مینیسوتا طرح جسورانه احیای جمعیت گاومیشها پس از ۱۵ سال کاهش را راهاندازی میکند
مدیران حیاتوحش میکوشند تا حداکثر ۱۵۰ ۰۰۰ اکر از جنگل را بازآفرینی کنند تا به بقای گاومیشها در مینیسوتا کمک شود.
یک گاومیش نر در تالابی نزدیک به انتهای مسیر Gunflint در تاریخ ۱۶ ژوئن ۲۰۲۴ تغذیه میکرد. (جِف ویلر/ستاره تریبون مینیسوتا)
بیش از ۱۵ سال پس از فروپاشی ناگهانی جمعیت گاومیشهای مینیسوتا، زیستشناسان ایالتی و بومی قصد دارند چشمانداز شمالشرق مینیسوتا را بازآفرینی کنند تا سعی در بازگرداندن تعداد آنها داشته باشند.
برنامهای برای زیستگاه گاومیش، که حاصل سه سال کار یک ائتلاف از نهادها و گروههای حیاتوحش و حفاظت است، قرار است در هفتههای آتی منتشر شود. این برنامه به تخصیص نواحی وسیعی از زیستگاه، بهصورت کلی تا ۱۵۰ ۰۰۰ اکر، در شهرستانهای کوک، لیک و سنت‑لوئیس میپردازد.
زمینی که پیشاپیش تحت مالکیت عمومی است، بهمنظور گاومیشها مدیریت میشود؛ با سوزاندنهای برنامهریزیشده و برداشت چوب، رشد افراهای جوان و درختچههایی که برای تغذیه به آنها نیاز دارند، تشویق میشود، در حالی که ایستگاههای قدیم و عمیق کاج سیاه و باتلاقهایی که گاومیشها در آنها پناه میگیرند و تولهدار میشوند، محافظت میشود.
گاومیشها تقریباً بهطور کلی مورد دوستداشتن هستند، اما هرگز حمایت گسترده و هماهنگی که گونههای کوچکتر شکارچی همانند اردک، بلدرچین و گوزن دریافت کردهاند، نداشتهاند. با این طرح، بهنظر میرسد این حمایت سرانجام در حال شکوفایی است، گفت سِت مور، مدیر امور زیستشناسی و محیطزیست در باند گرند پورتاژ قبیله چیپواهای دریاچه سوپریور.
«ما هنوز در مراحل اولیهایم»، او گفت. «اما امید این است که در ده سال آینده بهطور جدی به ایجاد زیستگاههای جدید برای گاومیش در ناحیهٔ اصلی توزیع این جانور بپردازیم.»
برنامهٔ زیستگاه به مسالهٔ تراکم گوزن، کنترل شکارچیان یا احتمال بازگشایی فصل شکار گاومیش نمیپردازد. این مشاجرات محتمل و طوفانهای سیاسی ناشی از آن برای زمانی دیگر به تعویق میافتند.
به گفتهٔ مدیران حیاتوحش، اولین گام و مهمترین قدم برای تقویت جمعیت گاومیش، ساماندهی زیستگاه آنها است.
کاهش جمعیت گاومیشها تقریباً در سال ۲۰۱۰ آغاز شد.
پیش از آن، بهصورت مستمر بین ۸۰۰۰ تا ۹۰۰۰ گاومیش در جنگلها و مردابهای شمال مینیسوتا ساکن بودند. اما در آن زمستان، در یک نظرسنجی هوایی سالانه، مشاهدهگران به سختی توانستند آنها را پیدا کنند.
جمعیت گاومیش حدود ۵۷۰۰ نفر در سال ۲۰۱۰ تخمین زده شد و سپس ادامه بهسقوط یافت. تا سال ۲۰۱۳، به ۲۷۰۰ عدد کاهش یافت. مقامات حیاتوحش ایالتی آنقدر نگران ناپدید شدن گاومیشها از ایالت بودند که در مطالعات، از نصب قلاده برای آنها خودداری کردند؛ چرا که ترس از استرس حبس حتی تعدادی کم میتوانست زمان نابودی این گونه را تسریع کند. تا سال ۲۰۱۴، گاومیشها از شمال‑غرب مینیسوتا ناپدید شدند و هنوز بازنگشتهاند.
امروزه آنها تنها در منطقهٔ Arrowhead، شمال دریاچه سوپریور، ساکناند. بهنظر میآید جمعیتشان در ده سال اخیر بهثبات رسیده است، بین ۳۰۰۰ تا ۴۰۰۰ عدد در سال متغیر است.
در حالی که دانشمندان بهسرعت بهدنبال دلیل شکست بودند، پاسخی ساده یا راه حل واضحی نیافتهاند. تهدیدهای متعددی همزمان به گاومیشهای مینیسوتا حمله کرده بودند. یک انگلکرم مغزی، که توسط گوزن سفید‑دُم منتقل میشود، در طول زمستانهای ملایم و با افزایش تراکم گوزنها گسترش یافته است.
این انگل به گوزنها آسیبی نمیرساند، اما برای گاومیشها کشنده است.
کتنهای زمستانی نیز در هنگام زمستانهای بهویژه ملایم یا بدون برف افزایش یافتند. هزاران کتن میتوانند بر یک گاومیش سوار شوند و موجب کمخونی آنها شوند. هنگامی که این جانوران سعی میکردند حشرات خونآشام را از بدن خود زدودند، موهایشان پاره شد و پوست عریانی در برفهای زمستانی برجا ماند.
دانشمندان همچنین به تابستانهای طولانیتر و شبهای گرمتر اشاره کردند که فشار بر جمعیت گاومیش را افزایش داده است؛ این تغییرات مرتبط با تغییرات اقلیمی مینیسوتا است که توسط دانشگاه مینیسوتا و وزارت کشاورزی ایالات متحده گزارش شده است. علاوه بر این، جنگلهای مینیسوتا امروزه متفاوت از وضعیت در اوایل سالهای ۲۰۰۰ هستند.
پس از سقوط بازار مسکن در سال ۲۰۰۸، چندین کارخانجات چوب در شمال مینیسوتا برای همیشه بسته شدند. تقاضا برای چوب بهطور ناگهانی کاهش یافت. ایالت تقریباً یک میلیون پلت چوب کمتر نسبت به دوره قبل از سقوط برداشت میکند. این امر منجر به خروج دهها هزار هکتار از جنگلها از زیستگاه مفید برای گاومیش شده است؛ این مناطق دیگر بهاندازه کافی جوان برای تأمین علوفهٔ مناسب نیستند و تنوع کافی برای ارائه پناهگاه مناسب ندارند.
«نه تنها گاومیشها، بلکه تقریباً تمام حیاتوحشی که انسانها دوست دارند ببینند و تجربه کنند، به جنگلهای جوان نیاز دارند»، گفت موِر. «گاومیش، گوزن، خرگوش برفی، بلدرچین، تمام گونههای شکارچی و تمام شکارچیانی که به این گونهها برای بقا نیاز دارند، به علوفهٔ جوان نیاز دارند.»
دههها سرکوب آتشسوزیهای جنگلی و از دست رفتن بخش عظیم صنعتی چوب، اجازه داد تا بخش بزرگی از جنگلهای ایالت به سن میانی برسند، او گفت.
طبق برنامهٔ زیستگاه، وزارت منابع طبیعی مینیسوتا با شهرستانها، باند گرند پورتاژ و سایر قبایل، بههمراه گروههای غیرانتفاعی حفاظت از زیستگاه مانند سازمان حفاظت از طبیعت و انجمن قناری شاخدار، برای مدیریت جنگلهای متنوعتر، با ترکیب بهتری از گونههای درختی و تالابها، و درختان جوان و پیر، کار آغاز خواهد کرد.
وزارت منابع طبیعی میخواهد یک هماهنگکنندهٔ پروژه را استخدام کند تا بر پراکندگی بوروکراتیک کارهایی که باید از مرزهای شهرستانی و قبیلهای عبور کنند، غلبه نماید. این سازمان قصد دارد از قانونگذاران برای تأمین مالی این سمت در اوایل سال آینده درخواست کند. این هماهنگکننده در جستجوی کمکهزینهها فعالیت میکند و سوزاندنهای کنترلشده، برداشت چوب، و کاشت بذر و درختچهها را بین نهادهای مختلف و گروههای غیرانتفاعی سازماندهی میکند.
در شرایط ایدهآل، زیستگاه گاومیش باید بین ۲۰ تا ۵۰ درصد را از علوفهٔ با کیفیت بالا تشکیل دهد؛ که شامل افراهای جوان، توس و افراهای کژدمی و همچنین انواع درختچهها میشود، طبق برنامه. بین ۲۵ تا ۳۰ درصد باید پوشش مخروطی عمیق و ضخیم باشد — بهویژه سدار سفید و کاج سیاه که حداقل ۳۵ سال سن داشته و بهگونهای نزدیکاند که تاجهایشان بههمپیوسته باشد، گفت نانسی هانسِن، مدیر حیاتوحش وزارت منابع طبیعی که بهعنوان هماهنگکننده موقت این پروژه فعالیت میکند.
این درختان همیشهسبز، گاومیشها را در تابستان از گرما محافظت میکنند و در زمستان بهگونهای برف کافی را از روی کف جنگل میگیرند تا گاومیشها بتوانند به راحتی از گرگها دوری کنند.
«بهطور ایدهآل، تکههای پوشش حداقل دو اکر مساحت داشته و در میان تکههای علوفه پخش شوند»، او گفت.
علاوه بر این، تعداد فراوانی از برکهها، دریاچهها و تالابها نیز وجود خواهد داشت.
یکی از بزرگترین موانع در کمک به گاومیشها، همیشه بهاندازهی عظیم زیستگاه آنها باز میگردد. دامنههای خانهای هر گاومیش متفاوت است، اما بهطور معمول بیش از ۸۰۰۰ اکر را شامل میشود.
«بنابراین این به معنای ۱۶۰۰ تا ۴۰۰۰ اکر علوفهٔ مناسب، و ۲۰۰۰ تا ۲۴۰۰ اکر پوشش مخروطی مناسب، بههمراه دریاچهها، تالابها و جنگلهای قدیمی است»، هانسِن گفت.
چنین زیستگاههای بزرگی عملاً تضمین میکند که مالکین متعدد، نهادها یا دولتها برای محافظت از آنها نیاز به همکاری مشترک داشته باشند.