هزینه‌های بهداشتی این خانواده‌ها اگر کنگره به قانون مراقبت‌های به‌صرفه (ACA) واکنشی نشان ندهد، به طور چشمگیری افزایش خواهد یافت
هزینه‌های بیمه درمانی برای افراد دارای طرح‌های قانون مراقبت‌های به‌صرفه (ACA) در سال ۲۰۲۶ به‌سرعت در حال افزایش است، مگر اینکه کنگره مداخله کند. این افزایش‌ها باعث فشار شدید بر بودجه خانوارها شده و آن‌ها را به اتخاذ تصمیمات دشوار وادار می‌کند. به ترتیب ساعت‌گرد از سمت چپ: کریس اودانل، رابرت بیکسون و همسرش، جنا بوط‌رایت، ازرا مک‌کی و کریستین ویدنر. کریس اودانل، خانواده بیکسون، جنا بوط‌رایت، ازرا مک‌کی و کریستین ویدنر
فروپاشی دولت به پایان رسیده است، اما منازعه‌ای که بر سر بیمه درمانی وجود داشت حل نشده باقی مانده. کنگره نتوانست کمک‌های مالیاتی تقویت‌شده‌ای را که از سال ۲۰۲۱ به میلیون‌ها آمریکایی تحت طرح قانون مراقبت‌های به‌صرفه (ACA) کمک می‌کرد هزینه‌های طرحشان را پوشش دهند، تمدید کند.
جمهوری‌خواهان سنا قول داده‌اند تا پایان سال رأی‌گیری درباره یارانه‌های تقویت‌شده برگزار شود. اما ثبت‌نام باز برای این طرح‌ها هم‌اکنون در جریان است و مصرف‌کنندگان با قیمت‌های سر به فلک کشیده و عدم اطمینان درباره دریافت تسهیل مواجه هستند.
و برای تشدید این وضعیت، بیمه‌گرها قیمت‌های این طرح‌ها را افزایش داده‌اند زیرا پیش‌بینی می‌کنند بدون کمک‌های مالیاتی، افراد سالم‌تر ممکن است در سال ۲۰۲۶ ثبت‌نام نکنند و این امر باعث می‌شود مشتریان کمتر سالم و پرهزینه‌تر باقی بمانند. برآورد سازمان سیاست سلامت KFF نشان می‌دهد که حق‌الزم‌ها در بازارهای بیمه، سال آینده به‌طور متوسط ۲۶٪ افزایش می‌یابد؛ این بزرگ‌ترین افزایش نرخ از سال ۲۰۱۸ است.
کمتر از یک ماه تا آخرین مهلت ثبت‌نام در تاریخ ۱۵ دسامبر برای طرحی که از ۱ ژانویه آغاز می‌شود، باقی مانده است. اگر کنگره پیش از آن اقدام نکند، برخی افراد مجبور خواهند شد بین پرداخت مبلغی بسیار بیشتر از توان مالی خود یا کنار گذاشتن کامل بیمه تصمیم بگیرند.
در اینجا داستان‌های آن‌ها آمده است:
او نمی‌تواند ماهیانه ۱٬۰۰۰ دلار اضافی را تحمل کند
آمی جکسون، باتلر، میزوری.
آمی جکسون آمی جکسون
آمی جکسون، ۵۶ ساله، در بخش صورت‌گیری پزشکی یک مرکز مراقبت اضطراری مستقل کار می‌کند. او از بازار بیمهٔ قانون مراقبت‌های به‌صرفه (ACA) پوشش بیمه‌اش را خریداری می‌کند چون کارفرمای او به‌حد کافی بزرگ نیست تا مزایای بهداشتی ارائه دهد. او می‌گوید حق‌الزم فعلی‌اش که ۲۷۵ دلار در ماه است برایش مقرون به صرفه است، اما در سال ۲۰۲۶ بدون کمک مالیاتی به ۱٬۲۵۰ دلار خواهد رسید.
بدون بیمه بودن برای او واقعاً گزینه‌ای نیست. در ماه اکتبر به سرطان سینه تشخیص داده شد. بنابراین، او در عجله است تا تا حداکثر درمان ممکن را پیش از پایان سال دریافت کند، اما همچنان برای ویزیت‌های پیگیری در سال آینده به پوشش بیمه‌ای نیاز دارد.
از آنجایی که او در حوزه پزشکی کار می‌کند، می‌داند صنعت بیمه بخشی از مشکل است. اما او می‌گوید افرادی مانند او در حال حاضر به کمک نیاز دارند و قانونگذاران باید این موضوع را درک کنند.
وی می‌گوید: «برای آن‌ها، هزار دلار شاید چیزی نیست؛ احتمالاً همان مبلغی است که برای شام خرج می‌کنند. اما برای من، این مبلغ نصف حقوقم است. من واقعاً نمی‌توانم این را تحمل کنم.»
«مبلغی بسیار دلهره‌آور» برای یک بازنشسته
رابرت بیکسون، بوینتون بیچ، فلوریدا.
رابرت بیکسون خانواده بیکسون
یک بازنشسته ۶۱ ساله به نام رابرت بیکسون با حق بیمهٔ ۴۵۰۰ دلار در ماه در سال ۲۰۲۶ برای پوشش خود، همسرش و یکی از پسرانش مواجه است. این مبلغ برابر با ۵۴٬۰۰۰ دلار در سال است، به‌علاوه احتمالاً هزینه تا ۱۵٬۰۰۰ دلار برای حداکثر هزینه شخصی (out‑of‑pocket) می‌شود.
بیکسون می‌گوید می‌دانست پس از بازنشستگی از شغل خود به‌عنوان صاحب یک کسب‌وکار کوچک، باید هزینه‌های بهداشتی را از جیب خودش پرداخت کند. او می‌گوید: «اما، در بزرگ‌ترین رویاهایم هرگز فکر نکرده‌ام عددی نزدیک به ۷۰٬۰۰۰ دلار در سال هزینه‌ای باشد که با آن روبرو می‌شوم.»
«این مقدار پول بسیار دلهره‌آور است»، او می‌گوید.
آنچه بیکسون را حتی بیشتر می‌ترساند این است که قیمت‌ها ممکن است همچنان افزایشی داشته باشند: «دوازده ماه دیگر، ممکن است همان گفت‌وگو را داشته باشیم و من ممکن است به‌سوی افزایش دیگری ۲۰٪ یا ۳۰٪ نگاه کنم.»
«نمی‌دانم آیا می‌توانم روزهای باقی‌مانده‌ام را لذت‌بردن از بازنشستگی سپری کنم و بدون اینکه پول تمام شود»، او می‌گوید.
با این حال، بیکسون مایل نیست پیش از رسیدن به سن ۶۵ سالگی و واجد شرایط شدن برای بیمهٔ درمانی Medicare، ریسک زندگی بدون بیمه را بپذیرد. او تمام زندگی بزرگسالی‌اش را صرف پس‌انداز و سرمایه‌گذاری برای بازنشستگی کرده و می‌گوید «نمی‌توانم ریسک کنم که به‌دلیل بستری طولانی‌مدت تمام دارایی‌ام را از دست دهم.»
«من واقعاً نمی‌فهمم که چگونه رهبری این کشور می‌تواند برای آمریکایی‌های طبقه کارگر — افرادی که کسب‌وکار تأسیس کرده‌اند، به دیگران شغل داده‌اند، مالیات پرداخت کرده‌اند — هزینه‌های چنین بالایی برای مراقبت‌های بهداشتی را قابل‌قبول بداند»، او می‌گوید.
از دست دادن دسترسی به درمان برای اختلال دوقطبی
ازرا مک‌کی، ممفیس، تنسی.
ازرا مک‌کی ازرا مک‌کی
ازرا مک‌کی، ۲۶ ساله، به‌صورت نیمه‌وقت کتابفروشی کار می‌کند. او از طرح بیمهٔ مادرش حذف شد و کارفرمایش ساعت کافی برای اشتراک در طرح کارفرما به او نمی‌دهد. بنابراین، او بیمهٔ خود را از بازار بیمهٔ قانون مراقبت‌های به‌صرفه (ACA) خریداری می‌کند.
او دچار اختلال دوقطبی است و بیمه‌ای که ویزیت‌های پزشکان و نسخه‌های دارویی‌اش را پوشش می‌دهد، تغییری اساسی در سلامتی‌اش ایجاد کرده است.
او می‌گوید: «پوشش داشتن این موارد برایم تسکینی بزرگ بوده است. همین امر باعث شد احساس کنم مهم و معتبر هستم، گویی شایستهٔ حضور در این دنیا هستم.»
اما بدون این یارانه، حق‌الزم بیمه او برای سال آینده از ۱۵ دلار در ماه به ۵۵۰ دلار افزایش می‌یابد که تقریباً نصف درآمد ماهانه‌اش است.
ازرا می‌گوید: «بدون بیمه‌ای که داروهایم را پوشش دهد، من در وضعیتی بسیار ناخوشایند قرار می‌گیرم؛ دشواری در حفظ شغل، حفظ مسکن، و شاید حتی مواجه شدن با وضعیت تهدید کنندهٔ حیات، اگر در یک بحران سلامت روانی قرار بگیرم.»
او می‌گوید در حال بررسی مهاجرت به کالیفرنیا یا ایالت واشینگتن است که برنامه‌های ایالتی آن‌ها پوشش بیمه‌ای امن‌تری ارائه می‌دهند.
در کدام مرحله کار درست را انجام ندادم؟
کاترینا جانسون، چپل هیل، کارولینای شمالی.
قبل از قانون مراقبت‌های به‌صرفه، کاترینا جانسون، ۴۴ ساله، مجبور بود چندین سال بدون بیمه درمانی زندگی کند چون مبتلا به بیماری پیش‌زمینه‌ای بود. او متولد نقص مادرزادی بود که نیاز به جراحی‌های متعدد در شکم داشت و همچنان برای استفاده روزانه از کاتتر به آن وابسته است.
او می‌گوید مراقبت پیشگیرانه‌ای که از طریق ACA به آن دست یافت، کیفیت سلامتی‌اش را به‌گونه‌ای ارتقاء داد که توانست مدرک کارشناسی ارشد مددکاری اجتماعی (MSW) خود را دریافت کند.
در حال حاضر، او ۴۴۲ دلار در ماه برای حق‌الزم با کمک مالیاتی پرداخت می‌کند، اما این مبلغ سال آینده به ۶۶۶ دلار افزایش خواهد یافت. هزینهٔ خودپرداز (deductible) نیز ۱٬۰۰۰ دلار افزایشی خواهد داشت.
بیمه برای او حیاتی است، زیرا به مراقبت‌های پزشکی مداوم نیاز دارد.
او می‌گوید: «نمی‌دانم اگر نتوانم هزینه درمان را تحمل کنم چه خواهم کرد. فقط روز به روز می‌گذرم و سعی می‌کنم.»
جانسون می‌گوید همیشه سعی کرده کارها را به‌درستی انجام دهد. با وجود مشکلات جدی سلامتی‌اش، به دانشگاه و دورهٔ تحصیلات تکمیلی رفته و شغلی دارد. با این حال، او به‌صورت پرداختی‌به‌دست‌آمدنی (paycheck to paycheck) به‌عنوان مددکار اجتماعی قراردادی در حوزهٔ خصوصی زندگی می‌کند و بیشتر صورتحساب‌های کارت‌اعتبار او مرتبط با هزینه‌های پزشکی هستند — وسایل پزشکی، داروها، ویزیت‌های پزشکان.
او می‌پرسد: «در کدام مرحله کار درست را انجام ندادم؟»
او نگران این است که افزایش هزینه‌های بیمه‌اش بر اعتبار او تأثیر بگذارد؛ این مسأله قبلاً در دههٔ ۲۰ سالگی‌اش به‌دلیل بدهی‌های پزشکی رخ داده بود. او می‌گوید: «همهٔ چیزهایی که نمی‌توانم پرداخت کنم — به‌صورت بدهی بر کارت‌اعتبار می‌شود، که باعث اضطراب روزهای آینده می‌شود.»
برای پوشش ۱٬۳۰۰ دلار اضافی ماهانه، او سرمایه‌گذاری بازنشستگی‌اش را متوقف می‌کند
کریس اودنِل، ریچموند، ویرجینیا.