آزادی مطبوعات مورد حمله قرار می گیرد

در سطح جهانی ، آزادی مطبوعات در عقب نشینی است. براساس تجزیه و تحلیل یونسکو کوچک> داده های مربوط به آزادی بیان از انواع دموکراسی ( v-dem ) ، حدود ۸۵ ٪ از مردم در کشورهایی زندگی می کنند که در طی پنج سال گذشته کاهش یافته است. V-dem به هر کشور امتیاز از ۰ (حداقل رایگان) به ۱ (رایگان ترین) می دهد. میانگین جهانی وزن توسط جمعیت در اوایل دهه ۲۰۰۰ به ۰.۶۵ رسید و سپس دوباره در سال ۲۰۱۱ ، قبل از سقوط به ۰.۴۹ در سال ۲۰۲۱. این بدترین امتیاز از سال ۱۹۸۴ است ، هنگامی که جنگ سرد در حال خشم بود و دو طرف در حال افزایش دیکتاتورها در هر قاره بودند.

شدیدترین کاهش در دهه گذشته به وجود آمده است و چندین کشور پرجمعیت را شامل می شود. چین در سال ۲۰۱۱ از خیلی بد (۰.۲۶) به ظالمانه (۰.۰۸) در سال ۲۰۲۱ کاهش یافت. هند از ۰.۸۵ به ۰.۵۵ رسید. ترکیه از ۰.۵۴ به ۰.۱۵ ؛ مصر از ۰.۵۸ تا ۰.۱۴ ؛ اندونزی از ۰.۸۳ تا ۰.۶۸ و برزیل از ۰.۹۴ به ۰.۵۷. روسیه حتی قبل از جنگ ، از ۰.۵۱ به ۰.۳۱ فرو رفت و رئیس جمهور ولادیمیر پوتین را به شدت ترک کرد. اتیوپی پس از سال ۲۰۱۸ افتتاح شد ، اما یک جنگ داخلی به این معنی است که امتیاز آن برای سال ۲۰۲۲ بسیار ناخوشایند خواهد بود.

حتی با کاهش آزادی مطبوعات طی یک دهه گذشته ، تعداد روزنامه نگاران کشته شده در این کار نیز کاهش یافته است ، از ۷۶ در سال ۲۰۱۱ به ۴۶ در سال ۲۰۲۱. این ممکن است به این دلیل باشد که رهبران استبدادی می دانند که می توانند اخبار را به روش های کمتری کنترل کنند. برای هدایت جریان اطلاعات ، بسیاری از بودجه دولت و قوانینی که ظاهراً به معنای محافظت از امنیت دولت یا حتی برای محافظت از حقیقت هستند ، استفاده می کنند. آنها غالباً وانمود می کنند که اجازه می دهند مطبوعات آزاد باشند و برخی از صداهای مستقل را برای تقویت این ادعا تحمل می کنند. اما آنها از تمام قدرت دولت ، از جمله قدرتهای جدید اعطا شده توسط پیشرفت فناوری ، برای اطمینان از این که این صداها به سختی شنیده می شوند ، استفاده می کنند ، در حالی که رسانه های طرفدار رژیم به طرز فجیعی مورد علاقه و بودجه قرار می گیرند.

برای چنین رهبران ، همه گیر Covid-19 مفید بوده است. قوانین جدید در کشورهایی مانند بولیوی ، روسیه و فیلیپین گسترش “اطلاعات دروغین” در مورد ویروس با زمان زندان را مجازات می کند. برزیل دسترسی به داده های دولت را محدود کرده است. و خبرنگاران که از خانه کار می کنند ، اغلب در دستگاه های شخصی محافظت نشده ، در برابر حمله سایبری آسیب پذیرتر هستند. مطالعه ای که شامل ۱۴۴ کشور جهان است ، حاکی از آن است که از سیاست های همه گیر برای توجیه محدودیت های آزادی مطبوعات در ۹۶ مورد استفاده شده است.

فشار مالی بر رسانه های مستقل می تواند مؤثر باشد زیرا صنعت خبری از دهه ۱۹۸۰ رو به کاهش است. تبلیغات خوانندگان را به صورت آنلاین دنبال کرده است ، جایی که دوتایی گوگل و متا نیمی از تمام درآمد را به خود اختصاص می دهد. PWC ، مشاوره ، پیش بینی می کند که تبلیغات جهانی روزنامه ، به صورت چاپی و آنلاین ، بین سالهای ۲۰۱۹ و ۲۰۲۴ حدود ۲۰ ٪ کاهش می یابد.

در برابر این زمینه ، دولت ها می توانند با خودداری از تبلیغات و تکیه بر شرکت های خصوصی به همین ترتیب ، رسانه های مهم را فلج کنند. در همین حال ، آنها یارانه رقبای سرویس دهنده بیشتری را یارانه می دهند. در آندرس مانوئل لوپز اوبرادور ، رئیس جمهور مکزیک ، رسانه های محلی را با کاهش بودجه تبلیغات دولت فشرده کرده است. پولی که دولت خرج می کند با رسانه های دوستانه متمرکز شده است: طبق یک تحلیل از بودجه سال ۲۰۲۰ ، بیش از نیمی از تبلیغات آن به ده گروه رسانه ای می رود. در هند تبلیغ کنندگان غالباً از بازگشت به رسانه های مهم حزب حاکم وحشت دارند.

یکی دیگر از ترفندهای رایج این است که رژیم ها بتوانند پلوتوکرات های دوستانه ، که اغلب به حمایت رسمی از ثروت خود بستگی دارند ، برای خرید رسانه های مستقل و خنثی کردن آنها. این اتفاق در روسیه ، ترکیه و مجارستان از جمله کشورهای دیگر رخ داده است. از آنجا که ویکتور اوربان ، نخست وزیر مجارستان ، در سال ۲۰۱۰ به مقام خود رسید ، گروه های وی گروه های رسانه ای خصوصی را به خود جلب کرده و آنها را به دهان حزب حاکم تبدیل کرده است. برخی از آنها منابع رسانه ای خود را به یک سازمان طرفدار دولت که توسط قانونگذاران سابق برای حزب فیدز آقای اوربان اداره می شود ، اهدا کرده اند. بنیاد مطبوعات و رسانه های اروپای مرکزی ( Kesma ) ، این کنگلومرا اکنون بیش از ۵۰۰ رسانه را کنترل می کند. آقای اوربان ماه گذشته در دوره چهارم مقام ریاست جمهوری را کسب کرد ، به لطف بخش کوچکی از درک عموم مردم از واقعیت. مخالفان تقریباً هیچ وقت پخش نمی کردند ، مگر اینکه به عنوان استوژ یک میلیاردر یهودی که ظاهراً علیه شیوه زندگی مجارستان توطئه می کردند ، محکوم شوند.

روزنامه نگاران مجارستان تسلیم نشده اند. Telex ، یک سایت خبری ، یک داستان منشأ مشابه با kyiv Independent دارد. این دو سال پیش در بوداپست تأسیس شد که بیش از ۸۰ نفر از کارمندان از یک گروه رسانه ای که توسط یک متحد اوربان اداره می شد ، پریدند. Veronika Munk ، بنیانگذار Telex می گوید: “ما می دانستیم که به دلیل تأثیر سیاسی بازار تبلیغات ، نمی توانیم به درآمد تبلیغاتی اعتماد کنیم.” “بنابراین ما تصمیم گرفتیم ،” خوب ، بیایید به خوانندگان خود بپردازیم. ”

تلکس درخواست کمک های مالی از طریق YouTube کرد و برای ایجاد اعتماد با مخاطبان خود ، شروع به اشتراک گذاری اطلاعات دقیق در مورد درآمدها و هزینه های آنلاین کرد. در ادامه انتخابات اخیر ، گزارش Telex در تضاد آشکار با گروه های تحت رهبری دولت بود. تیم آقای اوربان جزئیات مربوط به رویدادهای مبارزات انتخاباتی خود را با رسانه های مستقل به اشتراک نگذاشت. این نخست وزیر را به عنوان مردی از مردم نقاشی کرد و فیلم هایی از او را ارسال کرد که راه خود را از طریق جمعیت طرفداران ، خوشحال کرد. خبرنگاران Telex از خوانندگانی که از وقایع کمپین آموخته اند ، خواسته اند تا آنها را از بین ببرند ، سپس در خارج از کشور دراز کشیده اند. آنها تصاویری از آقای اوربان را که در خیابان های خالی ، که از نزدیک از امنیت محافظت می کردند ، می گرفتند تا در مجامع کوچک فقط دعوت صحبت کنند.

مجارستان نشان می دهد که چگونه می توان آزادی مطبوعات را در کشوری محدود کرد که هنوز هم ، کم و بیش ، یک دموکراسی-صداهای مهم مانند تلکس به افراد بسیار کمتری نسبت به رسانه های تبلیغاتی تحت حمایت دولت می رسد. در رژیم های واقعاً اقتدارگرا مانند چین ، پوزه بسیار محکم تر است. این فناوری به حزب کمونیست اجازه داده است که در مقیاس و با دقت و با دقت که حتی چند سال پیش بدون نیروی بی رحمانه تر ، بسیار سخت و سخت می شد. این فقط انتقاد از مقامات نیست که محدودیت داشته باشد. مباحثی مانند نژادپرستی و فمینیسم نیز می تواند باشد. اعضای عمومی می توانند از صحبت با خبرنگاران وحشت کنند. و هنگامی که خبرنگاران و منابع آنها خود را برای تولید روزنامه نگاری تحقیقاتی در معرض خطر قرار دادند ، به اشتراک گذاشتن آن داستانها می تواند تقریباً غیرممکن باشد. در میان یک قفل کاوید در شانگهای در ماه آوریل ، Caixin ، یک گروه رسانه ای چینی ، مقاله ای را منتشر کرد که در معرض مرگ و میر پنهان در بزرگترین بیمارستان مراقبت از سالخورده شهر قرار گرفت. این تنها به مدت یک ساعت به صورت آنلاین به طول انجامید ، سپس از بین رفت.

این آب و هوای ترس اکنون در حال پوشیدن هنگ کنگ است که تا همین اواخر به گفتار نسبتاً آزاد اجازه می داد. یک قانون “امنیت ملی” که در ژوئن سال ۲۰۲۰ معرفی شد ، مجازات های شدید ، از جمله احکام زندگی را برای جرایم مبهم تعریف شده ، مانند براندازی ، تهدید می کند که روزنامه نگاران ممکن است فقط انجام کار خود را در نظر بگیرند. تام گروندی ، سردبیر مطبوعات آزاد هنگ کنگ ، آخرین خبرنامه مستقل انگلیسی زبان در آنجا می گوید: “به سادگی در حال حاضر مانند یک عمل انقلابی احساس می شود.” به گفته وی ، این اثر می تواند موذیانه باشد. او می گوید: “شما وقتی صحبت می کنید ، می دانید ، افکار مزاحم می کنید.” “شما نمی توانید به آن کمک کنید. فقط هنگام انتشار انتشار ، گریه کنید.”

کمپین مقامات هنگ کنگ برای تعطیل کردن روزانه ، یک تبلت طرفدار دموکراسی و سکوت صاحب میلیاردر آن ، جیمی لای ، الگویی را برای رژیم های سرکوبگر در همه جا فراهم کرده است. این حمله مالی ، حقوقی و فناوری بود.

مارک سیمون ، معاون آقای لای ، می گوید این آزار و اذیت بیش از ۲۰ سال پیش آغاز شد. مقامات به بازرگانان محلی فشار آوردند تا تبلیغات را با Apple Daily متوقف کنند. سایر رسانه های خبری مستقل به تدریج توسط Tycoons Pro-Beijing خریداری شدند. ایمیل های مدیران بارها هک شد. اما سرکوب واقعی با قانون امنیت ملی به وجود آمد. آقای لای به “تبانی خارجی” متهم شد و دستگیر شد. پلیس در اتاق خبر Apple Daily ، لپ تاپ ها و هارد دیسک ها را به دست آورد. مرگ زانو در ماه ژوئن ، هنگامی که حساب های بانکی گروه منجمد شد ، آمد. آقای سیمون می گوید: “این مرگ با هزار کاهش نیست.” “این ده ضربه بود.”

خبرنگاران در Apple Daily روشهای خلاقانه ای برای مقاومت در برابر آنها پیدا کردند ، هرچند که فقط برای مدتی. هنگامی که پلیس هنگ کنگ وارد اتاق خبر شد و از کارمندان خواست که آنها به آنها بگویند سرورها کجا هستند ، از این پاسخ عصبانی شدند: “در ابر”. تیم فناوری اطلاعات شوخی نمی کردند. Apple Daily به یک سیستم انتشار مبتنی بر ابر ایمن که توسط واشنگتن پست اداره می شد ، تغییر یافته بود. در همین حال ، کارکنان زن از این واقعیت استفاده کردند که پلیس ها همه مرد بودند ، با عجله به دستشویی و ارسال داستانهای روز برای ویراستاران در تایوان از طریق فیس بوک. اما پس از آن حسابهای بانکی منجمد شد و روزانه اپل تاشو شد. هنگامی که شماره نهایی چاپ شد ، هنگ کنگرز در روزنامه های روزنامه ها صف قرار گرفت و یک میلیون نسخه خریداری کرد ، بیش از ده برابر فروش معمول.

تهدید دیگر برای آزادی مطبوعات حتی در مکانهایی که به طور کلی روزنامه نگاران مانند اروپای غربی مورد احترام قرار می گیرند ، رایج است. قوم های غنی و قدرتمند با چیزهایی که برای پنهان کردن وجود دارد ، دریافتند که قوانین افترا و قوانین حفظ حریم خصوصی مبهم را می توان برای جلوگیری از روزنامه نگاران دلپذیر استفاده کرد. “دادخواستهای استراتژیک علیه مشارکت عمومی” ، یا slapp ها ، ادعاهایی هستند که هدف از آن برای اگزوز زمان و منابع انتشارات است. کسانی که قادر به تأمین هزینه های حقوقی نیستند ، مجبور به کاهش مطالب می شوند و اغلب گزارش از افرادی که از آنها شکایت می کنند متوقف می شوند.

“این فقط برای یک چیز طراحی شده بود: برای ارعاب خانواده ام در خاموش کردن”

دافنه کاروانا گالیزیا ، یک روزنامه نگار تحقیقاتی مالتی که به عنوان “ویکی لیکس” به دلیل پوشش فساد و پولشویی معروف است ، تقریباً هر روز از سال گذشته زندگی خود را در دادگاه می گذراند. حتی بمباران اتومبیل که در سال ۲۰۱۷ او را ترور کرد ، آزار و اذیت را متوقف نکرد. پسرش ، متیو کاروانا گالیزیا ، که با بقیه خانواده این پرونده ها را به ارث برد ، فقط چند روز پس از درگذشت خانم گالیزیا ، هنگامی که دادگاه توسط مقامات ارشد پر شد ، جلسه دادرسی را به یاد می آورد. برخی از آنها برای گزارش وی پرونده هایی علیه مادرش آورده بودند. آقای گالیزیا می گوید: “این فقط برای یک چیز طراحی شده است: برای ترساندن خانواده ام در خاموش شدن.”

کمیسیون اروپا در تلاش برای متوقف کردن چنین سوءاستفاده از سیستم حقوقی ، قوانین جدیدی را در ماه آوریل ترسیم کرد که به خبرنگاران اجازه می دهد تا از دادگاه ها تجدیدنظر کنند تا پرونده های جعلی را بیرون بیاورند. در کشورهای اروپایی ، که از مکانهایی مانند کانادا ، استرالیا و برخی از کشورهای آمریکایی در تدوین قانونگذاری ضد Slapp عقب مانده اند ، گروهی از گروه های غیر انتفاعی حدود ۵۷۰ مورد بالقوه را که بین سالهای ۲۰۱۰ و ۲۰۲۱ ارائه شده اند ، شناسایی کردند. این لیست جامع نیست ، اما به یک روند اشاره دارد: مواردی که این موارد را به وجود می آورد ، اغلب سیاستمداران یا کارمندان عمومی هستند و اغلب آنها را به هدف قرار می دهند.

مانند قانون ، خود گفتار آزاد ، که توسط فناوری تقویت شده است ، علیه روزنامه نگاران تبدیل شده است. رسانه های اجتماعی بستری را برای کمپین های نفرت ارائه می دهند که می تواند سخت ترین خبرنگار را از بین ببرد. زنان آن را به ویژه بد دارند. در یک نظرسنجی سال گذشته نشان می دهد که تقریباً سه چهارم روزنامه نگاران زن نوعی سوء استفاده آنلاین از جمله نظارت و تهدید به خشونت جنسی را تجربه کرده اند.

از آنجا که روزنامه نگاری به صورت آنلاین حرکت کرده است ، دولت ها روش های جدیدی برای سانسور آن پیدا کرده اند. “فایروال بزرگ” چین به حزب کمونیست اجازه می دهد تا تقریباً هرگونه محتوایی را که دوست ندارد مسدود کند. رژیم های دیگر گاهی اوقات از روش های cruder استفاده می کنند. گزارشی در اواسط سال ۲۰۲۱ توسط Freedom House ، یک نگهبان ، نشان داد که ۲۰ از ۷۰ کشور در سال گذشته اینترنت را خاموش کرده اند تا شهروندان خود را در تاریکی نگه دارند ، به طور معمول در دوره های ناآرامی. ایالات به طور فزاینده ای از وسایل دیجیتالی برای غرق شدن در خبرنگاران استفاده می کنند. سال گذشته تحقیقات نشان داد که تقریبا ۲۰۰ روزنامه نگار توسط Pegasus Spyware هدف قرار گرفته اند ، که توسط یک شرکت اسرائیلی به دولت های سراسر جهان فروخته می شود.

روزنامه نگاران در حال مبارزه با فناوری با فناوری هستند. آنها مصاحبه هایی را در مورد برنامه های پیام رسانی رمزگذاری شده مانند سیگنال یا تلگرام انجام می دهند. برای محافظت از سوت ها با دسترسی به اطلاعات مهم ، آنها به ابزارهای جدید اشتراک گذاری که به محض تکمیل انتقال ، پرونده ها را پاک می کنند ، تکیه می کنند. خانم کاسا ، روزنامه نگار مجبور به فرار از اتیوپی ، همچنان به گزارش دجله از طریق اینترنت ادامه می دهد. خانم کاسا از پایگاه جدید خود ، که از او خواسته بود محرمانه نگه دارد ، مصاحبه هایی با قربانیان و شاهدان قساوت از طریق تلفن انجام می دهد. او از شبکه ای از افراد محلی که او ایجاد کرده است ، افرادی که در رادار دولت اتیوپی نیستند ، می خواهد تا از عکس ها ، فیلم ها و سوابق بهداشتی به عنوان شواهد استفاده کنند. در مناطقی که خاموشی ارتباطی وجود دارد ، این به اصطلاح رفع کننده ها به دفاتر سازمان های غیر دولتی می روند ، که بعضی اوقات تنها ساختمانهایی با اتصالات Wi-Fi هستند تا از طریق برنامه های پیام رسانی اسناد را با خانم کاسا به اشتراک بگذارند. او هر داستان را در برابر تصاویر ماهواره ای مقایسه می کند ، و متخصصان را استخدام کرده است تا به تصاویر خود در Dostress کمک کند. مقاله ای که او را یک هفته به گزارش زمین می برد ، اکنون یک ماه طول می کشد. اما ، خانم کاسا اصرار دارد ، “همیشه راه ها وجود دارد.”

“تبلیغات را باور نکنید. آنها در اینجا به شما دروغ می گویند”

خبرنگاران می توانند آزار دهنده باشند. هنگامی که آنها در مورد آزادی مطبوعات به خود می پردازند ، ممکن است خود خدمت به خود بیاندازند. اما همانطور که تیموتی گارتون اش ، استاد دانشگاه آکسفورد و نویسنده “گفتار آزاد” ، می گوید: “شما به این افراد مزاحم و دشوار نیاز دارید.” تحقیقات نشان می دهد که در جایی که آزادی مطبوعات وجود دارد ، فساد کمتری وجود دارد. هنگامی که استبدادها این خبر را تحریف می کنند ، آنها عموم خود را وادار می کنند تا در دنیای خیالی زندگی کنند.

روسیه را در نظر بگیرید. حتی در حالی که آقای پوتین در جنگ خود با اوکراین ناکام است ، او در اسطوره سازی در خانه موفق می شود. دستگاه تبلیغاتی وی دروغ های فریبنده ای است ، از جمله اینکه جنایات جنگی که توسط نیروهای وی مرتکب شده است ، فریب هایی است که توسط بازیگران به صحنه می روند ، و وی گزارش های عینی را جرم و جنایت کرده است. ویکتوریا آرفیوا ، یک عکاس روزنامه نگار Sota.vision ، یک خبرنامه مستقل ، هنگام تلاش برای گزارش در مورد اعتراضات ، با آزار و اذیت مداوم روبرو است: “شما شروع به درک می کنید که دیگر نمی توانید مانند گذشته فیلم.” کسانی که مصمم به به چالش کشیدن روایت دولت هستند ، باید قدم های افراطی بردارند ، مانند مارینا اوسانیکووا ، تهیه کننده تلویزیونی که پخش زنده را در کانال دولتی یک که دارای نشانه ای بود ، قطع کرد: “تبلیغات را باور نکنید. آنها در اینجا دروغ می گویند.”

شاید خانم کاسا درست باشد وقتی می گوید حقیقت می تواند برای خودش بجنگد. اما همه چیز خوب نیست. با افزایش کنترل دولت ، حتی شجاع ترین و ابتکاری ترین روزنامه نگاران ، انجام کارهای خود را سخت تر می کنند. اگر فرسایش مداوم آزادی مطبوعات برعکس نشود ، دولت ها با سوءاستفاده های بیشتر از بین می روند و همه درک جهان را مانند آن سخت تر می یابند. ■