هزینه‌های مراقبت بهداشتی این خانواده‌ها اگر کنگره نسبت به قانون ACA اقدامی نکند، به‌طرز چشمگیری افزایش می‌یابد
هزینه‌های بیمه سلامت برای افرادی که از طرح‌های ACA استفاده می‌کنند در سال ۲۰۲۶ به‌سختی در حال افزایش است، مگر اینکه کنگره مداخله کند. این افزایش‌ها بودجهٔ خانواده‌ها را تحت فشار قرار می‌دهند و آن‌ها را به اتخاذ تصمیمات دشوار وا می‌دارند. به‌صورت ساعت‌گرد از سمت چپ: کریس اُدونِل، رابرت بیکسون و همسرش، جنا بُوت‌رایت، اِزرا مک‌کی و کریستین ویدنر.
تعطیل دولت به پایان رسیده است اما منازعه‌ای درباره بیمه سلامت حل نشده باقی مانده است. کنگره نتوانست اعتبارهای مالیاتی تقویتی که از سال ۲۰۲۱ به میلیون‌ها آمریکایی تحت طرح‌های قانون مراقبت بهداشتی قابل دسترس (ACA) کمک کرده بودند، تمدید نماید.
جمهوری‌خواهان سنا قول داده‌اند که پیش از پایان سال رأی‌گیری دربارهٔ اعتبارهای تقویتی را برگزار کنند. اما ثبت‌نام باز برای این طرح‌ها هم‌اکنون در حال انجام است و مصرف‌کنندگان با قیمت‌های سرسام‌آور و عدم قطعیت دربارهٔ دریافت کمک مالی مواجه‌اند.
و برای تشدید اوضاع، شرکت‌های بیمه قیمت این طرح‌ها را افزایش داده‌اند، زیرا پیش‌بینی می‌کنند بدون اعتبارهای مالیاتی، افراد سالم‌تر ممکن است در سال ۲۰۲۶ ثبت‌نام نکنند و این موضوع باعث به‌وجود آمدن یک مجموعهٔ بیمارتر و پرهزینه‌تر می‌شود. بر اساس گزارش سازمان سیاست‌گذاری سلامت KFF، حق بیمه‌ها در بازارهای خرید در سال آینده به‌طور متوسط ۲۶٪ افزایش می‌یابد؛ این بزرگ‌ترین افزایش نرخ از سال ۲۰۱۸ است.
کمتر از یک ماه تا مهلت ۱۵ دسامبر برای ثبت‌نام در طرحی که از ۱ ژانویه آغاز می‌شود، باقی مانده است. اگر کنگره پیش از آن اقدام نکند، برخی افراد ممکن است مجبور شوند بین پرداخت هزینه‌ای بسیار بیشتر از توان مالی خود یا حذف کامل بیمه تصمیم‌گیری کنند.
در ادامه، داستان‌های آن‌ها را می‌خوانید:
او «نمی‌تواند» یک‌هزار دلار اضافی در ماه پرداخت کند
امی جکسون، باتلر، میسوری.
امی جکسون، ۵۶ ساله، در بخش صورتحساب‌های پزشکی در یک مرکز مراقبت اضطراری مستقل مشغول به کار است. او بیمه خود را از طریق بازار ACA به‌دلیل کوچکی‌نشر کارفرما که مزایای بهداشتی ارائه نمی‌دهد، خریداری می‌کند. وی می‌گوید حق بیمهٔ فعلی‌اش که ۲۷۵ دلار در ماه است، برایش قابل تحمل است؛ اما بدون اعتبار مالیاتی، این مبلغ در سال ۲۰۲۶ به ۱٬۲۵۰ دلار افزایش خواهد یافت.
برای او بدون بیمه بودن گزینه‌ای نیست. در ماه اکتبر، تشخیص به سرطان پستان داده شد. بنابراین او در تلاش است تا تا زمان پایان سال، بیشترین درمان ممکن را دریافت کند، اما در سال آینده نیز به پوشش برای جلسات پیگیری نیاز خواهد داشت.
از آنجا که او در حوزه پزشکی کار می‌کند، می‌داند صنعت بیمه بخشی از مشکل است. اما او می‌گوید افراد مثل او در همین لحظه به کمک نیاز دارند و قانون‌گذاران باید این موضوع را درک کنند.
«برایشان، یک هزار دلار شاید چیز کوچکی باشد؛ احتمالاً صرف شام می‌شود. اما برای من، این مبلغ نصف دستمزد من است»، او می‌گوید. «من به‌سرعت نمی‌توانم این مقدار را تامین کنم».
«مبلغی بسیار سنگین» برای یک بازنشسته
رابرت بیکسون، بوینتن بیچ، فلوریدا.
بازنشستهٔ ۶۱ ساله، رابرت بیکسون، با حق بیمهٔ ماهانهٔ ۴٬۵۰۰ دلار برای خود، همسرش و یکی از پسرانش مواجه است. این مبلغ برابر با ۵۴٬۰۰۰ دلار در سال است و علاوه بر آن ممکن است تا ۱۵٬۰۰۰ دلار برای حداکثر هزینهٔ پرداختی از جیب (out‑of‑pocket) هزینه کند.
بیکسون می‌گوید او می‌دانست پس از بازنشستگی از شغل خود به‌عنوان مالک یک کسب‌وکار کوچک، هزینه مراقبت‌های بهداشتی را باید از جیب خود پرداخت کند. «اما» او می‌گوید: «در بزرگ‌ترین رویاهای خود هرگز فکر نکردم که هزینه‌ای نزدیک به ۷۰٬۰۰۰ دلار در سال پیش رویم باشد».
«این مبلغ بسیار سنگینی است»، او می‌گوید.
چیزی که بیکسون را بیشتر می‌ترساند این است که قیمت‌ها می‌توانند همچنان افزایش یابند: «دوازده ماه دیگر، ممکن است همچنان در همان گفتگو باشیم و شاهد افزایش دیگری ۲۰٪ یا ۳۰٪ باشیم».
«نمی‌دانم آیا می‌توانم روزهای آخر زندگی‌ام را لذت‌بخش سپری کرده و از بازنشستگی‌ام لذت ببرم و پول‌ام تمام نشود»، او می‌گوید.
با این حال، بیکسون مایل نیست که پیش از واجد شرایط شدن برای مدیکیر در ۶۵ سالگی بدون بیمه زندگی کند. او تمام دوران بزرگسالی‌اش را صرف پس‌انداز و سرمایه‌گذاری برای بازنشستگی کرده است و می‌گوید «نمی‌توانم ریسک کنم که به‌دلیل بستری شدن طولانی‌مدت به‌تمامی هزینه‌ها خسارت بخورد».
«من نمی‌فهمم که چگونه رهبری این کشور می‌تواند این هزینه‌های بهداشتی سنگین را برای آمریکایی‌های طبقهٔ کارگری—افرادی که کسب‌وکارهایی را راه‌اندازی کرده‌اند، به دیگران کار می‌دهند، مالیات می‌پردازند—قابل‌پذیر بداند»، او می‌گوید.
ترس از از دست دادن دسترسی به درمان برای اختلال دوقطبی‌اش
ازرا مک‌کی، ممفیس، تنسی.
ازرا مک‌کی، ۲۶ ساله، به‌صورت پاره‌وقت به‌عنوان کتاب‌فروش مشغول به کار است. او از طرح مادرش حذف شد و کارفرمایش ساعات کافی برای دسترسی به طرح کارفرمایی برای او فراهم نمی‌کند. بنابراین او بیمه خود را از طریق بازار ACA خریداری می‌کند.
او دوقطبی است و بیمه‌ای که ویزیت‌های پزشک و داروهای او را پوشش می‌دهد، برای سلامت او تحول‌ساز بوده است.
دریافت این پوشش، برای او «یک‌گونه آسودگی بزرگ» به ارمغان آورده است. او می‌گوید: «این باعث شده احساس مهم بودن و اعتبار داشته باشم، انگار شایستگی وجود خود را دارم».
اما بدون یارانه، حق بیمهٔ او برای سال آینده از ۱۵ دلار در ماه به ۵۵۰ دلار افزایش می‌یابد که تقریباً نصف درآمد ماهانه‌اش است.
بدون بیمه‌ای برای پوشش داروهایش، ازرا می‌گوید: «در وضعیت بسیار بدی قرار می‌گیرم؛ دشواری حفظ شغل، نگهداری خانه، یا حتی وضعیت تهدیدی برای زندگی‌ام در صورت بحران سلامت روانی».
او می‌گوید که به مهاجرت به کالیفرنیا یا ایالت واشنگتن فکر می‌کند، که برنامه‌های ایالتی آن‌ها پوشش امن‌تری ارائه می‌دهند.
«در کجای این مسیر کار درست را نکردم؟»
کاتریونا جانسون، چاپل هیل، کارولینای شمالی.
قبل از قانون ACA، کاتریونا جانسون، ۴۴ ساله، سال‌ها بدون بیمه زندگی می‌کرد؛ زیرا یک بیماری پیش‌موجود داشت. او با نقص مادرزادی متولد شد که منجر به جراحی‌های متعدد در ناحیه شکم شد و همچنان برای انجام کاتتری روزانه به آن نیاز دارد.
او می‌گوید مراقبت‌های پیشگیرانه‌ای که از طریق ACA دریافت کرده است، کیفیت سلامت او را طوری بهبود داده که توانست مدرک کارشناسی ارشد کار اجتماعی (MSW) خود را به‌دست آورد.
در حال حاضر، او ۴۴۲ دلار در ماه برای حق بیمه خود با اعتبار مالیاتی پرداخت می‌کند، اما این مبلغ برای سال آینده به ۶۶۶ دلار افزایش خواهد یافت. همچنین کسر هزینه‌ای (deductible) او ۱٬۰۰۰ دلار افزایش خواهد یافت.
بیمه برای او بسیار حیاتی است، چرا که به مراقبت‌های پزشکی مداوم نیاز دارد.
«نمی‌دانم اگر نتوانم هزینهٔ مراقبت‌ها را پرداخت کنم چه کار خواهم کرد. فقط باید روز به‌روز پیش‌روی و سعی کنم»، او می‌گوید.
جانسون می‌گوید همواره سعی کرده کارهای خود را درست انجام دهد. با وجود مشکلات جدی سلامتی، او به دانشگاه رفت، تحصیلات تکمیلی انجام داد و شغلی یافته است. اما همچنان به‌صورت ماه به‌ماه زندگی می‌کند؛ او به‌عنوان مددکار اجتماعی قراردادی در مطب خصوصی کار می‌کند و بیشتر صورتحساب‌های کارت‌اعتباری‌اش مربوط به هزینه‌های پزشکی هستند — شامل لوازم پزشکی، داروها و ویزیت‌های پزشکان.
برای پوشش ۱,۳۰۰ دلار اضافی در ماه، او مشارکت خود در بازنشستگی را متوقف می‌کند
کریس اُدونِل، ریچموند، ویرجینیا.
پس از اینکه در تابستان این سال از کار خود اخراج شد، کریس اُدونِل، ۵۸ ساله، کسب‌وکار فریلنس خود را راه‌اندازی کرد. او بیمه سلامت خود را از طریق بازار ACA ایالت ویرجینیا دریافت می‌کند.
او و همسرش در حال حاضر ماهانه ۸۳۷ دلار برای طرح خود می‌پردازند. بدون یارانه‌ها، هزینهٔ برنامه برای سال ۲۰۲۶ به ۲۱۵۵ دلار خواهد رسید — یعنی ۱,۳۰۰ دلار بیشتر در هر ماه.
اُدونِل می‌گوید که قصد دارد مبلغی را که معمولاً برای پس‌انداز بازنشستگی صرف می‌کرد، برای پوشش هزینهٔ بالاتر حق بیمه اختصاص دهد. «این زمان مناسب برای صفر کردن مشارکت‌های بازنشستگی من نیست، اما چه گزینه‌ای برای من باقی می‌ماند؟»
همسر او دیابت دارد و بقا از سرطان داشته است؛ بنابراین «دونستن بیمهٔ سلامت کاملاً ناممکن است»، او می‌گوید. «حتی اگر بخواهم بدون بیمه بمانم، هزینهٔ لوازم پمپ انسولین او سالانه ۲۵،۰۰۰ دلار خواهد بود، بنابراین در واقع هیچ پس‌اندازی ندارم.»
او و همسرش به‌طور جدی در حال بررسی امکان بازنشستگی در کشوری هستند که هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی در آن پایدارتر است.
«اگر این وضعیت جدید باشد و تصور کنید حق بیمه سلامت هر سال ۲۰٪ افزایش یابد، نمی‌دانم که برای ما درازمدت ماندن در این کشور پایدار خواهد بود یا خیر»، او می‌گوید.
با بیش از دو برابر شدن هزینه، او ممکن است بیمه سلامت را کنار بگذارد
سلست جیمسون، نورث پورت، فلوریدا.
برای کارمند حقوقی (پارالیگل) سلست جیمسون، ۴۱ ساله، حق بیمهٔ ماهانهٔ او در سال آینده بیش از دو برابر خواهد شد؛ از ۲۶۶ دلار به ۵۹۳ دلار.
«نمی‌توانم ماهانه ۵۹۳ دلار پرداخت کنم. واقعاً نمی‌توانم، به‌علاوه تمام هزینه‌های دیگر زندگی‌ام»، سلست جیمسون به WUSF گفت.
در دوران جوانی، او از درد شدید شکمی و لگنی رنج می‌برد که تا بیش از ده سال پیش تشخیص نیافته بود؛ تنها پس از حدود ده سال توانست از طریق بازار ACA بیمه بهداشتی قابل اعتماد به‌دست آورد.
«من به‌صورت متناوب به بیمارستان‌ها می‌رفتم؛ با درد شدید، کماهای تخمدان و همه چیز، بدون بیمه»، او گفت.
صورتحساب‌ها انباشته شد و او به بدهی پزشکی دچار شد.
در سال ۲۰۱۴، پس از اینکه به‌دلیل «احتمالاً بدترین دردی که تا به‌حال تجربه کرده بودم» به اورژانس منتقل شد، یک پزشک او را به‌عنوان مبتلا به اندومتریوز تشخیص داد؛ بیماری‌ای که در آن بافتی مشابه لایه داخلی رحم در نواحی دیگر بدن رشد می‌کند.
پس از بهبودی، او توانست به‌عنوان پارالیگل کار منظم داشته باشد. او مدیون بیمه بهداشتی خود است که در نهایت به تشخیص بیماری منجر شد و سلامت او را بهبود بخشید.
او هنوز بیمه خود را برای سال آینده تمدید نکرده است.
«ترسیده‌ام که حتی تصور کنم ممکن است دوباره به وضعیتی که پیش از سال ۲۰۱۴ داشتم بازگردم»، او گفت.
«ترجیح می‌دهم فقط ساندویچ کره‌بادام‌زمینی و مربا بخورم تا از بیمهٔ سلامت خود دست بکشم.»
کِلی بَدئو، توئسان، آریزونا.
کِلی بَدئو با هزینه‌های ماهانه بیمه‌ای که تقریباً نه برابر مبلغی است که در حال حاضر می‌پردازد، مواجه است. او هم‌اکنون ۹۴ دلار در ماه برای یک طرح نقره‌ای ACA پس از دریافت اعتبار مالیاتی می‌پردازد و برآورد می‌شود که طرح ۲۰۲۶ او حدود ۹۰۰ دلار هزینه داشته باشد.
پیش از اینکه ده سال پیش خوداشتغال شود، او بیمه‌ای پایه‌ای با کسر بالا از طریق کارفرما داشت. او می‌گوید: «طرح نقره‌ای ACA فعلی‌ام بهترین بیمه‌ای است که تا به‌حال داشته‌ام».
این طرح به او این امکان را داده است که به‌صورت پیشگیرانه به سلامت خود بپردازد؛ شامل ویزیت‌های سالانه مراقبت اولیه، اسکرینینگ‌هایی مانند ماموگرافی و کولونوسکوپی، و مراجعه به شنوایی‌پزشک. «با ACA، من هم از نظر ذهنی و هم جسمی سالم‌تر هستم»، او می‌گوید.
او می‌گوید که نمی‌خواهد برنامه‌ی فعلی‌اش را رها کند. «ترجیح می‌دهم فقط ساندویچ کره‌بادام‌زمینی و مربا بخورم تا بیمه‌ام را رها کنم»، او می‌گوید.
بَدئو خانه‌اش را سال گذشته فروخت و می‌گوید برای پرداخت هزینه‌های بهداشتی مجبور خواهد شد بخشی از آن پول را استفاده کند.
«من برای پرداخت هزینه‌های سال آینده از پس‌اندازهای خود استفاده خواهم کرد»، او می‌گوید. «نمی‌خواهم این دولت فکر کند می‌تواند با ایجاد رنج برای ما، ACA را سقوط دهد».
اما بَدئو نگران است که اگر هزینه‌های پزشکی بیش از حد شود و نتواند هزینه‌های مشارکتی (co‑pays) را بپردازد، مجبور شود در مراقبت‌های خود صرفه‌جویی کند. او داروی فشار خون و هورمون‌درمانی برای یائسگی می‌گیرد.
«من فقط سعی می‌کنم تا زمانی که به مدیکیر دست پیدا کنم، سرم را از زیر آب بیرون نگه دارم، اما این هنوز سال‌های زیادی در آینده است»، او می‌گوید.
او نگران است که بدون دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی دچار ناتوانی شود
جنا بُوت‌رایت، سیرن، ویسکانسین.
جنا بُوت‌رایت، ۴۰ ساله، موردی پیشرفته از آرتریت روماتوئید دارد و برای کنترل آن به داروها وابسته است.
او در حال حاضر فقط ۱۲ دلار در ماه برای حق بیمه‌اش می‌پردازد چون یارانهٔ تقویتی بیشترین هزینه‌های او را پوشش می‌دهد. اما او می‌گوید بدون اعتبار مالیاتی، هزینهٔ حق بیمهٔ جدید او حدود ۷۰۰ دلار خواهد بود، بر اساس اعدادی که در بازار مشاهده کرده است.
«و این مبلغ را قطعاً نمی‌توانم بپردازم»، او می‌گوید.
او می‌گوید درآمدش امسال تغییر کرده و وقتی به بازار برای خرید طرح‌ها رفت، به‌سختی به‌سازمان برنامهٔ مدیکارد (Medicaid) ارجاع شد؛ اما درخواست او برای پوشش مدیکارد رد شد. بنابراین او همچنان به‌دنبال گزینه‌های ممکن است و منتظر می‌ماند تا ببیند آیا قیمت‌ها تغییری می‌کنند یا نه.
«بار فشار و اضطراب واقعاً حس می‌شود»، او می‌گوید. او نگران این است که چگونه پوشش قابل‌قبولی با هزینهٔ توانایی‌پذیر به‌دست آورد و می‌گوید «سعی می‌کنم روزها را پشت سر بگذارم».
«من نگران این هستم که بدون بیمه، مراقبت‌های تخصصی و داروی مصرفی‌ام، چقدر سریع ممکن است دچار ناتوانی شوم»، او می‌گوید. «و این یک چشم‌انداز کاملاً ترسناک است».
به‌عنوان یک درمانگر خوداشتغال، طرح ACA او تنها گزینهٔ بیمه‌اش است
کریستین ویدنر، برنفورد، کانکتیکت.
به‌عنوان روان‌پزشک خوداشتغال، کریستین ویدنر، ۶۲ ساله، می‌گوید هزینهٔ طرح او که از طریق بازار ACA می‌خرد، در سال ۲۰۲۶ تقریباً سه برابر خواهد شد. طرح فعلی‌اش با کسر بالا ۵۸۹ دلار در ماه هزینه دارد (بدون دندانپزشکی) و یک طرح معادل برای سال ۲۰۲۶ هزینهٔ ۱٬۶۹۱ دلار در ماه خواهد داشت.
او واقعاً نگران هزینه و رسیدن به سقف کسر است. «اگر دندانپزشکی را هم شامل کنم، هزینه بیش از هزینهٔ مسکونی‌ام خواهد شد»، او می‌گوید.
و او «هیچ گزینهٔ دیگری» برای مراقبت‌های بهداشتی ندارد. او می‌گوید که بدون بیمه بودن در این سن، تصمیم عاقلانه‌ای نیست.
او همچنین نگران است که افزایش هزینه‌ها ممکن است بر حجم کار وی تأثیر بگذارد؛ زیرا برخی از مراجعین ممکن است از بیمه خودداری کنند و نتوانند هزینهٔ خدمات او را بپردازند.
«ممکن است مجبور شوم کسب‌وکارم را ببندم و به بخش عمومی بازگردم و از بیمه کارفرما استفاده کنم».
مارگو باؤرلاین و سلنا سیمونز‑دافین از NPR و کری شریدرن از WUSF گزارش‌نگاری کردند.