مسیر رشد سواری صنعت بسته بندی فلزی

صنعت بسته بندی فلزی نزدیک به دو قرن است که وجود داشته و در سرتاسر جهان به رشد خود ادامه می دهد.

قوطی‌ها و قوطی‌های فلزی معمولاً برای بسته‌بندی مواد غذایی و محصولات صنعتی مانند روغن موتور، رنگ و مواد شیمیایی استفاده می‌شوند.

در واقع، سبک زندگی شهری و صنعتی شدن سریع در اقتصادهای نوظهور، همگی به افزایش تقاضا برای قوطی، قلع، بشکه و سایر ظروف فلزی کمک کرده است.

به گزارش روزنامۀ فارسی فرصت امروز، پیش‌بینی می‌شود که بازار جهانی بسته‌بندی فلزی تا پایان سال ۲۰۲۰ به ۱۳۵.۶۹ میلیارد دلار برسد که دلیل آن رشد شدید مصرف در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران است.

ایران سالانه بیش از ۲۵۰۰۰۰ تن قوطی و قوطی فلزی برای نگهداری مواد غذایی و ۱۰۰۰۰۰ تن ظروف فلزی تولید می کند.

صنعت داخلی از مزایای قاچاق/واردات صفر برخوردار است زیرا وزن و اندازه ظروف فلزی هزینه های حمل و نقل آن را غیراقتصادی می کند.

با این حال، مسیر رشد این صنعت در ایران توسط مخالفانی مانند اتکای بیش از حد به واردات مواد اولیه و هزینه‌های بالای آن و همچنین ماشین‌آلات قدیمی تولید که کیفیت محصول را پایین می‌آورد، مسدود شده است.

به گفته حسین منشی زاده، تقاضای فعالان صنعت داخلی برای ورق قلع اندود حدود ۳۰۰ هزار تن در سال است، در حالی که حداکثر ظرفیت تولید سالانه تولیدکنندگان ورق ایران یعنی شرکت فولاد مبارکه و صنایع فولاد توان آور آسیا کمتر از ۲۰۰ هزار تن در سال است. ، رئیس انجمن تولیدکنندگان قوطی فلزی ایران.

او گفت: «تولیدکنندگان داخلی مجبور هستند مواد خام را از کره جنوبی، هند، چین و ژاپن با قیمت هایی وارد کنند که تحت تأثیر نوسانات کالاهای جهانی است.

این صنعت همچنین به دلیل اتکا به فناوری قدیمی از رقابت جهانی عقب مانده است.

محمدرضا بهجتی، یکی از بازیگران این رشته، با تاکید بر اینکه کیفیت تولید در این فرآیند به شدت آسیب می‌بیند، گفت: «تکنولوژی تولید ما به دهه ۱۹۸۰ برمی‌گردد. حتی تولیدکنندگانی هستند که ماشین‌هایی را کار می‌کنند که بیش از ۶۰ سال قدمت دارند.