چین قول اقدامات اقلیمی را داده است. انتشار آن در مجموع بالاتر از ایالات متحده، اتحادیه اروپا و هند بود

تایپه، تایوان – چین بیش از هر کشور دیگری دارای قدرت انجام یا شکست تلاش های جهانی برای جلوگیری از یک فاجعه آب و هوایی.

دومین اقتصاد بزرگ جهان بزرگترین آلاینده جهان است، اگرچه میزان انتشار آن با بسیاری از کشورها بر اساس سرانه قابل مقایسه است.

بر اساس بودجه جهانی کربن ۲۰۲۲، چین حدود ۳۰ درصد از کل گازهای گلخانه ای را تولید می کند – بیش از مجموع ایالات متحده، اتحادیه اروپا و هند.

در همان زمان، پکن در حال به دست آوردن جایگاهی به عنوان پیشرو در انرژی های تجدیدپذیر است و ظرفیت انرژی خورشیدی بیشتری نسبت به کل جهان ایجاد می کند.

اما در حالی که اقتصادهای توسعه‌یافته در حال کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود هستند – البته به آرامی برای برآوردن تعهدنامه پاریس – انتشار گازهای گلخانه‌ای چین به دلیل اشتهای خشمگین برای زغال سنگ که برای تامین انرژی شهرهای آن و صنایع انرژی بر مانند فولاد استفاده می‌شود، به سرعت در حال افزایش است.

بر اساس داده های گردآوری شده توسط Carbon، انتشار گازهای گلخانه ای چین در سه ماهه دوم سال جاری ۱۰ درصد رشد سالیانه داشته است که این کشور را در مسیر شکستن رکورد قبلی خود یعنی ۱۱.۴۷ میلیارد تن متریک در سال ۲۰۲۱ قرار می دهد. Brief، یک وب‌سایت مستقر در بریتانیا با تمرکز بر سیاست آب و هوا.

در صورت عدم کنترل، ردپای رو به رشد کربن، تلاش‌های بین‌المللی برای رسیدگی به بحران آب و هوایی را که به گفته دانشمندان در حال حاضر بسیار کمتر از آنچه برای کاهش بدترین پیامدهای افزایش دما لازم است، از مسیر خود خارج می‌کند.

به‌طور گسترده انتظار می‌رود که اتکای شدید اقتصاد چین به زغال‌سنگ برای سال‌های آینده ادامه یابد، در حالی که کارشناسان آب و هوا نگرانند که هدف پکن برای “اوج کربن” تا سال ۲۰۳۰، حتی اگر محقق شود، همچنان به طور غیرقابل قبولی بالا باشد.

به گفته تحلیلگران، در همین حال، اهداف انرژی تجدیدپذیر چین، اگرچه بلندپروازانه است، اما با موانع قابل توجهی از جمله شبکه برق منسوخ شده و چالش مداوم ذخیره انرژی تجدیدپذیر روبرو هستند.

کوری کامبز، معاون مدیر Trivium China، یک شرکت تحقیقاتی سیاست، به الجزیره گفت: «هیچ کس رک و پوست کنده به رهبری چین در انرژی‌های تجدیدپذیر نزدیک نمی‌شود، رتبه دوم بسیار دور است.

“از سوی دیگر، چین در زمینه زغال سنگ از سایر نقاط جهان نیز پیشی گرفته است.”

در سال ۲۰۲۰، شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، متعهد شد تا سال ۲۰۳۰ میزان انتشار گازهای گلخانه ای کشورش را تا ۶۵ درصد نسبت به سطح سال ۲۰۰۵ کاهش دهد و تا سال ۲۰۶۰ به بی طرفی کربن برسد.

در حالی که شی در ماه ژوئیه این اهداف را تکرار کرد، رهبر چین هشداری را در نظر گرفت: سیاست انرژی بر اساس نیازهای کشور خواهد بود نه “تحت تاثیر دیگران”.

به دلیل نگرانی‌ها در مورد امنیت انرژی آینده، پکن در سال‌های اخیر اقدام به ساخت نیروگاه‌های زغال‌سنگ کرده است.

بر اساس گزارش Greenpeace، مقامات چینی تنها در سال ۲۰۲۲، ۸۶ گیگاوات (GW) نیروگاه‌های جدید زغال‌سنگ را تایید کردند و ۵۰ گیگاوات بیشتر را در شش ماهه اول سال ۲۰۲۳ روشن کردند.

بر اساس گزارش مرکز تحقیقات انرژی و هوای پاک (CREA) و در مجموع، چین در حال حاضر ۲۴۳ گیگاوات نیروگاه جدید با سوخت زغال سنگ در خط لوله دارد که برای تامین انرژی آلمان کافی است. نظارت بر انرژی جهانی.

“بزرگترین داستان در حال حاضر احتمالاً دیدگاه امنیت انرژی است. چین تا زمانی که تضمینی برای امنیت انرژی موثر نداشته باشد، زغال سنگ را کنار نخواهد گذاشت.

“به طور خاص، ما به موارد زیر نگاه می کنیم: یکی، توانایی ارائه توان بار پایه در هر زمان معین. و دو، توانایی تضمین اینکه می تواند هر بار اوج خاصی را برآورده کند.”

تصمیم پکن برای افزایش دو برابری زغال‌سنگ نشان‌دهنده ترس از تکرار بحران‌های انرژی است که در سال‌های اخیر این صنعت را تحت تأثیر قرار داده است.

در سال ۲۰۲۱، کمبود زغال سنگ و افزایش تقاضا برای کالاها از کارخانه‌ها در طول همه‌گیری کووید-۱۹ منجر به خاموشی در ۲۰ شهر و استان چین شد. تابستان سال بعد، خشکسالی ناشی از موج گرمای بی سابقه، ظرفیت سدهای برق آبی کشور را کاهش داد که ۱۶ درصد از ترکیب انرژی چین را تشکیل می دهند.

دیوید فیشمن، مدیر ارشد پروژه گفت: استان هایی مانند گوانگدونگ در مواجهه با بحران های متوالی، شروع به افزایش ظرفیت انرژی زغال سنگ خود کردند تا اطمینان حاصل کنند که در آینده با مشکلات مشابه مواجه نخواهند شد. گروه Lantau، یک مشاور اقتصادی متخصص در بازارهای انرژی و گاز آسیا و اقیانوسیه.

«ما می‌توانیم یک خط کاملاً واضح در آنجا ترسیم کنیم [که] فردی در دفتر برنامه‌ریزی اقتصادی انرژی در گوانگدونگ به همان مدلی که ما انجام دادیم نگاه می‌کرد و گفت: «ما در برابر یک آسیب‌پذیری جدی آسیب‌پذیر هستیم. فیشمن به الجزیره گفت: خشکسالی در یوننان، ما باید ظرفیت پشتیبان بیشتری را اضافه کنیم.

رکورد انتشار گازهای گلخانه ای چین در سال های اخیر ممکن است در واقع مسیر این کشور را کمرنگ کند زیرا صنایع سنگین کربن مانند ساخت و ساز و فولاد به دلیل قرنطینه در شهرهای بزرگ و مراکز تولیدی دچار اختلال جدی شدند.

با این وجود، برخی از کارشناسان آب و هوا معتقدند که حداکثر کربن در چین تا سال ۲۰۳۰ هنوز قابل دستیابی است – اگرچه اندازه اوج می تواند بسته به عوامل سیاسی به طور قابل توجهی متفاوت باشد.

بویانگ جین، تحلیلگر ارشد کربن در LSEG مستقر در بریتانیا، گفت که نیروگاه های جدید با سوخت زغال سنگ تنها به عنوان یک اقدام توقف در نظر گرفته شده اند و انتظار می رود دولت های استانی همچنان به اهداف اقلیمی تعیین شده توسط کمیسیون قدرتمند توسعه و اصلاحات ملی.

جین به الجزیره گفت:

“با ظرفیت بیشتر و بیشتر تجدیدپذیری که به بهره برداری می رسد، نیروگاه های زغال سنگ ناگزیر تولید یا ساعات کار خود را کاهش خواهند داد.”

“این نیروگاه ها به تدریج از بار پایه به بار اوج تبدیل می شوند. بنابراین، با تعهدات بی طرفی کربن در تضاد نیست.»

هنوز، خطرات سیاسی وجود دارد.

تحلیلگران می گویند:

آهسته شدن اقتصاد چین می تواند پکن را تشویق کند تا مانند گذشته راه خود را برای رشد اقتصادی بسازد، در حالی که صنعت قدرتمند فولاد ممکن است در برابر تلاش ها برای مهار انتشار گازهای گلخانه ای مقاومت کند.

“اوج در چشم است، قابل دستیابی است، پیش شرط ها وجود دارد، اما به این دو دلیل این خطر وجود دارد که اوج تا اواخر دهه به تعویق بیفتد و این می تواند به تنهایی جهان را از مسیر خارج کند. لوری میلیویرتا، تحلیلگر ارشد و یکی از بنیانگذاران مرکز تحقیقات انرژی و هوای پاک، به الجزیره گفت: تلاش برای آب و هوا.

سرمایه‌گذاری چین در انرژی‌های تجدیدپذیر با سرعتی بی‌سابقه پیش رفته است.

بر اساس داده‌های BloombergNEF، پکن با ۵۴۶ میلیارد دلار در صدر فهرست سرمایه‌گذاران انرژی پاک در سال ۲۰۲۲ قرار گرفت – نیمی از کل سرمایه‌گذاری جهانی در آن سال.

بر اساس داده‌های دولتی، ظرفیت فعلی بادی و خورشیدی چین برای تامین حدود ۳۰ درصد از نیازهای انرژی این کشور کافی است.

ترجمه این سرمایه گذاری به انرژی قابل اعتماد، اما در عمل کار ساده ای نیست.

در مورد بسیاری از مزارع بادی و خورشیدی، شکاف قابل توجهی بین میزان توان تولید شده روی کاغذ و میزان استفاده واقعی وجود دارد.

Greenpeace تخمین زده است که انرژی واقعی چین که از انرژی های تجدیدپذیر تولید می شود تا دهه ۲۰۳۰ تنها کمتر از ۱ درصد در سال افزایش می یابد.

بیشتر این شکاف به دلیل ظرفیت محدود چین برای ذخیره و انتقال نیروی تولید شده از منابع تجدیدپذیر به مناطق با تقاضای بالا است.

در حالی که ۹۴ درصد از جمعیت چین در شرق «خط هیهه-تنگ‌چونگ» – خطی خیالی که کشور را از شمال شرقی به جنوب غربی تقسیم می‌کند – زندگی می‌کنند – بسیاری از سدهای برق آبی و نیروگاه‌های خورشیدی و بادی در این منطقه قرار دارند. مناطق کم جمعیت در غرب.

چالش‌های دیگر شامل مداخله دولت در بازار انرژی برای پایین نگه داشتن مصنوعی قیمت برق و تشویق مصرف بیش از حد است.

فیشمن گفت که تلاش چین برای بی طرفی کربن به پذیرش موفقیت آمیز فناوری های رو به رشد مانند جذب کربن و هیدروژن سبز در چند دهه آینده بستگی دارد.

او گفت: “سوال واقعی ۲۰۶۰ است، اما بدیهی است که دور از دسترس است.” “این متکی به بسیاری از فن آوری ها است که به دور از بلوغ، مقیاس پذیر و مقرون به صرفه هستند.”

تحلیلگران می گویند تا آن زمان، به نظر می رسد اتکای چین به زغال سنگ باقی بماند.

«زغال سنگ در اصل ضروری نیست، اما نیاز به سرمایه گذاری بسیار بیشتر است و برای عملی شدن آن باید اصلاحات زیادی در بازار صورت گیرد.»

«و تا زمانی که واقعاً در جای خود قرار نگیرند، زغال سنگ است. و بنابراین ما در وضعیت موجود باقی می‌مانیم، جایی که شما سرمایه‌گذاری‌های هنگفتی در انرژی‌های تجدیدپذیر و سرمایه‌گذاری مداوم در زغال سنگ دارید.»