روسیه چگونه ناتو را احیا کرده است

VLADIMIR میز بیضی شکل غول پیکر پوتین در کرملین به همان اندازه که کیچ است، افراطی است. دور از بازدیدکنندگان خارجی نشستن ممکن است راه او برای فاصله گذاری اجتماعی باشد. اما این همچنین نشان دهنده شکافی است که رهبر روسیه را از مهمانش، امانوئل ماکرون فرانسوی جدا کرد. همچنین ممکن است آنچه را که دیپلمات ها می گویند انزوای نگران کننده پوتین از جهان است را نشان دهد. هیچ کس نمی تواند ادعا کند که ذهن او را می خواند زیرا او حدود ۱۳۰۰۰۰ سرباز را در مرزهای اطراف اوکراین جمع می کند. آیا او در آستانه آغاز بزرگترین جنگ در اروپا از زمان فروپاشی دیوار برلین است؟ یا این همه یک بلوف بزرگ است؟

در ۷ فوریه آقای مکرون اولین رهبر سنگین وزن غربی بود که امسال از مسکو بازدید کرد. برای خدایی کردن نیات آقای پوتین. رئیس جمهور فرانسه قبل از ورود گفت که به “معجزه های خود به خودی” اعتقادی ندارد. پس از پنج ساعت گفتگو، هیچ نتیجه روشنی حاصل نشد. آقای مکرون روز بعد در دیدار از کیف گفت که پوتین متعهد شده است که روسیه “عامل تشدید تنش” در مرز نخواهد بود. کرملین این موضوع را تکذیب کرد و این تصور را که آقای مکرون می‌تواند هر چیزی را مذاکره کند، نادیده گرفت. فرانسه یک عضو ناتو است، اما پاریس در آنجا رهبر نیست. دیمیتری پسکوف، سخنگوی پوتین گفت: کشوری کاملا متفاوت این بلوک را اداره می کند. “پس در مورد چه معاملاتی می توانیم صحبت کنیم؟” در مجموع، تنها گفت‌وگوی مهم آمریکاست.

آقای پوتین به نوبه خود، یک حمله تاول‌زننده دیگر به ناتو آغاز کرد. او گفت که اوکراین باید به پروتکل‌های مینسک در سال‌های ۲۰۱۴-۲۰۱۵ پایبند باشد – یا بهتر است بگوییم، تفسیر روسیه از آنها. رهبر روسیه با بی‌رحمانه‌ای گفت: «چه آن را دوست داری یا نه، تحمل کن، زیبایی من.» آقای مکرون مدتهاست که خواهان روابط گرمتر با پوتین بوده است. خطری که اگر دیپلماسی پرمخاطب او به اشتباه پیش برود، این است که او را فریبکار یا بدتر از آن به عنوان عاملی برای نقض اوکراین توسط روسیه در نظر گرفته شود.

هنوز وجود دارد. جایگزین کمی برای گفتگو با پوتین است. روسیه متراکم ترین قدرت آتش نظامی را که اروپا در دهه های اخیر دیده است، جمع آوری کرده است. اوکراین از سه طرف احاطه شده است. کشتی های تهاجمی آبی خاکی روسیه در دریای سیاه تجمع می کنند. در ۵ فوریه آمریکا گفت که روسیه ۷۰ درصد از نیروی مورد نیاز خود را برای حمله به اوکراین مستقر کرده است: حمله می تواند “هر روز” آغاز شود. ناتو نگران است که رزمایش‌های نظامی بزرگ در بلاروس که از این هفته آغاز می‌شود، ممکن است پوششی برای یک حمله، شاید در کنار یک تمرین هسته‌ای، فراهم کند. بمب‌افکن‌های روسی با قابلیت اتمی در نزدیکی لهستان گشت‌زنی کرده‌اند.

ناتو برای اوکراین نمی‌جنگد. در عوض، آمریکا و اروپا پاسخی سه جانبه به خود گرفته اند: بازدارندگی، با تسلیح اوکراین و تهدید به تحریم های اقتصادی بی سابقه در صورت حمله روسیه. اطمینان بخشی به متحدان با استقرار نیروهای اضافی در اروپای مرکزی و شرقی؛ و دیپلماسی دست آقای پوتین بماند.

اولاف شولز ، صدراعظم جدید آلمان، هفته آینده به دنبال آقای مکرون از کیف و مسکو بازدید خواهد کرد. قبلاً نشست “مثلث وایمار” (رهبران فرانسه، آلمان و لهستان) برگزار شده است. قرار بود فرمت «نرماندی» (مقامات فرانسه، آلمان، روسیه و اوکراین) در ۱۰ فوریه برگزار شود. در صورت موفقیت، ممکن است نشست نرماندی به دنبال داشته باشد. تا زمانی که روسیه به صحبت ادامه می دهد، اروپایی ها همه امیدوارند که تیراندازی را آغاز نکند.

آقای ماکرون جاه طلبی های بیشتری دارد. با کناره گیری آنگلا مرکل، صدراعظم کهنه کار آلمان، او می تواند ادعا کند که دولتمرد ارشد اروپاست. فراتر از جلوگیری از جنگ، او می خواهد وضعیت اوکراین را حل و فصل کند، اروپا را به صحنه دیپلماتیک بازگرداند و در نهایت “حاکمیت اروپایی” بیشتر و نظم امنیتی جدیدی در این قاره برقرار کند.

در مورد بن بست نظامی، آقای مکرون نسبت به خطر “تابش” هشدار داد. اما دیپلمات‌های فرانسوی و آلمانی نسبت به اعلام این موضوع که تقویت روسیه نشان‌دهنده یک تهاجم “قریب‌الوقوع” است، محتاط بوده‌اند، همانطور که آمریکا و بریتانیا تمایل به بحث دارند.

مقامات اروپایی اکنون از یک تهاجم “قریب‌الوقوع” جاسوسی می‌کنند. مسیر باریک برای جلوگیری از درگیری از قالب نرماندی عبور می کند، مجمعی که روسیه و اوکراین می توانند مستقیماً در آن مذاکره کنند. با وجود تمام خواسته های آقای پوتین در مورد توقف گسترش ناتو به شرق و حتی عقب انداختن استقرار نظامی فعلی آن، آنچه که بیشتر او را آزار می دهد اوکراین است. این کشور از سال ۲۰۱۴ به سمت اردوگاه غرب گرایش پیدا کرده است، زمانی که یک شورش رئیس جمهور مستبد تحت حمایت مسکو، ویکتور یانوکوویچ را برکنار کرد. این امر آقای پوتین را بر آن داشت تا کریمه را ضمیمه کند و شورش جدایی‌طلبان را در منطقه شرقی دونباس برانگیزد.

پترو پوروشنکو، رئیس‌جمهور منتخب بعدی اوکراین، توافق‌نامه مینسک را در لوله تفنگ پذیرفت. . اینها عمدا مبهم بود. در بخش امنیتی، آنها دستور آتش بس، خروج تسلیحات سنگین از خط مقدم، مبادله اسیران و خروج «نیروهای خارجی» یعنی روس ها را دادند. از جنبه سیاسی، اوکراین موافقت کرد که تغییراتی در قانون اساسی برای تمرکززدایی قدرت، برگزاری انتخابات محلی و دادن وضعیت ویژه به دونباس ایجاد کند. سپس به اوکراین اجازه داده خواهد شد تا کنترل مرز خود را دوباره به دست آورد.

این وضعیت “ویژه” چگونه خواهد بود، همچنان که توالی دقیق مراحل و این سوال که آیا ۱.۵ میلیون نفر از مردم دونباس که به دلیل درگیری آواره شده اند باید در آینده آن حرفی برای گفتن داشته باشند. در واقع، قانون اوکراین در آنجا اعمال نمی شود. دنباس شبه نظامیان محلی خود را خواهد داشت. از نظر روسیه، هدف مینسک ایجاد یک اسب تروا برای کنترل اوکراین به آن بود.

تلاش آقای پوروشنکو در سال ۲۰۱۵ برای ارائه نسخه ملایمی از تغییرات قانون اساسی. از طریق رادا (پارلمان) اعتراضات شدید ملی گرایان را برانگیخت که منجر به کشته شدن چندین گارد ملی شد. اما اوکراین با سرپیچی از انتظارات فروپاشی خود، در هم شکسته شد، رد شد و طفره رفت، زنده ماند و تثبیت شد. اقتصاد خود را تثبیت کرد و ارتش خود را ایجاد و مدرن کرد. همانطور که در اولین سطر سرود ملی این کشور آمده است: «اوکراین هنوز نمرده است». اگرچه او نتوانست توافقات مینسک را اجرا کند، اما آقای پوروشنکو نیز نتوانست آنها را کنار بگذارد. با شعله ور شدن دوباره بحران اوکراین، رهبران اروپایی از جانشین وی، ولودیمیر زلنسکی، می خواهند که دوباره با مینسک تعامل کند.

اما اجرای توافقات تبدیل شده است خیلی سخت تر روسیه کنترل خود را بر مناطق جدایی طلب تشدید کرده است. نیروهایی که حدود ۴۰۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود تشکیل داده، برخی از فرماندهان غیرقانونی را حذف کرده و رهبران خود را نصب کرده است. صدها هزار گذرنامه بین ساکنان دونباس توزیع کرده است که بسیاری از آنها سال گذشته در انتخابات پارلمانی روسیه رای دادند.

بازگرداندن دونباس به اوکراین بر اساس شرایط روسیه می تواند پایان کار باشد. اوکراین به عنوان یک کشور مستقل، یا بسیاری از اوکراینی ها از آن می ترسند. یکی از نگرانی‌ها این است که تغییر قانون اساسی منجر به «فدرال‌سازی» به دونباس – و در نتیجه روسیه – در مورد سیاست غرب گرای اوکراین به ویژه توانایی این کشور برای پیوستن به ناتو وتو می‌دهد. دیگر این که با دادن راه های بیشتر به روسیه برای دخالت در امور، کشور را از درون فرسایش خواهد داد. همانطور که زرکالو ندلی، یک هفته نامه آنلاین اوکراینی، اشاره می کند، وادار کردن اوکراین به اجرای مینسک “یک اعدام آهسته و دردناک است – نه با تیراندازی، بلکه با تزریق سم کشنده”. با کاهش محبوبیت خود به زیر ۲۵ درصد، یک بحران انرژی در پیش است و هزینه زندگی در حال افزایش است، اگر اوکراینی‌ها آن را به‌عنوان یک بی‌فروشی ببینند، با اعتراضات گسترده‌ای روبرو خواهد شد.

از خط فنلاندی اجتناب کنید.

با این حال برخی از سیاستمداران کهنه کار اوکراین، از جمله آرسن آواکوف، وزیر کشور سابق، و آقای پوروشنکو، معتقدند که اوکراین قوی تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. آنها فکر می کنند آقای پوتین برای وادار کردن اوکراین به تسلیم حاکمیت خود تلاش خواهد کرد. پس از نزدیک به هشت سال جنگ، ارتش اوکراین، یکی از بزرگترین ارتش های اروپا، سخت شده است. این، همراه با حمایت محکم‌تر از خارج، ممکن است دلیل آرامش نسبی نخبگان اوکراین را توضیح دهد. آقای پوروشنکو می گوید: پیام من این است: به پوتین اعتماد نکنید و از پوتین نترسید. «قدرت و عزم تنها زبانی است که کار می‌کند.»

اوکراین ممکن است بتواند با نسخه‌ای از مینسک که مطابق با خواسته‌های آقای پوتین نیست کنار بیاید. برای مثال، می تواند با مذاکره با روسای تازه منصوب شده دنباس موافقت کند، مشروط بر اینکه روسیه نیروهای نیابتی خود را حذف کند. یا می‌تواند با برگزاری انتخابات موافقت کند و تا زمانی که قوانین اوکراین اعمال می‌شود، تمرکززدایی را که قبلاً در بقیه اوکراین انجام شده است، به عنوان «وضعیت ویژه» برای دونباس بپوشاند. در این میان، پوتین ممکن است محاسبه کند که انتظار برای تزلزل زلنسکی و تأثیرگذاری بحران اقتصادی ممکن است کمتر از جنگ خطرناک باشد. برخی تحلیلگران بر این باورند که روسیه برای تصرف و اشغال اوکراین به حداقل ۷۰۰۰۰۰ سرباز نیاز دارد.

یکی از ویژگی های بحران این است که، حتی اگر هیچ کس در ناتو

فکر می کند که اوکراین برای پیوستن به ائتلاف به زودی مناسب است، اگر چنین شود، نمی توان دید که این سازمان سیاست «درهای باز» خود را در برابر تهدیدهای روسیه ببندد. برخی از دیپلمات های اروپایی بر این باورند که اگر اوکراین خود بی طرفی خود را اعلام کند، همانطور که اتریش و فنلاند پس از جنگ جهانی دوم انجام دادند، این دایره می تواند مربع شود. در پاسخ به سوالی درباره «فنلاندسازی»، آقای مکرون اجازه داد که «یک مدل روی میز» باشد، اما تاکید کرد که مذاکره‌کنندگان خلاق باید «چیزی جدید اختراع کنند». دیپلمات های روسی گفته اند که ممکن است این ایده را داشته باشند.

مشکل اینجاست که اوکراین جاه طلبی برای پیوستن به ناتو را در قانون اساسی خود نوشته است. علاوه بر این، فنلاند و سوئد به همان اندازه که بدون عضویت واقعی ممکن است به ناتو نزدیک هستند – و با آن قابل تعامل هستند. در واقع، رفتار وحشیانه روسیه بحثی را در بین هر دو کشور در مورد پیوستن به آن برانگیخته است. علاوه بر این، فنلاند، سوئد و اتریش همگی اعضای اتحادیه اروپا هستند که آقای پوتین نیز از آن متنفر است.

روند نرماندی به فرانسه و آلمان فرصتی برای ادعای جایگاه در مذاکرات با روسیه، که تاکنون تحت سلطه آمریکا و ناتو بوده است، تنها به این دلیل است که روسیه معاهدات جدیدی را به این دو نهاد ارائه کرده است. فرانسوی‌ها، اگرچه اعضای ناتو هستند، اما به‌طور شگفت‌انگیزی از اینکه آمریکایی‌ها صرفاً «توضیحات» می‌گیرند، هول کرده‌اند.

دو سال پیش، آقای مکرون به این موضوع اشاره کرد. “مرگ مغزی” ناتو را به دلیل یک بیماری مضاعف اعلام کرد: در دوران دونالد ترامپ، آمریکا دیگر مایل به تضمین امنیت اروپا نبود. و برخی از اعضا، مانند ترکیه، بدون مشورت با متحدان خود به طور یکجانبه در “همسایگی” اروپا عمل می کردند.

اما از آن زمان، ناتو احیا شده است. قابل تحسین در دوران ریاست جمهوری جو بایدن، آمریکا زنگ خطر را درباره تقویت روسیه به صدا درآورد و واکنش غرب را هماهنگ کرد. ولفگانگ ایشینگر، رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ، جشنواره گفتگوی سالانه فراآتلانتیک که از ۱۸ فوریه آغاز می شود، می گوید: «پوتین به تنهایی به ناتو تزریق ویتامین کرده است. اضطراب سه دهه ناتو درباره نقشش پس از پایان جنگ سرد از بین رفته است. پس از انجام عملیات “خارج از منطقه” در بالکان و ضد شورش در افغانستان، به اصول اولیه باز می گردد: دفاع ارضی متحدان. رقابت الهیات بین مؤسسات در بروکسل بر سر این که آیا اتحادیه اروپا باید دارای قابلیت دفاعی خودمختار باشد در حال حاضر متوقف شده است.

در این بحران، شاید به ناچار به حاشیه رفته است. از زمانی که فرانسه ایده ایجاد جامعه دفاعی اروپا با ارتش پاناروپایی را در سال ۱۹۵۴ مسدود کرد، ادغام اروپا عمدتاً با ابزارهای اقتصادی دنبال شد. با این حال فرانسه اکنون به شدت برای اتحادیه اروپا فشار می آورد تا ظرفیت نظامی خود را ایجاد کند.

مغز دوباره زنده می شود

آتلانتیک ها مدتها نگران این بود که اتحادیه اروپا در بهترین حالت توانایی های نظامی کمیاب خود را تکرار کند و در بدترین حالت آمریکا را از اتحادیه اروپا جدا کند. سازش‌های بعدی یک سوپ الفبا از ساختارها و ابتکارات اروپایی ایجاد کرده است، اما نیروی نظامی اضافی کمی ایجاد کرده است. به عنوان مثال، از سال ۲۰۰۷، اتحادیه اروپا دو گروه جنگی متشکل از حدود ۱۵۰۰ سرباز دارد که ظاهراً آماده استقرار در کوتاه مدت هستند. هرگز از آنها استفاده نکرده است، اگرچه مأموریت های موقت دیگری را نیز انجام داده است. در دفاع از روسیه، اعضای ناتو، به صورت فردی و جمعی، از جمله فرانسه، هستند که برای اعزام نیرو برای تقویت متحدان اروپای شرقی خود تلاش کرده اند.

ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو می‌گوید: «اتحادیه اروپا نمی‌تواند از اروپا دفاع کند و ۸۰ درصد از هزینه‌های دفاعی ناتو از آن تامین می‌شود. غیراتحادیه اروپا. نیروی نظامی ناتو عمدتاً از عضله آمریکایی ناشی می شود. آقای استولتنبرگ می‌گوید، اما بیش از این است. بریتانیا، ایسلند و نروژ، که در اتحادیه اروپا نیستند، برای تامین امنیت جناح شمالی اروپا، همراه با کانادا، حیاتی هستند. به طور مشابه، با وجود تنش با متحدان ناتو خود، ترکیه از اوکراین حمایت می کند و ائتلاف را در جنوب شرقی لنگر می اندازد. در عوض، ناتو به آمریکا کمک می‌کند تا شبکه‌ای بی‌رقیب از دوستان و متحدان را در اختیار آمریکا قرار دهد. آقای استولتنبرگ می‌گوید اروپا و آمریکای شمالی باید در “همبستگی استراتژیک” بایستند.

اما برای همه اولویت‌های ناتو، نمی‌توان آن را حل کرد. مشکل روسیه برای شروع، این اتحاد شامل فنلاند و سوئد نمی شود. اگرچه آنها تحت پوشش ماده ۵ ناتو نیستند، که بیان می کند حمله به یک متحد، حمله به همه است، اما اسماً توسط ماده دفاع متقابل در ماده ۴۲ (۷) از آنها محافظت می شود. معاهده اتحادیه اروپا. علاوه بر این، این اتحادیه اروپا است که تحریم های اقتصادی را هماهنگ و اعمال می کند. اتحادیه اروپا همچنین برای ایجاد یک سیستم انرژی انعطاف پذیرتر، از جمله بازار داخلی که به کشورها امکان داد و ستد برق و گاز طبیعی را می دهد، حیاتی است. در اوکراین، اتحادیه اروپا میلیاردها یورو کمک برای کمک به اصلاح اقتصاد مملو از فساد ارائه کرده است.

در هر دو ناتو و اتحادیه اروپا کمتر از حد انتظار اختلاف نظر وجود داشته است. در صورت حمله روسیه به اوکراین، هیچ‌کس اصل تحریم‌های “عظیم” علیه روسیه را زیر سوال نمی‌برد. پس از اندکی اکراه، آقای شولز می پذیرد که نورد استریم ۲، خط لوله گاز روسیه به آلمان، با گلوله خفه خواهد شد. همه خطر روسیه متخاصم را که به دنبال ترسیم مجدد مرزهای بین‌المللی اروپا با زور است، درک می‌کنند.

اگر روسیه دست به اقدام کوچک‌تری بزند – چیزی کمتر از تهاجم؟ و چگونه باید به اقدامات غیرنظامی «منطقه خاکستری»، مانند حمله سایبری و براندازی واکنش نشان داد؟ آقای بایدن با بی دقتی گفت که یک “تهاجم کوچک” ممکن است واکنش کمتری را در پی داشته باشد. اما بحث جزئی کمی در مورد چنین احتمالاتی وجود داشته است. بسیاری از متحدان از این بیم دارند که اختلافات آشکار شود. احتمالاً یک حمله در مقیاس کامل انجام نمی‌شود.

آقای ماکرون بحران اوکراین را به عنوان فرصتی دوباره برای ترویج ایده “حاکمیت اروپا”. برخی از مردم در پاریس از “لحظه ای دوباره” صحبت می کنند. در یک سخنرانی اخیر در پارلمان اروپا، او از حاکمیت رو به رشد اتحادیه اروپا استقبال کرد و آن را به طور گسترده تعریف کرد، از خرید جمعی واکسن از اروپا تا سیاست پولی منطقه یورو. اما او همچنین از ایجاد “نظم جدیدی از امنیت و ثبات” در اروپا – مورد توافق اروپایی ها، متحدان غیراتحادیه اروپا و آمریکا صحبت کرد و سپس به روسیه پیشنهاد داد.