خنده‌ی طعنه‌آمیز ممدانی به کسب‌وکار، نیویورک سیتی را پیشرفت نمی‌دهد
«مالیات بر ثروتمندان؛ اشک میلیاردرها شامل نمی‌شود»، سناتور لیز وارن با خوشرویی زیرنویس تصویری از نشست خود با شهروند منتخب زوهران ممدانی و لینا خان نوشت: چه پیام فوق‌العاده‌ای برای جامعهٔ تجاری گاتهام و برای تمام شرکت‌هایی که قبلاً به فکر آمدن به اینجا بودند.
طبیعتاً، این سیگنال از پیش ارسال شده بود زمانی که ممدانی لینا خان، رئیس پیشین کمیسیون معاملات فدرال (FTC) که به‌دلیل رقابت با شرکت‌ها صرفاً به‌خاطر موفقیت‌شان مشهور بود، به تیم انتقالی خود اختصاص داد.
بله، خان و بقیهٔ این سه‌گانهٔ تروتسکی‌پسند استدلال می‌کنند که نه مخالف کسب‌وکار هستند، اما این‌که آن‌ها توافق دارند وجود میلیاردرها یکی از بزرگ‌ترین مشکلات آمریکا است، نشان می‌دهد خلاف این‌طور است.
زیرا تصور می‌کند میلیاردرها کاری اشتباه انجام داده‌اند تا این همه پول را به دست آورند — در حالی که در واقع آن‌ها کارهای بسیاری درست انجام داده‌اند تا دیگران را متقاعد کنند به‌طور داوطلبانه برای کالاها و خدماتی که بدون آن‌ها وجود نداشتند، هزینه بدهند.
اولین مشکل برنامه ممدانی برای «مالیات بر ثروتمندان» این است که ثروتمندان، بیش از هر کس دیگری، گزینه‌های متعددی دارند. آن‌ها می‌توانند — و همین‌طور انجام می‌دهند — فرار کنند.
و آن‌ها نه تنها پول خود را با خود می‌برند: بلکه فرصت‌های بی‌شماری برای دیگر افراد برای پیشرفت به خود می‌گیرند.
اکثریت شهرداران ایالات متحده تمام توان خود را برای جذب کسب‌وکارها به‌منظور ایجاد پایگاه در جوامع خود به‌کار می‌گیرند؛ شهرهایی که رهبرانشان این‌گونه رفتار نمی‌کنند، به‌تدریج جایگاه خود را از دست می‌دهند.
نیویورک سهم بسیار کمتری از ثروتمندترین‌های کشور نسبت به یک یا دو دهه پیش دارد و تعداد زیادی از صنایع کامل را از دست داده است.
ما به‌وضوح در مسیر از دست دادن آخرین «مرغ زرین» واقعی‌مان هستیم: وال استریت.
JP Morgan Chase — تشکیل‌شده از دو شرکتی که زمانی به‌طور قطعی هستهٔ اصلی شرکت‌های نیویورک سیتی بودند — اکنون بیش از تعداد کارکنان خود در تگزاس نسبت به نیویورک دارد.
فلوریدا، که مشابه تگزاس هیچ مالیات بر درآمد ایالتی ندارد، به مقصد اصلی برای صندوق‌های پوشش ریسک و شرکت‌های سرمایه‌گذاری خصوصی تبدیل شده است.
سایر شرکت‌ها نیز در حال کاهش مقیاس فعالیت هستند یا تصمیم می‌گیرند هرگز به اینجا نیایند.
و چرا باید این‌کار را بکنند؟ ممدانی به صراحت باور دارد که کارآفرینی یک کلاهبرداری است و افراد موفق صرفاً دزدان ماهرند.
در واقع، او خواستار افزایش مالیات شرکت‌های ایالتی از ۷٫۵٪ به ۱۱٫۵٪ برای هم‌تراز شدن با نرخ نیوجرسی است — و فرماندار کاتی هوچول نیز برای این اقدام آماده است، اگرچه این کار مالیات کلی بر کسب‌وکارهای نیویورک را به‌مراتب سنگین‌تر از نیوجرسی می‌کند.
بیان این موضوع با لبخند طعنه‌آمیز هیچ‌کس را فریب نمی‌دهد؛ سوگند به اشک ریختن میلیاردرها همچنان بیانیه‌ای از جنگ بر سر بهره‌وری و پیشرفت است.
طبیعی پیش از این‌که Zoh & Co. بتواند حتی یک میلیاردر را به ریزش یک قطره اشک وادارند، رویکرد آن‌ها به‌شدت به تعداد زیادی از افراد نسبتاً کمتر ثروتمند ضربه می‌زند — در حالی که ساکنان معمولی نیویورک بیش‌ترین گریه را خواهند کرد.