مقامات اوتاوا برای حذف هجوم شگفت‌انگیز هزاران ماهی طلایی در برکه اقدام میکنند
آفت ماهی‌های طلایی به مسأله‌ای در حال رشد تبدیل شده است؛ چرا که صاحبان حیوانات خانگی این ماهی‌ها را در آب‌های گرم‌تر رها میکنند.
مقامات شهری پایتخت کانادا، اوتاوا، برنامه‌ریزی کرده‌اند تا هزاران ماهی طلایی وحشی را از یک برکه فاضلاب آب‌بار حذف کنند؛ تصمیمی که گسترش فراگیر این گونه در سراسر منطقه را نشان می‌دهد.
اوایل امسال، کارکنان شهر ۵۰۰۰ ماهی را از پارک جشن شهر حذف کردند؛ اما تخمین زده می‌شود که حدود ۱۰۰۰ ماهی دیگر همچنان در آب‌ها زندگی میکنند.
بر اساس دستورالعمل‌های وزارت منابع طبیعی و جنگل‌داری انتاریو، می‌توان ماهی‌ها را از طریق شوک ضربه‌ای، شوک الکتریکی یا روش پیتینگ به‌صورت انسانی کشتار کرد.
آقای ریلای بروکینگتون، عضو شورای محلی که این ناحیه را نمایندگی می‌کند، به CBC News گفت: «اینکه امسال تقریباً ۶٬۰۰۰ ماهی در این برکه داشته‌ایم، شگفت‌انگیز است.»
«این عدد برای من به سختی قابل‌درک است.»
ماهی‌های طلایی ماده تعداد زیادی فرزندان تولید میکنند؛ یک ماهی بالغ می‌تواند بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ تخم بگذارد.
استاد زیست‌شناسی دانشگاه کارلتون، استیون کوک، به پخش‌کننده ملی گفت که جمعیت واقعی ماهی‌های طلایی در پارک جشن می‌تواند به‌مراتب بیش از برآوردهای رسمی باشد و احتمال می‌دهد میلیون‌ها ماهی طلایی کوچک و جوان در برکه وجود داشته باشند که هنوز شناسایی نشده‌اند.
معضل ماهی‌های طلایی – گونه‌ای بومی آسیا که معمولاً در آکواریوم‌ها یافت می‌شود – به‌عنوان یک مشکل در حال گسترش تبدیل شده است؛ چرا که این ماهی‌ها به‌صورت عمدی توسط صاحبان حیوانات خانگی در آب‌های گرم‌تر رها می‌شوند.
ماهی‌های طلایی می‌توانند در آب‌های بزرگ به اندازه‌های عظیم رشد کنند، تعداد کمی شکارچی دارند و به‌سرعت تکثیر می‌شوند. آن‌ها گونه‌های بومی را جایگزین میکنند و با به‌هم‌زدن آب برکه‌ها، رشد گیاهان را مختل می‌سازند.
گرم شدن دمای آب‌ها به‌دلیل تغییرات اقلیمی نیز محیط‌های پذیراتر برای این جمعیت‌ها ایجاد کرده و باعث گسترش آن‌ها در مسیرهای آبی محلی و حتی تا دریاچه‌های بزرگ شده است.
مقامات در کانادا و ایالات متحده از مالکان آکواریوم‌ها درخواست کرده‌اند تا از رها کردن ماهی‌های خانگی در مسیرهای آبی خودداری کنند. در مینه‌سوتا، مقامات تقریباً ۵۰٬۰۰۰ ماهی طلایی را از آب‌های محلی حذف کردند. آن‌ها هشدار دادند که ماهی‌هایی که هنگام رها شدن تنها دو یا سه اینچ طول دارند، می‌توانند به بیش از یک فوت (حدود ۳۰ سانتی‌متر) رشد کنند.
شل‌بی ریسکین، بوم‌شناس دانشگاه تورنتو، بیان کرد که برکه‌های فاضلاب آب‌بار به‌تدریج تبدیل به محل تولیدمثل برای ماهی‌های رهاشده شده‌اند و این موضوع هنگام بازسازی اکوسیستم‌های محلی چالشی اساسی ایجاد می‌کند.
«منطقه‌های سیلابی وجود دارند – من به یکی در دره دون تورنتو فکر می‌کنم که شاید به‌ظاهر فقط یک برکه کوچک باشد – اما در برخی ایام سال پر از ماهی‌های طلایی می‌شود»، او گفت.
این ماهی‌ها می‌توانند در محیط‌های خمیری و کم‌اکسیژن به راحتی رشد کنند و اغلب از گونه‌های بومی پیشی می‌گیرند.
«اگر نگاه کنید، فقط بسته‌های دود سمی که در کنار این موجودات شناورند می‌بینید؛ این همان احساسی است که جف گلدبلم در فیلم «پارک ژوراسیک» بیان می‌کند – زندگی واقعاً همیشه راهی برای بقا پیدا می‌کند.»