای جئون می‌گوید راه‌حل موقت برای بسیاری از کسب‌وکارها، گرد کردن مبلغ خرید به بالا یا پایین و رساندن آن به نزدیک‌ترین عدد قابل تقسیم بر پنج سنت است تا مشتری بتواند از یک سکه نیکل (پنج سنتی)، یعنی کوچکترین سکه بعدی رایج در آمریکا، استفاده کند.
آقای جئون افزود، اما برخی شهرها، از جمله نیویورک، خرده‌فروشان را ملزم به پرداخت دقیق بقیه پول می‌کنند و برخی دیگر اجازه نمی‌دهند که مبلغ پرداختی نقدی با مبلغ پرداختی با کارت برای یک کالای مشابه، متفاوت باشد.
برای جلوگیری از شکایت‌های قانونی و نارضایتی مشتریان، بسیاری از خرده‌فروشان تصمیم گرفته‌اند که مبلغ را صرفاً به پایین گرد کنند.
او می‌گوید: «شما از ضرر حداکثر چهار سنتی به ازای هر تراکنش نقدی در فروشگاه‌های متعدد در سراسر کشور صحبت می‌کنید. این وضعیت پایدار نیست.»
بسیاری از فروشگاه‌ها اکنون از مشتریان می‌خواهند که پول نقد دقیق بپردازند. برخی دیگر نیز برای تشویق مشتریان به آوردن پنی‌های اضافی که در خانه دارند، طرح‌های تشویقی برگزار می‌کنند.
جف لنارد، سخنگوی انجمن ملی فروشگاه‌های زنجیره‌ای، می‌گوید این فروشگاه‌ها از جمله کسب‌وکارهایی هستند که بیشترین آسیب را از این کمبود دیده‌اند.
فروشگاه زنجیره‌ای بزرگ Kwik Trip اعلام کرده است که مبالغ را به سمت پایین و به نزدیک‌ترین نیکل گرد می‌کند؛ اقدامی که به گفته این شرکت، امسال تا ۳ میلیون دلار (۲.۳ میلیون پوند) برایشان هزینه خواهد داشت.
آقای لنارد می‌گوید سکه‌های آمریکایی پیش از این نیز از رده خارج شده‌اند، از جمله سکه‌های نیم‌سنتی، سه‌سنتی و بیست‌سنتی که در دهه ۱۸۰۰ کنار گذاشته شدند. با این حال، سال‌هاست که تولید یک سکه اصلی مانند پنی – که در سال ۱۷۹۳ وارد چرخه اقتصاد شد – متوقف نشده است.
او می‌گوید: «مردم تا زمانی که نتوانند پنی را به عنوان بقیه پول خود پس بگیرند، قدر آن را نمی‌دانند.»
ساخت هر سکه پنی تقریباً چهار سنت هزینه دارد.
اما مارک ولر، مدیر اجرایی گروه «آمریکایی‌ها برای سنت‌های رایج»، می‌گوید حفظ این سکه‌های روی و مس در چرخه اقتصاد به آمریکایی‌های کم‌درآمد که عمدتاً به صورت نقدی پرداخت می‌کنند، کمک خواهد کرد.
او می‌گوید: «این‌ها افرادی هستند که به حساب‌های جاری، کارت‌های اعتباری و خدمات بانکی دسترسی ندارند. وقتی شروع به گرد کردن معاملات می‌کنید، به گروه‌های کم‌درآمد آسیب می‌زنید.»
او همچنین معتقد است صرفه‌جویی دولت در عدم تولید پنی، با نیاز به سکه‌های نیکل بیشتر جبران خواهد شد؛ سکه‌هایی که پنج سنت ارزش دارند اما ساخت آن‌ها نزدیک به ۱۴ سنت هزینه دارد.
ناظران دنیای پنی معتقدند که باید یک دستورالعمل فدرال برای کسب‌وکارها و خریداران در مورد نحوه گرد کردن، چگونگی انجام معاملات در دوران کمبود و به طور کلی نحوه برخورد با این سکه‌ها وجود داشته باشد.
آقای جئون می‌گوید: «همیشه پنی در دسترس خواهد بود، اما این سکه‌ای است که بسیار کم مورد استفاده قرار می‌گیرد. مردم آن را در جیب خود فراموش می‌کنند، لای مبل‌هایشان گم می‌کنند یا در شیشه‌ها نگه می‌دارند. این‌ها سکه‌هایی هستند که به چرخه اقتصاد باز نمی‌گردند.»