پروژه استنفورد به بررسی توسعه اقتصادی ایران می پردازد

یک ابتکار تحقیقاتی جدید در استنفورد متخصصان را گرد هم می آورد تا تجزیه و تحلیل مستقل مبتنی بر داده در مورد وضعیت فعلی اقتصاد ایران و آینده آن را ایجاد کنند.

برنامه مطالعات ایرانی استانفورد حدود هشت ماه پیش پروژه استانفورد ایران ۲۰۴۰ را برای انجام تحقیقات بین رشته ای در مورد مسائل اقتصادی و فنی مرتبط با توسعه پایدار و بلندمدت کشور و ارزیابی پیامدهای احتمالی آنها در یک زمینه جهانی راه اندازی کرد.

این پروژه به دلیل ماهیت آینده‌نگر و تمرکز بر تحلیل بلندمدت، ایران ۲۰۴۰ نامیده می‌شود.

به گزارش پورتال خبری استنفورد، این طرح به عنوان مرکزی برای محققان از سراسر جهان، به ویژه محققان ایرانی در خارج از کشور عمل می کند و توسط برنامه مطالعات ایرانی و مرکز دموکراسی، توسعه و حاکمیت قانون در استنفورد حمایت می شود.

عباس میلانی، مدیر برنامه مطالعات ایران و پژوهشگر مؤسسه هوور گفت: «هدف از این ابتکار بررسی اقتصاد ایران، صرف نظر از سیاست، از منظر صرفاً اقتصادی است.

“بیایید حقایق را جمع آوری کنیم، مشکلات و راه حل ها را شناسایی کنیم و آنها را در یک وب سایت قرار دهیم.”

در طول ۱۰ سال گذشته، برنامه مطالعات ایران برای توسعه پیشنهادات دروس دانشگاه استنفورد در موضوعاتی مانند سینمای ایران، هنر، شعر، سیاست و زبان کار کرده است و به مرکزی برای تحقیقات در مورد ایران تبدیل شده است. میلانی گفت که ایجاد یک ابتکار جداگانه با تمرکز بر مطالعه توسعه اقتصادی ایران گام بعدی طبیعی به نظر می رسد، به ویژه با توجه به کاهش تحریم ها پس از توافق هسته ای.

پویا آزادی، مدیر پروژه استنفورد ایران ۲۰۴۰، گفت که تحلیلی وجود ندارد که به آنچه در ایران می گذرد و چشم انداز آینده آن یک دید چشمگیر ارائه دهد.

آزادی که تمرکز اصلی تحقیقاتش شامل تولید انرژی و اقتصاد است، گفت: تحلیل کمی در سطح کلان بخش‌های مختلف اقتصاد، چیزی است که ایران برای برنامه‌ریزی به سمت توسعه پایدار بیش از همه به آن نیاز دارد، اما متأسفانه، چنین مطالعاتی به‌طور فاجعه‌باری کمیاب است. >

“هدف اصلی ما ارائه یک درک دقیق و بی طرفانه از وضعیت موجود برای مشکلات عمده کشور و پیشنهاد راه حل ها و نقشه های راه برای کمک به ساختن آینده ای بهتر است.”

هدف از فاز اول پروژه پوشش موضوعات اقتصاد، انرژی، آب، محیط زیست، کشاورزی و حمل و نقل است.

  روغن در حال کاهش

اولین مقاله کاری این پروژه که در ماه اکتبر منتشر شد، آینده نفت ایران را که حدود ۳۰ درصد از درآمد دولت ایران را تشکیل می دهد، تحلیل می کرد.

محققان حدس می زدند که ایران با توجه به کاهش بازده نفت ممکن است در حال اتمام باشد.

این گزارش به موانع مختلفی که ایران وابسته به نفت با توجه به این کاهش‌ها و تغییرات آتی در بازار جهانی انرژی مرتبط با تغییرات آب و هوایی با آن مواجه است، اشاره کرد. این مقاله توسط آزادی و همچنین حسن دهقان پور از دانشگاه آلبرتا، مهران سهرابی از دانشگاه هریوت وات و کاوه مدنی از امپریال کالج لندن تالیف شده است.

این گروه استدلال می‌کند که با توجه به سیاست‌های جدیدی که نیاز جهان به سوخت‌های فسیلی را محدود می‌کند، نگرانی‌های قبلی درباره میزان نفت ایران بی‌اهمیت است. آنها پیشنهاد می کنند که ایران احتمالا هرگز ذخایر خود را تمام نخواهد کرد.

این گروه با بررسی بازده تولید ۹۸ میدان نفتی و مخازن اصلی ایران از سال ۱۹۱۳ تا کنون دریافتند که میانگین نرخ کاهش میادین نفتی ایران حدود ۶ درصد در سال است.

در حالی که ایران می تواند این کاهش را با بهره برداری از ذخایر نفتی توسعه نیافته خود جبران کند، حفظ همان سطح سود صادرات نفت پس از حدود سال ۲۰۲۵ بدون استفاده و سرمایه گذاری در فناوری های جدید برای استخراج نفت دشوار خواهد بود.

بر اساس این گزارش، اجرای فناوری‌های جدید مدت زیادی طول می‌کشد تا از فرآیند بوروکراسی در ایران عبور کند.

آزادی گفت: «اگر ایران می‌خواهد سطح تولید فعلی خود را حفظ کند یا آن را بیشتر افزایش دهد، مقامات کشور باید سرمایه‌گذاری روی فناوری جدید را آغاز کنند تا به نفتی که ۱۰ سال آینده به سختی به دست می‌آید، کمک کند.

   مسائل کشاورزی

گزارش دوم این پروژه که اخیراً منتشر شده است، به کشاورزی در ایران می پردازد، جایی که کمبود آب، تخریب خاک و اثرات تغییرات آب و هوایی تولید را محدود می کند.

بازار کشاورزی ایران ۹۰ درصد غذای ایرانیان را تامین می کند و حدود ۱۰ درصد به تولید ناخالص داخلی کمک می کند.

محسن مسگران، پژوهشگر دانشگاه ملبورن که تلاش تجزیه و تحلیل گزارش کشاورزی را رهبری می‌کند، گفت: «میزان منابع زمین و آب ایران می‌تواند نیازهای غذایی آینده کشور را برآورده کند، ناشناخته است.

علاوه بر مسگران و آزادی، این گزارش توسط حسین هاشمی، پژوهشگر فوق دکتری ژئوفیزیک در استنفورد، و کاوه مدنی از امپریال کالج لندن، تهیه شده است.

تیم تحقیقاتی نشان داد که بخش قابل توجهی از محصولات ایران در اراضی نامناسب یا دارای تناسب بسیار ضعیف قرار دارد. کشت در چنین زمین هایی بازدهی پایینی را به همراه دارد و نشان دهنده شیوه های کشاورزی ناپایدار است.

محققان تخمین زدند که نزدیک به ۱۰ میلیون هکتار زمین با کیفیت متوسط ​​در حال حاضر بلااستفاده است.

بر اساس برآوردهای این تیم، اگر کشور بتواند کشت دیم را برای یک چهارم این اراضی اجرا کند، تولید سالانه غلات می تواند ۰.۸ میلیون تن افزایش یابد که معادل ۵ درصد از سطح تولید فعلی است.

  تلاش در حال تکامل

ابتکار عمل هنوز در مراحل اولیه است. آزادی گفت که امیدوار است با گسترش تلاش ها، این پروژه بر موضوعات دیگری مانند مراقبت های بهداشتی متمرکز شود و فرصت هایی را برای دانشجویان مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد ایجاد کند.

به گفته آزادی، هدف این پروژه علاوه بر انتشار گزارش در موضوعات مشخص، تشویق پژوهشگران ایرانی به تفکر کلان و بلندمدت است.

پروژه استنفورد ایران ۲۰۴۰ در طول عمر کوتاه خود، شبکه ای متشکل از بیش از ۲۰ محقق از زمینه ها و مکان های تحقیقاتی مختلف ایجاد کرده است.

آزادی گفت: «این پروژه در حال حاضر شور و نشاط خوبی را در جامعه ایجاد کرده است. “من در مورد آنچه که می توانیم در آینده انجام دهیم هیجان زده هستم.”