کووید-۱۹ دولت ها را وادار کرده است تا راه های جدیدی برای کمک به آن بیابند فقیر
به گزارش اخبار تازه و به نقل از Economist:
FRADIA BULAGE، پرستار مدرسه ای در کامپالا، پایتخت اوگاندا، می گوید ۱۰۰۰۰۰ شیلینگ (۲۹ دلار) که دولت در سال گذشته از طریق طرحی برای کمک به ۵۰۰۰۰۰ خانوار فقیر کشور به او داده بود، تقریباً کافی نبود. پرداخت یکباره حدود یک هفته از حقوق قبل از همه گیری او بود. مدرسه او، مانند تمام مدارس اوگاندا، به دلیل قرنطینه‌های کووید-۱۹ برای بهترین بخش از دو سال گذشته بسته شده بود و ماه گذشته بازگشایی شد. او که برای پول نقد بسته شده بود، پرداخت قبوض آب و برق را متوقف کرد. به‌جای باز کردن شیر آب، از کنار قوطی آب خرید. برای نور او به شمع تکیه کرد. مادرش که در یک روستا زندگی می کند، به امید نجات خانواده خانم بولاج از گرسنگی، کاساوا فرستاد.
مرورگر شما از عنصر پشتیبانی نمی کند.
با این وجود، خانم Bulage از بسیاری از اوگاندایی ها خوش شانس تر است. باربرا نکی‌یون که یک مغازه مشروب‌فروشی در آن نزدیکی اداره می‌کند، به شدت تحت تأثیر مقررات منع آمد و شد از غروب تا سحر تحت تأثیر کووید قرار گرفت، بنابراین او نیز برای این جزوه ثبت‌نام کرد. خانم Nakyeyune می‌گوید: «اما ما هرگز پولی دریافت نکردیم. حتی یک پیام عذرخواهی هم نیست. او می ترسید با بازگشایی مدارس نتواند از پس هزینه های تحصیل فرزندانش برآید.
جفری کیرابیرا، در همان نزدیکی، در دفتری مملو از اسناد همراه. رئیس محلی در پایین ترین رده دولت، توضیح می دهد که چه اشتباهی رخ داده است. او به یاد می‌آورد که عصر یک پنجشنبه بود که به او گفتند تا دوشنبه فهرستی از ذینفعان تهیه کند. چه کسی باید کمک بگیرد؟ اوگاندا هیچ پایگاه داده مرکزی ندارد که بتوان فقیرترین جمعیت ۴۶ میلیونی این کشور را شناسایی کرد. “چه کسی را کنار می گذاری؟” او می پرسد.
به گفته آزمایشگاه داده جهانی، کووید و اقدامات محدودکننده ای که برای محدود کردن شیوع آن اعمال شده است، در سال ۲۰۲۰ حدود ۱۱۰ میلیون نفر را به فقر شدید سوق داده است. یک شرکت مستقر در وین که توسط دولت آلمان تأمین مالی می شود و آمار آژانس های UN، IMF و بانک جهانی را جمع آوری می کند. این ارقام را در کشورهای جنوب صحرای آفریقا حدود ۳۰ متر، در آمریکای لاتین ۹ متر و در هند ۴۲ متر محاسبه می کند.
کووید میزبانان اوگاندایی، حتی از طبقه متوسط، را پرتاب کرده است. به مشکلات معلمان، پیشخدمت ها، رانندگان و تاجران همگی در اثر این ویروس جان خود را از دست داده اند. آقای کیرابیرا می گوید: «همه نیازمند هستند. او اذعان می‌کند که توزیع کمک‌های نقدی، در هر صورت بسیار کم، “به طور تصادفی اجرا شد”. پرداخت ها، حتی اگر به طور منصفانه اداره می شد و به خوبی هدف گذاری می شد، تنها به ۵ تا ۶ درصد فقیرترین خانوارها می رسید. پول دادن به همه ساده تر، اما بسیار گران بود. بر اساس داده های آزمایشگاه جهانی، بیش از یک سوم مردم اوگاندا در فقر شدید زندگی می کنند (یعنی با کمتر از ۱.۹۰ دلار در روز).
ایالت اوگاندا حدود ۴۰۰۰۰۰ شیلینگ جمع آوری می کند. (۱۱۰ دلار) درآمد برای هر نفر در سال. حتی با اضافه شدن وام ها و کمک های خارجی، بودجه آن ناچیز است. دادن مبلغ ۱۰۰۰۰۰ شیلینگ به هر بزرگسال بیش از کل بودجه سالانه مراقبت های بهداشتی هزینه دارد. اوگاندا با حدود ۱۶۲۰۰۰ مورد ابتلا و ۳۵۰۰ مرگ و میر تاکنون گزارش نسبتاً پایینی از کووید داشته است. اما ارقام واقعی به احتمال زیاد بسیار بیشتر است. بر اساس ردیاب کووید دانشگاه جانز هاپکینز، به سختی ۴ درصد از جمعیت به طور کامل واکسینه شده اند.
طرح های حفاظت اجتماعی موجود ناچیز و هدفمند هستند. در آغاز همه‌گیری، دولت کمک هزینه‌ای را به افراد بالای ۸۰ سال افزایش داد. پس از وقفه ای برای تغییرات، اکنون به جای دستمزدهای ماهانه، دو پرداخت یکجا در سال صادر می کند. چنین برنامه هایی، مانند بسیاری از نقاط جهان فقیر، دریافت کنندگان را ملزم به داشتن کارت شناسایی ملی می کند. میلیون ها اوگاندایی این کار را نمی کنند.
برخی از مقامات محلی به سادگی دوستان خود را به جای نیازمندترین ها ثبت نام کردند. سیاستمداران اپوزیسیون شکایت داشتند که حزب حاکم به نفع خود است. برخی از بزرگان پیشنهاد کردند که دادن پول نقد رایگان به مردم باعث تنبلی آنها می شود.
مصائب اوگاندا بسیاری از معماها را در مورد چگونگی نجات فقیرترین افراد از فقر و حتی مرگ نشان می دهد. آیا طرح ها باید بر توزیع غذای رایگان متمرکز شوند، که اغلب بازارها را منحرف می کند و کشاورزان دهقان را فقیرتر می کند؟ یا اینکه انتقال مستقیم پول نقد راه مطمئن تری برای جلوگیری از فاجعه است، البته در کوتاه مدت؟
اگر پول نقد بهترین است، چگونه باید توزیع شود – در قالب کاغذ. پول، با کوپن، یا از طریق پرداخت تلفن همراه، مانند سیستم m-pesa کنیا؟ و چگونه باید فقیرترین افراد شناسایی و مورد هدف قرار گیرند، در حالی که میلیون ها شهروند، به ویژه در کشورهای جنوب صحرای آفریقا، به طور کامل خارج از پایگاه های داده مرکزی زندگی می کنند.
حدود ۲ میلیارد کارگر در سراسر جهان که با انجام کارهای غیررسمی مانند تنقلات فروشی و نظافت منازل، زندگی خود را با فاصله گذاری اجتماعی و اعمال قرنطینه یک شبه کاهش دادند. از آنجایی که کووید کم و بیش همه را به یکباره گرفت، میلیون‌ها نفر دیگر نمی‌توانستند به آخرین راه‌حل معمول خود، مانند وام‌های خانواده و همسایه‌ها، یا حواله‌های اقوام خارج از کشور برگردند.
اما بانک جهانی، در میان دیگران، برخی از درخشش های بهبود را جاسوسی می کند. فقر ممکن است اکنون دوباره اندکی کاهش یابد، زیرا دولت ها واکسن ها را توزیع می کنند و فعالیت های اقتصادی از سر گرفته می شود. برخی از کشورهای فقیر با سرعت بی سابقه ای به فقرا کمک های اضطراری ارائه کرده اند. در سال اول همه گیری، بانک جهانی بیش از ۳۳۰۰ برنامه جدید رفاهی را شمارش کرد که تقریباً یک چهارم آن در کشورهای فقیر بوده است.
همه گفته می شود، دولت های جهان تقریباً ۳ تریلیون دلار برای طرح های رفاهی مرتبط با کووید از آغاز همه گیری تا می سال گذشته هزینه کرده اند، حداقل چهار برابر بیشتر از زمان بحران مالی جهانی در سال ۲۰۰۸- ۰۹. اکثریت قریب به اتفاق ۸۷ درصد هزینه ها در کشورهای ثروتمند بوده است. فقیرترین آنها فقط ۰.۰۵ درصد را به خود اختصاص داده اند (نمودار ۱ را ببینید).
اما حتی دولت هایی با امکانات مشابه نیز در سخاوت خود متفاوت بوده اند. کشورهای آمریکای لاتین در سال ۲۰۲۰ ۹۰ میلیارد دلار برای نقل و انتقالات اضطراری خرج کردند که در ده ماه اول سال ۲۰۲۱ به ۴۵ میلیارد دلار کاهش یافت. برعکس، مکزیک نسبتاً خسیس بوده است و به گفته IMF، کمتر از ۱% از GDP را در هزینه‌های اضافی و درآمد از دست داده است.
class=”article__body-text”>برخی از دولت های کشورهای فقیر برنامه های رفاهی جدیدی را از ابتدا ایجاد کرده اند. به عنوان مثال، توگو به دلیل اجرای طرح انتقال پول دیجیتالی در عرض ده روز مورد تحسین قرار گرفته است. شهروندان می توانند با تلفن همراه در این طرح ثبت نام کنند. بسیاری از فقیرترین مردم توگو در مشاغل غیررسمی خارج از سیستم مالیاتی کار می کنند. دولت آنها را با بررسی یک ثبت نام رای دهندگان اخیر، که شامل اطلاعاتی در مورد کارهایی که مردم انجام می دهند و محل زندگی آنها را در بر می گرفت، شناسایی کرد، سپس کیف پول های موبایلی ایجاد کرد که شروع به واریز حدود ۲۰ دلار در ماه به آن ها کرد. برای یک کشور فقیر خاکی با جمعیت زیر ۹ میلیون نفر با GDP برای هر نفر تنها ۲۲۲۳ دلار در سال، حتی پس از تطبیق با هزینه های پایین زندگی، این یک موفقیت است.
غیر نقد
دیگر کشورهای آفریقایی طرح‌های انتقال وجه نقد را با سرعتی نادر گسترش داده‌اند. یکی در آنگولا از پوشش حدود ۵۸۰۰ نفر قبل از کووید به بیش از ۷.۷ میلیون نفر رسید. در ماداگاسکار پوشش از ۱۹۲۰۰۰ نفر از ۲۸ میلیون نفر به حدود ۲ متر رسید.
از مدت ها قبل از حمله ویروس، توسعه اقتصاددانان در مورد بهترین روش‌ها برای بیرون آوردن فقرا از فقر بحث کرده‌اند، نه اینکه به نحوه نجات آنها در مواقع اضطراری اشاره کنیم. بولسا فامیلیا برزیل که به کاهش یک چهارم نرخ فقر در این کشور نسبت داده شده است، به ایجاد اجماع کمک کرده است که پول نقد به طور کلی کارآمدترین راه برای کمک به فقرا بدون کج کردن بازارها است، همانطور که کمک های غذایی و تضمین های اشتغال اغلب انجام می دهند. در عین حال، یارانه دادن به کالاهای اساسی، مانند نان و برنج، یا کودها و سوخت های ضروری مانند بنزین و نفت سفید، به طور فزاینده ای مورد انتقاد قرار می گیرد، تا حدی به این دلیل که این امر به طبقه متوسط و همچنین فقرا آسیب می رساند و سوراخ های بزرگی در آن ایجاد می کند. بودجه ملی.
Bolsa Família (اکنون تغییر نام داده شده) یک طرح نقل و انتقال نقدی مشروط است که دریافت کنندگان را ملزم می کند نشان دهند که فرزندانشان به طور منظم معاینات بهداشتی می شوند و به مدرسه می روند. از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۰، این طرح به بزرگترین طرح در جهان تبدیل شد، با بیش از ۳۰ میلیون برزیلی که تا سال ۲۰۱۴ از بین جمعیتی که در آن زمان ۲۰۳ میلیون نفر بود، از فقر فرار کردند. مزایا عمدتاً به زنان و از طریق کارت تراشه پرداخت شده است.
هنگامی که ویروس شیوع پیدا کرد، دولت راستگرای پوپولیست برزیل تحت رهبری ژایر بولسونارو اعلام کرد که ۶۰۰ ریال پرداخت خواهد کرد ( پس از آن به ارزش ۱۱۲ دلار در ماه به ۶۸ میلیون برزیلی، یک سوم جمعیت، در آنچه که auxílio emergencial (کمک های اضطراری) نامیده می شود. مادران مجرد دو برابر دریافت کردند. با احتساب طرح‌های حفظ شغل، هزینه کلی کمک ۸ درصد از GDP بود. دولت از آن زمان سخاوت خود را کم کرده است، اما تا اکتبر گذشته، ۳۵ میلیون برزیلی هنوز از آن سود بردند. چنین پرداخت هایی از نمونه برزیل الهام گرفته شده است. حتی قبل از همه‌گیری، آنها گام‌های بزرگی در جهت راه‌اندازی برنامه‌های رفاهی برداشته بودند. در سال ۲۰۱۳ سنگال شروع به توزیع پول نقد بین فقیرترین خانوارها در طرحی کرد که حدود ۲۰ درصد از جمعیت ۱۷ میلیونی را پوشش می‌دهد. سیاست رفاهی اصلی تانزانیا، معروف به شبکه ایمنی اجتماعی تولیدی، که در همان سال ایجاد شد، اکنون به بیش از یک میلیون خانوار کمک می کند. دریافت‌کنندگان به عنوان کارگر در پروژه‌های عمومی یا برای اطمینان از اینکه فرزندانشان به مدرسه و کلینیک‌های بهداشتی می‌روند، پول نقد بیشتری کسب می‌کنند. اوگاندا در حال اجرای آزمایشی طرح پول نقد در برابر کار در شهر آروآ در شمال غربی است.
یک درس از همه گیری این بیماری این است که پول نقد، با این حال، نیست. همیشه نوشدارویی زمانی که مغازه ها بسته می شوند یا اختلالات زنجیره تامین قیمت کالاهای اساسی را افزایش می دهد، کاربرد محدودی دارد. زنان خانه دار در محله های فقیر نشین دهلی نو نگرانی دیگری دارند: زمانی که به آنها غذا داده می شود، تمایل دارند بلافاصله از آن برای تغذیه فرزندان خود استفاده کنند، اما اگر دولت پول بدهد، صاحبخانه ها و طلبکاران فوراً در می زنند. علاوه بر این، دستمزدهای نقدی ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا به افراد بسیار فقیر برسد. یک مطالعه روی ۵۳ کشور با درآمد کم و متوسط نشان داد که از اولین مورد گزارش شده کووید تا اولین پرداخت ها به طور متوسط ۱۰۷ روز طول کشیده است.
حتی زمانی که پول نقد پرداخت می شود. – برنامه های انتقال در کشورهای فقیر در حال اجرا هستند، وجوه ارائه شده معمولاً ضعیف هستند. بسیاری از دولت‌ها در هزینه‌هایی که می‌توانند خرج کنند محدود هستند، زیرا بدهی زیادی دارند – برخی در آستانه نکول هستند – یا پایه‌های مالیاتی ضعیفی دارند. از زمان شیوع بیماری کووید در هند، دولت این کشور سه دور پرداخت نقدی به حساب ۲۰۰ میلیون زن انجام داده است. با این حال، هر پرداخت تنها ۵۰۰ روپیه (۶.۷۰ دلار) بود که به سختی برای چند وعده غذایی برای یک خانواده در شهری مانند دهلی کافی بود. در جمهوری کنگو، نقل و انتقالات نقدی می تواند تا ۵۰۰۰ CFA فرانک (۸.۵۶ دلار) در ماه باشد. طرح‌های جدید انتقال وجه نقد در سرتاسر جهان به‌طور متوسط تنها چهار ماه طول کشیده است.
فقط آن را به دست آورید
هر چقدر هم که کمک‌های خسیس یا سخاوتمندانه باشد، هنوز وجود دارد. مشکل توزیع آنها به طور طبیعی، فناوری می تواند تحویل را سرعت بخشد. در عرض چند ماه پس از ورود ویروس به تایلند، دولت موفق شد ۲۳ میلیون کشاورز و کارگر غیررسمی، بیش از نیمی از جمعیت در سن کار را برای یک طرح جدید ثبت نام کند. حدود ۶ میلیون نفر از جمعیت ۵۹ میلیون نفری آفریقای جنوبی طی چند هفته پس از آغاز به کار برای یک برنامه کمک همه گیر به صورت آنلاین ثبت نام کردند.
برخی از دولت ها همچنان به روش های کم فناوری برای توزیع پول متکی هستند. . اما بیماری همه گیر نقص های جدیدی را با آن آشکار کرد. مقامات پرو به سرعت برای ارائه پول نقد اضطراری در هنگام شیوع ویروس اقدام کردند، اما از انتقال دیجیتال خودداری کردند. صف های طولانی مردم در شعب بانک دولتی، اما به سرعت تبدیل به ابر پخش شد. پرو یکی از بالاترین نرخ های مرگ و میر ناشی از کووید در جهان را داشت.
سایر طرح های جدید انتقال وجه نقد، به ویژه در جنوب صحرای آفریقا، به پرداخت های دیجیتالی متکی هستند. با این حال اینها اغلب نیازمندترین ها را حذف می کنند. بیش از نیمی از جمعیت جهان از اینترنت موبایل استفاده نمی کنند. حدود ۶ درصد، عمدتاً در کشورهای فقیر، در مناطقی زندگی می کنند که هیچ گونه پوشش پهنای باندی ندارند. آنلاین شدن برای کسانی که در فقر زندگی می کنند بسیار گران است.
افراد بسیار فقیر، به ویژه زنان و افراد مسن، از ابتدایی ترین مهارت های فنی برخوردار نیستند. در دهلی نو، آمریتا جوهری از Satark Nagrik Sangathan، گروهی از شهروندان، روزها را صرف کمک به خانواده‌های فقیر کرد تا در طول قرنطینه طولانی مدت هند، برای کمک‌های غذایی اضطراری ثبت نام کنند. این فرآیند شامل پر کردن یک فرم به صورت آنلاین، دریافت رمز عبور یکبار مصرف برای تلفن همراه، عکاسی از کارت شناسایی دولتی ذینفع و سپس تبدیل آن به فرمت فایل مناسب قبل از بارگذاری آن بود. خانم جوهری می‌گوید که این می‌تواند حتی یک حشره را هم گیج کند.
در یکی دیگر از زاغه‌های دهلی، زنی به نام کندادوی که نه سن و نه نام خانوادگی خود را می‌داند، صدها روپیه به واسطه‌ها پرداخت کرده است. به او کمک کنید تا در Aadhaar، سیستم هویت بیومتریک پیشگام هند، ثبت نام کند تا به او کمک کند تا کمک دولتی و واکسیناسیون دریافت کند. یک زن فقیر دیگر، آرپانا هالدار، نمی‌تواند برای خانواده‌اش کمک‌های غذایی دریافت کند، زیرا او، مانند هر کس دیگری که در کلبه‌های مشابه زندگی می‌کند، مدرکی برای نشانی ندارد.
برخی از کشورها مورد استفاده قرار گرفته‌اند. در یافتن راه هایی برای دور زدن چنین موانعی ماهر است. دولت نامیبیا اجازه داد تا ده درخواست کمک اضطراری از طریق یک سیم کارت ارائه شود تا خانواده هایی که تلفن همراه ندارند بتوانند از همسایگان وام بگیرند. آفریقای جنوبی گفت که داوطلبان را برای کمک به مردم برای درخواست کمک به شهرستان های فقیر می فرستد.
در هر صورت، تشخیص دقیق اینکه چه کسی سزاوار کمک است برای دولت ها بسیار دشوار است. تحویل داده می شود، به خصوص زمانی که گلدان کوچک است. برخی از متخصصان توسعه با «هدف‌گذاری فقر» مخالفند، که به موجب آن دولت‌ها سعی می‌کنند فقیرترین افراد را از طریق آزمون ابزار شناسایی کنند. شهرا رضوی از سازمان بین‌المللی کار (ILO) می‌گوید قوانین واجد شرایط سخت‌گیرانه «موانعی ایجاد می‌کند که مردم باید از آن عبور کنند تا در نهایت بادام زمینی به دست آورند».
فناوری می تواند در انتخاب ذینفعان کمک کند. با رفع قرنطینه، دولت توگو کمک های نقدی را فراتر از کارگران غیررسمی گسترش داده است. این کشور از روش‌های غوغایی برای یافتن خانواده‌های نیازمند استفاده کرده است، مانند تصاویر ماهواره‌ای برای شناسایی فقیرترین جوامع بر اساس تراکم جمعیت. این سازمان از الگوریتم‌ها و سوابق تلفن همراه ناشناس برای ارزیابی مصرف افراد و در نتیجه میزان فقیر بودن آنها استفاده کرده است.
اما برنامه‌هایی که هدف‌گذاری محدودی دارند می‌توانند گران باشند. ILO بر این باور است که هزینه انتخاب ذینفعان بین ۱۰ تا ۱۵ درصد از ارزش کمک ها را جذب می کند، بدون احتساب ضایعات پیوند. و حتی در آن زمان، مدیران اغلب بدترین شرایط را در کشورهای فقیر از دست می‌دهند، مانند اوگاندا، که پایگاه‌های اطلاعاتی مالیات و حقوق و دستمزد ناقص دارند.
برخی از دولت‌های فقیر سعی می‌کنند با ارائه مزایا، کارها را ساده‌تر کنند. برای دسته خاصی از مردم بسیاری از کشورها، مانند بولیوی، به زنان باردار، افراد مسن یا معلولان، همه گروه‌هایی که به راحتی قابل شناسایی هستند، جزوه‌های ویژه می‌دهند. دیگران طرح‌های «خود هدفمند» را راه‌اندازی کرده‌اند، مانند ضمانت اشتغال روستایی در هند، که به موجب آن کارهای دستی طاقت‌فرسا با دستمزد کم ارائه می‌شود، بنابراین خطر کمی برای امضای ثروتمندان وجود دارد. سال گذشته این کار به ۱۱۲ میلیون نفر کمک کرد که بسیاری از آنها در غیر این صورت فقیر بودند.
همه این آزمایش‌ها و نوآوری‌های دلچسب که توسط طرح‌های رفاهی جدید در بر می‌گیرد اما در جهان فقیر، نقص اساسی آنها برطرف نمی شود: پول کافی پشت سر آنها نیست. مقدار پول نقدی که در فقیرترین کشورها، عمدتاً در آفریقا، پرداخت می شود، ناچیز است. در حالی که کشورهای ثروتمند ۸۴۷ دلار برای هر نفر برای ارائه مزایای اضافی خرج کردند، در سال اول یا بیشتر از همه گیری همه گیر، ۱۷ کشور از فقیرترین کشورها برای هر نفر ۴ دلار رقت بار خرج کردند.
مراقب آمارهای شاد باشید.
داده های منطقه ای اغلب این واقعیت تلخ را پنهان می کنند، زیرا فقیرترین کشورها تمایل دارند از نظر آماری با مکان های با درآمد متوسط ترکیب شوند. به عنوان مثال، در آفریقا، مصر، مراکش و آفریقای جنوبی، اعداد متوسط هزینه های رفاهی را تغییر می دهند. بانک جهانی اعتراف می کند که تخمین هایش، اگرچه احتمالاً بهترین در دسترس هستند، دارای شکاف هایی هستند. این کشور تنها برای حدود ۱۵ درصد از برنامه های رفاهی که پیگیری می کند، داده های مالی کامل دارد. و نمونه آن تنها ۳۳ کشور از ۴۸ کشور جنوب صحرای آفریقا را شامل می شود. بسیاری از ناپدیدشدگان آنقدر فقیر هستند که برای جمع آوری داده های مناسب تلاش می کنند.
با این وجود، خوب است که دولت ها در کشورهایی که از فقر آسیب دیده اند، در مورد چگونگی ایجاد سیستم های رفاهی فکر می کنند. در برخی موارد تقریباً از ابتدا. اگر کووید آنها را وادار به تفکر انعطاف پذیرتر کرده باشد، این یک مزیت نادر طاعون وحشتناک است. بگذار تصرف شود. ■
کاوش عمیق تر