ساخت و ساز قوی تر برای افزایش مصرف طولانی مدت در ایران

به گفته محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت، در سال جاری (اسفند ۱۳۹۵-۱۳۹۵) دولت ایران بیش از ۱۶ میلیارد دلار برای اجرای پروژه‌های عمرانی در سراسر کشور اختصاص داده است.

این ۲.۵ میلیارد دلار بیشتر از بودجه ساخت و ساز سال گذشته است.

متال اکسپرت، ارائه‌دهنده اخبار و تحلیل‌های مربوط به محصولات فولادی و مواد اولیه فولادسازی در اوکراین، کمبود سال گذشته منجر به کنار گذاشتن نزدیک به ۳۰۰۰ پروژه و کاهش قابل توجه تقاضای داخلی برای مصالح ساختمانی، از جمله محصولات فولادی، و در نتیجه کاهش قیمت‌ها شد. صنایع، در گزارش اخیر خود با عنوان «ایران در کانون» نوشته است.

با این حال، خودی های بازار نسبت به توسعه بخش ساخت و ساز در سال جاری کاملاً خوش بین هستند.

قرار است پروژه‌های زیادی به‌ویژه پروژه‌های مرتبط با زیرساخت‌های صنعتی داخلی راه‌اندازی شود. رضا زائر حیدری، کارشناس صنعت فولاد و تحلیلگر بازار گفت: توسعه بنادر، فرودگاه ها و راه آهن کشور تقاضای قابل توجهی برای محصولات فولادی در سال جاری ایجاد خواهد کرد.

در این شرایط، برخی از فعالان بازار انتظار دارند که مصرف طولانی مدت ظاهری از ۸-۹ میلیون به ۱۰-۱۱ میلیون تن افزایش یابد.

با این وجود، یک مانع جدی برای احیای تولیدکنندگان محلی وجود دارد – ظرفیت مازاد که همچنان در حال رشد است.

بر اساس داده های متال اکسپرت، مجموع ظرفیت اسمی نورد لانگ ایران حدود ۲۳ میلیون تن است. از این رقم، ۴۰٪ توسط میلگرد، ۵۸٪ توسط میلگردها و مقاطع تجاری، و تنها ۲٪ توسط میله سیم نشان داده شده است.

در سال ۲۰۱۶-۲۰۱۷، ۷.۲ میلیون تن برنامه ریزی شده است که اضافه شود، که ممکن است رقابت در بازار محلی را تشدید کند و بر میزان استفاده از ظرفیت و قیمت ها تأثیر بگذارد.

آسیاب های محلی در حال حاضر کمتر مورد استفاده قرار می گیرند، اکثر آنها کمتر از ۵۰ درصد استفاده می شوند، در حالی که برخی از آنها بیکار هستند. اگر تقاضا بهبود یابد، آسیاب هایی که دارای بیلت های خود و همچنین غلتک های بزرگ هستند، از بیشترین پتانسیل برخوردار خواهند بود. ظرفیت چنین آسیاب هایی در حدود ۱۰ میلیون تن برآورد شده است.

دولت در تلاش است تا با افزایش عوارض واردات از تولیدکنندگان داخلی در برابر فشار مواد خارجی محافظت کند. به ویژه در سال جاری حقوق ورودی محصولات طویل با ۶ درصد افزایش به ۲۶ درصد رسیده است. همچنین کارخانه‌های بزرگی مانند ذوب آهن اصفهان بخشی از تناژ خود را به مراکز صادراتی تخصیص می‌دهند تا راه را برای تولیدکنندگان کوچکتر در بازار داخلی باز کنند. با این حال، این ممکن است برای آشکار کردن پتانسیل آنها کافی نباشد.