سفرهای جاده‌ای: درخشش مناطق روستایی آمریکا
شهرک‌های کوچک و مناطق کشاورزی که مدت‌ها مهجور مانده بودند، اکنون با کمک گردشگری در حال بازآفرینی و احیای خود هستند.
وقتی در جاده‌های آمریکا سفر می‌کنید و از میان مزارع ذرت غرب میانه و مراتع دامداری غرب می‌گذرید، گستردگی مناطق روستایی این کشور بی‌پایان به نظر می‌رسد. طبق داده‌های اداره سرشماری آمریکا، ۹۷ درصد از خاک این کشور را مناطق روستایی تشکیل می‌دهد، در حالی که تنها ۲۰ درصد از جمعیت در این مناطق زندگی می‌کنند.
در طول مسیر، مسافران ممکن است به شهرک کوچکی بربخورند که با نقاشی‌های دیواری جان گرفته یا رستوران شلوغی را پیدا کنند که غذاهایش را مستقیماً از محصولات مزرعه تهیه می‌کند. شاید یک «مزرعه پیتزا» در مناطق روستایی مینه‌سوتا کشف کنند یا به یک گاوداری در مریلند سر بزنند که بستنی‌هایی را که از شیر همان‌جا تهیه شده، می‌فروشد.
این‌ها تنها چند نمونه از روش‌هایی هستند که مناطق روستایی با بهره‌گیری از قدرت احیاگر گردشگری برای بازسازی شهرک‌های فراموش‌شده، افزایش درآمد کشاورزی و تضمین بقای خود برای نسل‌های آینده به کار می‌گیرند.
دِب براون، یکی از بنیان‌گذاران «SaveYour.Town»، یک شرکت مشاوره‌ای که با شهرک‌های کوچک و مناطق روستایی برای توسعه اقتصادی از طریق گردشگری همکاری می‌کند، می‌گوید: «گردشگری از خانه شروع می‌شود. وقتی شما ساکنان محلی را راضی نگه دارید، گردشگران خودشان از راه می‌رسند.»
در ادامه، چهار شهر و منطقه معرفی می‌شوند که با ایجاد جذابیت‌های خاص، مسافران را به توقف و اقامت ترغیب می‌کنند.
ویسکانسین
منطقه دریفت‌لس (Driftless Area)
برخلاف بسیاری از مناطق عمدتاً مسطح غرب میانه، منطقه دریفت‌لس در دوران عقب‌نشینی یخ‌ها، تحت پوشش یخچال‌های طبیعی قرار نگرفت و به همین دلیل توپوگرافی آن صاف نشد. گرچه این منطقه با مساحتی بیش از ۲۴٬۰۰۰ مایل مربع بخش‌هایی از چهار ایالت ایلینوی، آیووا و مینه‌سوتا را در بر می‌گیرد، اما بزرگ‌ترین قسمت آن در جنوب غربی ویسکانسین واقع شده است؛ جایی که مزارع کوچک در کنار دره‌های رودخانه‌ای و صخره‌های آهکی، چشم‌اندازی تپه‌ای را به وجود آورده‌اند.
در اینجا، مسافران می‌توانند در کلاس‌های کنده‌کاری روی چوب و کنسروسازی در مدرسه مردمی دریفت‌لس شرکت کنند، در رودخانه‌های پر از ماهی قزل‌آلا ماهیگیری کنند، در رودخانه ویسکانسین قایق‌رانی کنند یا در مناطق حفاظت‌شده «کیکاپو ولی» و پارک ایالتی «وایلدکت ماونتین» به پیاده‌روی بپردازند.
در شهرک ویروکوآ، که با حدود دو ساعت رانندگی در جاده‌های فرعی در شمال غربی مدیسون قرار دارد، خانواده روبل در سال ۲۰۲۳ هتل «فورتنی» را که در سال ۱۸۹۹ ساخته شده بود، پس از سه سال تلاش برای بازسازی لابی با سقف‌های فلزی ۱۲ فوتی و مدرن‌سازی ۱۴ اتاق، بازگشایی کردند (قیمت اتاق‌ها از شبی ۱۵۹ دلار شروع می‌شود).
در همسایگی این هتل، «کافه دریفت‌لس» غذاهایی را با مواد اولیه تازه از حدود ۲۰۰ تولیدکننده محلی سرو می‌کند. لوک زام، مالک و سرآشپز این کافه که خود اهل همین منطقه است، در سال ۲۰۱۱ به خاطر سبک زندگی و دسترسی به مواد غذایی تازه از مدیسون به اینجا بازگشت.
آقای زام می‌گوید: «در این گوشه از دنیا می‌توانید به مکان‌هایی بسیار دورافتاده سفر کنید و از نبود ردپای انسان شگفت‌زده شوید.»
کشاورزی همچنان یکی از جاذبه‌های اصلی این منطقه است. دن وگمویلر، یک کشاورز نسل چهارم در مونروی ویسکانسین، مزرعه ۲۴۰ هکتاری وگمویلر را با ۶۰ گاو سوئیسی قهوه‌ای و هلشتاین اداره می‌کند. او در سال ۲۰۱۸ یک خانه اجاره‌ای چهارخوابه به مزرعه‌اش اضافه کرد (۴۵۰ دلار برای هر شب) و به توسعه جاذبه‌های دیگر مانند تورهای مزرعه و یک بازار محلی ادامه داده است. این تنوع‌بخشی به تثبیت وضعیت مالی مزرعه کمک کرده و عشق او به کار روی زمین را دوباره زنده کرده است.
آقای وگمویلر می‌گوید: «باز کردن درهای مزرعه و به اشتراک گذاشتن این زیبایی الهام‌بخش، مرا دوباره با لذت‌های کشاورزی آشتی داده است.»
کلرادو
دره سن لوئیس (San Luis Valley)
دره سن لوئیس، بزرگ‌ترین دره کوهستانی جهان، با مساحتی حدود ۸۰۰۰ مایل مربع و ارتفاع متوسط بیش از ۷۶۰۰ فوت در جنوب کلرادو قرار دارد. اگرچه این منطقه عمدتاً کشاورزی است، اما جاذبه‌های آن شامل پیست اسکی خانوادگی «ولف کریک»، پارک ملی کمتر شناخته‌شده «گریت سند دونز» و «برج دیده‌بانی یوفو» که در آنجا گزارش‌هایی از مشاهده موجودات فضایی ثبت شده، می‌شود.
تازه‌واردها به جذابیت‌های بکر این منطقه افزوده‌اند. سه سال پیش، لورن کلمن، یک هتل‌دار، متلی ساخته‌شده در سال ۱۹۴۶ را در شهر دل نورته خرید. این متل در مسیر دوچرخه‌سواری کوهستانی «گریت دیواید» قرار دارد که تقریباً ۲۱۰۰ مایل از جاسپر در آلبرتا تا مرز مکزیک امتداد دارد. اقامتگاه ۱۵ اتاقه «ملو مون لاج» با یک کافی‌شاپ و فروشگاه، آماده جذب مسافرانی است که به سفرهای آرام، ماجراجویی و مهمان‌نوازی شهرهای کوچک علاقه‌مندند (قیمت اتاق‌ها از شبی ۱۵۵ دلار شروع می‌شود).
خانم کلمن می‌گوید: «من در کنار پارکینگ خودروهای برقی و معمولی، پارکینگ اسب هم دارم و از همه آنها استفاده می‌شود.»
سارا جونز، در نزدیکی مزرعه سیب‌زمینی و چاودار خانواده‌اش در هوپر، یک خانه روستایی سه‌خوابه را در Airbnb اجاره می‌دهد (حداقل اقامت دو شب با شروع قیمت حدود ۶۴۰ دلار) و هرگاه برنامه‌اش اجازه دهد، تورهایی برای بازدید از ملک برگزار می‌کند و مهمانان را با ویسکی تولید کلرادو که از غلات ارگانیک مزرعه جونز تهیه می‌شود، آشنا می‌کند.
خانم جونز می‌گوید: «ما بر داشته‌های محلی خود تکیه کرده‌ایم و گنجینه‌های پنهان دره را به مردم نشان می‌دهیم.»
اگرچه اخیراً یک استراحتگاه لوکس برای تماشای ستارگان در این منطقه افتتاح شده، اما ویژگی اصلی دره، جاذبه‌های ساده‌تر آن است؛ از جمله سینما ماشین‌روی قدیمی «فرانتیر درایو-این» که یورت‌هایی برای اقامت شبانه دارد، استخرهای آب گرم و تفریحات فراوان در فضای باز مانند صخره‌نوردی در «کانیون پнитنته».
کیل مورتنسن، مدیر اجرایی «ویزیت آلاموسا»، دفتر گردشگری شهرستانی که دروازه ورود به پارک ملی گریت سند دونز است، می‌گوید: «ما به بازدیدکنندگان آرامش و فضای باز هدیه می‌دهیم. ترافیک‌های ما معمولاً به خاطر عبور حیوانات وحشی از جاده است.»
نوادا
شهرستان وایت پاین (White Pine County)
در شهرستان وایت پاین، منطقه‌ای وسیع در مرز شرقی نوادا، یک معدن مس در سال ۱۹۷۸ تعطیل شد و ۱۵۰۰ نفر را بیکار کرد. این اتفاق رهبران محلی را متقاعد کرد که به منبع درآمد پایدارتری نیاز دارند.
کایل هوروات، مدیر گردشگری سازمان گردشگری و تفریحات شهرستان وایت پاین که پنج شهر در این منطقه را پوشش می‌دهد، می‌گوید: «یک حرکت جدی برای روی آوردن به تفریحات به عنوان راه حلی برای تنوع‌بخشی به اقتصاد شکل گرفت.»
اگرچه چند عملیات معدنی دوباره آغاز به کار کرده‌اند، اما این شهرستان از آن زمان جذابیت گردشگری خود را بر پایه ماجراجویی، طبیعت و جذابیت‌های شهرهای کوچک، از جمله یک برنامه هنری عمومی قوی، بنا کرده است.
دوچرخه‌سواران می‌توانند با راه‌آهن نوادا شمالی، که یک قطار بخار فعال است، به ابتدای مسیرهای دوچرخه‌سواری بروند — این شهرستان اکنون ۵۰ مایل مسیر مخصوص دوچرخه‌سواری دارد و ۵۰ مایل دیگر نیز در دست ساخت است. همچنین در رویداد سالانه «مسابقه با ریل»، دوچرخه‌سواران با لوکوموتیو مسابقه می‌دهند. تورهای موضوعی نیز برگزار می‌شود، از جمله «قطار ستاره» که یک سفر شبانه به دل صحرای مرتفع برای تماشای ستارگان است.
مسافران برای رسیدن به پارک ملی گریت بیسین از شهر کوچک بیکر عبور می‌کنند. این پارک که کمتر مورد بازدید قرار گرفته، در سال ۲۰۲۴ میزبان ۱۵۲٬۰۰۰ بازدیدکننده بود و جاذبه‌هایی مانند قله ۱۳٬۰۰۰ فوتی ویلر، غارهای مرمرین لیمن، ده‌ها مسیر پیاده‌روی و کاج‌های بریستلکون بومی را در خود جای داده که بر اثر آب‌وهوا به شکل‌های پیچ‌خورده درآمده‌اند.
در بیکر، لیز وولسی مسافرخانه «استارگیزر» و فروشگاه «بریستلکون» را با چهار اتاق و سه خانه کوچک جدید اداره می‌کند (نرخ‌ها از شبی ۱۲۰ دلار شروع می‌شود). او رویدادهایی مانند پیاده‌روی زیر نور ماه کامل و مسابقات ورق‌بازی ترتیب می‌دهد و کارگاه‌های دوره‌ای در زمینه‌هایی مانند نقاشی در فضای باز برگزار می‌کند.
خانم وولسی با توضیح موجودی فروشگاهش می‌گوید: «ما یکی از دورافتاده‌ترین پارک‌های ملی در سرزمین اصلی ایالات متحده هستیم. اقلام اصلی ما روغن موتور، نوار چسب و پنچرگیر است. البته مواد غذایی هم داریم.»
یوتا
هلپر (Helper)
شهر هلپر که در نیمه‌راه بین سالت لیک سیتی و موآب قرار دارد، در دهه ۱۸۸۰ به عنوان یک شهر راه‌آهن و زغال‌سنگ شکل گرفت. نام این شهر از لوکوموتیوهای «کمکی» (Helper) گرفته شده که به قطارها برای بالا رفتن از شیب تند «کانیون پرایس» در آن نزدیکی کمک می‌کردند. با کاهش استخراج معدن در دهه ۱۹۷۰، این شهر رو به افول گذاشت و احیای امروزی خود را مدیون هنرمندان و کارآفرینانی است که فراتر از فرسودگی شهر، ساختمان‌های تاریخی و صخره‌های زیبای «بوک» در آن سوی شهر را دیدند.
مالاری دوینسنت، عضو سابق شورای شهر هلپر و مدیر «استی هلپر»، یک کسب‌وکار اقامتی، هلپر را در دوران اوج خود مکانی توصیف می‌کند که در آن به ۲۷ زبان صحبت می‌شد و خیابان اصلی پر از بار و عشرت‌کده بود.
او می‌گوید: «ما پول نداشتیم که ساختمان‌ها را خراب کنیم، به همین دلیل بسیاری از معماری‌های قدیمی حفظ شد.»
هنرمندان که به دلیل هزینه‌های پایین زندگی و پس‌زمینه‌ای تماشایی برای نقاشی در فضای باز جذب شده بودند، از حدود سال ۱۹۹۹ شروع به نقل مکان به این شهر کردند. بن استیل، یکی از این نقاشان، در سال ۲۰۰۲ از شهر بازدید کرد، یک سال بعد به آنجا نقل مکان کرد و اکنون گالری و فروشگاه هدیه «بگ، بارو و استیل» را در خیابان اصلی اداره می‌کند.
آقای استیل می‌گوید: «می‌شد فهمید که هلپر در دوران اوجش شهر بزرگ‌تری بوده که کوچک شده، اما هنوز می‌شد انرژی یک شهر بزرگ‌تر و کمی سرکش‌تر از دیگر شهرهای یوتا را در آن حس کرد.»
گری دوینسنت، همسر خانم دوینسنت که او نیز به هلپر مهاجرت کرده، سرمایه‌گذاری زیادی در این شهر انجام داده و هتل‌ها، پمپ‌بنزین‌های سابق و ساختمان‌های دیگر را به ترکیبی از اقامتگاه‌های تفریحی، آپارتمان‌ها و فروشگاه‌های خرده‌فروشی تبدیل کرده است. شرکت «وینتیج موتور» مجموعه موتورسیکلت‌ها و تابلوهای کلاسیک او را در خود جای داده و هتل بازگشایی‌شده «نیوهاوس» روبروی ایستگاه قطار امتراک، اتاق‌هایی با قیمت پایه شبی ۹۵ دلار ارائه می‌دهد.
آقای دوینسنت می‌گوید: «می‌خواستم یک شهر کوچک و رمانتیک برای استراحت و تفریح ایجاد کنم.»
علاوه بر گالری‌های هنری، هلپر یک کارخانه آبجوسازی و بازار آخر هفته نیز دارد. «ناین مایل کانیون»، در ۵۰ مایلی شرق شهر، به خاطر سنگ‌نگاره‌های باستانی‌اش شهرت دارد و دارای مسیرهایی برای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری است.
سفر نیویورک تایمز را در اینستاگرام دنبال کنید و برای دریافت نکات تخصصی در مورد سفر هوشمندانه‌تر و الهام گرفتن برای تعطیلات بعدی خود، در خبرنامه سفر ما ثبت‌نام کنید. در رؤیای یک سفر آینده هستید یا فقط از روی صندلی خود سفر می‌کنید؟ ۵۲ مکان برای بازدید در سال ۲۰۲۵ را بررسی کنید.