زنی مهربان، خانه‌ای ایمن و پرمحبت برای روزهای آخر زنبور گردن‌دار بی‌بال فراهم می‌کند

هنرمند امیلی آرنسو، زنبور بزرگی را که در جاده‌ای شلوغ بی‌حرکت پیدا کرد، به خانه‌اش برد و برای تأمین انرژی، به او آب شکر داد. پس از احیای زنبور، آرنسو متوجه شد که بال‌های او از بین رفته‌اند و تصمیم گرفت زنبور را که «بئاتریکس» نامید، برای روزهای آخرش در خانه‌ای ایمن و پرمحبت نگهداری کند.

متوجه شدم بال‌هایش شکسته‌اند؛ در واقع تنها تکه‌های کوچکی از آن باقی مانده بود. نمی‌توانستم دل کنم که او را در بیرون بگذارم، در حالی که می‌دانستم بدون بال نمی‌تواند زنده بماند. بنابراین برای او یک محفظه ساختم. همواره در گوگل جستجو می‌کردم تا مطمئن شوم که او راحت است و او بلافاصله به من اعتماد کرد.

این دو واقعاً پیوند عمیقی برقرار کردند و آرنسو توانست شخصیت زنبور را که تحت مراقبت او بود، به‌خوبی درک کند.

او شیرین بود. مهربان. همچنین فوق‌العاده بامزه. پرانرژی. کنجکاو و ماجراجو. وقتی او را به داخل آوردیم، هر روز بعدازظهر رفتارهای شاد و پرتحرکی نشان می‌داد، شبیه به گربه یا سگ. او می‌دوید، می‌خزید و هر جایی را که می‌توانست کاوش می‌کرد؛ سپس در عصرها آرام می‌شد و استراحت می‌کرد.

اگرچه بئاتریکس تنها به مدت ۱۲ روز کوتاه با آرنسو همراه بود، اما میراثی پایدار برای این انسان مهربان به‌جا گذاشت.

در ۱۵ اکتبر، روز دوازدهم او با من بود. او درگذشت. او را در بیرون دفن کردم، جایی که فکر می‌کنم همیشه به آن تعلق داشته، زیر برخی گل‌های باغم که به‌نظر می‌آمد زنبورهای محله از آن لذت می‌برند. هرچند از دست دادن او سخت بود، … از او برای اعتمادی که به من داشت و شادی‌ای که به من بخشید، تشکر می‌کنم. امید من از به اشتراک‌گذاری این داستان این است که مردم بتوانند زنبورها را در نوری متفاوت ببینند.