مقامات اوتاوا برای حذف جمعیت «حیرت‌انگیز» هزاران ماهی طلایی در برکه برنامه‌ریزی کرده‌اند
آفت ماهی‌های طلایی به‌یک مشکل در حال رشد تبدیل شده است؛ چرا که صاحبان حیوانات خانگی این ماهی‌ها را به‌صورت عمدی در آب‌های گرم‌تر رها می‌نمایند.
مقامات شهر اوتاوا، پایتخت کانادا، قصد دارند هزاران ماهی طلایی وحشی را از یک برکهٔ آب‌باران حذف کنند؛ تصمیمی که نشانگر گسترش گستردهٔ این گونه در سراسر منطقه است.
اوایل سال، پرسنل شهر حدود ۵٬۰۰۰ ماهی را از پارک Celebration Park حذف کردند. اما برآورد می‌شود که حدود ۱٬۰۰۰ ماهی دیگر هنوز در آب آن حضور دارند.
طبق رهنمودهای وزارت منابع طبیعی و جنگل‌داری انتاریو، می‌توان ماهی‌ها را با استفاده از خلع‌عقاب ضربی، خلع‌عقاب برقی یا خنثی‌سازی (pithing) اعدام کرد.
“اینکه در این برکه حدود ۶٬۰۰۰ ماهی در این سال حضور داشته‌اند، حیرت‌انگیز است”، عضو شورای ریلی بروکینگتن که نمایندهٔ این ناحیه است، به سی‌بی‌سی نیوز گفت.
“فقط عددی است که درک آن برای من دشوار است.”
ماهی‌های مادهٔ طلایی تولیدمثل فراوانی دارند؛ یک ماهی بالغ می‌تواند بیش از صد هزار تخم بگذارد.
استیون کوک، استاد زیست‌شناسی دانشگاه کارلتون، به پخش‌کنندهٔ ملی گفت که جمعیت واقعی انبوه ماهی‌های طلایی پارک Celebration می‌تواند به‌طور شگفت‌انگیزی از برآوردهای رسمی فراتر رود و احتمال وجود میلیون‌ها ماهی طلایی جوان و کوچک در برکه که کشف نشده‌اند را مطرح کرد.
آفت ماهی‌های طلایی – گونه‌ای بومی آسیا که معمولاً در آکواریوم‌ها یافت می‌شود – به‌یک مشکل در حال رشد تبدیل شده است؛ چرا که این ماهی‌ها به‌صورت عمدی توسط صاحبان حیوانات خانگی در آب‌های گرم‌تر رها می‌شوند.
ماهی‌های طلایی می‌توانند در آب‌های بزرگ به اندازه‌های بسیار عظیم رشد کنند؛ شکارچیان کمی دارند و به‌سرعت تکثیر می‌شوند. آنها گونه‌های بومی را جابجا می‌کنند و با به‌هم‌زدن آب برکه‌ها، رشد گیاهان را مختل می‌سازند.
افزایش دمای آب به‌دلیل تغییرات اقلیمی، محیط‌های مساعدتری برای این جمعیت‌ها فراهم کرده است؛ به‌طوری که آنها در مسیرهای آب‌رسانی محلی گسترش یافته و حتی به دریاچه‌های بزرگ نیز نفوذ کرده‌اند.
مقامات کانادا و ایالات متحده از صاحبان آکواریوم‌ها خواستند که از رها کردن ماهی‌های خانگی در مسیرهای آب جلوگیری کنند. در مینه‌سوتا، مقامات تقریباً ۵۰٬۰۰۰ ماهی طلایی را از آب‌های محلی حذف کردند. آنها هشدار دادند که ماهی‌هایی که هنگام رها شدن تنها دو یا سه اینچ طول دارند، می‌توانند به‌سراسر بیش از یک فوت رشد کنند.
شلبی ریسکین، بوم‌شناس دانشگاه تورنتو، اظهار کرد که برکه‌های آب‌باران به‌تدریج به محیطی برای تولیدمثل ماهی‌های رها شده تبدیل شده‌اند و بازسازی اکوسیستم‌های محلی را با چالشی روبرو می‌کند.
“این مناطق سیلابی وجود دارند – مثلاً یکی در دره دون تورنتو که ممکن است به‌نظر یک گودال کوچک برسد – ولی در برخی فصول سال، پر از ماهی طلایی می‌شود”، او گفت.
این ماهی‌ها می‌توانند در محیط‌های کدر و کم‌اکسیژن به‌خوبی رشد کنند؛ اغلب از گونه‌های بومی پیشی می‌گیرند و آنها را از بین می‌برند.
“وقتی نگاه می‌کنید فقط بسته‌های مضر ویپ را می‌بینید که در اطراف این موجودات شناورند. این حس شبیه قول جف گلدبلوم در فیلم پارک ژوراسیک است – زندگی واقعاً همیشه راهی برای بقا می‌یابد.”