مسئولان اوتاوا برای حذف هجوم شگفت‌انگیز هزاران ماهی طلایی در حوض اقدام می‌کنند
آفت ماهی‌های طلایی به مسأله‌ای در حال رشد تبدیل شده است؛ زیرا صاحبان حیوانات خانگی این ماهی‌ها را به‌تدریج در آب‌های گرم‌تر رها می‌کنند.
مسئولان شهری پایتخت کانادا، اوتاوا، برنامه‌ریزی کرده‌اند تا هزاران ماهی طلایی وحشی را از یک حوض آب‌های طوفانی حذف کنند؛ تصمیمی که گسترش وسیع این گونه در سراسر منطقه را نشان می‌دهد.
در اوایل سال، کارمندان شهر ۵۰۰۰ ماهی را از پارک جشن حذف کردند. اما تخمین‌ها نشان می‌دهند که حدود ۱۰۰۰ ماهی دیگر هنوز در آب زنده‌اند.
طبق دستورالعمل‌های وزارت منابع طبیعی و جنگل‌داری انتاریو، می‌توان ماهی‌ها را با استفاده از شاک‌زدن ضربه‌ای، شاک‌زدن الکتریکی یا روش پیتینگ به‌صورت رحمانه کشت.
«این واقعیت که حدود ۶۰۰۰ ماهی در این حوض در طول سال جاری حضور داشته‌اند، شگفت‌انگیز است»، ریلی بروکین‌تون، نمایندهٔ این منطقه، به خبر CBC گفت.
«این عددی است که درک و هضم آن برایم دشوار است.»
بانوان ماهی طلایی تعداد زیادی از فرزندان تولید می‌کنند؛ یک ماهی بالغ می‌تواند بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ تخم بگذارد.
پروفسور زیست‌شناسی دانشگاه کارلتون، استیون کُوک، به پخش‌کننده ملی گفت که جمعیت واقعی دسته‌ماهی‌های پارک جشن می‌تواند به‌خطرآفرین از برآوردهای رسمی بسیار فراتر برود و تصور می‌کند که ممکن است میلیون‌ها ماهی طلایی جوان و کوچک در حوض وجود داشته باشند که هنوز کشف نشده‌اند.
آفت ماهی طلایی — گونه‌ای بومی آسیا که بیش‌ترین شیوع را در آکواریوم‌ها دارد — به مشکلی رو به رشد تبدیل شده است؛ زیرا این ماهی‌ها به‌صورت عمدی توسط صاحبان حیوانات خانگی به آب‌های گرم‌تر رها می‌شوند.
ماهی‌های طلایی می‌توانند در آب‌های بزرگ به اندازه‌های عظیم رشد کنند، شکارچیان کمی دارند و به‌سرعت تکثیر می‌شوند. آنها گونه‌های بومی را جای‌گزین کرده و با هم‌زدن آب‌های حوضها، رشد گیاهان را مختل می‌سازند.
افزایش دمای آب‌ها به‌دلیل تغییرات اقلیمی، محیط‌های مناسب‌تری برای این جمعیت‌ها فراهم کرده است؛ این موجودات از طریق مسیرهای آبزی محلی به‌سوی دریاچه‌های بزرگ گسترش می‌یابند.
مقامات کانادا و ایالات متحده از مالکان آکواریوم‌ها درخواست کرده‌اند تا از رها کردن ماهی‌های خانگی در مسیرهای آبزی خودداری کنند. در مینه‌سوتا، مقامات تقریباً ۵۰٬۰۰۰ ماهی طلایی را از آب‌های محلی حذف کردند. آنها هشدار دادند که ماهی‌هایی که هنگام رها شدن تنها دو یا سه اینچ (حدود ۵–۷٫۵ سانتی‌متر) طول دارند، می‌توانند به بیش از یک فوت (حدود ۳۰ سانتی‌متر) رشد کنند.
شلبی ریسکین، زیست‌شناس دانشگاه تورنتو، گفت که حوض‌های آب طوفانی به‌تدریج تبدیل به مکان‌های تولیدمثل برای ماهی‌های رها شده شده‌اند و هنگام تلاش برای بازگرداندن اکوسیستم‌های محلی چالشی جدی ایجاد می‌کنند.
«این مناطق سیل‌زدگی وجود دارد — من به یکی از آنها در دره دان تورنتو فکر می‌کنم که به‌نظر می‌رسد فقط یک برکهٔ کوچک است — اما در برخی زمان‌های سال تماماً پر از ماهی‌های طلایی می‌شود»، او گفت.
این ماهی‌ها می‌توانند در محیط‌های کدورت‌دار و کم‌اکسیژن به خوبی رشد کنند و معمولاً نسبت به گونه‌های بومی دوام بیشتری دارند و آنها را در رقابت برتری می‌یابند.
«وقتی نگاه می‌کنید، فقط بسته‌های ویپ سمی را می‌بینید که در کنار این موجودات شناورند. این حس به نقل‌قول جف گلدبلوم از فیلم «ژوراسیک پارک» شباهت دارد — «زندگی واقعاً همیشه راهی برای بقا پیدا می‌کند»»، او افزود.