درگیری حول رودخانهٔ کلورادو فقط دربارهٔ آب نیست
منبع حیات غرب در حال خشک شدن است — و سیاستهای ایالتی و محلی را بههم میریزد.
توسط آنی اسنایدر
ایالتهای غربی برای آیندهٔ رودخانهٔ کلورادو درگیر جدال هستند — در حالی که حضور رئیسجمهور دونالد ترامپ بهعنوان پسزمینهٔ بزرگ مشهود است.
مذاکراتی که روز سهشنبه در لاسوِگاس آغاز میشود، تعیین میکند آیا دولت ترامپ باید مداخله کند و بار سیاسی تصمیمگیری دربارهٔ تقسیم منابع آب کاهشیابندهٔ این رودخانه بین صنایع قدرتمند و بیش از ۴۰ میلیون نفر — جدالی که ایالتهای آریزونا و نوادا، کشاورزان و دامداران با نفوذ سیاسی، و شرکتهای نوظهور در حوزهٔ نیمهرسانا و هوش مصنوعی را شامل میشود.
این مبارزهٔ آبپرور بالاترین Stakes را در بیش از یک قرن برای آمریکا داشته است. تا به امروز امیدی برای پیشرفت چشمگیر دیده نمیشود.
در عوض، تنشهای محلی و خطوط جداییگرایانه، رهبران هفت ایالتی که آب این رودخانه را به اشتراک میگذارند — کلورادو، یوتا، نیومکزیکو و وایومینگ در بالا، و کالیفرنیا، نوادا و آریزونا در پایین — را به سوی بدنامسازی یکدیگر سوق دادهاند تا از برقراری سازشهای سیاسی پرخطر خودداری کنند.
«سیاست آبها سرگرمی نیست؛ هیچکس نمیخواهد با آن سر و کار داشته باشد»، کیتی هوبز، فرماندار آریزونا و دموکراتی که گفته است مایل به مداخلهٔ دولت ترامپ است، در مصاحبهای گفت.
عامل اصلی ایجاد این بنبست، هزینهٔ سنگین اقتصادی و سیاسی است که از دست دادن دسترسی به آب بههمراه دارد. تنشهای عمیق میان شهرها و مزارع در هر ایالت وجود دارد. صنایع گردشگری و فضای باز که در حال رونق هستند، بهطور جدی با رودخانه و چشمانداز آن در ارتباطند. بهعلاوه، هر فرماندار مشتاق جذب ساکنان و صنایع جدید به ایالت خود است.
در اینجا راهنمای پُلیتیکو به مکانها — و افراد — است که توضیح میدهند چرا مذاکرات به بنبست رسیدهاند و چه چیزهایی را میتوانند بهدست آورند یا از دست بدهند اگر مذاکرهکنندگان نتوانند به راهحلی برسند.
کیت گالگو
فینیکس
فینیکس بهطور مداوم بهعنوان یکی از شهرهای سریعالرشد کشور شناخته میشود؛ ساکنان جدید جذب این شهر میشوند بهدلیل هزینهٔ نسبتاً مقرونبهصرفهٔ زندگی، آفتاب فراوان و بازار کار قوی که توسط بخش فناوری پیشرفتهی در حال رشد حمایت میشود.
اما این شهر که ۴۰ درصد آب خود را از رودخانهٔ کلورادو دریافت میکند، یکی از آسیبپذیرترین کاربران قانونی در طول این مسیر آب است. دلیل این امر این است که سیستم کانال‑کشی ۳۳۶ مایلی که آبها را از طریق صحرای مرکزی آریزونا هدایت میکند، اولین موردی است که تحت نظام حقوقی قرنقدیمی که آبهای غربی را تنظیم میکند، برای کاهشها بهکار میرود.
این خطر بر دوش کیت گالگو، ستارهدار دموکراتیک که نمایندهٔ یکی از رقابتیترین مناطق سیاسی در کشور است، سنگینی میکند.
«[رایدهندگان] میدانند که منابع آب ما بهعنوان شهر صحراای برای موفقیتمان اساسی است و آنها واقعاً میخواهند رهبران منتخب برای آن بجنگند.»
گالگو به کارهای پیشین خود در حوزه آب اعتبار میدهد که به او در کسب مقام در سال ۲۰۱۹ کمک کرده است. بهعنوان شهردار، او رهبری تلاشهایی برای کاهش ریسک شهر را در دست داشته؛ از جمله طرح یک کارخانه پیشرفته تصفیهٔ آب که روزانه ۸ میلیون گالن آب فاضلاب تصفیهشده را برای آشامیدن شفاف میسازد.
اما او تأکید میکند که این موضوع تنها به ساکنان آریزونا مربوط نیست؛ این منطقه بهعنوان قطبی برای تولید تراشه، مراکز داده و سایر فناوریهای حیاتی برای امنیت ملی و بخش مخابراتی شناخته میشود.
«اگر میخواهید وزارت دفاع کشورمان بهترین فناوری را برای ایمنیمان داشته باشد، داشتن آب در مرکز آریزونا برای شما مهم است»، او گفت — نکتهای که هوبز و قانونگذاران برتر ایالتی هر دو حزب اخیراً به دبیر داخلی، Doug Burgum، مطرح کردند.
مِریت لینکه
شهرستان گرند، کلورادو
رودخانهٔ کلورادو در پارک ملی کوههای راکی، در شمالغرب بولدر منشا مییابد، اما جریان آن تقریباً بلافاصله از مسیر طبیعیاش در مسیر شیب غربی کشاورزی‑محور استخراج میشود. این آب در نهایت بهسرعت به شهرهای رو به رشد در سمت دیگر تقسیم قارهای میرسد.
شهرستان گرند، که در دروازهٔ غربی پارک قرار دارد، خانهٔ برخی از بزرگترین انحرافات آب این ایالت است.
این مسأله منبع حساسیت برای ساکنان است، از جمله کمیسار شهرستان، مِریت لینکه، دامدار چهار نسل که روی ملکی که جد بزرگپدربزرگش در سال ۱۸۸۳ مستقر کرد، زندگی میکند.
«آب به سمت پول جریان مییابد، آب به سمت مردم، آب به سمت صداها. و در بخش کشاورزی افراد زیادی حضور ندارند»، او گفت.
«بهنظر میرسد در بخش کشاورزی هدفی بر پشت ما قرار دارد.»
صدایی همچون صدای او به شکلگیری مخالفت کلورادو با هرگونه الزام به کاهش استفاده از آب رودخانهٔ کلورادو کمک کرده است.
پنج سال پیش، ایالت برنامههای حفاظت آب را بررسی کرد که به کشاورزان و دامدارانی که بهصورت داوطلبانه مصرف آب خود را در یک سال با رخصت‑دادن به مزارع یا تغییر به محصولات کم‑آب کاهش میدادند، پرداخت میکرد. اما این تلاشها به بنبست رسید.
«فکر میکنم برخی از ما — من هم شامل آنها — احساس میکردیم که این فقط یک پروژهٔ تحقیقاتی است که تحقیقاتی را که میگوید «خب، خشک کردن ما اشکالی ندارد»، مستحکم میکند»، لینکه گفت.
اگرچه سه فرزند بالغ لینکه همگی در کشاورزی مشغولند، او انتظار ندارد هیچیک از آنها ارثوار بر خانهٔ خانوادگی تسلط پیدا کنند. او معتقد است که این منطقه بهتدریج برای دامداران غیرقابلسکونت میشود، بهدلیل جدال آب و سیاستهایی مانند بازگرداندن گرگها.
«نقطهٔ اوج که اینچند بد باشد که دیگر بخواهیم تمامش کنیم؟» او پرسید.
اِوری تافوی
ملت جیکاریلا آپاچی، نیومکزیکو
سالها، ملت جیکاریلا آپاچی نیمی از آب خود را از یکی از شعبههای رودخانهٔ کلورادو به نیروگاههای سوزنی زغالسنگ در منطقهٔ فور‑کورنرز اجاره میداد. این توافق به قبیله امکان میداد تا از حقوق آب خود درآمد کسب کند؛ پولی که برای ساخت خط لولهها و سایر زیرساختها که میتوانست در نهایت آب را به منازل داخل رزرویشن منتقل کند، هزینه میشد.
اما هنگامی که آن نیروگاهها شروع به تعطیل شدن کردند، قبیله بدون خریدار باقی ماند.
سپس، در حین یک جلسهٔ قهوهای در یکی از کنفرانسهای رودخانهای لاسوِگاس، کارشناسان آب از قبیله، ایالت نیومکزیکو و مؤسسهٔ حفاظت طبیعت (The Nature Conservancy) طرح خلاقانهای را ابداع کردند.
ایده این بود که نیومکزیکو آب را اجاره کند، بهطوری که این ایالت کنترل بر استخر آبی داشته باشد که شاید روزی برای رعایت تعهدات قانونی خود جهت انتقال آب به پاییندست استفاده شود. در همین حین زیستشناسان میتوانستند از این آب برای آزمایشهای جریان و انتشار زمانبندیشده به نفع ماهیهای در حال خطر نجات استفاده کنند.
«ما فقط میخواهیم نشان دهیم که این کار امکانپذیر است — چگونه ما آب خود را به اشتراک میگذاریم و به چه شکل میتوانیم کمک کنیم.»
«امیدواریم این طرح الگویی باشد که نه تنها به تأمین آب برای جوامع کمک کند، بلکه به گونهدارهای در حال خطر نجات یاری رساند و امنیت آب را برای تمام جوامع اطراف تقویت کند»، گفت اِوری تافوی، عضو شورای قبیله که این پروژه را پیشبرندهای بود.
این توافق مزیت دیگری هم داشت: به جیکاریلا فرصتی داد تا در کنار رهبران ایالتی و فدرال حضور داشته باشد.
«این یک نشانگر حاکمیت برای تمام مردم بومی آمریکایی است»، تافوی گفت.
اجاره آب دقیقاً همان نوع ترتیبی نوآورانه است که چندین طرف سود میبرند؛ بسیاری از کارشناسان میگویند منطقهٔ رودخانهٔ کلورادو برای سازگاری با استفاده کمتر از آب به چنین راهحلهایی نیاز دارد.
کلِوی وندت
گرند کنیون
گرند کنیون جواهر تاجی از سامانهٔ پارکهای ملی است و برای بسیاری از آمریکاییها، سفر رفتینگ در دل دیوارهای باشکوه آن، ماجراجوییای در طول عمرشان بهشمار میرود.
اما اینکه این سفر چگونه بهنظر میرسد بهطور اساسی توسط دفتر فدرال بازسازی (Bureau of Reclamation) که سد عظیمی در بالادست آن را اداره میکند، تعیین میشود. تصمیمات آن درباره زمان آزادسازی آب — که عمدتاً بر پایهٔ تقاضای برق است — زیستگاه رودخانه در داخل کنیون را ویران کرده و گونههای مهاجم را بههمراه داشته است. مقدار آب جاری نیز تعیین میکند که سفر رفتینگ آرام باشد یا ماجراجویی پر هیجان.
«تمام این عدماطمینان و اخبار منفی تقاضا را آسیب میزند؛ تماسهای تلفنی بهندرت میرسند.»
«چهاردههزار فوت مکعب در ثانیه — واو، این جریان بسیار هیجانانگیز است»، گفت کلِوی وندت که شرکت رافتینگ OARS را با برادرش اداره میکند.
اما اکنون، بهدلیل خشکسالی طولانیمدت، نزاعهای ایالتی و زیرساختهای کهنه، وندت معتقد است جریان حداقل که شرکتهای رافتینگ قبلاً به آن وابسته بودند، ممکن است به حداکثر جدید تبدیل شود. این برای شرکت او که مسافران و تجهیزات را بهدست میکشاند، مشکلی نیست، اما برای سایر شرکتها که از قایقهای موتوردار استفاده میکنند، چالش بزرگی خواهد بود.
صنعت رافتینگ بهطور چشمگیری از جنبش «هیپیهای کثیف» دههٔ ۱۹۶۰ تغییر کرده است؛ زمانی که والدین وندت اولین بار برای دریافت مجوز عبور از کنیون موفق شدند، او گفت. امروزه شرکت او به مشتریان سطح بالا خدمات میدهد و در کمپ خود گواکاموله و استیک سرو میکند. این بخش بخشی از اقتصاد تفریحی بیرون از منزل حدود ۲۶ میلیارد دلاری است که در طول رودخانه به وجود آمده و عامل کلیدی در محاسبات ایالتی است.
جینا داوکستادر
دره ایمپریال، کالیفرنیا
تپههای شنی مسیر به سوی درهٔ ایمپریال کالیفرنیا را احاطه میکنند؛ اما پس از رسیدن به مقصد، چشمانداز به مزارعی شفاف و لیزری تبدیل میشود که پر از خربزه، کاهو و علوفه است.
این واحهٔ کشاورزی توسط سهم عظیمی از آب رودخانهٔ کلورادو ممکن میشود — بیش از حجم ترکیبی اختصاص دادهشده به آریزونا و نوادا — که از طریق کانال آل‑آمریکن، ۸۰ مایلی را از میان صحرای خشک عبور میکند.
این حقوق، که توسط ناحیهٔ آبیاری ایمپریال (Imperial Irrigation District) نگهداری میشود، یکی از قویترین ادعاهای قانونی برای دسترسی به رودخانه است و سالها رهبران محلی آن را بهشدت محافظت کردهاند. اما در حال حاضر با حضور نسل جدیدی از رهبران و آگاهی فزایندهای که — قانونی یا نه — اگر سطح آبها بهگونهای پایین برود که از سدها نتوانند خارج شوند، دیگر آبی نخواهد بود، موقعیتها در حال تغییر است.
«اگر آب نداشته باشیم، دره دیگر وجود نخواهد داشت.»
«بدیهی است که میخواهید حقوق ارجحیت خود را تا حد امکان حفظ کنید، اما این ریسک همیشه در پسزمینهٔ ذهن شما حضور دارد»، گفت جینا داوکستادر، ساکن نسل چهارم دره ایمپریال که یک مزرعه ارگانیک خرما و مرکبات را اداره میکند و همچنین با همسرش کسبوکار حملونقل دارد.
داوکستادر گفت که مذاکرات دلیل اصلیای است که او برای عضویت در هیئتمدیره ناحیهٔ آبیاری، که هماکنون رئیست آن است، شرکت کرد. از این سمت، او نه تنها به اقتصاد کشاورزی دره فکر میکند بلکه به تلاش برای جذب کسبوکارهای جدیدی که میتوانند شغلهای با دستمزد مناسب به منطقهای با نرخ فقر بالا ارائه دهند، میاندیشد. این شامل انرژی زمینگرمایی، استخراج لیتیوم و مراکز داده میشود.
ناحیهٔ آبیاری بخش خاصی از آب را برای توسعهٔ صنعتی جدید محفوظ میدارد، اما اگر سهم آب آن کاهش یابد، توسعهٔ این کسبوکارها بسیار پیچیده و هزینهبر خواهد شد.